Κηρύγματα Εργατών ΕΑΕΠ

1Ἀρεστὸν ἐφάνη εἰς τὸν Δαρεῖον νὰ καταστήσῃ ἐπὶ τοῦ βασιλείου ἑκατὸν εἴκοσι σατράπας, διὰ νὰ ἦναι ἐφ᾿ ὅλου τοῦ βασιλείου·2καὶ ἐπ᾿ αὐτοὺς τρεῖς προέδρους, εἷς τῶν ὁποίων ἦτο ὁ Δανιήλ, διὰ ν᾿ ἀποδίδωσι λόγον εἰς αὐτοὺς οἱ σατράπαι οὗτοι, καὶ ὁ βασιλεὺς νὰ μή ζημιόνηται.3Τότε ὁ Δανιήλ οὗτος προετιμήθη ὑπὲρ τοὺς προέδρους καὶ σατράπας, διότι πνεῦμα ἔξοχον ἦτο ἐν αὐτῷ· καὶ ὁ βασιλεὺς ἐστοχάσθη νὰ καταστήσῃ αὐτὸν ἐφ᾿ ὅλου τοῦ βασιλείου.4Οἱ δὲ πρόεδροι καὶ οἱ σατράπαι ἐζήτουν νὰ εὕρωσι πρόφασιν κατὰ τοῦ Δανιήλ ἐκ τῶν ὑποθέσεων τῆς βασιλείας· πλήν δὲν ἠδύναντο νὰ εὕρωσιν οὐδεμίαν πρόφασιν οὐδὲ ἁμάρτημα· διότι ἦτο πιστός, καὶ δὲν εὑρέθη ἐν αὐτῷ οὐδὲν σφάλμα οὐδὲ ἁμάρτημα.5Καὶ εἶπον οἱ ἄνθρωποι οὗτοι, δὲν θέλομεν εὑρεῖ πρόφασιν κατὰ τοῦ Δανιήλ τούτου, ἐκτὸς ἐὰν εὕρωμέν τι ἐναντίον αὐτοῦ ἐκ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ αὐτοῦ. 6Τότε οἱ πρόεδροι καὶ οἱ σατράπαι οὗτοι συνήχθησαν εἰς τὸν βασιλέα καὶ εἶπον οὕτω πρὸς αὐτόν· Βασιλεῦ Δαρεῖε, ζῆθι εἰς τὸν αἰῶνα.7Πάντες οἱ πρόεδροι τοῦ βασιλείου, οἱ διοικηταὶ καὶ οἱ σατράπαι, οἱ αὐλικοὶ καὶ οἱ τοπάρχαι, συνεβουλεύθησαν νὰ ἐκδοθῇ βασιλικὸν ψήφισμα καὶ νὰ στηριχθῆ ἀπαγόρευσις, ὅτι ὅστις κάμῃ αἴτησίν τινα παρ᾿ ὁποιουδήποτε θεοῦ ἤ ἀνθρώπου, ἕως τριάκοντα ἡμερῶν, ἐκτὸς παρὰ σοῦ, βασιλεῦ, οὗτος νὰ ῥιφθῇ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων·8τώρα λοιπόν, βασιλεῦ, κάμε τὴν ἀπαγόρευσιν καὶ ὑπόγραψον τὸ ψήφισμα, διὰ νὰ μή ἀλλαχθῇ, κατὰ τὸν νόμον τῶν Μήδων καὶ Περσῶν, ὅστις δὲν ἀκυροῦται.9Ὅθεν ὁ βασιλεὺς Δαρεῖος ὑπέγραψε τὴν γραφήν καὶ τὴν ἀπαγόρευσιν.10Καὶ ὁ Δανιήλ, καθὼς ἔμαθεν ὅτι ὑπεγράφη ἡ γραφή, εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ· και ἔχων τὰς θυρίδας τοῦ κοιτῶνος αὑτοῦ ἀνεῳγμένας πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἔπιπτεν ἐπὶ τὰ γόνατα αὑτοῦ τρὶς τῆς ἡμέρας, προσευχόμενος καὶ δοξολογῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ αὑτοῦ, καθὼς ἔκαμνε πρότερον. 11Τότε οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι συνήχθησαν καὶ εὕρηκαν τὸν Δανιήλ κάμνοντα αἴτησιν καὶ ἱκετεύοντα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ αὑτοῦ.12Ὅθεν προσελθόντες ἐλάλησαν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως περὶ τῆς βασιλικῆς ἀπαγορεύσεως λέγοντες, Δὲν ὑπέγραψας ἀπόφασιν, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος, ὅστις κάμῃ αἴτησιν παρ᾿ ὁποιουδήποτε θεοῦ ἤ ἀνθρώπου, ἕως τριάκοντα ἡμερῶν, ἐκτὸς παρὰ σοῦ, βασιλεῦ, θέλει ῥιφθῆ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων; Ὁ βασιλεὺς ἀπεκρίθη καὶ εἶπεν, Ἀληθινὸς εἶναι ὁ λόγος, κατὰ τὸν νόμον τῶν Μήδων καὶ Περσῶν, ὅστις δὲν ἀκυροῦται. 13Τότε ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως, Ὁ Δανιήλ ἐκεῖνος, ὁ ἐκ τῶν υἱῶν τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Ἰούδα, δὲν σὲ σέβεται, βασιλεῦ, οὐδὲ τὴν ἀπόφασιν τὴν ὁποίαν ὑπέγραψας, ἀλλὰ κάμνει τὴν δέησιν αὑτοῦ τρὶς τῆς ἡμέρας.14Τότε ὁ βασιλεύς, ὡς ἤκουσε τοὺς λόγους, ἐλυπήθη πολὺ ἐπ᾿ αὐτῷ καὶ ἐφρόντιζεν ἐγκαρδίως περὶ τοῦ Δανιήλ νὰ ἐλευθερώσῃ αὐτόν, καὶ ἠγωνίζετο μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου διὰ νὰ λυτρώσῃ αὐτόν. 15Τότε οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι συνήχθησαν εἰς τὸν βασιλέα καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν, Ἔξευρε, βασιλεῦ, ὅτι ὁ νόμος τῶν Μήδων καὶ Περσῶν εἶναι, οὐδεμία ἀπαγόρευσις οὔτε διαταγή, τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς κάμῃ, νὰ ἀκυροῦται.16Τότε ὁ βασιλεὺς προσέταξε καὶ ἔφεραν τὸν Δανιήλ καὶ ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων. Ἐλάλησε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε πρὸς τὸν Δανιήλ, Ὁ Θεὸς σου, τὸν ὁποῖον σὺ λατρεύεις ἀκαταπαύστως, αὐτὸς θέλει σὲ ἐλευθερώσει.17Καὶ ἐφέρθη εἷς λίθος καὶ ἐπετέθη ἐπὶ τὸ στόμα τοῦ λάκκου, καὶ ὁ βασιλεὺς ἐσφράγισεν αὐτὸν διὰ τῆς ἰδίας αὑτοῦ σφραγίδος καὶ διὰ τῆς σφραγίδος τῶν μεγιστάνων αὑτοῦ, διὰ νὰ μή ἀλλοιωθῇ μηδὲν περὶ τοῦ Δανιήλ.18Τότε ὁ βασιλεὺς ὑπῆγεν εἰς τὸ παλάτιον αὑτοῦ καὶ διενυκτέρευσε νηστικὸς καὶ δὲν ἐφέρθησαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ὄργανα μουσικά, καὶ ὁ ὕπνος αὐτοῦ ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτοῦ. 19Ἐξηγέρθη δὲ ὁ βασιλεὺς πολλὰ ἐνωρὶς τὸ πρωΐ καὶ ὑπῆγε μετὰ σπουδῆς εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων.20Καὶ ὅτε ἦλθεν εἰς τὸν λάκκον, ἐφώνησε μετὰ φωνῆς κλαυθμηρᾶς πρὸς τὸν Δανιήλ· καὶ ἐλάλησεν ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε πρὸς τὸν Δανιήλ, Δανιήλ, δοῦλε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Θεὸς σου, τὸν ὁποῖον σὺ λατρεύεις ἀκαταπαύστως, ἠδυνήθη νὰ σὲ ἐλευθερώσῃ ἐκ τῶν λεόντων;21Τότε ἐλάλησεν ὁ Δανιήλ πρὸς τὸν βασιλέα, Βασιλεῦ, ζῆθι εἰς τὸν αἰῶνα.22Ὁ Θεὸς μου ἀπέστειλε τὸν ἄγγελον αὑτοῦ καὶ ἔφραξε τὰ στόματα τῶν λεόντων καὶ δὲν μὲ ἔβλαψαν, διότι ἀθῳότης εὑρέθη ἐν ἐμοὶ ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ ἔτι ἐνώπιόν σου, βασιλεῦ, πταῖσμα δὲν ἔπραξα.23Τότε ὁ βασιλεὺς μεγάλως ἐχάρη ἐπ᾿ αὐτῷ καὶ προσέταξε νὰ ἀναβιβάσωσι τὸν Δανιήλ ἐκ τοῦ λάκκου. Καὶ ἀνεβιβάσθη ὁ Δανιήλ ἐκ τοῦ λάκκου καὶ οὐδεμία βλάβη ηὑρέθη ἐν αὐτῷ, διότι εἶχε πίστιν εἰς τὸν Θεὸν αὑτοῦ. 24Τότε ὁ βασιλεὺς προσέταξε καὶ ἔφεραν τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἵτινες διέβαλον τὸν Δανιήλ, καὶ ἔρριψαν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων αὐτούς, τὰ τέκνα αὐτῶν καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῶν· καὶ πρὶν φθάσωσιν εἰς τὸ βάθος τοῦ λάκκου, οἱ λέοντες συνήρπασαν αὐτοὺς καὶ κατεσύντριψαν πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν.25Τότε ἔγραψε Δαρεῖος ὁ βασιλεὺς πρὸς πάντας τοὺς λαούς, ἔθνη καὶ γλώσσας, τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ πάσης τῆς γῆς, Εἰρήνη ἄς πληθυνθῇ εἰς ἐσᾶς. 26Διαταγή ἐξεδόθη παρ᾿ ἐμοῦ, ἐν ὅλῳ τῷ κράτει τῆς βασιλείας μου, νὰ τρέμωσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ φοβῶνται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ Δανιήλ· διότι αὐτὸς εἶναι Θεὸς ζῶν καὶ διαμένων εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ δὲν θέλει φθαρῆ καὶ ἡ ἐξουσία αὐτοῦ θέλει εἶσθαι μέχρι τέλους·27αὐτὸς ὁ ἐλευθερωτής καὶ σωτήρ καὶ ποιῶν σημεῖα καὶ τεράστια ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, ὅστις ἠλευθέρωσε τὸν Δανιήλ ἐκ τῆς δυνάμεως τῶν λεόντων.28Καὶ εὐημέρησεν αὐτὸς ὁ Δανιήλ ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Δαρείου καὶ ἐν τῇ βασιλείᾳ Κύρου τοῦ Πέρσου.

44Ὁ δὲ παραδίδων αὐτὸν εἶχε δώσει εἰς αὐτοὺς σημεῖον, λέγων· Ὅντινα φιλήσω, αὐτὸς εἶναι· πιάσατε αὐτὸν καὶ φέρετε ἀσφαλῶς.45Καὶ ὅτε ἦλθεν, εὐθὺς πλησιάσας εἰς αὐτὸν λέγει· Ῥαββί, Ῥαββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.46Καὶ ἐκεῖνοι ἐπέβαλον ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας αὑτῶν καὶ ἐπίασαν αὐτόν.47Εἷς δὲ τις τῶν παρεστώτων σύρας τὴν μάχαιραν, ἐκτύπησε τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως καὶ ἀπέκοψε τὸ τίον αὐτοῦ. 48Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτούς· Ὡς ἐπὶ ληστήν ἐξήλθετε μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων νὰ μὲ συλλάβητε;49καθ᾿ ἡμέραν ἤμην πλησίον ὑμῶν ἐν τῷ ἱερῷ διδάσκων, καὶ δὲν μὲ ἐπιάσατε, πλήν τοῦτο ἔγεινε διὰ νὰ πληρωθῶσιν αἱ γραφαί.50Καὶ ἀφήσαντες αὐτὸν πάντες ἔφυγον.51Καὶ εἷς τις νεανίσκος ἠκολούθει αὐτόν, περιτετυλιγμένος σινδόνα εἰς τὸ γυμνὸν σῶμα αὑτοῦ· καὶ πιάνουσιν αὐτὸν οἱ νεανίσκοι.52Ὁ δὲ ἀφήσας τὴν σινδόνα, ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτῶν γυμνός.

1Εἶπε δὲ Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Ἔτι μίαν πληγήν θέλω φέρει ἐπὶ τὸν Φαραὼ καὶ ἐπὶ τὴν Αἴγυπτον· μετὰ ταῦτα θέλει σᾶς ἐξαποστείλει ἐντεῦθεν· ἐξαποστέλλων ὑμᾶς θέλει βεβαίως καὶ διώξει ὑμᾶς ὁλοκλήρως ἐντεῦθεν·2λάλησον τώρα εἰς τὰ ὦτα τοῦ λαοῦ, καὶ ἄς ζητήσῃ πᾶς ἀνήρ παρὰ τοῦ γείτονος αὑτοῦ, καὶ πᾶσα γυνή παρὰ τῆς γείτονος αὑτῆς, σκεύη ἀργυρά, καὶ σκεύη χρυσά.3Καὶ ἔδωκεν ὁ Κύριος χάριν εἰς τὸν λαὸν ἐνώπιον τῶν Αἰγυπτίων· ἔτι δὲ ὁ ἄνθρωπος ὁ Μωϋσῆς ἦτο μέγας σφόδρα ἐν τῇ γῇ τῆς Αἰγύπτου ἔμπροσθεν τῶν θεραπόντων τοῦ Φαραὼ καὶ ἔμπροσθεν τοῦ λαοῦ. 4Καὶ εἶπεν ὁ Μωϋσῆς, Οὕτω λέγει ὁ Κύριος· Περὶ τὸ μεσονύκτιον ἐγὼ θέλω ἐξέλθει εἰς τὸ μέσον τῆς Αἰγύπτου·5καὶ πᾶν πρωτότοκον ἐν τῇ γῇ τῆς Αἰγύπτου θέλει ἀποθάνει, ἀπὸ τοῦ πρωτοτόκου τοῦ Φαραώ, ὅστις κάθηται ἐπὶ τοῦ θρόνου αὑτοῦ, ἕως τοῦ πρωτοτόκου τῆς δούλης, ἥτις δουλεύει ἐν τῷ μύλῳ, καὶ πᾶν πρωτότοκον τῶν κτηνῶν·6καὶ θέλει εἶσθαι καθ᾿ ὅλην τὴν γῆν τῆς Αἰγύπτου κραυγή μεγάλη, ὁποία ποτὲ δὲν ἔγεινεν, οὐδὲ μετὰ ταῦτα θέλει γείνει τοιαύτη·7ἐπὶ πάντας ὅμως τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ δὲν θέλει κινήσει σκύλος τὴν γλῶσσαν αὑτοῦ, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους· διὰ νὰ γνωρίσητε ὅτι ὁ Κύριος ἔκαμε διάκρισιν μεταξὺ τῶν Αἰγυπτίων καὶ τοῦ Ἰσραήλ· 8καὶ πάντες οὗτοι οἱ δοῦλοί σου θέλουσι καταβῆ πρὸς ἐμὲ καὶ θέλουσι προσπέσει ἔμπροσθέν μου λέγοντες, Ἔξελθε σὺ καὶ πᾶς ὁ λαὸς ὁ ἀκολουθῶν σε· καὶ μετὰ ταῦτα θέλω ἐξέλθει. Καὶ ἐξῆλθεν ὁ Μωϋσῆς ἀπὸ τοῦ Φαραὼ μετὰ θυμοῦ μεγάλου. 9Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Δὲν θέλει σᾶς εἰσακούσει ὁ Φαραώ, διὰ νὰ πληθυνθῶσι τὰ θαυμάσιά μου ἐν τῇ γῇ τῆς Αἰγύπτου.10Ὁ Μωϋσῆς δὲ καὶ ὁ Ἀαρὼν ἔκαμον πάντα τὰ θαυμάσια ταῦτα ἐνώπιον τοῦ Φαραώ· ὁ δὲ Κύριος ἐσκλήρυνε τὴν καρδίαν τοῦ Φαραώ, καὶ δὲν ἐξαπέστειλε τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ ἐκ τῆς γῆς αὑτοῦ.

1[Ὠιδή τῶν Ἀναβαθμῶν.] Ὅτε ὁ Κύριος ἐπανέφερε τοὺς αἰχμαλώτους τῆς Σιών, ἤμεθα ὡς οἱ ὀνειρευόμενοι. 2Τότε ἐνεπλήσθη τὸ στόμα ἡμῶν ἀπὸ γέλωτος καὶ ἡ γλῶσσα ἡμῶν ἀπὸ ἀγαλλιάσεως· τότε ἔλεγον μεταξὺ τῶν ἐθνῶν, Μεγαλεῖα ἔκαμε δι᾿ αὐτοὺς ὁ Κύριος. 3Μεγαλεῖα ἔκαμεν ὁ Κύριος δι᾿ ἡμᾶς· ἐνεπλήσθημεν χαρᾶς. 4Ἐπίστρεψον, Κύριε, τοὺς αἰχμαλώτους ἡμῶν, ὡς τοὺς χειμάρρους ἐν τῷ νότῳ. 5Οἱ σπείροντες μετὰ δακρύων ἐν ἀγαλλιάσει θέλουσι θερίσει. 6Ὅστις ἐξέρχεται καὶ κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, οὗτος βεβαίως θέλει ἐπιστρέψει ἐν ἀγαλλιάσει, βαστάζων τὰ χειρόβολα αὑτοῦ.