Καραΐσκος Θεόδωρος

1 Ὁ δὲ ὄφις ἦτο τὸ φρονιμώτερον πάντων τῶν ζώων τοῦ ἀγροῦ, τὰ ὁποῖα ἔκαμε Κύριος ὁ Θεός· καὶ εἶπεν ὁ ὄφις πρὸς τὴν γυναῖκα, Τῷ ὄντι εἶπεν ὁ Θεός, Μή φάγητε ἀπὸ παντὸς δένδρου τοῦ παραδείσου;2 Καὶ εἶπεν ἡ γυνή πρὸς τὸν ὄφιν, Ἀπὸ τοῦ καρποῦ τῶν δένδρων τοῦ παραδείσου δυνάμεθα νὰ φάγωμεν·3 ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ δένδρου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, Μή φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, μηδὲ ἐγγίσητε αὐτόν, διὰ νὰ μή ἀποθάνητε.4Καὶ εἶπεν ὁ ὄφις πρὸς τὴν γυναῖκα, Δὲν θέλετε βεβαίως ἀποθάνει 5 ἀλλ᾿ ἐξεύρει ὁ Θεός, ὅτι καθ᾿ ἥν ἡμέραν φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θέλουσιν ἀνοιχθῆ οἱ ὀφθαλμοὶ σας, καὶ θέλετε εἶσθαι ὡς θεοί, γνωρίζοντες τὸ καλὸν καὶ τὸ κακόν. 6 Καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι τὸ δένδρον ἦτο καλὸν εἰς βρῶσιν, καὶ ὅτι ἦτο ἀρεστὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐπιθυμητὸν τὸ δένδρον ὡς δίδον γνῶσιν· καὶ λαβοῦσα ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ, ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ εἰς τὸν ἄνδρα αὑτῆς μεθ᾿ ἑαυτῆς, καὶ αὐτὸς ἔφαγε.7 Καὶ ἠνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ ἀμφοτέρων, καὶ ἐγνώρισαν ὅτι ἦσαν γυμνοί· καὶ ῥάψαντες φύλλα συκῆς, ἔκαμον εἰς ἑαυτοὺς περιζώματα. 8 Καὶ ἤκουσαν τὴν φωνήν Κυρίου τοῦ Θεοῦ, περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ πρὸς τὸ δειλινόν· καὶ ἐκρύφθησαν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνή αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ, μεταξὺ τῶν δένδρων τοῦ παραδείσου.9 Ἐκάλεσε δὲ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδάμ, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Ποῦ εἶσαι; 10 Ὁ δὲ εἶπε, τὴν φωνήν σου ἤκουσα ἐν τῷ παραδείσῳ, καὶ ἐφοβήθην, διότι εἶμαι γυμνός· καὶ ἐκρύφθην. 11 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Θεός, Τίς ἐφανέρωσεν εἰς σὲ ὅτι εἶσαι γυμνὸς; Μήπως ἔφαγες ἀπὸ τοῦ δένδρου, ἀπὸ τοῦ ὁποίου προσέταξα εἰς σὲ νὰ μή φάγῃς; 12 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀδάμ, Ἡ γυνή τὴν ὁποίαν ἔδωκας νὰ ἦναι μετ᾿ ἐμοῦ, αὐτή μοὶ ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ δένδρου, καὶ ἔφαγον. 13 Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς τὴν γυναῖκα, Τί εἶναι τοῦτο τὸ ὁποῖον ἔκαμες; Καὶ ἡ γυνή εἶπεν, Ὁ ὄφις μὲ ἠπάτησε, καὶ ἔφαγον. 14 Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς τὸν ὄφιν, Ἐπειδή ἔκαμες τοῦτο, ἐπικατάρατος νὰ ἦσαι μεταξὺ πάντων τῶν κτηνῶν, καὶ πάντων τῶν ζώων τοῦ ἀγροῦ· ἐπὶ τῆς κοιλίας σου θέλεις περιπατεῖ, καὶ χῶμα θέλεις τρώγει, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·15 καὶ ἔχθραν θέλω στήσει ἀναμέσον σοῦ καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτὸ θέλει σοῦ συντρίψει τὴν κεφαλήν, καὶ σὺ θέλεις κεντήσει τὴν πτέρναν αὐτοῦ. 16 Πρὸς δὲ τὴν γυναῖκα εἶπε, Θέλω ὑπερπληθύνει τὰς λύπας σου καὶ τοὺς πόνους τῆς κυοφορίας σου· μὲ λύπας θέλεις γεννᾶ τέκνα· καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου θέλει εἶσθαι ἡ ἐπιθυμία σου, καὶ αὐτὸς θέλει σὲ ἐξουσιάζει.17 Πρὸς δὲ τὸν Ἀδὰμ εἶπεν, Ἐπειδή ὑπήκουσας εἰς τὸν λόγον τῆς γυναικὸς σου, καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ δένδρου, ἀπὸ τοῦ ὁποίου προσέταξα εἰς σὲ λέγων, Μή φάγῃς ἀπ᾿ αὐτοῦ, κατηραμένη νὰ ἦναι ἡ γῆ ἐξ αἰτίας σου· μὲ λύπας θέλεις τρώγει τοὺς καρποὺς αὐτῆς πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·18 καὶ ἀκάνθας καὶ τριβόλους θέλει βλαστάνει εἰς σέ· καὶ θέλεις τρώγει τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ· 19 ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου θέλεις τρώγει τὸν ἄρτον σου, ἑωσοῦ ἐπιστρέψῃς εἰς τὴν γῆν, ἐκ τῆς ὁποίας ἐλήφθης· ἐπειδή γῆ εἶσαι, καὶ εἰς γῆν θέλεις ἐπιστρέψει.

17 Ἐλθὼν δὲ εἰς ἑαυτόν, εἶπε· Πόσοι μισθωτοὶ τοῦ πατρὸς μου περισσεύουσιν ἄρτον, καὶ ἐγὼ χάνομαι ὑπὸ τῆς πείνης.18 Σηκωθεὶς θέλω ὑπάγει πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ θέλω εἰπεῖ πρὸς αὐτόν· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου·19 καὶ δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομασθῶ υἱὸς σου· κάμε με ὡς ἕνα τῶν μισθωτῶν σου.

1 Καὶ μετὰ ταῦτα εἶδον ἄγγελον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὅστις εἶχεν ἐξουσίαν μεγάλην, καὶ ἡ γῆ ἐφωτίσθη ἐκ τῆς δόξης αὐτοῦ,2 καὶ ἔκραξε δυνατὰ μετὰ φωνῆς μεγάλης, λέγων· Ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, καὶ ἔγεινε κατοικητήριον δαιμόνων καὶ φυλακή παντὸς πνεύματος ἀκαθάρτου καὶ φυλακή παντὸς ὀρνέου ἀκαθάρτου καὶ μισητοῦ·3 διότι ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς ἔπιον πάντα τὰ ἔθνη, καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἐπόρνευσαν μετ᾿ αὐτῆς καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐπλούτησαν ἐκ τῆς ὑπερβολῆς τῆς ἐντρυφήσεως αὐτῆς. 4 Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, λέγουσαν· Ἐξέλθετε ἐξ αὐτῆς ὁ λαὸς μου, διὰ νὰ μή συγκοινωνήσητε εἰς τὰς ἁμαρτίας αὐτῆς, καὶ νὰ μή λάβητε ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς·5 διότι αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς ἔφθασαν ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς.6 Ἀπόδοτε εἰς αὐτήν ὡς καὶ αὐτή ἀπέδωκεν εἰς ἐσᾶς, καὶ διπλασιάσατε εἰς αὐτήν διπλάσια κατὰ τὰ ἔργα αὐτῆς· μὲ τὸ ποτήριον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐκέρασε, διπλάσιον κεράσατε εἰς αὐτήν·7 ὅσον ἐδόξασεν ἑαυτήν καὶ κατετρύφησε, τόσον βασανισμὸν καὶ πένθος δότε εἰς αὐτήν. Διότι λέγει ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτῆς, Κάθημαι βασίλισσα καὶ χήρα δὲν εἶμαι καὶ πένθος δὲν θέλω ἰδεῖ,8 διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ θέλουσιν ἐλθεῖ αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ πεῖνα, καὶ θέλει κατακαυθῆ ἐν πυρί· διότι ἰσχυρὸς εἶναι Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνων αὐτήν. 9 Καὶ θέλουσι κλαύσει αὐτήν καὶ πενθήσει δι᾿ αὐτήν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, οἱ πορνεύσαντες καὶ κατατρυφήσαντες μετ᾿ αὐτῆς, ὅταν βλέπωσι τὸν καπνὸν τῆς πυρπολήσεως αὐτῆς,10 ἀπὸ μακρόθεν ἱστάμενοι διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου. 11 Καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαίουσι καὶ πενθοῦσι δι᾿ αὐτήν, διότι οὐδεὶς ἀγοράζει πλέον τὰς πραγματείας αὐτῶν,12 πραγματείας χρυσοῦ καὶ ἀργύρου καὶ λίθων τιμίων καὶ μαργαριτῶν καὶ βύσσου καὶ πορφύρας καὶ μετάξης καὶ κοκκίνου καὶ πᾶν ξύλον ἀρωματικὸν καὶ πᾶν σκεῦος ἐλεφάντινον καὶ πᾶν σκεῦος ἐκ ξύλου πολυτίμου καὶ χαλκοῦ καὶ σιδήρου καὶ μαρμάρου,13 καὶ κινάμωμον καὶ θυμιάματα καὶ μύρον καὶ λίβανον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον καὶ σεμίδαλιν καὶ σῖτον καὶ κτήνη καὶ πρόβατα καὶ ἵππους καὶ ἁμάξας καὶ ἀνδράποδα καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων.14 Καὶ τὰ ὀπωρικὰ τῆς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς σου ἔφυγον ἀπὸ σοῦ, καὶ πάντα τὰ παχέα καὶ τὰ λαμπρὰ ἔφυγον ἀπὸ σοῦ, καὶ πλέον δὲν θέλεις εὑρεῖ αὐτά. 15 Οἱ ἔμποροι τούτων, οἱ πλουτήσαντες ἀπ᾿ αὐτῆς, θέλουσι σταθῆ ἀπὸ μακρόθεν διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, κλαίοντες καὶ πενθοῦντες,16 καὶ λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη· ἡ ἐνδεδυμένη βύσσινον καὶ πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη μὲ χρυσὸν καὶ λίθους τιμίους καὶ μαργαρίτας, 17 διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη ὁ τοσοῦτος πλοῦτος. Καὶ πᾶς πλοίαρχος καὶ πᾶν τὸ πλῆθος τὸ ἐπὶ τῶν πλοίων καὶ ναῦται καὶ ὅσοι ἐμπορεύονται διὰ τῆς θαλάσσης, ἐστάθησαν ἀπὸ μακρόθεν,18 καὶ ἔκραζον βλέποντες τὸν καπνὸν τῆς πυρπολήσεως αὐτῆς, λέγοντες· Ποία πόλις ἐστάθη ὁμοία μὲ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην;19 Καὶ ἔβαλον χῶμα ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὑτῶν καὶ ἔκραζον κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, ἐν ᾗ ἐπλούτησαν ἐκ τῆς ἀφθονίας αὐτῆς πάντες οἱ ἔχοντες πλοῖα ἐν τῇ θαλάσσῃ· διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη. 20 Εὐφραίνου ἐπ᾿ αὐτήν, οὐρανέ, καὶ οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ προφῆται, διότι ἔκρινεν ὁ Θεὸς τὴν κρίσιν σας ἐναντίον αὐτῆς. 21 Καὶ ἐσήκωσεν εἷς ἄγγελος ἰσχυρὸς λίθον, ὡς μυλόπετραν μεγάλην, καὶ ἔρριψεν εἰς τὴν θάλασσαν, λέγων· Οὕτω μὲ ὁρμήν θέλει ῥιφθῆ ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάλη πόλις, καὶ δὲν θέλει εὑρεθῆ πλέον.22 Καὶ φωνή κιθαρωδῶν καὶ μουσικῶν καὶ αὐλητῶν καὶ σαλπιστῶν δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί, καὶ πᾶς τεχνίτης πάσης τέχνης δὲν θέλει εὑρεθῆ πλέον ἐν σοί, καὶ φωνή μύλου δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί,23 καὶ φῶς λύχνου δὲν θέλει φέγγει πλέον ἐν σοί, καὶ φωνή νυμφίου καὶ νύμφης δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί· διότι οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστάνες τῆς γῆς, διότι μὲ τὴν γοητείαν σου ἐπλανήθησαν πάντα τὰ ἔθνη,24 καὶ ἐν αὐτῇ εὑρέθη αἷμα προφητῶν καὶ ἁγίων καὶ πάντων τῶν ἐσφαγμένων ἐπὶ τῆς γῆς.

16 Καὶ ἰδού, προσελθὼν τις εἶπε πρὸς αὐτόν· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί καλὸν νὰ πράξω διὰ νὰ ἔχω ζωήν αἰώνιον;17 Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Τί μὲ λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰμή εἷς, ὁ Θεός. Ἀλλ᾿ ἐὰν θέλῃς νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν ζωήν, φύλαξον τὰς ἐντολάς.18 Λέγει πρὸς αὐτόν· Ποίας; Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· Τὸ μή φονεύσῃς, μή μοιχεύσῃς, μή κλέψῃς, μή ψευδομαρτυρήσῃς,19 τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα, καὶ θέλεις ἀγαπᾷ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.20 Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφύλαξα ἐκ νεότητός μου· τί μοὶ λείπει ἔτι;21 Εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς· Ἐὰν θέλῃς νὰ ἦσαι τέλειος, ὕπαγε, πώλησον τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ δὸς εἰς πτωχούς, καὶ θέλεις ἔχει θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐλθέ, ἀκολούθει μοι.22 Ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον, ἀνεχώρησε λυπούμενος· διότι εἶχε κτήματα πολλά.

1 Καὶ μετὰ τὴν τελευτήν τοῦ Μωϋσέως τοῦ δούλου τοῦ Κυρίου, εἶπε Κύριος πρὸς Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ναυή, τὸν ὑπηρέτην τοῦ Μωϋσέως, λέγων, 2 Μωϋσῆς ὁ θεράπων μου ἐτελεύτησε· τώρα λοιπὸν σηκωθεὶς διάβηθι τὸν Ἰορδάνην τοῦτον, σὺ καὶ πᾶς ὁ λαὸς οὗτος, πρὸς τὴν γῆν τὴν ὁποίαν ἐγὼ δίδω εἰς αὐτούς, εἰς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ.3 Πάντα τὸν τόπον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου πατήσῃ τὸ ἴχνος τῶν ποδῶν σας, εἰς ἐσᾶς ἔδωκα αὐτόν, καθὼς εἶπα πρὸς τὸν Μωϋσῆν·4 ἀπὸ τῆς ἐρήμου καὶ τοῦ Λιβάνου τούτου καὶ ἕως τοῦ ποταμοῦ τοῦ μεγάλου, τοῦ ποταμοῦ τοῦ Εὐφράτου, πᾶσα ἡ γῆ τῶν Χετταίων, καὶ ἕως τῆς θαλάσσης τῆς μεγάλης πρὸς δυσμὰς τοῦ ἡλίου, θέλει εἶσθαι τὸ ὅριόν σας.5 Δὲν θέλει δυνηθῆ ἄνθρωπος νὰ σταθῇ ἐναντίον σου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου· καθὼς ἤμην μετὰ τοῦ Μωϋσέως, θέλω εἶσθαι μετὰ σοῦ· δέν θέλω σὲ ἀφήσει οὐδὲ σὲ ἐγκαταλείψει. 6 Ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου· διότι σὺ θέλεις κληροδοτήσει εἰς τὸν λαὸν τοῦτον τὴν γῆν, τὴν ὁποίαν ὥμοσα πρὸς τοὺς πατέρας αὐτῶν νὰ δώσω εἰς αὐτούς.7 Μόνον ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου σφόδρα, διὰ νὰ προσέχῃς νὰ κάμνῃς κατὰ πάντα τὸν νόμον, τὸν ὁποῖον προσέταξεν εἰς σὲ Μωϋσῆς ὁ θεράπων μου· μή ἐκκλίνῃς ἀπ᾿ αὐτοῦ δεξιὰ ἤ ἀριστερά, διὰ νὰ φέρησαι μετὰ συνέσεως πανταχοῦ ὅπου ἄν ὑπάγῃς.8 Δὲν θέλει ἀπομακρυνθῆ τοῦτο τὸ βιβλίον τοῦ νόμου ἀπὸ τοῦ στόματός σου, ἀλλ᾿ ἐν αὐτῷ θέλεις μελετᾷ ἡμέραν καὶ νύκτα, διὰ νὰ προσέχῃς νὰ κάμνῃς κατὰ πάντα ὅσα εἶναι γεγραμμένα ἐν αὐτῷ· διότι τότε θέλεις εὐοδοῦσθαι εἰς τὴν ὁδὸν σου, καὶ τότε θέλεις φέρεσθαι μετὰ συνέσεως. 9 Δὲν σὲ προστάζω ἐγώ; ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου· μή φοβηθῇς μηδὲ δειλιάσῃς· διότι εἶναι μετὰ σοῦ Κύριος ὁ Θεὸς σου ὅπου ἄν ὑπάγῃς.