Καραΐσκος Θεόδωρος

14Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς τὸν ὄφιν, Ἐπειδή ἔκαμες τοῦτο, ἐπικατάρατος νὰ ἦσαι μεταξὺ πάντων τῶν κτηνῶν, καὶ πάντων τῶν ζώων τοῦ ἀγροῦ· ἐπὶ τῆς κοιλίας σου θέλεις περιπατεῖ, καὶ χῶμα θέλεις τρώγει, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·15καὶ ἔχθραν θέλω στήσει ἀναμέσον σοῦ καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτὸ θέλει σοῦ συντρίψει τὴν κεφαλήν, καὶ σὺ θέλεις κεντήσει τὴν πτέρναν αὐτοῦ.

1Ἐν τῷ τρίτῳ ἔτει τοῦ Κύρου, βασιλέως τῆς Περσίας, ἀπεκαλύφθη λόγος εἰς τὸν Δανιήλ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐκλήθη Βαλτασάσαρ· καὶ ὁ λόγος ἦτο ἀληθινὸς καὶ ἡ δύναμις τῶν λεγομένων μεγάλη· καὶ κατέλαβε τὸν λόγον καὶ ἐννόησε τὴν ὀπτασίαν. 2Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγὼ ὁ Δανιήλ ἤμην πενθῶν τρεῖς ὁλοκλήρους ἑβδομάδας.3Ἄρτον ἐπιθυμητὸν δὲν ἔφαγον καὶ κρέας καὶ οἶνος δὲν εἰσῆλθεν εἰς τὸ στόμα μου οὐδὲ ἤλειψα ἐμαυτὸν παντελῶς, μέχρι συμπληρώσεως τριῶν ὁλοκλήρων ἑβδομάδων.4Καὶ τὴν εἰκοστήν τετάρτην ἡμέραν τοῦ πρώτου μηνός, ἐνῷ ἤμην παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ μεγάλου ποταμοῦ, ὅστις εἶναι ὁ Τίγρις,5ἐσήκωσα τοὺς ὀφθαλμοὺς μου καὶ εἶδον καὶ ἰδού, εἷς ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος λινὰ καὶ αἱ ὀσφύες αὐτοῦ ἦσαν περιεζωσμέναι μὲ χρυσίον καθαρὸν τοῦ Οὐφάζ,6τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ ἦτο ὡς βηρύλλιον, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς θέα ἀστραπῆς, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς λαμπάδες πυρός, καὶ οἱ βραχίονες αὐτοῦ καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ὄψις χαλκοῦ στίλβοντος, καὶ ἡ φωνή τῶν λόγων αὐτοῦ ὡς φωνή ὄχλου. 7Καὶ μόνος ἐγὼ ὁ Δανιήλ εἶδον τὴν ὄρασιν· οἱ δὲ ἄνδρες οἱ ὄντες μετ᾿ ἐμοῦ δὲν εἶδον τὴν ὄρασιν· ἀλλὰ τρόμος μέγας ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔφυγον διὰ νὰ κρυφθῶσιν.8Ἐγὼ λοιπὸν ἔμεινα μόνος καὶ εἶδον τὴν ὄρασιν τὴν μεγάλην ταύτην, καὶ δὲν ἀπέμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί· καὶ ἡ ἀκμή μου μετεστράφη ἐν ἐμοὶ εἰς μαρασμὸν καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.9Ἤκουσα ὅμως τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ· καὶ ἐνῷ ἤκουον τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ, ἐγὼ ἤμην βεβυθισμένος εἰς βαθὺν ὕπνον ἐπὶ πρόσωπόν μου καὶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν γῆν.10Καὶ ἰδού, χεὶρ μὲ ἤγγισε καὶ μὲ ἤγειρεν ἐπὶ τὰ γόνατά μου καὶ τὰς παλάμας τῶν χειρῶν μου. 11Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Δανιήλ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ, ἐννόησον τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ἐγὼ λαλῶ πρὸς σέ, καὶ στῆθι ὀρθός· διότι πρὸς σὲ ἀπεστάλην τώρα. Καὶ ὅτε ἐλάλησε πρὸς ἐμὲ τὸν λόγον τοῦτον, ἐσηκώθην ἔντρομος.12Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Μή φοβοῦ, Δανιήλ· διότι ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας, καθ᾿ ἥν ἔδωκας τὴν καρδίαν σου εἰς τὸ νὰ ἐννοῇς καὶ κακουχῆσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου, εἰσηκούσθησαν οἱ λόγοι σου καὶ ἐγὼ ἦλθον εἰς τοὺς λόγους σου.13Πλήν ὁ ἄρχων τῆς βασιλείας τῆς Περσίας ἀνθίστατο εἰς ἐμὲ εἰκοσιμίαν ἡμέραν· ἀλλ᾿ ἰδού, ὁ Μιχαήλ, εἷς τῶν πρώτων ἀρχόντων, ἦλθε διὰ νὰ μοὶ βοηθήσῃ· καὶ ἐγὼ ἔμεινα ἐκεῖ πλησίον τῶν βασιλέων τῆς Περσίας.14Καὶ ἦλθον νὰ σὲ κάμω νὰ καταλάβῃς τί θέλει συμβῆ εἰς τὸν λαὸν σου ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις· διότι ἡ ὄρασις εἶναι ἔτι διὰ πολλὰς ἡμέρας. 15Καὶ ἐνῷ ἐλάλει τοιούτους λόγους πρὸς ἐμέ, ἔβαλον τὸ πρόσωπόν μου πρὸς τὴν γῆν καὶ ἔγεινα ἄφωνος.16Καὶ ἰδού, ὡς θέα υἱοῦ ἀνθρώπου ἤγγισε τὰ χείλη μου· τότε ἤνοιξα τὸ στόμα μου καὶ ἐλάλησα καὶ εἶπον πρὸς τὸν ἱστάμενον ἔμπροσθέν μου, Κύριέ μου, ἐξ αἰτίας τῆς ὀράσεως συνεστράφησαν τὰ ἐντόσθιά μου ἐν ἐμοὶ καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.17Καὶ πῶς δύναται ὁ δοῦλος τούτου τοῦ κυρίου μου νὰ λαλήσῃ μετὰ τοῦ κυρίου μου τούτου; ἐν ἐμοὶ βεβαίως ἀπὸ τοῦ νῦν δὲν ὑπάρχει οὐδεμία ἰσχὺς ἀλλ᾿ οὐδὲ πνοή ἔμεινεν ἐν ἐμοί. 18Καὶ μὲ ἤγγισε πάλιν ὡς θέα ἀνθρώπου καὶ μὲ ἐνίσχυσε,19καὶ εἶπε, Μή φοβοῦ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ· εἰρήνη εἰς σέ· ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε. Καὶ ἐνῷ ἐλάλει πρὸς ἐμέ, ἐνισχύθην καὶ εἶπον, Ἄς λαλήσῃ ὁ κύριός μου· διότι μὲ ἐνίσχυσας. 20Καὶ εἶπεν, Ἐξεύρεις διὰ τί ἦλθον πρὸς σέ; τώρα δὲ θέλω ἐπιστρέψει νὰ πολεμήσω μετὰ τοῦ ἄρχοντος τῆς Περσίας· καὶ ὅταν ἐξέλθω, ἰδού, ὁ ἄρχων τῆς Ἑλλάδος θέλει ἐλθεῖ.21Πλήν θέλω σοὶ ἀναγγείλει τὸ γεγραμμένον ἐν τῇ γραφῇ τῆς ἀληθείας· καὶ δὲν εἶναι οὐδεὶς ὁ ἀγωνιζόμενος μετ᾿ ἐμοῦ ὑπὲρ τούτων, εἰμή Μιχαήλ ὁ ἄρχων ὑμῶν.

9Ἡ ἀγάπη ἄς ἦναι ἀνυπόκριτος. Ἀποστρέφεσθε τὸ πονηρόν, προσκολλᾶσθε εἰς τὸ ἀγαθόν,10γίνεσθε πρὸς ἀλλήλους φιλόστοργοι διὰ τῆς φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες νὰ τιμᾶτε ἀλλήλους,11εἰς τὴν σπουδήν ἄοκνοι, κατὰ τὸ πνεῦμα ζέοντες, τὸν Κύριον δουλεύοντες,12εἰς τὴν ἐλπίδα χαίροντες, εἰς τὴν θλίψιν ὑπομένοντες, εἰς τὴν προσευχήν προσκαρτεροῦντες,13εἰς τὰς χρείας τῶν ἁγίων μεταδίδοντες, τὴν φιλοξενίαν ἀκολουθοῦντες.14Εὐλογεῖτε τοὺς καταδιώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μή καταρᾶσθε.15Χαίρετε μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίετε μετὰ κλαιόντων.16Ἔχετε πρὸς ἀλλήλους τὸ αὐτὸ φρόνημα. Μή ὑψηλοφρονεῖτε, ἀλλὰ συγκαταβαίνετε εἰς τούς ταπεινούς. Μή φαντάζεσθε ἑαυτοὺς φρονίμους.17Εἰς μηδένα μή ἀνταποδίδετε κακὸν ἀντί κακοῦ· προνοεῖτε τὰ καλὰ ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων·18εἰ δυνατόν, ὅσον τὸ ἀφ᾿ ὑμῶν εἰρηνεύετε μετὰ πάντων ἀνθρώπων.

1Ἀνέβη δὲ ὁ Ἄβραμ ἐξ Αἰγύπτου, αὐτὸς καὶ ἡ γυνή αὐτοῦ, καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ὁ Λὼτ μετ᾿ αὐτοῦ, πρὸς μεσημβρίαν.2Καὶ ὁ Ἄβραμ ἦτο πλούσιος σφόδρα εἰς κτήνη, εἰς ἀργύριον καὶ εἰς χρυσίον.3Καὶ ὑπῆγεν ὁδεύων ἀπὸ μεσημβρίας ἕως Βαιθήλ ἕως τοῦ τόπου ὅπου ἦτο ἡ σκηνή αὐτοῦ τὸ πρότερον μεταξὺ Βαιθήλ καὶ Γαί·4εἰς τὸν τόπον τοῦ θυσιαστηρίου, τὸ ὁποῖον εἶχε κάμει ἐκεῖ καταρχάς· καὶ ἐπεκαλέσθη ἐκεῖ ὁ Ἄβραμ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. 5Καὶ ὁ Λὼτ ἀκόμη, ὁ συμπορευόμενος μετὰ τοῦ Ἄβραμ, εἶχε πρόβατα καὶ βόας καὶ σκηνάς.6Καὶ δὲν ἐχώρει αὐτοὺς ἡ γῆ διὰ νὰ κατοικῶσιν ὁμοῦ· διότι ἦσαν τὰ ὑπάρχοντα αὐτῶν πολλά, καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ κατοικῶσιν ὁμοῦ.7Καὶ συνέβη ἔρις μεταξὺ τῶν ποιμένων τῶν κτηνῶν τοῦ Ἄβραμ καὶ τῶν ποιμένων τῶν κτηνῶν τοῦ Λώτ· οἱ δὲ Χαναναῖοι καὶ οἱ Φερεζαῖοι κατῴκουν τότε τὴν γῆν. 8Εἶπε δὲ ὁ Ἄβραμ πρὸς τὸν Λώτ, Ἄς μή ἦναι, παρακαλῶ, ἔρις μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ μεταξὺ τῶν ποιμένων μου καὶ τῶν ποιμένων σου· διότι ἀδελφοὶ εἴμεθα ἡμεῖς·9δὲν εἶναι πᾶσα ἡ γῆ ἔμπροσθέν σου; διαχωρίσθητι λοιπὸν ἀπ᾿ ἐμοῦ· ἐὰν σὺ ὑπάγῃς εἰς τὰ ἀριστερά, ἐγὼ ὑπάγω εἰς τὰ δεξιά· καὶ ἐὰν σὺ εἰς τὰ δεξιά, ἐγὼ εἰς τὰ ἀριστερά. 10Καὶ ὑψώσας ὁ Λὼτ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ, εἶδε πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου, ὅτι ἐποτίζετο ὅλη πρὸ τοῦ νὰ καταστρέψῃ ὁ Κύριος τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα, ὡς παράδεισος τοῦ Κυρίου, ὡς ἡ γῆ τῆς Αἰγύπτου, ἕως νὰ ὑπάγῃ τις εἰς Σηγώρ.11Καὶ ἔκλεξεν εἰς ἑαυτὸν ὁ Λὼτ πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου· καὶ μετεσκήνωσεν ὁ Λὼτ πρὸς ἀνατολάς, καὶ διεχωρίσθησαν ὁ εἷς ἀπὸ τοῦ ἄλλου.12Ὁ μὲν Ἄβραμ κατῴκησεν ἐν τῇ γῇ Χαναάν· ὁ δὲ Λὼτ κατῴκησε μεταξὺ τῶν πόλεων τῆς περιχώρου, καὶ ἔστησε τὰς σκηνὰς αὑτοῦ ἕως Σοδόμων.13Οἱ δὲ ἄνθρωποι τῶν Σοδόμων ἦσαν κακοὶ καὶ ἁμαρτωλοὶ σφόδρα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. 14Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Ἄβραμ, ἀφοῦ διεχωρίσθη ὁ Λὼτ ἀπ᾿ αὐτοῦ, Ὕψωσον τώρα τοὺς ὀφθαλμοὺς σου, καὶ ἰδὲ ἀπὸ τοῦ τόπου ὅπου εἶσαι, πρὸς ἄρκτον καὶ μεσημβρίαν καὶ ἀνατολήν καὶ δύσιν·15διότι πᾶσαν τὴν γῆν τὴν ὁποίαν βλέπεις, εἰς σὲ θέλω δώσει αὐτήν καὶ εἰς τὸ σπέρμα σου ἕως αἰῶνος·16καὶ θέλω καταστήσει τὸ σπέρμα σου ὡς τὴν ἄμμον τῆς γῆς· ὥστε ἐὰν δύναταί τις νὰ ἐξαριθμήσῃ τὴν ἄμμον τῆς γῆς, θέλει ἀριθμηθῆ καὶ τὸ σπέρμα σου.17Σηκωθεὶς διόδευσον τὴν γῆν εἰς τε τὸ μῆκος αὐτῆς καὶ εἰς τὸ πλάτος αὐτῆς· διότι εἰς σὲ θέλω δώσει αὐτήν.18Καὶ ἐσήκωσε τὴν σκηνήν αὑτοῦ ὁ Ἄβραμ, καὶ ἐλθὼν κατῴκησε πλησίον τῶν δρυῶν Μαμβρῆ, αἵτινες εἶναι ἐν Χεβρών, καὶ ᾠκοδόμησεν ἐκεῖ θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον.

1[Ὠιδή τῶν Ἀναβαθμῶν, τοῦ Δαβίδ.] Ἰδού, τὶ καλὸν καὶ τί τερπνόν, νὰ συγκατοικῶσιν ἐν ὁμονοίᾳ ἀδελφοί. 2Εἶναι ὡς τὸ πολύτιμον μύρον ἐπὶ τὴν κεφαλήν, τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸν πώγωνα, τὸν πώγωνα τοῦ Ἀαρών· τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸ στόμιον τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ· 3ὡς ἡ δρόσος τοῦ Ἀερμών, ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη τῆς Σιών· διότι ἐκεῖ διώρισεν ὁ Κύριος τὴν εὐλογίαν, ζωήν ἕως τοῦ αἰῶνος.