Καραΐσκος Θεόδωρος

15Καὶ εἶπεν Ἠλίας, Ζῇ ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων, ἔμπροσθεν τοῦ ὁποίου παρίσταμαι, ὅτι σήμερον θέλω ἐμφανισθῆ εἰς αὐτόν. 16Ὑπῆγε λοιπὸν ὁ Ὀβαδία εἰς συνάντησιν τοῦ Ἀχαὰβ καὶ ἀπήγγειλε πρὸς αὐτόν. Καὶ ὁ Ἀχαὰβ ὑπῆγεν εἰς συνάντησιν τοῦ Ἠλία.17Καὶ ὡς εἶδεν ὁ Ἀχαὰβ τὸν Ἠλίαν, εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀχαάβ, Σὺ εἶσαι ὁ διαταράττων τὸν Ἰσραήλ;18Ὁ δὲ εἶπε, Δὲν διαταράττω ἐγὼ τὸν Ἰσραήλ, ἀλλὰ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρὸς σου· διότι σεῖς ἐγκατελίπετε τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ ὑπῆγες κατόπιν τῶν Βααλείμ·19τώρα λοιπὸν ἀπόστειλον, συνάθροισον πρὸς ἐμὲ πάντα τὸν Ἰσραήλ εἰς τὸ ὄρος τὸν Κάρμηλον, καὶ τοὺς προφήτας τοῦ Βάαλ τοὺς τετρακοσίους πεντήκοντα, καὶ τοὺς τετρακοσίους προφήτας τῶν ἀλσῶν, οἵτινες τρώγουσιν εἰς τὴν τράπεζαν τῆς Ἰεζάβελ. 20Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Ἀχαὰβ πρὸς πάντας τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ καὶ συνήθροισε τοὺς προφήτας εἰς τὸ ὄρος τὸν Κάρμηλον.21Καὶ προσῆλθεν ὁ Ἠλίας πρὸς πάντα τὸν λαὸν καὶ εἶπεν, Ἕως πότε χωλαίνετε μεταξὺ δύο φρονημάτων; ἐὰν ὁ Κύριος ἦναι Θεός, ἀκολουθεῖτε αὐτόν· ἀλλ᾿ ἐὰν ὁ Βάαλ, ἀκολουθεῖτε τοῦτον. Καὶ ὁ λαὸς δὲν ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὸν λόγον.

36Παρεκάλει δὲ αὐτὸν εἷς ἐκ τῶν Φαρισαίων νὰ φάγῃ μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαρισαίου, ἐκάθησεν εἰς τὴν τράπεζαν.37Καὶ ἰδού, γυνή τις ἐν τῇ πόλει, ἥτις ἦτο ἁμαρτωλή, μαθοῦσα ὅτι κάθηται εἰς τὴν τράπεζαν ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, ἔφερεν ἀλάβαστρον μύρου38καὶ σταθεῖσα πλησίον τῶν ποδῶν αὐτοῦ ὀπίσω κλαίουσα, ἤρχισε νὰ βρέχῃ τοὺς πόδας αὐτοῦ μὲ τὰ δάκρυα καὶ ἐσπόγγιζε μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς αὑτῆς καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε μὲ τὸ μῦρον. 39Ἰδὼν δὲ ὁ Φαρισαῖος ὁ καλέσας αὐτόν, εἶπε καθ᾿ ἑαυτὸν λέγων· Οὗτος, ἐὰν ἦτο προφήτης, ἤθελε γνωρίζει τίς καὶ ὁποία εἶναι ἡ γυνή, ἥτις ἐγγίζει αὐτόν, ὅτι εἶναι ἁμαρτωλή.40Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς, εἶπε πρὸς αὐτόν· Σίμων, ἔχω νὰ σοὶ εἴπω τι. Ὁ δὲ λέγει· Διδάσκαλε, εἰπέ.41Εἶχέ τις δανειστής δύο χρεωφειλέτας· ὁ εἷς ἐχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἄλλος πεντήκοντα.42Καὶ ἐπειδή δὲν εἶχον νὰ ἀποδώσωσιν, ἐχάρισεν αὐτὰ εἰς ἀμφοτέρους. Τίς λοιπὸν ἐξ αὐτῶν, εἰπέ, θέλει ἀγαπήσει αὐτὸν περισσότερον;43Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Σίμων, εἶπε· Νομίζω ὅτι ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον ἐχάρισε τὸ περισσότερον. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ὀρθῶς ἔκρινας.44Καὶ στραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Βλέπεις ταύτην τὴν γυναῖκα; Εἰσῆλθον εἰς τὴν οἰκίαν σου, ὕδωρ διὰ τοὺς πόδας μου δὲν ἔδωκας· αὕτη δὲ μὲ τὰ δάκρυα ἔβρεξε τοὺς πόδας μου καὶ μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐσπόγγισε.45Φίλημα δὲν μοι ἔδωκας· αὕτη δέ, ἀφ᾿ ἧς εἰσῆλθον, δὲν ἔπαυσε καταφιλοῦσα τοὺς πόδας μου.46Μὲ ἔλαιον τὴν κεφαλήν μου δὲν ἤλειψας· αὕτη δὲ μὲ μύρον ἤλειψε τοὺς πόδας μου.47Διὰ τοῦτο σοὶ λέγω, συγκεχωρημέναι εἶναι αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, διότι ἠγάπησε πολύ· εἰς ὅντινα δὲ συγχωρεῖται ὀλίγον, ὀλίγον ἀγαπᾷ.48Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν· Συγκεχωρημέναι εἶναι αἱ ἁμαρτίαι σου.49Καὶ ἤρχισαν οἱ συγκαθήμενοι εἰς τὴν τράπεζαν νὰ λέγωσι καθ᾿ ἑαυτούς· Τίς εἶναι οὗτος, ὅστις καὶ ἁμαρτίας συγχωρεῖ; 50Εἶπε δὲ πρὸς τὴν γυναῖκα· Ἡ πίστις σου σὲ ἔσωσεν· ὕπαγε εἰς εἰρήνην.

6Διότι ὅντινα ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει καὶ μαστιγόνει πάντα υἱόν, τὸν ὁποῖον παραδέχεται. 7Ἐὰν ὑπομένητε τὴν παιδείαν, ὁ Θεὸς φέρεται πρὸς ἐσᾶς ὡς πρὸς υἱούς· διότι τίς υἱὸς εἶναι, τὸν ὁποῖον δὲν παιδεύει ὁ πατήρ;8Ἐὰν ὅμως ἦσθε χωρὶς παιδείαν, τῆς ὁποίας ἔγειναν μέτοχοι πάντες, ἄρα εἶσθε νόθοι καὶ οὐχὶ υἱοί,9ἔπειτα τοὺς μὲν κατὰ σάρκα πατέρας ἡμῶν εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐσεβόμεθα αὐτούς· δὲν θέλομεν ὑποταχθῆ πολλῷ μᾶλλον εἰς τὸν Πατέρα τῶν πνευμάτων καὶ ζήσει;10Διότι ἐκεῖνοι μὲν πρὸς ὀλίγας ἡμέρας ἐπαίδευον ἡμᾶς κατὰ τὴν ἀρέσκειαν αὑτῶν, ὁ δὲ πρὸς τὸ συμφέρον ἡμῶν, διὰ νὰ γείνωμεν μέτοχοι τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ.11Πᾶσα δὲ παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν δὲν φαίνεται ὅτι εἶναι πρόξενος χαρᾶς, ἀλλὰ λύπης, ὕστερον ὅμως ἀποδίδει εἰς τοὺς γυμνασθέντας δι᾿ αὐτῆς καρπὸν εἰρηνικὸν δικαιοσύνης. 12Διὰ τοῦτο ἀνορθώσατε τὰς κεχαυνωμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα,13καὶ κάμετε εἰς τοὺς πόδας σας εὐθείας ὁδούς, διὰ νὰ μή ἐκτραπῇ τὸ χωλόν, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ θεραπευθῆ. 14Ζητεῖτε εἰρήνην μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, χωρὶς τοῦ ὁποίου οὐδεὶς θέλει ἰδεῖ τὸν Κύριον,15παρατηροῦντες μήπως ὑστερῆταί τις ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μήπως ῥίζα τις πικρίας ἀναφύουσα φέρῃ ἐνόχλησιν καὶ διὰ ταύτης μιανθῶσι πολλοί,16μήπως ἦναί τις πόρνος ἤ βέβηλος καθὼς ὁ Ἠσαῦ, ὅστις διὰ μίαν βρῶσιν ἐπώλησε τὰ πρωτοτόκια αὑτοῦ.17Ἐπειδή ἐξεύρετε ὅτι καὶ μετέπειτα, θέλων νὰ κληρονομήσῃ τὴν εὐλογίαν, ἀπεδοκιμάσθη, διότι δὲν εὗρε τόπον μετανοίας, ἄν καὶ ἐξεζήτησεν αὐτήν μετὰ δακρύων.

142:1 Τότε ἀπεκρίθη ὁ Ἰὼβ πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπεν· 2Ἐξεύρω ὅτι δύνασαι τὰ πάντα, καὶ οὐδεὶς στοχασμὸς σου δύναται νὰ ἐμποδισθῇ.3Τίς οὗτος ὁ κρύπτων τὴν βουλήν ἀσυνέτως; Ἐγὼ λοιπὸν προέφερα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον δὲν ἐνόουν. Πράγματα ὑπερθαύμαστα δι᾿ ἐμέ, τὰ ὁποῖα δὲν ἐγνώριζον.4Ἄκουσον, δέομαι· καὶ ἐγὼ θέλω λαλήσει· θέλω σὲ ἐρωτήσει, καὶ σὺ δίδαξόν με.5Ἤκουον περὶ σοῦ μὲ τὴν ἀκοήν τοῦ τίου, ἀλλὰ τώρα ὁ ὀφθαλμὸς μου σὲ βλέπει· 6διὰ τοῦτο βδελύττομαι ἐμαυτόν, καὶ μετανοῶ ἐν χώματι καὶ σποδῷ.

28Καὶ ἤκουσεν Ἐλιὰβ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ὁ μεγαλήτερος, ἐνῷ ἐλάλει πρὸς τοὺς ἄνδρας· καὶ ἐξήφθη ὁ θυμὸς τοῦ Ἐλιὰβ ἐναντίον τοῦ Δαβίδ, καὶ εἶπε, Διὰ τί κατέβης ἐνταῦθα; καὶ εἰς ποῖον ἀφῆκες τὰ ὀλίγα ἐκεῖνα πρόβατα ἐν τῇ ἐρήμῳ; ἐγὼ ἐξεύρω τὴν ὑπερηφανίαν σου καὶ τὴν πονηρίαν τῆς καρδίας σου· βεβαίως διὰ νὰ ἰδῇς τὴν μάχην κατέβης.29Καὶ εἶπεν ὁ Δαβίδ, Τί ἔκαμα τώρα; δὲν εἶναι αἰτία;30Καὶ ἐστράφη ἀπ᾿ αὐτοῦ πρὸς ἄλλον καὶ ἐλάλησε κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον· καὶ ὁ λαὸς ἀπεκρίθη πάλιν πρὸς αὐτὸν κατὰ τὸν πρῶτον λόγον. 31Καὶ ὅτε ἠκούσθησαν οἱ λόγοι, τοὺς ὁποίους ἐλάλησεν ὁ Δαβίδ, ἀνήγγειλαν πρὸς τὸν Σαούλ· καὶ παρέλαβεν αὐτόν.32Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Σαούλ, Μηδενὸς ἀνθρώπου ἡ καρδία ἄς μή ταπεινόνηται διὰ τοῦτον· ὁ δοῦλός σου θέλει ὑπάγει καὶ πολεμήσει μετὰ τοῦ Φιλισταίου τούτου.33Καὶ εἶπεν ὁ Σαοὺλ πρὸς τὸν Δαβίδ, Δὲν δύνασαι νὰ ὑπάγῃς ἐναντίον τοῦ Φιλισταίου τούτου διὰ νὰ πολεμήσῃς μετ᾿ αὐτοῦ· διότι σὺ εἶσαι παιδίον, αὐτὸς δὲ ἀνήρ πολεμιστής ἐκ νεότητος αὑτοῦ. 34Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Σαούλ, Ὁ δοῦλός σου ἔβοσκε τὰ πρόβατα τοῦ πατρὸς αὑτοῦ, καὶ ἦλθε λέων καὶ ἄρκτος καὶ ἥρπασε πρόβατον ἐκ τοῦ ποιμνίου·35καὶ ἐξῆλθον κατόπιν αὐτοῦ καὶ ἐπάταξα αὐτὸν καὶ ἠλευθέρωσα αὐτὸ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ· καὶ καθὼς ἐσηκώθη ἐναντίον μου, ἥρπασα αὐτὸν ἀπὸ τῆς σιαγόνος καὶ ἐπάταξα αὐτὸν καὶ ἐθανάτωσα αὐτόν·36ἐπάταξεν ὁ δοῦλός σου καὶ τὸν λέοντα καὶ τὴν ἄρκτον· καὶ ὁ Φιλισταῖος οὗτος ὁ ἀπερίτμητος θέλει εἶσθαι ὡς ἕν ἐκ τούτων, ἐπειδή ἐξουθένησε τὰ στρατεύματα τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. 37Καὶ εἶπεν ὁ Δαβίδ, Ὁ Κύριος ὁ ἐλευθερώσας με ἐκ χειρὸς τοῦ λέοντος καὶ ἐκ χειρὸς τῆς ἄρκτου, οὗτος θέλει μὲ ἐλευθερώσει ἐκ χειρὸς τοῦ Φιλισταίου τούτου. Καὶ εἶπεν ὁ Σαοὺλ πρὸς τὸν Δαβίδ, Ὕπαγε, καὶ ὁ Κύριος ἄς ἦναι μετὰ σοῦ.38Καὶ ὥπλισεν ὁ Σαοὺλ τὸν Δαβὶδ μὲ τὴν πανοπλίαν αὑτοῦ καὶ ἔβαλε χαλκίνην περικεφαλαίαν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ· καὶ ἐνέδυσεν αὐτὸν θώρακα.39Καὶ ἐζώσθη ὁ Δαβὶδ τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ ἐπάνωθεν τῆς πανοπλίας αὐτοῦ καὶ ἠθέλησε νὰ περιπατήσῃ· διότι δὲν εἶχε δοκιμάσει. Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Σαούλ, Δὲν δύναμαι νὰ περιπατήσω μὲ ταῦτα· διότι δὲν ἐδοκίμασα ποτέ. Καὶ ἐξεδύθη ὁ Δαβὶδ αὐτὰ ἐπάνωθεν αὑτοῦ.40Καὶ ἔλαβε τὴν ῥάβδον αὑτοῦ ἐν τῇ χειρὶ αὑτοῦ, καὶ ἐξέλεξεν εἰς ἑαυτὸν πέντε λίθους ὁμαλοὺς ἐκ τοῦ χειμάρρου, καὶ θέσας αὐτοὺς εἰς τὸ ποιμενικὸν αὑτοῦ σακκίον καὶ θυλάκιον, τὴν δὲ σφενδόνην αὑτοῦ εἰς τὴν χεῖρα αὑτοῦ, ἐπλησίαζε πρὸς τὸν Φιλισταῖον. 41Ὁ δὲ Φιλισταῖος ἤρχετο προχωρῶν καὶ ἐπλησίαζε πρὸς τὸν Δαβίδ· καὶ ὁ ἀνήρ ὁ ἀσπιδοφόρος ἔμπροσθεν αὐτοῦ.42Καὶ ὅτε περιέβλεψεν ὁ Φιλισταῖος καὶ εἶδε τὸν Δαβίδ, κατεφρόνησεν αὐτόν· διότι ἦτο παιδίον καὶ ξανθὸς καὶ ὡραῖος τὴν ὄψιν.43Καὶ εἶπεν ὁ Φιλισταῖος πρὸς τὸν Δαβίδ, Κύων εἶμαι ἐγώ, ὥστε ἔρχεσαι πρὸς ἐμὲ μὲ ῥάβδους; Καὶ κατηράσθη ὁ Φιλισταῖος τὸν Δαβὶδ εἰς τοὺς θεοὺς αὑτοῦ.44Καὶ εἶπεν ὁ Φιλισταῖος πρὸς τὸν Δαβίδ, Ἐλθὲ πρὸς ἐμέ, καὶ θέλω παραδώσει τὰς σάρκας σου εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ εἰς τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ. 45Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Φιλισταῖον, Σὺ ἔρχεσαι ἐναντίον μου μὲ ῥομφαίαν καὶ δόρυ καὶ ἀσπίδα· ἐγὼ δὲ ἔρχομαι ἐναντίον σου ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων, τοῦ Θεοῦ τῶν στρατευμάτων τοῦ Ἰσραήλ, τὰ ὁποῖα σὺ ἐξουθένησας·46τὴν ἡμέραν ταύτην θέλει σὲ παραδώσει ὁ Κύριος εἰς τὴν χεῖρά μου· καὶ θέλω σὲ πατάξει καὶ ἀφαιρέσει ἀπὸ σοῦ τὴν κεφαλήν σου· καὶ θέλω παραδώσει τὰ πτώματα τοῦ στρατοπέδου τῶν Φιλισταίων τὴν ἡμέραν ταύτην εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ εἰς τά θηρία τῆς γῆς· διὰ νὰ γνωρίσῃ πᾶσα ἡ γῆ ὅτι εἶναι Θεὸς εἰς τὸν Ἰσραήλ·47καὶ θέλει γνωρίσει πᾶν τὸ πλῆθος τοῦτο ὅτι ὁ Κύριος δὲν σώζει μὲ ῥομφαίαν καὶ δόρυ· διότι τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ μάχη, καὶ αὐτὸς θέλει σᾶς παραδώσει εἰς τὴν χεῖρα ἡμῶν. 48Καὶ ὅτε ἐσηκώθη ὁ Φιλισταῖος καὶ ἤρχετο καὶ ἐπλησίαζεν εἰς συνάντησιν τοῦ Δαβίδ, ὁ Δαβὶδ ἔσπευσε καὶ ἔδραμε πρὸς μάχην ἐναντίον τοῦ Φιλισταίου.49Καὶ ἐκτείνας ὁ Δαβὶδ τὴν χεῖρα αὑτοῦ εἰς τὸ σακκίον, ἔλαβεν ἐκεῖθεν λίθον καὶ ἐσφενδόνησε καὶ ἐκτύπησε τὸν Φιλισταῖον κατὰ τὸ μέτωπον αὐτοῦ, ὥστε ὁ λίθος ἐνεπήχθη εἰς τὸ μέτωπον αὐτοῦ· καὶ ἔπεσε κατὰ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν.50καὶ ὑπερίσχυσεν ὁ Δαβὶδ κατὰ τοῦ Φιλισταίου διὰ τῆς σφενδόνης καὶ διὰ τοῦ λίθου, καὶ ἐκτύπησε τὸν Φιλισταῖον καὶ ἐθανάτωσεν αὐτόν. Ἀλλὰ δὲν ἦτο ῥομφαία ἐν τῇ χειρὶ τοῦ Δαβίδ· 51ὅθεν ὁ Δαβὶδ ἔδραμε καὶ σταθεὶς ἐπὶ τὸν Φιλισταῖον, ἔλαβε τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ καὶ ἔσυρεν αὐτήν ἐκ τῆς θήκης αὐτῆς, καὶ θανατώσας αὐτόν, ἀπέκοψε τὴν κεφαλήν αὐτοῦ μὲ αὐτήν. Ἰδόντες δὲ οἱ Φιλισταῖοι, ὅτι ἀπέθανεν ὁ ἰσχυρὸς αὐτῶν, ἔφυγον·52Τότε ἐσηκώθησαν οἱ ἄνδρες τοῦ Ἰσραήλ καὶ τοῦ Ἰούδα καὶ ἤλάλαξαν καὶ κατεδίωξαν τοὺς Φιλισταίους, ἕως τῆς εἰσόδου τῆς κοιλάδος, καὶ ἕως τῶν πυλῶν τῆς Ἀκκαρών. Καὶ ἔπεσον οἱ τραυματισμένοι τῶν Φιλισταίων ἐν τῇ ὁδῷ Σααραείμ, ἕως Γὰθ καὶ ἕως Ἀκκαρών.53Καὶ ἐπέστρεψαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ ἐκ τῆς καταδιώξεως τῶν Φιλισταίων καὶ διήρπασαν τὰ στρατόπεδα αὐτῶν.54Ὁ δὲ Δαβὶδ ἔλαβε τὴν κεφαλήν τοῦ Φιλισταίου, καὶ ἔφερεν αὐτήν εἰς Ἱερουσαλήμ· τὴν δὲ πανοπλίαν αὐτοῦ ἔβαλεν ἐν τῇ σκηνῇ αὑτοῦ. 55Ὅτε δὲ εἶδεν ὁ Σαοὺλ τὸν Δαβὶδ ἐξερχόμενον ἐναντίον τοῦ Φιλισταίου, εἶπε πρὸς Ἀβενήρ, τὸν ἀρχηγὸν τοῦ στρατεύματος, Ἀβενήρ, τίνος υἱὸς εἶναι ὁ νέος οὗτος; Καὶ ὁ Ἀβενήρ εἶπε, Ζῇ ἡ ψυχή σου, βασιλεῦ, δέν ἐξεύρω.56Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Ἐρώτησον σύ, τίνος υἱὸς εἶναι ὁ νεανίσκος οὗτος.57Καὶ καθὼς ἐπέστρεψεν ὁ Δαβίδ, πατάξας τὸν Φιλισταῖον, παρέλαβεν αὐτὸν ὁ Ἀβενήρ καὶ ἔφερεν αὐτὸν ἐνώπιον τοῦ Σαούλ· καὶ ἡ κεφαλή τοῦ Φιλισταίου ἦτο ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ.58Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Σαούλ, Τίνος υἱὸς εἶσαι, νέε; καὶ ἀπεκρίθη ὁ Δαβίδ, Ὁ υἱὸς τοῦ δούλου σου Ἰεσσαὶ τοῦ Βηθλεεμίτου.