[Ψαλμὸς τοῦ Δαβὶδ εἰς ἀνάμνησιν.] Κύριε, μή μὲ ἐλέγξῃς ἐν τῷ θυμῷ σου, μηδὲ ἐν τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με. 2Διότι τὰ βέλη σου ἐνεπήχθησαν εἰς ἐμὲ καὶ ἡ χεὶρ σου καταπιέζει με. 3Δὲν ὑπάρχει ὑγεία ἐν τῇ σαρκὶ μου ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου· δὲν εἶναι εἰρήνη εἰς τὰ ὀστᾶ μου ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας μου. 4Διότι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερέβησαν τὴν κεφαλήν μου· ὡς φορτίον βαρὺ ὑπερεβάρυναν ἐπ᾿ ἐμέ. 5Ἐβρώμησαν καὶ ἐσάπησαν αἱ πληγαὶ μου ἐξ αἰτίας τῆς ἀνοησίας μου. 6Ἐταλαιπωρήθην, ἐκυρτώθην εἰς ἄκρον· ὅλην τὴν ἡμέραν περιπατῶ σκυθρωπός. 7Διότι τὰ ἐντόσθιά μου γέμουσι φλογώσεως, καὶ δὲν ὑπάρχει ὑγεία ἐν τῇ σαρκὶ μου. 8Ἠσθένησα καὶ καθ᾿ ὑπερβολήν κατεκόπην· βρυχῶμαι ἀπὸ τῆς ἀδημονίας τῆς καρδίας μου. 9Κύριε, ἐνώπιόν σου εἶναι πᾶσα ἡ ἐπιθυμία μου, καὶ ὁ στεναγμὸς μου δὲν κρύπτεται ἀπὸ σοῦ. 10Ἡ καρδία μου ταράττεται, ἡ δύναμίς μου μὲ ἐγκαταλείπει· καὶ τὸ φῶς τῶν ὁφθαλμῶν μου, καὶ αὐτό δὲν εἶναι μετ᾿ ἐμοῦ. 11Οἱ φίλοι μου καὶ οἱ πλησίον μου στέκουσιν ἀπέναντι τῆς πληγῆς μου, καὶ οἱ πλησιέστεροί μου στέκουσιν ἀπὸ μακρόθεν. 12Καὶ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου στήνουσιν εἰς ἐμὲ παγίδας· καὶ οἱ ἐκζητοῦντες τὸ κακὸν μου λαλοῦσι πονηρά, καὶ μελετῶσι δόλους ὅλην τὴν ἡμέραν. 13Ἀλλ᾿ ἐγὼ ὡς κωφὸς δὲν ἤκουον καὶ ἤμην ὡς ἄφωνος, μή ἀνοίγων τὸ στόμα αὑτοῦ. 14Καὶ ἤμην ὡς ἄνθρωπος μή ἀκούων καὶ μή ἔχων ἀντιλογίαν ἐν τῷ στόματι αὑτοῦ. 15Διότι ἐπὶ σέ, Κύριε, ἤλπισα· σὺ θέλεις μοῦ εἰσακούσει, Κύριε ὁ Θεὸς μου. 16Ἐπειδή εἶπα, Ἄς μή χαρῶσιν ἐπ᾿ ἐμέ· ὅταν ὀλισθήσῃ ὁ ποῦς μου, αὐτοὶ μεγαλαυχοῦσι κατ᾿ ἐμοῦ. 17Διότι εἶμαι ἕτοιμος νὰ πέσω, καὶ ὁ πόνος μου εἶναι πάντοτε ἔμπροσθέν μου. 18Ἐπειδή ἐγὼ θέλω ἀναγγέλλει τὴν ἀνομίαν μου, θέλω λυπεῖσθαι διὰ τὴν ἁμαρτίαν μου. 19Ἀλλ᾿ οἱ ἐχθροὶ μου ζῶσιν, ὑπερισχύουσι· καὶ ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως. 20Καὶ οἱ ἀνταποδίδοντες κακὸν ἀντὶ καλοῦ εἶναι ἐναντίοι μου, ἐπειδή κυνηγῶ τὸ καλόν. 21Μή μὲ ἐγκαταλίπῃς, Κύριε· Θεὲ μου, μή ἀπομακρυνθῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ. 22Τάχυνον εἰς βοήθειάν μου, Κύριε, ἡ σωτηρία μου.

8Ἐν τούτῳ δοξάζεται ὁ Πατήρ μου, εἰς τὸ νὰ φέρητε καρπὸν πολύν· καὶ οὕτω θέλετε εἶσθαι μαθηταὶ μου. 9Καθὼς ἐμὲ ἠγάπησεν ὁ Πατήρ, καὶ ἐγὼ ἠγάπησα ἐσᾶς· μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου.10Ἐὰν τὰς ἐντολὰς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ ἐφύλαξα τὰς ἐντολὰς τοῦ Πατρὸς μου καὶ μένω ἐν τῇ ἀγάπῃ αὐτοῦ. 11Ταῦτα ἐλάλησα πρὸς ἐσᾶς διὰ νὰ μείνῃ ἐν ὑμῖν ἡ χαρὰ μου καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν νὰ ἦναι πλήρης.12Αὕτη εἶναι ἡ ἐντολή μου, νὰ ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς σᾶς ἠγάπησα.13Μεγαλητέραν ταύτης ἀγάπην δὲν ἔχει οὐδείς, τοῦ νὰ βάλῃ τις τὴν ψυχήν αὑτοῦ ὑπὲρ τῶν φίλων αὑτοῦ.14Σεῖς εἶσθε φίλοι μου, ἐὰν κάμνητε ὅσα ἐγὼ σᾶς παραγγέλλω. 15Δὲν σᾶς λέγω πλέον δούλους, διότι ὁ δοῦλος δὲν ἐξεύρει τί κάμνει ὁ κύριος αὐτοῦ· ἐσᾶς δὲ εἶπον φίλους, διότι πάντα ὅσα ἤκουσα παρὰ τοῦ Πατρὸς μου, ἐφανέρωσα εἰς ἐσᾶς.16Σεῖς δὲν ἐξελέξατε ἐμέ, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξέλεξα ἐσᾶς, καὶ σᾶς διέταξα διὰ νὰ ὑπάγητε σεῖς καὶ νὰ κάμητε καρπόν, καὶ ὁ καρπὸς σας νὰ μένῃ, ὥστε, ὅ, τι ἄν ζητήσητε παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐν τῷ ὀνόματί μου, νὰ σᾶς δώσῃ αὐτό. 17Ταῦτα σᾶς παραγγέλλω, νὰ ἀγαπᾶτε ἀλλήλους.

9Ἐπειδή δὲ παρῆλθεν ἱκανὸς καιρὸς καὶ ὁ πλοῦς ἦτο ἤδη ἐπικίνδυνος, διότι καὶ ἡ νηστεία εἶχεν ἤδη παρέλθει, συνεβούλευεν ὁ Παῦλος,10λέγων πρὸς αὐτούς· Ἄνδρες, βλέπω ὅτι ὁ πλοῦς μέλλει νὰ γείνῃ μὲ κακοπάθειαν καὶ πολλήν ζημίαν οὐχὶ μόνον τοῦ φορτίου καὶ τοῦ πλοίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.11Ἀλλ᾿ ὁ ἑκατόνταρχος ἐπείθετο μᾶλλον εἰς τὸν κυβερνήτην καὶ εἰς τὸν ναύκληρον παρὰ εἰς τὰ ὑπὸ τοῦ Παύλου λεγόμενα.12Καὶ ἐπειδή ὁ λιμήν δὲν ἦτο ἐπιτήδειος εἰς παραχειμασίαν, οἱ πλειότεροι ἐγνωμοδότησαν νὰ σηκωθῶσι καὶ ἐκεῖθεν, ὥστε φθάσαντες ἄν ἠδύναντο εἰς Φοίνικα, λιμένα τῆς Κρήτης βλέποντα πρὸς τὸν λίβα ἄνεμον καὶ πρὸς τὸν χῶρον, νὰ παραχειμάσωσιν ἐκεῖ. 13Καὶ ὅτε ἔπνευσεν ὀλίγον νότος, νομίσαντες ὅτι ἐπέτυχον τοῦ σκοποῦ, ἀνέσυραν τὴν ἄγκυραν καὶ παρέπλεον πλησίον τὴν Κρήτην.14Πλήν μετ᾿ ὀλίγον προσέβαλε κατ᾿ αὐτῆς ἄνεμος τυφωνικὸς ὁ λεγόμενος Εὐροκλύδων.15Καὶ ἐπειδή τὸ πλοῖον συνηρπάσθη καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ἀντέχῃ πρὸς τὸν ἄνεμον, ἀφεθέντες ἐφερόμεθα.16Καὶ τρέξαντες ὑπὸ νησίδιόν τι ὀνομαζόμενον Κλαύδην, μόλις ἠδυνήθημεν νὰ βάλωμεν εἰς τὴν ἐξουσίαν μας τὴν λέμβον,17τὴν ὁποίαν ἀφοῦ ἀνέλαβον μετεχειρίζοντο βοηθήματα, ζώνοντες ὑποκάτωθεν τὸ πλοῖον· καὶ φοβούμενοι μή ἐκπέσωσιν εἰς τὴν Σύρτιν, κατεβίβασαν τὰ πανία καὶ ἐφέροντο οὕτως.18Καὶ ἐπειδή ἐχειμαζόμεθα σφοδρῶς, τὴν ἀκόλουθον ἡμέραν ἔκαμνον χύσιν,19καὶ τὴν τρίτην μὲ τὰς ἰδίας ἡμῶν χεῖρας ἐρρίψαμεν τὰ σκεύη τοῦ πλοίου·20καὶ ἐπειδή διὰ πολλῶν ἡμερῶν δὲν ἐφαίνοντο οὔτε ἥλιος οὔτε ἄστρα, καὶ χειμὼν βαρὺς ἐπέκειτο, πᾶσα ἐλπὶς σωτηρίας ἀφηρεῖτο πλέον ἀφ᾿ ἡμῶν. 21Μετὰ δὲ πολυήμερον ἀσιτίαν σταθεὶς ὁ Παῦλος ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν, εἶπεν· Ἔπρεπεν, ὦ ἄνδρες, νὰ μοῦ ὑπακούσητε καὶ νὰ μή σηκωθῆτε ἀπὸ τῆς Κρήτης καὶ οὕτως ἠθέλομεν ἀποφύγει τὴν κακοπάθειαν ταύτην καὶ τὴν ζημίαν.22Ἀλλὰ καὶ ἤδη σᾶς παραινῶ νὰ ἔχητε θάρρος· διότι ἐξ ὑμῶν οὐδεμία ψυχή δὲν θέλει χαθῆ, εἰμή μόνον τὸ πλοῖον.23Διότι τὴν νύκτα ταύτην ἐφάνη εἰς ἐμὲ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὁποίου εἶμαι, τὸν ὁποῖον καὶ λατρεύω,24λέγων· μή φοβοῦ, Παῦλε· πρέπει νὰ παρασταθῇς ἐνώπιον τοῦ Καίσαρος· καὶ ἰδού, ὁ Θεὸς σοὶ ἐχάρισε πάντας τοὺς πλέοντας μετὰ σοῦ.25Διὰ τοῦτο θαρρεῖτε, ἄνδρες· διότι πιστεύω εἰς τὸν Θεὸν ὅτι οὕτω θέλει γείνει, καθ᾿ ὅν τρόπον ἐλαλήθη πρὸς ἐμέ. 26Πρέπει δὲ νὰ πέσωμεν εἰς νῆσόν τινα. 27Ὅτε δὲ ἦλθεν ἡ δεκάτη τετάρτη νύξ, ἐνῷ παρεφερόμεθα ἐν τῇ Ἀδριατικῇ θαλάσσῃ, περὶ τὸ μέσον τῆς νυκτὸς ἐσυμπέραινον οἱ ναῦται ὅτι πλησιάζουσιν εἰς τόπον τινά.28Καὶ ῥίψαντες τὴν βολίδα εὗρον εἴκοσι ὀργυιᾶς, καὶ ἀφοῦ ἐπροχώρησαν ὀλίγον διάστημα, ῥίψαντες καὶ πάλιν τὴν βολίδα εὗρον ὀργυιὰς δεκαπέντε·29καὶ φοβούμενοι μήπως πέσωμεν ἔξω εἰς τραχεῖς τόπους, ῥίψαντες τέσσαρας ἀγκύρας ἀπὸ τῆς πρύμνης, ηὔχοντο νὰ γείνῃ ἡμέρα.30Ἐπειδή δὲ οἱ ναῦται ἐζήτουν νὰ φύγωσιν ἐκ τοῦ πλοίου καὶ κατεβίβασαν τὴν λέμβον εἰς τὴν θάλασσαν, ἐπὶ προφάσει ὅτι ἔμελλον νὰ ἐκτείνωσιν ἀγκύρας ἐκ τῆς πρώρας,31ὁ Παῦλος εἶπε πρὸς τὸν ἑκατόνταρχον καὶ πρὸς τοὺς στρατιώτας· Ἐὰν οὗτοι δὲν μείνωσιν ἐν τῷ πλοίῳ, σεῖς δὲν δύνασθε νὰ σωθῆτε. 32Τότε οἱ στρατιῶται ἀπέκοψαν τὰ σχοινία τῆς λέμβου καὶ ἀφῆκαν αὐτήν νὰ πέσῃ ἔξω. 33Ἕως δὲ νὰ ἐξημερώσῃ, ὁ Παῦλος παρεκάλει πάντας νὰ λάβωσι τροφήν τινα, λέγων· Δεκατέσσαρας ἡμέρας σήμερον προσδοκῶντες διαμένετε νηστικοί, καὶ δὲν ἐφάγετε οὐδέν.34Διὰ τοῦτο σᾶς παρακαλῶ νὰ λάβητε τροφήν· διότι τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖον πρὸς τὴν σωτηρίαν σας· ἐπειδή οὐδενὸς ἀπὸ σᾶς δὲν θέλει πέσει θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς.35Ἀφοῦ δὲ εἶπε ταῦτα καὶ ἔλαβεν ἄρτον, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸν ἐνώπιον πάντων καὶ κόψας ἤρχισε νὰ τρώγῃ.36Λαβόντες δὲ πάντες θάρρος, ἔλαβον καὶ αὐτοὶ τροφήν·

1Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ Πατήρ μου εἶναι ὁ γεωργός.2Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μή φέρον καρπόν, ἐκκόπτει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ φέρον καρπόν, καθαρίζει αὐτό, διὰ νὰ φέρῃ πλειότερον καρπόν. 3Τώρα σεῖς εἶσθε καθαροὶ διὰ τὸν λόγον τὸν ὁποῖον ἐλάλησα πρὸς ἐσᾶς.4Μείνατε ἐν ἐμοί, καὶ ἐγὼ ἐν ὑμῖν. Καθὼς τὸ κλῆμα δὲν δύναται νὰ φέρῃ καρπὸν ἀφ᾿ ἑαυτοῦ, ἐὰν δὲν μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ σεῖς, ἐὰν δὲν μείνητε ἐν ἐμοί. 5Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἄμπελος, σεῖς τὰ κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ καὶ ἐγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, διότι χωρὶς ἐμοῦ δὲν δύνασθε νὰ κάμητε οὐδέν. 6Ἐὰν τις δὲν μείνῃ ἐν ἐμοί, ῥίπτεται ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ξηραίνεται, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ ῥίπτουσιν εἰς τὸ πῦρ, καὶ καίονται. 7Ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοὶ καὶ οἱ λόγοι μου μείνωσιν ἐν ὑμῖν, θέλετε ζητεῖ ὅ, τι ἄν θέλητε, καὶ θέλει γείνει εἰς ἐσᾶς.8Ἐν τούτῳ δοξάζεται ὁ Πατήρ μου, εἰς τὸ νὰ φέρητε καρπὸν πολύν· καὶ οὕτω θέλετε εἶσθαι μαθηταὶ μου. 9Καθὼς ἐμὲ ἠγάπησεν ὁ Πατήρ, καὶ ἐγὼ ἠγάπησα ἐσᾶς· μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου.10Ἐὰν τὰς ἐντολὰς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ ἐφύλαξα τὰς ἐντολὰς τοῦ Πατρὸς μου καὶ μένω ἐν τῇ ἀγάπῃ αὐτοῦ. 11Ταῦτα ἐλάλησα πρὸς ἐσᾶς διὰ νὰ μείνῃ ἐν ὑμῖν ἡ χαρὰ μου καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν νὰ ἦναι πλήρης.12Αὕτη εἶναι ἡ ἐντολή μου, νὰ ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς σᾶς ἠγάπησα.13Μεγαλητέραν ταύτης ἀγάπην δὲν ἔχει οὐδείς, τοῦ νὰ βάλῃ τις τὴν ψυχήν αὑτοῦ ὑπὲρ τῶν φίλων αὑτοῦ.14Σεῖς εἶσθε φίλοι μου, ἐὰν κάμνητε ὅσα ἐγὼ σᾶς παραγγέλλω. 15Δὲν σᾶς λέγω πλέον δούλους, διότι ὁ δοῦλος δὲν ἐξεύρει τί κάμνει ὁ κύριος αὐτοῦ· ἐσᾶς δὲ εἶπον φίλους, διότι πάντα ὅσα ἤκουσα παρὰ τοῦ Πατρὸς μου, ἐφανέρωσα εἰς ἐσᾶς.16Σεῖς δὲν ἐξελέξατε ἐμέ, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξέλεξα ἐσᾶς, καὶ σᾶς διέταξα διὰ νὰ ὑπάγητε σεῖς καὶ νὰ κάμητε καρπόν, καὶ ὁ καρπὸς σας νὰ μένῃ, ὥστε, ὅ, τι ἄν ζητήσητε παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐν τῷ ὀνόματί μου, νὰ σᾶς δώσῃ αὐτό. 17Ταῦτα σᾶς παραγγέλλω, νὰ ἀγαπᾶτε ἀλλήλους.

1Ἦτο δὲ τὶς ἄνθρωπος ἐν Καισαρείᾳ ὀνόματι Κορνήλιος, ἑκατόνταρχος ἐκ τοῦ τάγματος τοῦ λεγομένου Ἰταλικοῦ,2εὐσεβής καὶ φοβούμενος τὸν Θεὸν μετὰ παντὸς τοῦ οἴκου αὑτοῦ, ὅστις καὶ ἔκαμνεν ἐλεημοσύνας εἰς τὸν λαὸν πολλὰς καὶ ἐδέετο τοῦ Θεοῦ διαπαντός·3οὗτος εἶδε φανερὰ δι᾿ ὀράματος περὶ τὴν ἐννάτην ὥραν τῆς ἡμέρας ἄγγελον τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἰσῆλθε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Κορνήλιε.4Ὁ δὲ ἀτενίσας εἰς αὐτὸν καὶ ἔμφοβος γενόμενος, εἶπε· Τί εἶναι, Κύριε; Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Αἱ προσευχαὶ σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν εἰς μνημόσυνόν σου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.5Καὶ τώρα πέμψον εἰς Ἰόππην ἀνθρώπους καὶ προσκάλεσον τὸν Σίμωνα, ὅστις ἐπονομάζεται Πέτρος·6οὗτος ξενίζεται παρὰ τινι Σίμωνι βυρσοδέψῃ, ἔχοντι οἰκίαν πλησίον τῆς θαλάσσης. Οὗτος θέλει σοὶ λαλήσει τί πρέπει νὰ κάμνῃς.7Καθὼς δὲ ἀνεχώρησεν ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν πρὸς τὸν Κορνήλιον, ἐφώναξε δύο ἐκ τῶν ὑπηρετῶν αὑτοῦ καὶ ἕνα στρατιώτην εὐσεβῆ ἐκ τῶν διαμενόντων πάντοτε πλησίον αὐτοῦ,8καὶ διηγηθεὶς πρὸς αὐτοὺς τὰ πάντα, ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὴν Ἰόππην. 9Τῇ δὲ ἐπαύριον, ἐνῷ ἐκεῖνοι ὡδοιπόρουν καὶ ἐπλησίαζον εἰς τὴν πόλιν, ἀνέβη ὁ Πέτρος εἰς τὸ δῶμα διὰ νὰ προσευχηθῇ περὶ τὴν ἕκτην ὥραν.10Καὶ πεινάσας ἤθελε νὰ φάγῃ· ἐνῷ δὲ ἡτοίμαζον, ἐπῆλθεν ἐπ᾿ αὐτὸν ἔκστασις,11καὶ θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καὶ καταβαῖνον ἐπ᾿ αὐτὸν σκεῦός τι ὡς σινδόνα μεγάλην, τὸ ὁποῖον ἦτο δεδεμένον ἀπὸ τῶν τεσσάρων ἄκρων καὶ κατεβιβάζετο ἐπὶ τὴν γῆν,12ἐντὸς τοῦ ὁποίου ὑπῆρχον πάντα τὰ τετράποδα τῆς γῆς καὶ τὰ θηρία καὶ τὰ ἑρπετὰ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ.13Καὶ ἔγεινε φωνή πρὸς αὐτόν· Σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον καὶ φάγε·14Ὁ δὲ Πέτρος εἶπε· Μή γένοιτο, Κύριε· διότι οὐδέποτε ἔφαγον οὐδὲν βέβηλον ἤ ἀκάθαρτον.15Καὶ πάλιν ἐκ δευτέρου ἔγεινε φωνή πρὸς αὐτόν· Ὅσα ὁ Θεὸς ἐκαθάρισε, σὺ μή λέγε βέβηλα.16Ἔγεινε δὲ τοῦτο τρίς, καὶ πάλιν ἀνελήφθη τὸ σκεῦος εἰς τὸν οὐρανόν. 17Ἐνῷ δὲ ὁ Πέτρος ἦτο ἐν ἀπορίᾳ καθ᾿ ἑαυτὸν τί ἐσήμαινε τὸ ὄραμα, τὸ ὁποῖον εἶδεν, ἰδού, οἱ ἄνθρωποι οἱ ἀπεσταλμένοι παρὰ τοῦ Κορνηλίου ἐρωτήσαντες καὶ μαθόντες τὴν οἰκίαν τοῦ Σίμωνος ἔφθασαν εἰς τὴν πύλην,18καὶ φωνάξαντες ἠρώτων ἄν ὁ Σίμων ὁ ἐπονομαζόμενος Πέτρος ξενίζεται ἐνταῦθα.19Καὶ ἐνῷ ὁ Πέτρος διελογίζετο περὶ τοῦ ὀράματος, εἶπε πρὸς αὐτὸν τὸ Πνεῦμα· Ἰδού, τρεῖς ἄνθρωποι σὲ ζητοῦσι·20σηκωθεὶς λοιπὸν κατάβηθι καὶ ὕπαγε μετ᾿ αὐτῶν, μηδόλως διστάζων, διότι ἐγὼ ἀπέστειλα αὐτούς.21Καταβὰς δὲ ὁ Πέτρος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτὸν ἀπὸ τοῦ Κορνηλίου, εἶπεν· Ἰδού, ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ζητεῖτε· τίς ἡ αἰτία διὰ τὴν ὁποίαν ἤλθετε; 22Οἱ δὲ εἶπον· Κορνήλιος ὁ ἑκατόνταρχος, ἀνήρ δίκαιος καὶ φοβούμενος τὸν Θεὸν καὶ μαρτυρούμενος ὑπὸ ὅλου τοῦ ἔθνους τῶν Ἰουδαίων, διετάχθη θεόθεν ὑπὸ ἁγίου ἀγγέλου νὰ σὲ προσκαλέσῃ εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ καὶ νὰ ἀκούσῃ λόγους παρὰ σοῦ. 23Προσκαλέσας λοιπὸν αὐτοὺς ἔσω, ἐφιλοξένησε. Τῇ δὲ ἐπαύριον ἐξῆλθεν ὁ Πέτρος μετ᾿ αὐτῶν, καὶ τινες τῶν ἀδελφῶν τῶν ἀπὸ τῆς Ἰόππης ὑπῆγον μετ᾿ αὐτόν,24καὶ τῇ ἐπαύριον εἰσῆλθον εἰς τὴν Καισάρειαν. Ὁ δὲ Κορνήλιος περιέμενεν αὐτούς, συγκαλέσας τοὺς συγγενεῖς αὑτοῦ καὶ τοὺς οἰκείους φίλους.25Ὡς δὲ εἰσῆλθεν ὁ Πέτρος, ἐλθὼν ὁ Κορνήλιος εἰς συνάντησιν αὐτοῦ, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν.26Ἀλλ᾿ ὁ Πέτρος ἐσήκωσεν αὐτόν, λέγων· Σηκώθητι· καὶ ἐγὼ αὐτὸς ἄνθρωπος εἶμαι.27Καὶ συνομιλῶν μετ᾿ αὐτοῦ εἰσῆλθε καὶ εὑρίσκει συνηγμένους πολλούς,28καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· Σεῖς ἐξεύρετε ὅτι εἶναι ἀσυγχώρητον εἰς ἄνθρωπον Ἰουδαῖον νὰ συναναστρέφηται ἤ νὰ πλησιάζῃ εἰς ἀλλόφυλον· ὁ Θεὸς ὅμως ἔδειξεν εἰς ἐμὲ νὰ μή λέγω μηδένα ἄνθρωπον βέβηλον ἤ ἀκάθαρτον·29ὅθεν καὶ προσκληθεὶς ἦλθον χωρὶς ἀντιλογίας. Ἐρωτῶ λοιπὸν διὰ τίνα λόγον μὲ προσεκαλέσατε;30Καὶ ὁ Κορνήλιος εἶπε· Ἀπὸ τεσσάρων ἡμερῶν ἤμην νηστεύων μέχρι τῆς ὥρας ταύτης, καὶ τὴν ἐννάτην ὥραν προσηυχόμην ἐν τῷ οἴκῳ μου· καὶ ἰδού, ἐστάθη ἐνώπιόν μου ἀνήρ μὲ ἐνδύματα λαμπρά,31καὶ λέγει· Κορνήλιε, εἰσηκούσθη ἡ προσευχή σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἐμνημονεύθησαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.32Πέμψον λοιπὸν εἰς Ἰόππην καὶ προσκάλεσον τὸν Σίμωνα, ὅστις ἐπονομάζεται Πέτρος· οὗτος ξενίζεται ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ βυρσοδέψου πλησίον τῆς θαλάσσης· ὅστις ἐλθὼν θέλει σοὶ λαλήσει.33Εὐθὺς λοιπὸν ἔπεμψα πρὸς σέ, καὶ σὺ ἔκαμες καλὰ ὅτι ἦλθες. Τώρα λοιπὸν ἡμεῖς πάντες παριστάμεθα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἀκούσωμεν πάντα ὅσα προσετάχθησαν εἰς σὲ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ.