Καραΐσκος Θεόδωρος

1Ἐν δὲ τῷ ἀκολούθῳ ἔτει, καθ᾿ ὅν καιρὸν ἐκστρατεύουσιν οἱ βασιλεῖς, ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ τὸν Ἰωὰβ καὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν Ἰσραήλ· καὶ κατέστρεψαν τοὺς υἱοὺς Ἀμμὼν καὶ ἐπολιόρκησαν τὴν Ῥαββά. Ὁ δὲ Δαβὶδ ἔμεινεν ἐν Ἱερουσαλήμ. 2Καὶ πρὸς τὸ ἑσπέρας, ὅτε ὁ Δαβὶδ ἐσηκώθη ἀπὸ τῆς κλίνης αὑτοῦ, περιεπάτει ἐπὶ τοῦ δώματος τοῦ βασιλικοῦ οἴκου· καὶ εἶδεν ἀπὸ τοῦ δώματος γυναῖκα λουομένην· καὶ ἡ γυνή ἦτο ὡραία τὴν ὄψιν σφόδρα.3Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ καὶ ἠρεύνησε περὶ τῆς γυναικός. Καὶ εἶπέ τις, Δὲν εἶναι αὕτη Βηθ-σαβεέ, ἡ θυγάτηρ τοῦ Ἐλιάμ, ἡ γυνή Οὐρίου τοῦ Χετταίου; 4Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ μηνυτὰς καὶ ἔλαβεν αὐτήν· καὶ ὅτε ἦλθε πρὸς αὐτόν, ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς, διότι εἶχε καθαρισθῆ ἀπὸ τῆς ἀκαθαρσίας αὑτῆς· καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὑτῆς. 5Καὶ συνέλαβεν ἡ γυνή· καὶ ἀποστείλασα ἀπήγγειλε πρὸς τὸν Δαβὶδ καὶ εἶπεν, Ἔγκυος εἶμαι.

1Μετὰ δὲ τὰ πράγματα ταῦτα, εἶπον πρὸς τὸν Ἰωσήφ, Ἰδού, ὁ πατήρ σου ἀσθενεῖ. Καὶ ἔλαβε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τοὺς δύο υἱοὺς αὑτοῦ, τὸν Μανασσῆ καὶ τὸν Ἐφραΐμ.2Καὶ ἀπήγγειλαν πρὸς τὸν Ἰακώβ, λέγοντες, Ἰδού, ὁ υἱὸς σου Ἰωσήφ ἔρχεται πρὸς σέ· καὶ ἀναλαβὼν δύναμιν, ὁ Ἰσραήλ ἐκάθισεν ἐπὶ τὴν κλίνην.3Καὶ εἶπεν ὁ Ἰακὼβ πρὸς τὸν Ἰωσήφ, Ὁ Θεὸς ὁ Παντοδύναμος ἐφάνη εἰς ἐμὲ ἐν Λοὺζ ἐν τῇ γῇ Χαναὰν καὶ μὲ εὐλόγησε·4καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Ἰδού, ἐγὼ θέλω σὲ αὐξήσει καὶ θέλω σὲ πληθύνει καὶ θέλω σὲ καταστήσει εἰς πλῆθος λαῶν· καὶ θέλω δώσει τὴν γῆν ταύτην εἰς τὸ σπέρμα σου μετὰ σὲ παντοτεινήν ἰδιοκτησίαν.5Τώρα λοιπὸν οἱ δύο υἱοὶ σου, οἱ γεννηθέντες εἰς σὲ ἐν τῇ γῇ τῆς Αἰγύπτου, πρὶν ἐγὼ ἔλθω πρὸς σὲ εἰς τὴν Αἴγυπτον εἶναι ἰδικοὶ μου· ὁ Ἐφραΐμ καὶ ὁ Μανασσῆς θέλουσιν εἶσθαι εἰς ἐμὲ ὡς ὁ Ῥουβήν καὶ ὁ Συμεών·6τὰ δὲ τέκνα σου ὅσα γεννήσῃς μετὰ τούτους, θέλουσιν εἶσθαι ἰδικὰ σου· κατὰ τὸ ὄνομα τῶν ἀδελφῶν αὑτῶν θέλουσιν ὀνομασθῆ ἐν τῇ κληρονομίᾳ αὑτῶν.7Ὅτε δὲ ἐγὼ ἠρχόμην ἀπὸ Παδάν, ἀπέθανεν εἰς ἐμὲ ἡ Ῥαχήλ καθ᾿ ὁδὸν ἐν τῇ γῇ Χαναάν, ἐνῷ δὲν ἔλειπεν εἰμή ὀλίγον διάστημα διὰ νὰ φθάσωμεν εἰς Ἐφραθά· καὶ ἔθαψα αὐτήν ἐκεῖ ἐν τῇ ὁδῷ τῆς Ἐφραθά· αὕτη εἶναι ἡ Βηθλεέμ. 8Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰσραήλ τοὺς υἱοὺς τοῦ Ἰωσήφ, εἶπε, Τίνες εἶναι οὗτοι;9καὶ εἶπεν ὁ Ἰωσήφ πρὸς τὸν πατέρα αὑτοῦ, Οὗτοι εἶναι οἱ υἱοὶ μου, τοὺς ὁποίους μοὶ ἔδωκεν ὁ Θεὸς ἐνταῦθα. Ὁ δὲ εἶπε, Φέρε αὐτούς, παρακαλῶ, πρὸς ἐμέ, διὰ νὰ εὐλογήσω αὐτούς.10Ἦσαν δὲ οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Ἰσραήλ βαρυωποὶ ὑπὸ τοῦ γήρατος, δὲν ἠδύνατο νὰ βλέπῃ. Καὶ ἐπλησίασεν αὐτοὺς πρὸς αὐτόν· καὶ ἐφίλησεν αὐτοὺς καὶ ἐνηγκαλίσθη αὐτούς.11Καὶ εἶπεν ὁ Ἰσραήλ πρὸς τὸν Ἰωσήφ, Δὲν ἤλπιζον νὰ ἴδω τὸ πρόσωπόν σου· καὶ ἰδού, ὁ Θεὸς ἔδειξεν εἰς ἐμὲ καὶ τὸ σπέρμα σου.12Καὶ ἐξήγαγεν αὐτοὺς ὁ Ἰωσήφ ἐκ μέσου τῶν γονάτων αὐτοῦ. Καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ πρόσωπον ἕως ἐδάφους.13Λαβὼν δὲ αὐτοὺς ὁ Ἰωσήφ ἀμφοτέρους, τὸν Ἐφραΐμ ἐν τῇ δεξιᾷ αὑτοῦ πρὸς τὴν ἀριστερὰν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ τὸν Μανασσῆ ἐν τῇ ἀριστερᾷ αὑτοῦ πρὸς τὴν δεξιὰν τοῦ Ἰσραήλ, ἐπλησίασεν εἰς αὐτόν.14Καὶ ἐκτείνας ὁ Ἰσραήλ τὴν δεξιὰν αὑτοῦ ἐπέθεσεν ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ Ἐφραΐμ, ὅστις ἦτο ὁ νεώτερος, τὴν δὲ ἀριστερὰν αὑτοῦ ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ Μανασσῆ, ἐναλλάξας τὰς χεῖρας αὑτοῦ· διότι ὁ Μανασσῆς ἦτο ὁ πρωτότοκος.15Καὶ εὐλόγησε τὸν Ἰωσήφ καὶ εἶπεν, Ὁ Θεός, ἔμπροσθεν τοῦ ὁποίου περιεπάτησαν οἱ πατέρες μου Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαάκ, ὁ Θεὸς ὅστις μὲ ἐποίμανεν ἐκ γεννήσεώς μου ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης,16ὁ ἄγγελος ὅστις μὲ ἐλύτρωσεν ἐκ πάντων τῶν κακῶν, νὰ εὐλογήσῃ τὰ παιδία ταῦτα· καὶ νὰ ὀνομασθῆ ἐπ᾿ αὐτὰ τὸ ὄνομά μου καὶ τὸ ὄνομα τῶν πατέρων μου Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαάκ, καὶ νὰ πληθυνθῶσιν εἰς πλῆθος μέγα ἐπὶ τῆς γῆς. 17Καὶ ἰδὼν ὁ Ἰωσήφ ὅτι ἐπέθεσεν ὁ πατήρ αὑτοῦ τὴν χεῖρα αὑτοῦ τὴν δεξιὰν ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ Ἐφραΐμ, δυσηρεστήθη· καὶ ἐπίασε τὴν χεῖρα τοῦ πατρὸς αὑτοῦ διὰ νὰ μεταθέσῃ αὐτήν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς τοῦ Ἐφραΐμ ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ Μανασσῆ.18Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωσήφ πρὸς τὸν πατέρα αὑτοῦ, Μή οὕτω, πάτερ μου, διότι οὗτος εἶναι ὁ πρωτότοκος· ἐπίθες τὴν δεξιὰν σου ἐπὶ τὴν κεφαλήν αὐτοῦ.19Ἀλλ᾿ ὁ πατήρ αὐτοῦ δὲν ἠθέλησε· καὶ εἶπεν, Ἐξεύρω, τέκνον μου, ἐξεύρω· καὶ οὗτος θέλει κατασταθῆ λαὸς καὶ οὗτος ἔτι θέλει γείνει μέγας· ἀλλ᾿ ὅμως ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ὁ νεώτερος θέλει εἶσθαι μεγαλήτερος αὐτοῦ καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ θέλει γείνει πλῆθος ἐθνῶν. 20Καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς τὴν ἡμέραν ἐκείνην, λέγων, Εἰς σὲ ἀναφερόμενος θέλει εὐλογεῖ ὁ Ἰσραήλ, λέγων, Ὁ Θεὸς νὰ σὲ κάμῃ ὡς τὸν Ἐφραΐμ καὶ ὡς τὸν Μανασσῆ. Καὶ ἔστησε τὸν Ἐφραΐμ πρὸ τοῦ Μανασσῆ.21Καὶ εἶπεν ὁ Ἰσραήλ πρὸς τὸν Ἰωσήφ, Ἰδού, ἐγὼ ἀποθνήσκω· καὶ ὁ Θεὸς θέλει εἶσθαι μὲ σᾶς καὶ θέλει σᾶς ἐπαναφέρει εἰς τὴν γῆν τῶν πατέρων σας·22καὶ ἐγὼ δίδω εἰς σὲ μερίδιον ἕν ὑπὲρ τοὺς ἀδελφοὺς σου, τὸ ὁποῖον ἔλαβον ἐκ τῆς χειρὸς τῶν Ἀμορραίων διὰ τῆς μαχαίρας μου καὶ διὰ τοῦ τόξου μου.

1Εὐφράνθητι, στεῖρα, ἡ μή τίκτουσα· ἀναβόησον ἐν ἀγαλλιάσει καὶ τέρπου, ἡ μή δίνουσα· διότι πλειότερα εἶναι τὰ τέκνα τῆς ἠρημωμένης παρὰ τὰ τέκνα τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα, λέγει Κύριος.2Πλάτυνον τὸν τόπον τῆς σκηνῆς σου καὶ ἄς ἐκτείνωσι τὰ παραπετάσματα τῶν κατοικιῶν σου· μή φεισθῇς· μάκρυνον τὰ σχοινία σου καὶ στερέωσον τοὺς πασσάλους σου.3Διότι θέλεις ἐκταθῆ εἰς τὰ δεξιὰ καὶ εἰς τὰ ἀριστερά· καὶ τὸ σπέρμα σου θέλει κληρονομήσει τὰ ἔθνη καὶ θέλει κάμει τὰς ἠρημωμένας πόλεις νὰ κατοικισθῶσι. 4Μή φοβοῦ· διότι δὲν θέλεις καταισχυνθῆ· μηδὲ ἐντρέπου· διότι δὲν θέλεις αἰσχυνθῆ· διότι θέλεις λησμονήσει τὴν αἰσχύνην τῆς νεότητός σου καὶ δὲν θέλεις ἐνθυμηθῆ πλέον τὸ ὄνειδος τῆς χηρείας σου.5Διότι ὁ ἀνήρ σου εἶναι ὁ Ποιητής σου· τὸ ὄνομα αὐτοῦ εἶναι, Ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων· καὶ ὁ Λυτρωτής σου εἶναι ὁ Ἃγιος τοῦ Ἰσραήλ· αὐτὸς θέλει ὀνομασθῆ, Ὁ Θεὸς πάσης τῆς γῆς. 6Διότι ὁ Κύριος σὲ ἐκάλεσεν ὡς γυναῖκα ἐγκαταλελειμμένην καὶ τεθλιμμένην τὸ πνεῦμα καὶ γυναῖκα νεότητος ἀποβεβλημένην, λέγει ὁ Θεὸς σου. 7Σὲ ἐγκατέλιπον διὰ ὀλίγον καιρόν· πλήν μὲ ἔλεος μέγα θέλω σὲ περισυνάξει.8Ἐν θυμῷ μικρῷ ἔκρυψα τὸ πρόσωπόν μου ἀπὸ σοῦ διὰ μίαν στιγμήν· μὲ ἔλεος ὅμως αἰώνιον θέλω σὲ ἐλεήσει, λέγει Κύριος ὁ Λυτρωτής σου. 9Διότι τοῦτο εἶναι εἰς ἐμὲ ὡς τὰ ὕδατα τοῦ Νῶε· ἐπειδή, καθὼς ὥμοσα ὅτι τὰ ὕδατα τοῦ Νῶε δὲν θέλουσιν ἐπέλθει πλέον ἐπὶ τὴν γῆν, οὕτως ὥμοσα ὅτι δὲν θέλω θυμωθῆ πλέον κατὰ σοῦ οὐδὲ σὲ ἐλέγξει.10Διότι τὰ ὄρη θέλουσι μετατοπισθῆ καὶ οἱ λόφοι μετακινηθῆ· πλήν τὸ ἔλεός μου δὲν θέλει ἐκλείψει ἀπὸ σοῦ οὐδὲ ἡ διαθήκη τῆς εἰρήνης μου μετακινηθῆ, λέγει Κύριος ὁ ἐλεῶν σε. 11Ὦ τεθλιμμένη, τεταραγμένη, ἀπαρηγόρητος, ἰδού, ἐγὼ θέλω στρώσει τοὺς λίθους σου ἐκ μαρμάρων πορφυρῶν καὶ θέλω βάλει τὰ θεμέλιά σου ἐκ σαπφείρων.12Καὶ θέλω κάμει τὰς ἐπάλξεις σου ἐξ ἀχάτου καὶ τὰς πύλας σου ἐξ ἀνθράκων καὶ ἅπαντα τὸν περίβολόν σου ἐκ λίθων ἐκλεκτῶν.13Πάντες δὲ οἱ υἱοὶ σου θέλουσιν εἶσθαι διδακτοὶ τοῦ Κυρίου, καὶ θέλει εἶσθαι μεγάλη ἡ εἰρήνη τῶν υἱῶν σου.14Ἐν δικαιοσύνῃ θέλεις στερεωθῆ· μακρὰν ἀπὸ τῆς καταδυναστείας θέλεις εἶσθαι, διότι δὲν θέλεις φοβεῖσθαι· καὶ ἀπὸ τοῦ τρόμου, διότι δὲν θέλει σὲ πλησιάσει.15Ἰδού, βεβαίως θέλουσι συναχθῆ ὁμοῦ ἐναντίον σου, πλήν οὐχὶ δι᾿ ἐμοῦ· Ὅσοι συναχθῶσιν ὁμοῦ ἐναντίον σου, ἕνεκα σοῦ, θέλουσι πέσει. 16Ἰδού, ἐγὼ ἔκαμον τὸν χαλκέα, ὅστις φυσᾷ τοὺς ἄνθρακας ἐν τῷ πυρὶ καὶ ἐξάγει τὸ ἐργαλεῖον διὰ τὸ ἔργον αὑτοῦ· καὶ ἐγὼ ἔκαμον τὸν πορθητήν διὰ νὰ καταστρέφῃ.17Οὐδὲν ὅπλον κατασκευασθὲν ἐναντίον σου θέλει εὐοδωθῆ· καὶ πᾶσαν γλῶσσαν, ἥτις ἤθελε κινηθῆ κατὰ σοῦ, θέλεις νικήσει ἐν τῇ κρίσει. Αὕτη εἶναι ἡ κληρονομία τῶν δούλων τοῦ Κυρίου· καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτῶν εἶναι ἐξ ἐμοῦ, λέγει ὁ Κύριος.

17Ὑπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα μετὰ χαρᾶς, λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσονται εἰς ἡμᾶς ἐν τῷ ὀνόματί σου.18Εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Ἐθεώρουν τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα.19Ἰδού, δίδω εἰς ἐσᾶς τὴν ἐξουσίαν τοῦ νὰ πατῆτε ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν θέλει σᾶς βλάψει.20Πλήν εἰς τοῦτο μή χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑποτάσσονται εἰς ἐσᾶς· ἀλλὰ χαίρετε μᾶλλον ὅτι τὰ ὀνόματά σας ἐγράφησαν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 21Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσθη κατὰ τὸ πνεῦμα ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· Εὐχαριστῶ σοι, Πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ εἰς νήπια· ναί, ὦ Πάτερ, διότι οὕτως ἔγεινεν ἀρεστὸν ἔμπροσθέν σου.22Πάντα παρεδόθησαν εἰς ἐμὲ ὑπὸ τοῦ Πατρὸς μου· καὶ οὐδεὶς γινώσκει τίς εἶναι ὁ Υἱός, εἰμή ὁ Πατήρ, καὶ τίς εἶναι ὁ Πατήρ, εἰμή ὁ Υἱὸς καὶ εἰς ὅντινα θέλῃ ὁ Υἱὸς νὰ ἀποκαλύψῃ αὐτόν. 23Καὶ στραφεὶς πρὸς τοὺς μαθητάς, εἶπε κατ᾿ ἰδίαν· Μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ βλέποντες ὅσα βλέπετε.24Διότι σᾶς λέγω ὅτι πολλοὶ προφῆται καὶ βασιλεῖς ἐπεθύμησαν νὰ ἴδωσιν ὅσα σεῖς βλέπετε, καὶ δὲν εἶδον, καὶ νὰ ἀκούσωσιν ὅσα ἀκούετε, καὶ δὲν ἤκουσαν.

16Εἶπε δὲ πρὸς αὐτοὺς παραβολήν, λέγων· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου ηὐτύχησαν τὰ χωράφια·17Καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· Τί νὰ κάμω, διότι δὲν ἔχω ποῦ νὰ συνάξω τοὺς καρποὺς μου;18Καὶ εἶπε· Τοῦτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τὰς ἀποθήκας μου καὶ θέλω οἰκοδομήσει μεγαλητέρας καὶ συνάξει ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθὰ μου,19καὶ θέλω εἰπεῖ πρὸς τὴν ψυχήν μου· Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ ἐναποτεταμιευμένα δι᾿ ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.20Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Θεός· Ἄφρον, ταύτην τὴν νύκτα τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ὅσα δὲ ἡτοίμασας, τίνος θέλουσιν εἶσθαι; 21Οὕτω θέλει εἶσθαι ὅστις θησαυρίζει εἰς ἑαυτὸν καὶ δὲν πλουτεῖ εἰς Θεόν.