1 Διὰ τί, Κύριε, ἵστασαι μακρόθεν; κρύπτεσαι ἐν καιρῷ θλίψεως; 2 Ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ τοῦ ἀσεβοῦς κατακαίεται ὁ πτωχός· ἄς πιασθῶσιν ἐν ταῖς πανουργίαις, τὰς ὁποίας διαλογίζονται. 3 Διότι ο ασεβής καυχάται εις τὰς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς αὑτοῦ, καὶ ὁ πλεονέκτης μακαρίζει ἑαυτόν· καταφρονεῖ τὸν Κύριον. 4 Ὁ ἀσεβής διὰ τὴν ἀλαζονείαν τοῦ προσώπου αὑτοῦ δὲν θέλει ἐκζητήσει τὸν Κύριον· πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. 5 Αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ μολύνονται ἐν παντὶ καιρῷ· αἱ κρίσεις σου εἶναι πολὺ ὑψηλὰ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ· φυσᾷ ἐναντίον πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ. 6 Εἶπεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, δὲν θέλω σαλευθῆ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν· διότι δὲν θέλω πέσει εἰς δυστυχίαν. 7 Τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει κατάρας καὶ ἀπάτης καὶ δόλου· ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ εἶναι κακία καὶ ἀνομία. 8 Κάθηται ἐν ἐνέδρᾳ τῶν προαυλίων, ἐν ἀποκρύφοις, διὰ νὰ φονεύσῃ τὸν ἀθῶον· οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ παραμονεύουσι τὸν πένητα. 9 Ἐνεδρεύει ἐν ἀποκρύφῳ, ὡς λέων ἐν τῷ σπηλαίῳ αὑτοῦ· ἐνεδρεύει διὰ νὰ ἀρπάσῃ τὸν πτωχόν· ἁρπάζει τὸν πτωχόν, ὅταν σύρῃ αὐτὸν ἐν τῇ παγίδι αὑτοῦ. 10 Κύπτει, χαμηλόνει, διὰ νὰ πέσωσιν οἱ πτωχοὶ εἰς τοὺς ὄνυχας αὐτοῦ. 11 Εἶπεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, Ἐλησμόνησεν ὁ Θεός· ἔκρυψε τὸ πρόσωπόν αὑτοῦ· δὲν θέλει ἰδεῖ ποτέ. 12 Ἀνάστηθι, Κύριε· Θεέ, ὕψωσον τὴν χεῖρά σου· μή λησμονήσῃς τοὺς τεθλιμμένους. 13 Διὰ τὶ παρώξυνεν ὁ ἀσεβής τὸν Θεὸν; εἶπεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, Δὲν θέλεις ἐξετάσει. 14 Εἶδες· διότι σὺ παρατηρεῖς τὴν ἀδικίαν καὶ τὴν ὕβριν, διὰ νὰ ἀνταποδώσῃς μὲ τὴν χεῖρά σου· εἰς σὲ ἀφιερόνεται ὁ πτωχός· εἰς τὸν ὀρφανὸν σὺ εἶσαι ὁ βοηθός. 15 Σύντριψον τὸν βραχίονα τοῦ ἀσεβοῦς καὶ πονηροῦ· ἐξερεύνησον τὴν ἀσέβειαν αὐτοῦ, ἑωσοῦ μή εὕρῃς αὐτήν πλέον. 16 Ὁ Κύριος εἶναι βασιλεὺς εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· τὰ ἔθνη θέλουσιν ἐξαλειφθῆ ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ. 17 Κύριε, εἰσήκουσας τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πενήτων· θέλεις στηρίξει τὴν καρδίαν αὐτῶν, θέλεις κάμει προσεκτικὸν τὸ τίον σου· 18 διὰ νὰ κρίνῃς τὸν ὀρφανὸν καὶ τὸν τεταπεινωμένον, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ὁ γήϊνος νὰ μή καταδυναστεύῃ πλέον.

1 Ἦτο δὲ ἄνθρωπός τις ἐκ τῶν Φαρισαίων, Νικόδημος ὀνομαζόμενος, ἄρχων τῶν Ἰουδαίων.2 Οὗτος ἦλθε πρὸς τὸν Ἰησοῦν διὰ νυκτὸς καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ῥαββί, ἐξεύρομεν ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἦλθες διδάσκαλος· διότι οὐδεὶς δύναται νὰ κάμνῃ τὰ σημεῖα ταῦτα, τὰ ὁποῖα σὺ κάμνεις, ἐὰν δὲν ἦναι ὁ Θεὸς μετ᾿ αὐτοῦ.3 Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἀληθῶς, ἀληθῶς σοὶ λέγω, ἐὰν τις δὲν γεννηθῇ ἄνωθεν, δὲν δύναται νὰ ἴδῃ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.4 Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Νικόδημος· Πῶς δύναται ἄνθρωπος νὰ γεννηθῇ γέρων ὤν; μήποτε δύναται νὰ εἰσέλθῃ δευτέραν φορὰν εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρὸς αὑτοῦ καὶ νὰ γεννηθῇ;5 Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς· Ἀληθῶς, ἀληθῶς σοὶ λέγω, ἐὰν τις δὲν γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, δὲν δύναται νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.6 Τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς εἶναι σὰρξ καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος εἶναι πνεῦμα.7 Μή θαυμάσῃς ὅτι σοὶ εἶπον, Πρέπει νὰ γεννηθῆτε ἄνωθεν.8 Ὁ ἄνεμος ὅπου θέλει πνέει, καὶ τὴν φωνήν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλὰ δὲν ἐξεύρεις πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει· οὕτως εἶναι πᾶς, ὅστις ἐγεννήθη ἐκ τοῦ Πνεύματος.9 Ἀπεκρίθη ὁ Νικόδημος καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Πῶς δύνανται νὰ γείνωσι ταῦτα;10 Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Σὺ εἶσαι ὁ διδάσκαλος τοῦ Ἰσραήλ καὶ ταῦτα δὲν ἐξεύρεις;11 Ἀληθῶς, ἀληθῶς σοὶ λέγω ὅτι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐξεύρομεν λαλοῦμεν καὶ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἴδομεν μαρτυροῦμεν, καὶ τὴν μαρτυρίαν ἡμῶν δὲν δέχεσθε.12 Ἐὰν τὰ ἐπίγεια σᾶς εἶπον καὶ δὲν πιστεύητε, πῶς, ἐὰν σᾶς εἴπω τὰ ἐπουράνια, θέλετε πιστεύσει;13 Καὶ οὐδεὶς ἀνέβη εἰς τὸν οὐρανὸν εἰμή ὁ καταβὰς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ.14 Καὶ καθὼς ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτω πρέπει νὰ ὑψωθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου,15 διὰ νὰ μή ἀπολεσθῇ πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. 16 Διότι τόσον ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε ἔδωκε τὸν Υἱὸν αὑτοῦ τὸν μονογενῆ, διὰ νὰ μή ἀπολεσθῇ πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. 17 Ἐπειδή δὲν ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὑτοῦ εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλὰ διὰ νὰ σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ.18 Ὅστις πιστεύει εἰς αὐτὸν δὲν κρίνεται, ὅστις ὅμως δὲν πιστεύει εἶναι ἤδη κεκριμένος, διότι δὲν ἐπίστευσεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.19 Καὶ αὕτη εἶναι ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν τὸ σκότος μᾶλλον παρὰ τὸ φῶς· διότι ἦσαν πονηρὰ τὰ ἔργα αὐτῶν.20 Ἐπειδή πᾶς, ὅστις πράττει φαῦλα, μισεῖ τὸ φῶς καὶ δὲν ἔρχεται εἰς τὸ φῶς, διὰ νὰ μή ἐλεγχθῶσι τὰ ἔργα αὐτοῦ·21 ὅστις ὅμως πράττει τὴν ἀλήθειαν, ἔρχεται εἰς τὸ φῶς, διὰ νὰ φανερωθῶσι τὰ ἔργα αὐτοῦ ὅτι ἐπράχθησαν κατὰ Θεόν.

1Καὶ ἀπῆλθεν ὁ Ἰακὼβ εἰς τὴν ὁδὸν αὑτοῦ· καὶ συνήντησαν αὐτὸν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. 2Καὶ ὅτε εἶδεν αὐτοὺς ὁ Ἰακὼβ εἶπε, Στρατόπεδον Θεοῦ εἶναι τοῦτο· καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου, Μαχαναΐμ.3Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Ἰακὼβ μηνυτὰς ἔμπροσθεν αὐτοῦ πρὸς Ἡσαῦ τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ εἰς τὴν γῆν Σηείρ, εἰς τὸν τόπον τοῦ Ἐδώμ. 4Καὶ παρήγγειλεν εἰς αὐτούς, λέγων, οὕτω θέλετε εἰπεῖ πρὸς τὸν κύριόν μου τὸν Ἡσαῦ, Οὕτω λέγει ὁ δοῦλός σου Ἰακώβ, Μετὰ τοῦ Λάβαν παρῴκησα, καὶ διέμεινα ἕως τοῦ νῦν·5καὶ ἀπέκτησα βόας καὶ ὄνους πρόβατα καὶ δούλους καὶ δούλας· καὶ ἀπέστειλα νὰ ἀναγγείλω πρὸς τὸν κύριόν μου, διὰ νὰ εὕρω χάριν ἔμπροσθέν σου.6Καὶ ἐπέστρεψαν οἱ μηνυταὶ πρὸς τὸν Ἰακώβ, λέγοντες, Ὑπήγαμεν πρὸς τὸν ἀδελφὸν σου τὸν Ἡσαῦ, καὶ μάλιστα ἔρχεται εἰς συνάντησίν σου, καὶ τετρακόσιοι ἄνδρες μετ᾿ αὐτοῦ. 7Ἐφοβήθη δὲ ὁ Ἰακὼβ σφόδρα καὶ ἦτο ἐν ἀμηχανίᾳ· καὶ διῄρεσε τὸν λαόν, τὸν μεθ᾿ αὑτοῦ, καὶ τὰ ποίμνια καὶ τοὺς βόας καὶ τὰς καμήλους, εἰς δύο τάγματα· 8λέγων, Ἐὰν ἔλθῃ ὁ Ἡσαῦ εἰς τὸ ἕν τάγμα καὶ πατάξῃ αὐτό, τὸ ἐπίλοιπον τάγμα θέλει διασωθῆ.9Καὶ εἶπεν ὁ Ἰακώβ, Θεὲ τοῦ πατρὸς μου Ἀβραὰμ καὶ Θεὲ τοῦ πατρὸς μου Ἰσαάκ, Κύριε, ὅστις εἶπας πρὸς ἐμέ· Ἐπίστρεψον εἰς τὴν γῆν σου καὶ εἰς τὴν συγγένειάν σου καὶ θέλω σὲ ἀγαθοποιήσει·10πολὺ μικρὸς εἶμαι ὡς πρὸς πάντα τὰ ἐλέη καὶ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν τὰ ὁποῖα ἔκαμες εἰς τὸν δοῦλόν σου· διότι μὲ τὴν ῥάβδον μου διέβην τὸν Ἰορδάνην τοῦτον, καὶ τώρα ἔγεινα δύο τάγματα·11σῶσόν με, δέομαί σου, ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ ἀδελφοῦ μου, ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ Ἡσαῦ· διότι φοβοῦμαι αὐτόν, μήπως ἐλθὼν πατάξῃ ἐμὲ καὶ τὴν μητέρα ἐπὶ τὰ τέκνα·12σὺ δὲ εἶπας, Βέβαια θέλω σὲ ἀγαθοποιήσει, καὶ θέλω καταστήσει τὸ σπέρμα σου ὡς τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης, ἥτις ἐκ τοῦ πλήθους δὲν δύναται νὰ ἀριθμηθῇ. 13Καὶ ἐκοιμήθη ἐκεῖ τὴν νύκτα ἐκείνην· καὶ ἔλαβεν ἐκ τῶν ὅσα ἔτυχον ἐν τῇ χειρὶ αὑτοῦ, δῶρον πρὸς Ἡσαῦ τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ· 14αἶγας διακοσίας καὶ τράγους εἴκοσι, πρόβατα διακόσια καὶ κριοὺς εἴκοσι,15καμήλους θηλαζούσας μετὰ τῶν τέκνων αὐτῶν τριάκοντα, δαμάλια τεσσαράκοντα καὶ ταύρους δέκα, ὄνους θηλυκὰς εἴκοσι καὶ πωλάρια δέκα.16Καὶ παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν δούλων αὑτοῦ, ἕκαστον ποίμνιον χωριστά· καὶ εἶπε πρὸς τοὺς δούλους αὑτοῦ, Περάσατε ἔμπροσθέν μου καὶ ἀφήσατε διάστημα μεταξὺ ποιμνίου καὶ ποιμνίου.17Καὶ εἰς τὸν πρῶτον παρήγγειλε, λέγων, Ὅταν σὲ συναντήσῃ Ἡσαῦ ὁ ἀδελφὸς μου, καὶ σὲ ἐρωτήσῃ λέγων, Τίνος εἶσαι; καὶ ποῦ ὑπάγεις; καὶ τίνος εἶναι ταῦτα, τὰ ὁποῖα ἔχεις ἔμπροσθέν σου; 18τότε θέλεις εἰπεῖ, Ταῦτα εἶναι τοῦ δούλου σου τοῦ Ἰακώβ, δῶρα στελλόμενα πρὸς τὸν κύριόν μου Ἡσαῦ· καὶ ἰδού, καὶ αὐτὸς ὀπίσω ἡμῶν.19οὕτω παρήγγειλε καὶ εἰς τὸν δεύτερον, καὶ εἰς τὸν τρίτον καὶ εἰς πάντας τοὺς ἀκολουθοῦντας ὀπίσω τῶν ποιμνίων, λέγων, Κατὰ τοὺς λόγους τούτους θέλετε λαλήσει πρὸς τὸν Ἡσαῦ, ὅταν εὕρητε αὐτόν· 20καὶ θέλετε εἰπεῖ, Ἰδού, ὀπίσω ἡμῶν καὶ αὐτὸς ὁ δοῦλός σου Ἰακώβ. Διότι ἔλεγε, Θέλω ἐξιλεώσει τὸ πρόσωπον αὐτοῦ μὲ τὸ δῶρον, τὸ προπορευόμενον ἔμπροσθέν μου· καὶ μετὰ ταῦτα θέλω ἰδεῖ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ· ἴσως θέλει μὲ δεχθῆ. 21Τὸ δῶρον λοιπὸν ἐπέρασεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· αὐτὸς δὲ ἔμεινε τὴν νύκτα ἐκείνην ἐν τῷ στρατοπέδῳ. 22Σηκωθεὶς δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην, ἔλαβε τὰς δύο γυναῖκας αὑτοῦ καὶ τὰς δύο θεραπαίνας αὑτοῦ καὶ τὰ ἕνδεκα παιδία αὑτοῦ καὶ διέβη τὸ πέρασμα τοῦ Ἰαβόκ. 23Καὶ ἔλαβεν αὐτοὺς καὶ διεβίβασεν αὐτοὺς τὸν χείμαρρον· διεβίβασε καὶ τὰ ὑπάρχοντα αὑτοῦ.24Ὁ δὲ Ἰακὼβ ἔμεινε μόνος· καὶ ἐπάλαιε μετ᾿ αὐτοῦ ἄνθρωπος ἕως τὰ χαράγματα τῆς αὐγῆς· 25ἰδὼν δὲ ὅτι δὲν ὑπερίσχυσε κατ᾿ αὐτοῦ, ἤγγισε τὴν ἄρθρωσιν τοῦ μηροῦ αὐτοῦ· καὶ μετετοπίσθη ἡ ἄρθρωσις τοῦ μηροῦ τοῦ Ἰακώβ, ἐνῷ ἐπάλαιε μετ᾿ αὐτοῦ.26Ὁ δὲ εἶπεν, Ἄφες με νὰ ἀπέλθω, διότι ἐχάραξεν ἡ αὐγή. Καὶ αὐτὸς εἶπε, δὲν θέλω σὲ ἀφήσει νὰ ἀπέλθῃς, ἐὰν δὲν μὲ εὐλογήσῃς. 27Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Τί εἶναι τὸ ὄνομά σου; Ὁ δὲ εἶπεν, Ἰακώβ. 28Καὶ ἐκεῖνος εἶπε, Δὲν θέλει καλεσθῆ πλέον τὸ ὄνομά σου Ἰακώβ, ἀλλὰ Ἰσραήλ· διότι ἐνίσχυσας μετὰ Θεοῦ, καὶ μετὰ ἀνθρώπων θέλεις εἶσθαι δυνατός. 29Ἠρώτησε δὲ ὁ Ἰακὼβ λέγων, Φανέρωσόν μοι, παρακαλῶ, τὸ ὄνομά σου. Ὁ δὲ εἶπε, Διὰ τί ἐρωτᾶς τὸ ὄνομά μου; Καὶ εὐλόγησεν αὐτὸν ἐκεῖ. 30Καὶ ἐκάλεσεν Ἰακὼβ τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Φανουήλ, λέγων, Διότι εἶδον τὸν Θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐφυλάχθη ἡ ζωή μου. 31Καὶ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος ἐπ᾿ αὐτοῦ, καθὼς διέβη τὸ Φανουήλ· ἐχώλαινε δὲ κατὰ τὸν μηρὸν αὑτοῦ.32Διὰ τοῦτο μέχρι τῆς σήμερον δὲν τρώγουσιν οἱ υἱοὶ τοῦ Ἰσραήλ τὸν ναρκωθέντα μυῶνα, ὅστις εἶναι ἐπὶ τῆς ἀρθρώσεως τοῦ μηροῦ· διότι ἐκεῖνος ἤγγισε τὴν ἄρθρωσιν τοῦ μηροῦ τοῦ Ἰακὼβ κατὰ τὸν μυῶνα τὸν ναρκωθέντα.

1 Μακάριος ὁ ἄνθρωπος, ὅστις δὲν περιεπάτησεν ἐν βουλῇ ἀσεβῶν, καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν δὲν ἐστάθη, καὶ ἐπὶ καθέδρας χλευαστῶν δὲν ἐκάθησεν· 2 ἀλλ᾿ ἐν τῷ νόμῳ τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετᾷ ἡμέραν καὶ νύκτα. 3 Καὶ θέλει εἶσθαι ὡς δένδρον πεφυτευμένον παρὰ τοὺς ῥύακας τῶν ὑδάτων, τὸ ὁποῖον δίδει τὸν καρπὸν αὑτοῦ ἐν τῷ καιρῷ αὐτοῦ, καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ δὲν μαραίνεται· καὶ πάντα, ὅσα ἄν πράττῃ, θέλουσιν εὐοδωθῆ. 4 Δὲν θέλουσιν εἶσθαι οὕτως οἱ ἀσεβεῖς· ἀλλ᾿ ὡς τὸ λεπτὸν ἄχυρον, τὸ ὁποῖον ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος. 5 Διὰ τοῦτο δὲν θέλουσιν ἐγερθῆ οἱ ἀσεβεῖς ἐν τῇ κρίσει, οὐδὲ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐν τῇ συνάξει τῶν δικαίων. 6 Διότι γνωρίζει ὁ Κύριος τὴν ὁδὸν τῶν δικαίων· ἡ δὲ ὁδὸς τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀπολεσθῆ.

1 Δευτέραν ἤδη ταύτην τὴν ἐπιστολήν σᾶς γράφω, ἀγαπητοί, μὲ τὰς ὁποίας διεγείρω δι᾿ ὑπενθυμίσεως τὴν εἰλικρινῆ σας διάνοιαν,2 διὰ νὰ ἐνθυμηθῆτε τοὺς λόγους τοὺς προλαληθέντας ὑπὸ τῶν ἁγίων προφητῶν καὶ τὴν παραγγελίαν ἡμῶν τῶν ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος·3 τοῦτο πρῶτον γνωρίζοντες, ὅτι θέλουσιν ἐλθεῖ ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐμπαῖκται, περιπατοῦντες κατὰ τὰς ἰδίας αὑτῶν ἐπιθυμίας4 καὶ λέγοντες· Ποῦ εἶναι ἡ ὑπόσχεσις τῆς παρουσίας αὐτοῦ; διότι ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας οἱ πατέρες ἐκοιμήθησαν, τὰ πάντα διαμένουσιν οὕτως ἀπ᾿ ἀρχῆς τῆς κτίσεως.5 Διότι ἐκουσίως ἀγνοοῦσι τοῦτο, ὅτι μὲ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ οἱ οὐρανοὶ ἔγειναν ἔκπαλαι καὶ ἡ γῆ συνεστῶσα ἐξ ὕδατος καὶ δι᾿ ὕδατος,6 διὰ τῶν ὁποίων ὁ τότε κόσμος ἀπωλέσθη κατακλυσθεὶς ὑπὸ τοῦ ὕδατος·7 οἱ δὲ σημερινοὶ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ διὰ τοῦ αὐτοῦ λόγου εἶναι ἀποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι διὰ τὸ πῦρ εἰς τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως καὶ τῆς ἀπωλείας τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων. 8 Ἕν δὲ τοῦτο ἄς μή σᾶς λανθάνῃ, ἀγαπητοί, ὅτι παρὰ Κυρίῳ μία ἡμέρα εἶναι ὡς χίλια ἔτη καὶ χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία.9 Δὲν βραδύνει ὁ Κύριος τὴν ὑπόσχεσιν αὑτοῦ, ὡς τινὲς λογίζονται τοῦτο βραδύτητα, ἀλλὰ μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, μή θέλων νὰ ἀπολεσθῶσι τινες, ἀλλὰ πάντες νὰ ἔλθωσιν εἰς μετάνοιαν. 10 Θέλει δὲ ἐλθεῖ ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, καθ᾿ ἥν οἱ οὐρανοί θέλουσι παρέλθει μὲ συριγμόν, τὰ στοιχεῖα δὲ πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθῆ, καὶ ἡ γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα θέλουσι κατακαῆ.