Καραΐσκος Θεόδωρος

1Ἡ δὲ Σάρα, ἡ γυνή τοῦ Ἄβραμ, δὲν ἐτεκνοποίει εἰς αὐτόν· εἶχε δὲ δούλην Αἰγυπτίαν, ὀνομαζομένην Ἄγαρ.2Καὶ εἶπεν ἡ Σάρα πρὸς τὸν Ἄβραμ, Ἰδού, ὁ Κύριος μὲ ἀπέκλεισε τῆς τεκνοποιΐας· εἴσελθε λοιπὸν πρὸς τὴν δούλην μου, ἴσως ἀποκτήσω τέκνον ἐξ αὐτῆς. Ὑπήκουσε δὲ ὁ Ἄβραμ εἰς τὸν λόγον τῆς Σάρας. 3Καὶ ἔλαβεν ἡ Σάρα ἡ γυνή τοῦ Ἄβραμ τὴν Ἄγαρ τὴν Αἰγυπτίαν, τὴν δούλην αὑτῆς, ἀφοῦ ὁ Ἄβραμ εἶχε κατοικήσει δέκα ἔτη ἐν τῇ γῇ Χαναάν, καὶ ἔδωκεν αὐτήν εἰς Ἄβραμ τὸν ἄνδρα αὑτῆς, διὰ νὰ ἦναι γυνή αὐτοῦ. 4Καὶ εἰσῆλθε πρὸς τὴν Ἄγαρ, καὶ ἐκείνη συνέλαβε· καὶ ὅτε εἶδεν ὅτι συνέλαβεν, ἡ κυρία αὐτῆς κατεφρονεῖτο ἐνώπιον αὐτῆς.5Καὶ εἶπεν ἡ Σάρα πρὸς τὸν Ἄβραμ, Ἐξ αἰτίας σου ἀδικοῦμαι. Ἐγὼ ἔδωκα τὴν δούλην μου εἰς τὸν κόλπον σου· καὶ ἀφοῦ εἶδεν ὅτι συνέλαβεν, ἐγὼ κατεφρονήθην ἐνώπιον αὐτῆς· ἄς κρίνῃ ὁ Κύριος μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ. 6Ὁ δὲ Ἄβραμ εἶπε πρὸς τὴν Σάραν, Ἰδού, ἡ δούλη σου εἶναι εἰς τὴν χεῖρά σου· κάμε εἰς αὐτήν ὅπως εἶναι ἀρεστὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου. Καὶ μετεχειρίσθη ἡ Σάρα αὐτήν κακῶς, καὶ ἐκείνη ἔφυγεν ἀπὸ προσώπου αὐτῆς. 7Εὗρε δὲ αὐτήν ἄγγελος Κυρίου πλησίον πηγῆς ὕδατος, ἐν τῇ ἐρήμῳ, πλησίον τῆς πηγῆς κατὰ τὴν ὁδὸν Σούρ·8καὶ εἶπεν, Ἄγαρ, δούλη τῆς Σάρας, πόθεν ἔρχεσαι καὶ ποῦ ὑπάγεις; Ἡ δὲ εἶπεν, Ἀπὸ προσώπου Σάρας τῆς κυρίας μου φεύγω.9Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου, Ἐπίστρεψον πρὸς τὴν κυρίαν σου καὶ ταπεινώθητι ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτῆς. 10Εἶπεν ἔτι ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτήν, Θέλω πληθύνει σφόδρα τὸ σπέρμα σου, ὥστε νὰ μή ἀριθμῆται διὰ τὸ πλῆθος.11Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου, Ἰδού, σὺ εἶσαι ἔγκυος, καὶ θέλεις γεννήσει υἱόν, καὶ θέλεις καλέσει τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰσμαήλ· διότι ἤκουσεν ὁ Κύριος τὴν θλῖψιν σου·12καὶ οὗτος θέλει εἶσθαι ἄνθρωπος ἄγριος· ἡ χεὶρ αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ἐναντίον πάντων, καὶ ἡ χεὶρ πάντων ἐναντίον αὐτοῦ· καὶ κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν ἀδελφῶν αὑτοῦ θέλει κατοικήσει.

1Ὅτε δὲ ἤκουσεν ὁ Σαναβαλλὰτ ὅτι ἡμεῖς οἰκοδομοῦμεν τὸ τεῖχος, ὠργίσθη καὶ ἠγανάκτησε πολὺ καὶ περιεγέλασε τοὺς Ἰουδαίους.2Καὶ ἐλάλησεν ἐνώπιον τῶν ἀδελφῶν αὑτοῦ καὶ τοῦ στρατεύματος τῆς Σαμαρείας καὶ εἶπε, Τί κάμνουσιν οἱ ἄθλιοι οὗτοι Ἰουδαῖοι; θέλουσιν ἀφήσει αὐτούς; θέλουσι θυσιάσει; θέλουσι τελειώσει ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ; θέλουσιν ἀναζωοποιήσει ἐκ τῶν σωρῶν τοῦ χώματος τοὺς λίθους, καὶ τούτους κεκαυμένους;3Πλησίον δὲ αὐτοῦ ἦτο Τωβίας ὁ Ἀμμωνίτης· καὶ εἶπε, Καὶ ἄν κτίσωσιν, ἀλώπηξ ἀναβαίνουσα θέλει καθαιρέσει τὸ λίθινον αὐτῶν τεῖχος. 4Ἄκουσον, Θεὲ ἡμῶν· διότι μυκτηριζόμεθα· καὶ στρέψον τὸν ὀνειδισμὸν αὐτῶν κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν καὶ κάμε αὐτοὺς νὰ γείνωσι λάφυρον ἐν γῇ αἰχμαλωσίας· 5καὶ μή καλύψῃς τὴν ἀνομίαν αὐτῶν, καὶ ἡ ἁμαρτία αὐτῶν ἄς μή ἐξαλειφθῇ ἀπ᾿ ἔμπροσθέν σου· διότι προέφεραν ὀνειδισμοὺς κατὰ τῶν οἰκοδομούντων. 6Οὕτως ἀνῳκοδομήσαμεν τὸ τεῖχος· καὶ ἅπαν τὸ τεῖχος συνεδέθη, ἕως τοῦ ἡμίσεος αὑτοῦ· διότι ὁ λαὸς εἶχε καρδίαν εἰς τὸ ἐργάζεσθαι.7Ἀλλ᾿ ὅτε Σαναβαλλὰτ καὶ Τωβίας καὶ οἱ Ἄραβες καὶ οἱ Ἀμμωνῖται καὶ οἱ Ἀζώτιοι ἤκουσαν ὅτι τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλήμ ἐπισκευάζονται, καὶ ὅτι τὰ χαλάσματα ἤρχισαν νὰ φράττωνται, ὠργίσθησαν σφόδρα·8καὶ συνώμοσαν πάντες ὁμοῦ νὰ ἔλθωσι νὰ πολεμήσωσιν ἐναντίον τῆς Ἱερουσαλήμ, καὶ νὰ κάμωσιν εἰς αὐτήν βλάβην. 9Καὶ ἡμεῖς προσηυχήθημεν εἰς τὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ ἐστήσαμεν φυλακὰς ἐναντίον αὐτῶν ἡμέραν καὶ νύκτα, φοβούμενοι ἀπ᾿ αὐτῶν.10Καὶ εἶπεν ὁ Ἰούδας, Ἡ δύναμις τῶν ἐργατῶν ἠτόνησε, καὶ τὸ χῶμα εἶναι πολύ, καὶ ἡμεῖς δὲν δυνάμεθα νὰ οἰκοδομῶμεν τὸ τεῖχος.11Οἱ δὲ ἐχθροὶ ἡμῶν εἶπον, Δὲν θέλουσι μάθει οὐδὲ θέλουσιν ἰδεῖ, ἑωσοῦ ἔλθωμεν εἰς τὸ μέσον αὐτῶν καὶ φονεύσωμεν αὐτούς, καὶ καταπαύσωμεν τὸ ἔργον.12Καὶ ἐλθόντες οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ κατοικοῦντες πλησίον αὐτῶν, εἶπον πρὸς ἡμᾶς δεκάκις, Προσέχετε ἀπὸ πάντων τῶν τόπων, διὰ τῶν ὁποίων ἐπιστρέφετε πρὸς ἡμᾶς.13Ὅθεν ἔστησα εἰς τοὺς χαμηλοτέρους τόπους ὄπισθεν τοῦ τείχους καὶ εἰς τοὺς ὑψηλοτέρους τόπους, ἔστησα τὸν λαὸν κατὰ συγγενείας, μὲ τὰς ῥομφαίας αὐτῶν, μὲ τὰς λόγχας αὐτῶν καὶ μὲ τὰ τόξα αὐτῶν.14Καὶ εἶδον καὶ ἐσηκώθην καὶ εἶπα πρὸς τοὺς προκρίτους καὶ πρὸς τοὺς προεστῶτας καὶ πρὸς τὸ ἐπίλοιπον τοῦ λαοῦ, Μή φοβηθῆτε ἀπ᾿ αὐτῶν· ἐνθυμεῖσθε τὸν Κύριον, τὸν μέγαν καὶ φοβερόν, καὶ πολεμήσατε ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν σας, τῶν υἱῶν σας καὶ τῶν θυγατέρων σας, τῶν γυναικῶν σας καὶ τῶν οἴκων σας. 15Καὶ ὅτε οἱ ἐχθροὶ ἡμῶν ἤκουσαν ὅτι τὸ πρᾶγμα ἐγνώσθη εἰς ἡμᾶς, καὶ διεσκέδασεν ὁ Θεὸς τὴν βουλήν αὐτῶν, ἐπεστρέψαμεν πάντες ἡμεῖς εἰς τὸ τεῖχος, ἕκαστος εἰς τὸ ἔργον αὑτοῦ.16Καὶ ἀπ᾿ ἐκείνης τῆς ἡμέρας τὸ ἥμισυ τῶν δούλων μου εἰργάζοντο τὸ ἔργον, καὶ τὸ ἥμισυ αὐτῶν ἐκράτουν τὰς λόγχας, τοὺς θυρεοὺς καὶ τὰ τόξα, τεθωρακισμένοι καὶ οἱ ἄρχοντες ἦσαν ὀπίσω παντὸς τοῦ οἴκου Ἰούδα.17Οἱ οἰκοδομοῦντες τὸ τεῖχος καὶ οἱ ἀχθοφοροῦντες καὶ οἱ φορτίζοντες, ἕκαστος διὰ τῆς μιᾶς χειρὸς αὑτοῦ ἐδούλευεν εἰς τὸ ἔργον καὶ διὰ τῆς ἄλλης ἐκράτει τὸ ὅπλον.18Οἱ δὲ οἰκοδόμοι, ἕκαστος εἶχε τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ περιεζωσμένην εἰς τὴν ὀσφὺν αὑτοῦ καὶ ᾠκοδόμει ὁ δὲ σαλπίζων ἐν τῇ σάλπιγγι ἦτο πλησίον μου.19Καὶ εἶπα πρὸς τοὺς προκρίτους καὶ πρὸς τοὺς προεστῶτας καὶ πρὸς τὸ ἐπίλοιπον τοῦ λαοῦ, τὸ ἔργον εἶναι μέγα καὶ πλατύ· ἡμεῖς δὲ εἴμεθα διακεχωρισμένοι ἐπὶ τὸ τεῖχος, ὁ εἷς μακρὰν τοῦ ἄλλου·20εἰς ὅντινα λοιπὸν τόπον ἀκούσητε τὴν φωνήν τῆς σάλπιγγος, ἐκεῖ δράμετε πρὸς ἡμᾶς· ὁ Θεὸς ἡμῶν θέλει πολεμήσει ὑπὲρ ἡμῶν.21Οὕτως εἰργαζόμεθα τὸ ἔργον· καὶ τὸ ἥμισυ αὐτῶν ἐκράτει τὰς λόγχας, ἀπ᾿ ἀρχῆς τῆς αὐγῆς ἕως τῆς ἀνατολῆς τῶν ἄστρων.22Καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν καιρὸν εἶπα πρὸς τὸν λαόν, Ἕκαστος μετὰ τοῦ δούλου αὑτοῦ ἄς διανυκτερεύῃ ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἱερουσαλήμ, καὶ ἄς ἦναι τὴν νύκτα φύλακες εἰς ἡμᾶς, καὶ ἄς ἐργάζωνται τὴν ἡμέραν.23Καὶ οὔτε ἐγώ, οὔτε οἱ ἀδελφοὶ μου, οὔτε οἱ δοῦλοί μου, οὔτε οἱ ἄνδρες τῆς προφυλάξεως οἱ ἀκολουθοῦντές με, οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν ἐξεδύετο τὰ ἱμάτια αὑτοῦ· μόνον διὰ νὰ λούηται ἐξεδύετο ἕκαστος.

1Ὁ δὲ Ἰωσήφ κατεβιβάσθη εἰς τὴν Αἴγυπτον· καὶ ὁ Πετεφρῆς ὁ αὐλικὸς τοῦ Φαραώ, ὁ ἄρχων τῶν σωματοφυλάκων, ἄνθρωπος Αἰγύπτιος, ἠγόρασεν αὐτὸν ἐκ τῶν χειρῶν τῶν Ἰσμαηλιτῶν, οἵτινες κατεβίβασαν αὐτὸν ἐκεῖ.2Καὶ ἦτο ὁ Κύριος μετὰ τοῦ Ἰωσήφ, καὶ ἦτο ἄνθρωπος εὐοδούμενος· καὶ εὑρίσκετο ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ κυρίου αὑτοῦ Αἰγυπτίου.3Καὶ εἶδεν ὁ κύριος αὐτοῦ, ὅτι ὁ Κύριος ἦτο μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ εὐώδωνεν ὁ Κύριος εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ πάντα ὅσα ἔκαμνε.4Καὶ εὕρηκεν ὁ Ἰωσήφ χάριν ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ ὑπηρέτει αὐτόν· καὶ κατέστησεν αὐτὸν ἐπιστάτην ἐπὶ τοῦ οἴκου αὑτοῦ· καὶ πάντα ὅσα εἶχε, παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ.5Καὶ ἐξ ἐκείνου τοῦ καιροῦ, ἀφοῦ κατέστησεν αὐτὸν ἐπιστάτην ἐπὶ τοῦ οἴκου αὑτοῦ καὶ ἐπὶ πάντων ὅσα εἶχεν, εὐλόγησεν ὁ Κύριος τὸν οἶκον τοῦ Αἰγυπτίου ἐξ αἰτίας τοῦ Ἰωσήφ· καὶ ἦτο ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου ἐπὶ πάντα ὅσα εἶχεν, ἐν τῷ οἴκῳ καὶ ἐν τοῖς ἀγροῖς. 6Καὶ παρέδωκε πάντα ὅσα εἶχεν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Ἰωσήφ· καὶ δὲν ἤξευρεν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὑτοῦ οὐδέν, πλήν τοῦ ἄρτου τὸν ὁποῖον ἔτρωγεν. Ἦτο δὲ ὁ Ἰωσήφ εὐειδής καὶ ὡραῖος τὴν ὄψιν.7Καὶ μετὰ τὰ πράγματα ταῦτα, ἡ γυνή τοῦ κυρίου αὐτοῦ ἔρριψε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῆς ἐπὶ τὸν Ἰωσήφ· καὶ εἶπε, Κοιμήθητι μετ᾿ ἐμοῦ.8Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος δὲν ἤθελε, καὶ εἶπε πρὸς τὴν γυναῖκα τοῦ κυρίου αὑτοῦ, Ἰδού· ὁ κύριός μου δὲν γνωρίζει οὐδὲν ἐκ τῶν ὅσα εἶναι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ οἴκῳ· καὶ πάντα ὅσα ἔχει, παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖράς μου·9δὲν εἶναι ἐν τῷ οἴκῳ τούτῳ οὐδεὶς μεγαλήτερός μου, οὔτε εἶναι ἀπηγορευμένον εἰς ἐμὲ ἄλλο τι πλήν σοῦ, διότι εἶσαι ἡ γυνή αὐτοῦ· καὶ πῶς νὰ πράξω τοῦτο τὸ μέγα κακόν, καὶ νὰ ἁμαρτήσω ἐναντίον τοῦ Θεοῦ; 10Ἄν καὶ ἐλάλει πρὸς τὸν Ἰωσήφ καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν, οὗτος ὅμως δὲν ὑπήκουσεν εἰς αὐτήν νὰ κοιμηθῇ μετ᾿ αὐτῆς, διὰ νὰ συνευρεθῇ μετ᾿ αὐτῆς.11Καὶ ἡμέραν τινὰ εἰσῆλθεν ὁ Ἰωσήφ εἰς τὴν οἰκίαν διὰ νὰ κάμῃ τὰ ἔργα αὑτοῦ, καὶ οὐδεὶς ἐκ τῶν ἀνθρώπων τοῦ οἴκου ἦτο ἐκεῖ ἐν τῷ οἴκῳ.12Καὶ ἐκείνη ἥρπασεν αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, λέγουσα, Κοιμήθητι μετ᾿ ἐμοῦ· ἀλλ᾿ ἐκεῖνος ἀφήσας τὸ ἱμάτιον αὑτοῦ εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς, ἔφυγε, καὶ ἐξῆλθεν ἔξω.13Καὶ ὡς εἶδεν ὅτι ἀφῆκε τὸ ἱμάτιον αὑτοῦ εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς καὶ ἔφυγεν ἔξω,14ἐβόησε πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τῆς οἰκίας αὑτῆς καὶ ἐλάλησε πρὸς αὐτούς, λέγουσα, Ἴδετε, ἔφερεν εἰς ἡμᾶς ἄνθρωπον Ἑβραῖον διὰ νὰ μᾶς ἐμπαίξῃ· εἰσῆλθε πρὸς ἐμὲ διὰ νὰ κοιμηθῇ μετ᾿ ἐμοῦ καὶ ἐγὼ ἐβόησα μετὰ φωνῆς μεγάλης·15καὶ ὡς ἤκουσεν ὅτι ὕψωσα τὴν φωνήν μου καὶ ἐβόησα, ἀφήσας τὸ ἱμάτιον αὑτοῦ παρ᾿ ἐμοὶ ἔφυγε καὶ ἐξῆλθεν ἔξω. 16Καὶ ἀπέθεσε τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ παρ᾿ αὐτῇ, ἑωσοῦ ἦλθεν ὁ κύριος αὐτοῦ εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ.17Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν κατὰ τοὺς λόγους τούτους, λέγουσα, Ὁ δοῦλος ὁ Ἑβραῖος, τὸν ὁποῖον ἔφερες εἰς ἡμᾶς, εἰσῆλθε πρὸς ἐμὲ διὰ νὰ μὲ ἐμπαίξῃ,18καὶ ὡς ὕψωσα τὴν φωνήν μου καὶ ἐβόησα, ἀφήσας τὸ ἱμάτιον αὑτοῦ παρ᾿ ἐμοὶ, ἔφυγεν ἔξω.19Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ κύριος αὐτοῦ τοὺς λόγους τῆς γυναικὸς αὑτοῦ, τοὺς ὁποίους ἐλάλησε πρὸς αὐτόν, λέγουσα, Οὕτω μοὶ ἔκαμεν ὁ δοῦλός σου, ἐξήφθη ἡ ὀργή αὐτοῦ.20Καὶ λαβὼν ὁ κύριος τοῦ Ἰωσήφ αὐτόν, ἔβαλεν αὐτὸν εἰς τὴν ὀχυρὰν φυλακήν, εἰς τὸν τόπον ὅπου οἱ δέσμιοι τοῦ βασιλέως ἦσαν πεφυλακισμένοι καὶ ἔμενεν ἐκεῖ ἐν τῇ ὀχυρᾷ φυλακῇ. 21Ἀλλ᾿ ὁ Κύριος ἦτο μετὰ τοῦ Ἰωσήφ καὶ ἐπέχεεν εἰς αὐτὸν ἔλεος, καὶ ἔδωκε χάριν εἰς αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ ἀρχιδεσμοφύλακος.22Καὶ παρέδωκεν ὁ ἀρχιδεσμοφύλαξ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Ἰωσήφ πάντας τοὺς δεσμίους, τοὺς ἐν τῇ ὀχυρᾷ φυλακῇ· καὶ πάντα ὅσα ἐπράττοντο ἐκεῖ, αὐτὸς ἔκαμνεν αὐτά.23Ὁ ἀρχιδεσμοφύλαξ δὲν ἐθεώρει οὐδὲν ἐκ τῶν ὅσα ἦσαν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ· διότι ὁ Κύριος ἦτο μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ὁ Κύριος εὐώδονεν ὅσα αὐτὸς ἔκαμνε.

1[Ψαλμὸς τοῦ Δαβὶδ εἰς ἀνάμνησιν.] Κύριε, μή μὲ ἐλέγξῃς ἐν τῷ θυμῷ σου, μηδὲ ἐν τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με. 2Διότι τὰ βέλη σου ἐνεπήχθησαν εἰς ἐμὲ καὶ ἡ χεὶρ σου καταπιέζει με. 3Δὲν ὑπάρχει ὑγεία ἐν τῇ σαρκὶ μου ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου· δὲν εἶναι εἰρήνη εἰς τὰ ὀστᾶ μου ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας μου. 4Διότι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερέβησαν τὴν κεφαλήν μου· ὡς φορτίον βαρὺ ὑπερεβάρυναν ἐπ᾿ ἐμέ. 5Ἐβρώμησαν καὶ ἐσάπησαν αἱ πληγαὶ μου ἐξ αἰτίας τῆς ἀνοησίας μου. 6Ἐταλαιπωρήθην, ἐκυρτώθην εἰς ἄκρον· ὅλην τὴν ἡμέραν περιπατῶ σκυθρωπός. 7Διότι τὰ ἐντόσθιά μου γέμουσι φλογώσεως, καὶ δὲν ὑπάρχει ὑγεία ἐν τῇ σαρκὶ μου. 8Ἠσθένησα καὶ καθ᾿ ὑπερβολήν κατεκόπην· βρυχῶμαι ἀπὸ τῆς ἀδημονίας τῆς καρδίας μου. 9Κύριε, ἐνώπιόν σου εἶναι πᾶσα ἡ ἐπιθυμία μου, καὶ ὁ στεναγμὸς μου δὲν κρύπτεται ἀπὸ σοῦ. 10Ἡ καρδία μου ταράττεται, ἡ δύναμίς μου μὲ ἐγκαταλείπει· καὶ τὸ φῶς τῶν ὁφθαλμῶν μου, καὶ αὐτό δὲν εἶναι μετ᾿ ἐμοῦ. 11Οἱ φίλοι μου καὶ οἱ πλησίον μου στέκουσιν ἀπέναντι τῆς πληγῆς μου, καὶ οἱ πλησιέστεροί μου στέκουσιν ἀπὸ μακρόθεν. 12Καὶ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου στήνουσιν εἰς ἐμὲ παγίδας· καὶ οἱ ἐκζητοῦντες τὸ κακὸν μου λαλοῦσι πονηρά, καὶ μελετῶσι δόλους ὅλην τὴν ἡμέραν. 13Ἀλλ᾿ ἐγὼ ὡς κωφὸς δὲν ἤκουον καὶ ἤμην ὡς ἄφωνος, μή ἀνοίγων τὸ στόμα αὑτοῦ. 14Καὶ ἤμην ὡς ἄνθρωπος μή ἀκούων καὶ μή ἔχων ἀντιλογίαν ἐν τῷ στόματι αὑτοῦ. 15Διότι ἐπὶ σέ, Κύριε, ἤλπισα· σὺ θέλεις μοῦ εἰσακούσει, Κύριε ὁ Θεὸς μου. 16Ἐπειδή εἶπα, Ἄς μή χαρῶσιν ἐπ᾿ ἐμέ· ὅταν ὀλισθήσῃ ὁ ποῦς μου, αὐτοὶ μεγαλαυχοῦσι κατ᾿ ἐμοῦ. 17Διότι εἶμαι ἕτοιμος νὰ πέσω, καὶ ὁ πόνος μου εἶναι πάντοτε ἔμπροσθέν μου. 18Ἐπειδή ἐγὼ θέλω ἀναγγέλλει τὴν ἀνομίαν μου, θέλω λυπεῖσθαι διὰ τὴν ἁμαρτίαν μου. 19Ἀλλ᾿ οἱ ἐχθροὶ μου ζῶσιν, ὑπερισχύουσι· καὶ ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως. 20Καὶ οἱ ἀνταποδίδοντες κακὸν ἀντὶ καλοῦ εἶναι ἐναντίοι μου, ἐπειδή κυνηγῶ τὸ καλόν. 21Μή μὲ ἐγκαταλίπῃς, Κύριε· Θεὲ μου, μή ἀπομακρυνθῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ. 22Τάχυνον εἰς βοήθειάν μου, Κύριε, ἡ σωτηρία μου.

1Ἀφοῦ δὲ ἐκάθησεν ὁ βασιλεὺς ἐν τῷ οἴκῳ αὑτοῦ καὶ ἀνέπαυσεν αὐτὸν ὁ Κύριος πανταχόθεν ἀπὸ πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ·2εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς Νάθαν τὸν προφήτην, Ἰδέ τώρα, ἐγὼ κατοικῶ ἐν οἴκῳ κεδρίνῳ· ἡ δὲ κιβωτὸς τοῦ Θεοῦ κάθηται ἐν μέσῳ παραπετασμάτων. 3Καὶ εἶπεν ὁ Νάθαν πρὸς τὸν βασιλέα, Ὕπαγε, κάμε πᾶν τὸ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· διότι ὁ Κύριος εἶναι μετὰ σοῦ. 4Καὶ τὴν νύκτα ἐκείνην ἔγεινε λόγος τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Νάθαν, λέγων,5Ὕπαγε καὶ εἰπὲ πρὸς τὸν δοῦλόν μου τὸν Δαβίδ, Οὕτω λέγει Κύριος· σὺ θέλεις οἰκοδομήσει εἰς ἐμὲ οἶκον, διὰ νὰ κατοικῶ;6Διότι δὲν κατῴκησα ἐν οἴκῳ, ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας ἀνεβίβασα τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ ἐξ Αἰγύπτου μέχρι τῆς ἡμέρας ταύτης, ἀλλὰ περιηρχόμην ἐντὸς σκηνῆς καὶ παραπετασμάτων.7Πανταχοῦ ὅπου περιεπάτησα μετὰ πάντων τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, ἐλάλησα ποτὲ πρὸς τινα ἐκ τῶν φυλῶν τοῦ Ἰσραήλ, εἰς τὸν ὁποῖον προσέταξα νὰ ποιμαίνῃ τὸν λαὸν μου τὸν Ἰσραήλ, λέγων, Διὰ τί δὲν ᾠκοδομήσατε εἰς ἐμὲ οἶκον κέδρινον; 8Τώρα λοιπόν, οὕτω θέλεις εἰπεῖ πρὸς τὸν δοῦλόν μου τὸν Δαβίδ· Οὕτω λέγει ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων· Ἐγὼ σὲ ἔλαβον ἐκ τῆς μάνδρας, ἀπὸ ὄπισθεν τῶν προβάτων, διὰ νὰ ἦσαι ἡγεμὼν ἐπὶ τὸν λαὸν μου, ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ·9καὶ ἤμην μετὰ σοῦ πανταχοῦ ὅπου περιεπάτησας, καὶ ἐξωλόθρευσα πάντας τοὺς ἐχθροὺς σου ἀπ᾿ ἔμπροσθέν σου, καὶ σὲ ἔκαμον ὀνομαστόν, κατὰ τὸ ὄνομα τῶν μεγάλων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς·10καὶ θέλω διορίσει τόπον διὰ τὸν λαὸν μου τὸν Ἰσραήλ καὶ θέλω φυτεύσει αὐτούς, καὶ θέλουσι κατοικεῖ ἐν τόπῳ ἰδίῳ ἑαυτῶν καὶ δὲν θέλουσι μεταφέρεσθαι πλέον· καὶ οἱ υἱοὶ τῆς ἀδικίας δὲν θέλουσι καταθλίβει αὐτοὺς πλέον ὡς τὸ πρότερον,