12Ἐνδύθητε λοιπόν, ὡς ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ ἅγιοι καὶ ἠγαπημένοι, σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν,13ὑποφέροντες ἀλλήλους καὶ συγχωροῦντες εἰς ἀλλήλους, ἐὰν τις ἔχῃ παράπονον κατὰ τινος· καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς συνεχώρησεν εἰς ἐσᾶς, οὕτω καὶ σεῖς· 14καὶ ἐν πᾶσι τούτοις ἐνδύθητε τὴν ἀγάπην, ἥτις εἶναι σύνδεσμος τῆς τελειότητος.

1Παρηγορεῖτε, παρηγορεῖτε τὸν λαὸν μου, λέγει ὁ Θεὸς σας.2Λαλήσατε παρηγορητικὰ πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ φωνήσατε πρὸς αὐτήν, ὅτι ὁ καιρὸς τῆς ταπεινώσεως αὐτῆς ἐπληρώθη, ὅτι ἡ ἀνομία αὐτῆς συνεχωρήθη· διότι ἔλαβεν ἐκ τῆς χειρὸς Κυρίου διπλάσιον διὰ πάσας τὰς ἁμαρτίας αὑτῆς. 3Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου. εὐθείας κάμετε ἐν τῇ ἐρήμῳ τὰς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.4Πᾶσα φάραγξ θέλει ὑψωθῆ καὶ πᾶν ὅρος καὶ βουνὸς θέλει ταπεινωθῆ· καὶ τὰ σκολιὰ θέλουσι γείνει εὐθέα· καὶ οἱ τραχεῖς τόποι ὀμαλοί·5καὶ ἡ δόξα τοῦ Κυρίου θέλει φανερωθῆ καὶ πᾶσα σὰρξ ὁμοῦ θέλει ἰδεῖ· διότι τὸ στόμα τοῦ Κυρίου ἐλάλησε. 6Φωνή λέγουσα, Φώνησον· καὶ εἶπε, Τί νὰ φωνήσω; πᾶσα σὰρξ εἶναι χόρτος καὶ πᾶσα ἡ δόξα αὐτῆς ὡς ἄνθος τοῦ ἀγροῦ.7Ὁ χόρτος ἐξηράνθη, τὸ ἄνθος ἐμαράνθη· διότι πνεῦμα Κυρίου ἔπνευσεν ἐπ᾿ αὐτό· χόρτος τῇ ἀληθείᾳ εἶναι ὁ λαός.8Ὁ χόρτος ἐξηράνθη, τὸ ἄνθος ἐμαράνθη· ὁ λόγος ὅμως τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μένει εἰς τὸν αἰῶνα. 9Σύ, ὁ φέρων εἰς τὴν Σιὼν ἀγαθὰς ἀγγελίας, ἀνάβα εἰς τὸ ὄρος τὸ ὑψηλόν· σύ, ὁ φέρων ἀγαθὰς ἀγγελίας εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ὕψωσον ἰσχυρῶς τὴν φωνήν σου· ὕψωσον· μή φοβοῦ· εἰπὲ πρὸς τὰς πόλεις τοῦ Ἰούδα, Ἰδού, ὁ Θεὸς ὑμῶν.10Ἰδού, Κύριος ὁ Θεὸς θέλει ἐλθεῖ μετὰ δυνάμεως καὶ ὁ βραχίων αὐτοῦ θέλει ἐξουσιάζει δι᾿ αὐτόν· ἰδού, ὁ μισθὸς αὐτοῦ εἶναι μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀμοιβή αὐτοῦ ἐνώπιον αὐτοῦ.11Θέλει βοσκήσει τὸ ποίμνιον αὑτοῦ ὡς ποιμήν· θέλει συνάξει τὰ ἀρνία διὰ τοῦ βραχίονος αὑτοῦ καὶ βαστάσει ἐν τῷ κόλπῳ αὑτοῦ· καὶ θέλει ὁδηγεῖ τὰ θηλάζοντα. 12Τίς ἐμέτρησε τὰ ὕδατα ἐν τῷ κοιλώματι τῆς χειρὸς αὑτοῦ καὶ ἐστάθμισε τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὴν σπιθαμήν καὶ συμπεριέλαβεν ἐν μέτρῳ τὸ χῶμα τῆς γῆς καὶ ἐζύγισε τὰ ὄρη διὰ στατῆρος καὶ τοὺς λόφους διὰ πλάστιγγος;13Τίς ἐστάθμισε τὸ πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἤ ἔγεινε σύμβουλος αὐτοῦ καὶ ἐδίδαξεν αὐτόν;14Μετὰ τίνος συνεβουλεύθη, καὶ τίς ἐσυνέτισεν αὐτὸν καὶ ἐδίδαξεν αὐτὸν τὴν ὁδὸν τῆς κρίσεως καὶ παρέδωκεν εἰς αὐτὸν ἐπιστήμην καὶ ἔδειξεν εἰς αὐτὸν τὴν ὁδὸν τῆς συνέσεως;15Ἰδού, τὰ ἔθνη εἶναι ὡς σανὶς ἀπὸ κάδου καὶ λογίζονται ὡς ἡ λεπτή σκόνη τῆς πλάστιγγος· ἰδού, μετατοπίζει τὰς νήσους ὡς σκόνην.16Καὶ ὁ Λίβανος δὲν εἶναι ἱκανὸς εἰς καῦσιν οὐδὲ τὰ ζῷα αὐτοῦ ἱκανὰ εἰς ὁλοκαύτωμα.17Πάντα τὰ ἔθνη ἐνώπιον αὐτοῦ εἶναι ὡς μηδέν· λογίζονται παρ᾿ αὐτῷ ὀλιγώτερον παρὰ τὸ μηδὲν καὶ τὴν ματαιότητα. 18Μὲ τίνα λοιπὸν θέλετε ἐξομοιώσει τὸν Θεόν; ἤ τί ὁμοίωμα θέλετε προσαρμόσει εἰς αὐτόν;19Ὁ τεχνίτης χωνεύει εἰκόνα γλυπτήν, καὶ ὁ χρυσοχόος ἐκτείνει χρυσὸν ἐπ᾿ αὐτήν καὶ χύνει ἀργυρὰς ἀλύσεις.20Ὁ πτωχὸς κάμνων προσφορὰν ἐκλέγει ξύλον ἄσηπτον· καὶ ζητεῖ εἰς ἑαυτὸν ἐπιδέξιον τεχνίτην, διὰ νὰ κατασκευάσῃ εἰκόνα γλυπτήν μή σαλευομένην. 21Δὲν ἐγνωρίσατε; δὲν ἠκούσατε; δὲν ἀνηγγέλθη πρὸς ἐσᾶς ἐξ ἀρχῆς; δὲν ἐνοήσατε ἀπὸ καταβολῆς τῆς γῆς;22Αὐτὸς εἶναι ὁ καθήμενος ἐπὶ τὸν γύρον τῆς γῆς καὶ οἱ κάτοικοι αὐτῆς εἶναι ὡς ἀκρίδες· ὁ ἐκτείνων τοὺς οὐρανοὺς ὡς παραπέτασμα καὶ ἐξαπλόνων αὐτοὺς ὡς σκηνήν πρὸς κατοίκησιν·23ὁ φέρων τοὺς ἡγεμόνας εἰς τὸ μηδὲν καὶ καθιστῶν ὡς ματαιότητα τοὺς κριτὰς τῆς γῆς.24Ἀλλ᾿ οὐδὲ θέλουσι φυτευθῆ· ἀλλ᾿ οὐδὲ θέλουσι σπαρθῆ· ἀλλ᾿ οὐδὲ θέλει ῥιζωθῆ ἐν τῇ γῇ τὸ στέλεχος αὐτῶν· μόνον νὰ πνεύσῃ ἐπ᾿ αὐτούς, θέλουσι πάραυτα ξηρανθῆ καὶ ὁ ἀνεμοστρόβιλος θέλει ἀναρπάσει αὐτοὺς ὡς ἄχυρον. 25Μὲ τίνα λοιπὸν θέλετε μὲ ἐξομοιώσει καὶ θέλω ἐξισωθῆ; λέγει ὁ Ἃγιος.26Σηκώσατε ὑψηλὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς σας καὶ ἰδέτε, τίς ἐποίησε ταῦτα; Ὁ ἐξάγων τὸ στράτευμα αὐτῶν κατὰ ἀριθμόν· ὁ ὀνομαστὶ καλῶν ταῦτα πάντα ἐν τῇ μεγαλειότητι τῆς δυνάμεως αὑτοῦ, διότι εἶναι ἰσχυρὸς εἰς ἐξουσίαν· δὲν λείπει οὐδέν. 27Διὰ τί λέγεις, Ἰακώβ, καὶ λαλεῖς, Ἰσραήλ, Ἡ ὁδὸς μου εἶναι κεκρυμμένη ἀπὸ τοῦ Κυρίου καὶ ἡ κρίσις μου παραμελεῖται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ μου;28Δὲν ἐγνώρισας; δὲν ἤκουσας, ὅτι ὁ αἰώνιος Θεός, ὁ Κύριος, ὁ Ποιητής τῶν ἄκρων τῆς γῆς, δὲν ἀτονεῖ καὶ δὲν ἀποκάμνει; δὲν ἐξιχνιάζεται ἡ φρόνησις αὐτοῦ.29Δίδει ἰσχὺν εἰς τοὺς ἠτονημένους καὶ αὐξάνει τὴν δύναμιν εἰς τοὺς ἀδυνάτους.30Καὶ οἱ νέοι θέλουσιν ἀτονήσει καὶ ἀποκάμει, καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ νέοι θέλουσιν ἀδυνατήσει παντάπασιν·31ἀλλ᾿ οἱ προσμένοντες τὸν Κύριον θέλουσιν ἀνανεώσει τὴν δύναμιν αὑτῶν· θέλουσιν ἀναβῆ μὲ πτέρυγας ὡς ἀετοί· θέλουσι τρέξει καὶ δὲν θέλουσιν ἀποκάμει· θέλουσι περιπατήσει καὶ δὲν θέλουσιν ἀτονήσει.

1Καὶ ἐλυπήθη ὁ Ἰωνᾶς λύπην μεγάλην καὶ ἠγανάκτησε.2Καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπεν, Ὦ Κύριε, δὲν ἦτο οὗτος ὁ λόγος μου, ἐνῷ ἔτι ἤμην ἐν τῇ πατρίδι μου; διὰ τοῦτο προέλαβον νὰ φύγω εἰς Θαρσείς· διότι ἐγνώριζον ὅτι σὺ εἶσαι Θεὸς ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν διὰ τὸ κακόν. 3Καὶ τώρα, Κύριε, λάβε, δέομαί σου, τὴν ψυχήν μου ἀπ᾿ ἐμοῦ· διότι εἶναι κάλλιον εἰς ἐμὲ νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ ζῶ. 4Καὶ εἶπε Κύριος, Εἶναι καλὸν νὰ ἀγανακτῇς; 5Καὶ ἐξῆλθεν Ἰωνᾶς ἀπὸ τῆς πόλεως καὶ ἐκάθησε κατὰ τὸ ἀνατολικὸν μέρος τῆς πόλεως, καὶ ἐκεῖ ἔκαμεν εἰς ἑαυτὸν καλύβην καὶ ἐκάθητο ὑποκάτω αὐτῆς ἐν τῇ σκιᾷ, ἑωσοῦ ἴδῃ τί ἔμελλε νὰ γείνῃ εἰς τὴν πόλιν. 6Καὶ διέταξε Κύριος ὁ Θεὸς κολοκύνθην καὶ ἔκαμε νὰ ἀναβῇ ἐπάνωθεν τοῦ Ἰωνᾶ, διὰ νὰ ἦναι σκιὰ ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, διὰ νὰ ἀνακουφίσῃ αὐτὸν ἀπὸ τῆς θλίψεως αὐτοῦ. Καὶ ἐχάρη ὁ Ἰωνᾶς διὰ τὴν κολοκύνθην χαρὰν μεγάλην. 7Καὶ διέταξεν ὁ Θεὸς σκώληκα, ὅτε ἐχάραξεν ἡ αὐγή τῆς ἐπαύριον· καὶ ἐπάταξε τὴν κολοκύνθην καὶ ἐξηράνθη. 8Καὶ καθὼς ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, διέταξεν ὁ Θεὸς ἄνεμον ἀνατολικὸν καυστικόν· καὶ προσέβαλεν ὁ ἥλιος ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ Ἰωνᾶ, ὥστε ὡλιγοψύχησε· καὶ ἐζήτησεν ἐν τῇ ψυχῇ αὑτοῦ νὰ ἀποθάνῃ, καὶ εἶπεν, Εἶναι κάλλιον εἰς ἐμὲ νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ ζῶ. 9Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἰωνᾶν, εἶναι καλὸν νὰ ἀγανακτῇς διὰ τὴν κολοκύνθην; Καὶ εἶπε, Καλὸν εἶναι νὰ ἀγανακτῶ ἕως θανάτου. 10Καὶ εἶπε Κύριος, Σὺ ἐλυπήθης ὑπὲρ τῆς κολοκύνθης, διὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἐκοπίασας, ἀλλ᾿ οὐδὲ ἔκαμες αὐτήν νὰ αὐξήσῃ, ἥτις ἐγεννήθη ἐν μιᾷ νυκτὶ καὶ ἐν μιᾷ νυκτὶ ἐχάθη.11Καὶ ἐγὼ δὲν ἔπρεπε νὰ λυπηθῶ ὑπὲρ τῆς Νινευή, τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἐν ᾗ ὑπάρχουσι πλειότεροι τῶν δώδεκα μυριάδων ἀνθρώπων, οἵτινες δὲν διακρίνουσι τὴν δεξιὰν αὑτῶν ἀπὸ τῆς ἀριστερᾶς αὑτῶν, καὶ κτήνη πολλά;