Κατσούλας Γεώργιος

2Ἰδού, σὲ κατέστησα μικρὸν μεταξὺ τῶν ἐθνῶν· εἶσαι καταπεφρονημένος σφόδρα.3Ἡ ὑπερηφανία τῆς καρδίας σου ἠπάτησε σὲ τὸν κατοικοῦντα ἐν τοῖς κοιλώμασι τῶν κρημνῶν, τοῦ ὁποίου ἡ κατοικία εἶναι ὑψηλή, ὅστις λέγει ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, Τίς θέλει μὲ καταβιβάσει εἰς τὴν γῆν;4Ἐὰν μετεωρισθῇς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν θέσῃς τὴν φωλεὰν σου ἀναμέσον τῶν ἄστρων, καὶ ἐκεῖθεν θέλω σὲ καταβιβάσει, λέγει Κύριος.

1Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς ἐμέ, λέγων,2Υἱὲ ἀνθρώπου, πρόβαλε αἴνιγμα καὶ παροιμιάσθητι παροιμίαν πρὸς τὸν οἶκον Ἰσραήλ· 3καὶ εἰπέ, Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεός· Ὁ ἀετὸς ὁ μέγας ὁ μεγαλοπτέρυγος, ὁ μακρὸς εἰς τὴν ἔκτασιν, ὁ πλήρης πτερῶν ποικιλοχρόων, ἦλθεν εἰς τὸν Λίβανον καὶ ἔλαβε τὸν ὑψηλότερον κλάδον τῆς κέδρου·4ἀπέκοψε τὰ ἄκρα τῶν τρυφερῶν αὐτοῦ κλάδων καὶ ἔφερεν αὐτὰ εἰς γῆν ἐμπορικήν· ἔθεσεν αὐτὰ εἰς πόλιν ἐμπόρων.5Καὶ ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῆς γῆς καὶ ἔθεσεν αὐτὸ εἰς πεδίον σπόριμον· πλησίον πολλῶν ὑδάτων ἔφερεν αὐτὸ· ὡς ἱτέαν ἔθεσεν αὐτό.6Καὶ ἐβλάστησε καὶ ἔγεινεν ἄμπελος πλατεῖα, χαμηλή εἰς τὸ ἀνάστημα, τῆς ὁποίας τὰ κλήματα ἐστρέφοντο πρὸς αὐτὸν καὶ αἱ ῥίζαι αὐτῆς ἦσαν ὑποκάτω αὐτοῦ· καὶ ἔγεινεν ἄμπελος καὶ ἔκαμε κλήματα καὶ ἐξέδωκε βλαστούς. 7Ἦτο καὶ ἄλλος ἀετὸς μέγας, ὁ μεγαλοπτέρυγος καὶ πολύπτερος· καὶ ἰδού, ἡ ἄμπελος αὕτη ἐξέτεινε τὰς ῥίζας αὑτῆς πρὸς αὐτόν, καὶ ἥπλωσε τοὺς κλάδους αὑτῆς πρὸς αὐτόν, διὰ νὰ ποτίσῃ αὐτήν διὰ τῶν αὐλακίων τῆς φυτεύσεως αὐτῆς.8Ἦτο πεφυτευμένη ἐν γῇ καλῇ πλησίον ὑδάτων πολλῶν, διὰ νὰ κάμῃ βλαστοὺς καὶ νὰ φέρῃ καρπόν, ὥστε νὰ γείνῃ ἄμπελος ἀγαθή. 9Εἰπέ, Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεός· θέλει εὐοδωθῆ; δὲν θέλει ἀνασπάσει αὐτὸς τὰς ῥίζας αὐτῆς καὶ κόψει τὸν καρπὸν αὐτῆς, ὥστε νὰ ξηρανθῇ; θέλει ξηρανθῆ κατὰ πάντα τὰ φύλλα τοῦ βλαστήματος αὑτῆς, χωρὶς μάλιστα μεγάλης δυνάμεως ἤ πολλοῦ λαοῦ, διὰ νὰ ἐκσπάσῃ αὐτήν ἐκ τῶν ῥιζῶν αὐτῆς.10Ναί, ἰδού, φυτευθεῖσα θέλει εὐοδωθῆ; δὲν θέλει ξηρανθῆ ὁλοκλήρως, ὡς ὅταν ἐγγίσῃ αὐτήν ὁ ἀνατολικὸς ἄνεμος; θέλει ξηρανθῆ ἐν ταῖς αὔλαξιν ὅπου ἐβλάστησε.

2Καὶ ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας ἐτέθη ἡ κιβωτὸς ἐν Κιριὰθ-ἰαρείμ, παρῆλθε καιρὸς πολύς· καὶ ἔγειναν εἴκοσι ἔτη· καὶ πᾶς ὁ οἶκος Ἰσραήλ ἐστέναζεν, ἀναζητῶν τὸν Κύριον. 3Καὶ εἶπε Σαμουήλ πρὸς πάντα τὸν οἶκον Ἰσραήλ, λέγων, Ἐὰν σεῖς ἐπιστρέφητε ἐξ ὅλης ὑμῶν τῆς καρδίας πρὸς τὸν Κύριον, ἀποβάλετε ἐκ μέσου ὑμῶν τοὺς θεοὺς τοὺς ἀλλοτρίους καὶ τὰς Ἀσταρώθ, καὶ ἑτοιμάσατε τὰς καρδίας ὑμῶν πρὸς τὸν Κύριον καὶ αὐτὸν μόνον λατρεύετε· καὶ θέλει ἐλευθερώσει ὑμᾶς ἐκ χειρὸς τῶν Φιλισταίων.4Τότε ἀπέβαλον οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ τοὺς Βααλεὶμ καὶ τὰς Ἀσταρὼθ καὶ ἐλάτρευσαν τὸν Κύριον μόνον.5Καὶ εἶπε Σαμουήλ, Συνάξατε πάντα τὸν Ἰσραήλ εἰς Μισπά, καὶ θέλω προσευχηθῆ ὑπὲρ ὑμῶν πρὸς τὸν Κύριον. 6Καὶ συνήχθησαν ὁμοῦ εἰς Μισπά, καὶ ἤντλησαν ὕδωρ καὶ ἐξέχεαν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ἐνήστευσαν τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ εἶπον ἐκεῖ, Ἡμαρτήσαμεν εἰς τὸν Κύριον. Καὶ ἔκρινεν ὁ Σαμουήλ τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ ἐν Μισπά. 7Ὅτε δὲ ἤκουσαν οἱ Φιλισταῖοι ὅτι συνηθροίσθησαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ εἰς Μισπὰ ἀνέβησαν οἱ σατράπαι τῶν Φιλισταίων κατὰ τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ ἀκούσαντες οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ, ἐφοβήθησαν ἀπὸ προσώπου τῶν Φιλισταίων.8Καὶ εἶπον οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ πρὸς τὸν Σαμουήλ, Μή παύσῃς βοῶν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, διὰ νὰ σώσῃ ἡμᾶς ἐκ χειρὸς τῶν Φιλισταίων.9Καὶ ἔλαβεν ὁ Σαμουήλ ἕν ἀρνίον γαλαθηνόν, καὶ προσέφερεν ὁλόκληρον ὁλοκαύτωμα εἰς τὸν Κύριον· καὶ ἐβόησεν ὁ Σαμουήλ πρὸς τὸν Κύριον ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ· καὶ ἐπήκουσεν αὐτοῦ ὁ Κύριος. 10Καὶ ἐνῷ προσέφερεν ὁ Σαμουήλ τὸ ὁλοκαύτωμα, ἐπλησίασαν οἱ Φιλισταῖοι διὰ νὰ πολεμήσωσι κατὰ τοῦ Ἰσραήλ· καὶ ἐβρόντησεν ὁ Κύριος ἐν φωνῇ μεγάλῃ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἐπὶ τοὺς Φιλισταίους καὶ κατετρόπωσεν αὐτούς· καὶ ἐκτυπήθησαν ἔμπροσθεν τοῦ Ἰσραήλ.11Καὶ ἐξῆλθον οἱ ἄνδρες Ἰσραήλ ἐκ Μισπά, καὶ κατεδίωξαν τοὺς Φιλισταίους καὶ ἐπάταξαν αὐτούς, ἕως ὑποκάτω τῆς Βαὶθ-χάρ.12Τότε ἔλαβεν ὁ Σαμουήλ ἕνα λίθον καὶ ἔστησε μεταξὺ Μισπὰ καὶ Σὲν καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἔβεν-ἔζερ, λέγων, Μέχρι τοῦδε ἐβοήθησεν ἡμᾶς ὁ Κύριος.

1Ἐν τῷ τρίτῳ ἔτει τοῦ Κύρου, βασιλέως τῆς Περσίας, ἀπεκαλύφθη λόγος εἰς τὸν Δανιήλ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐκλήθη Βαλτασάσαρ· καὶ ὁ λόγος ἦτο ἀληθινὸς καὶ ἡ δύναμις τῶν λεγομένων μεγάλη· καὶ κατέλαβε τὸν λόγον καὶ ἐννόησε τὴν ὀπτασίαν. 2Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγὼ ὁ Δανιήλ ἤμην πενθῶν τρεῖς ὁλοκλήρους ἑβδομάδας.3Ἄρτον ἐπιθυμητὸν δὲν ἔφαγον καὶ κρέας καὶ οἶνος δὲν εἰσῆλθεν εἰς τὸ στόμα μου οὐδὲ ἤλειψα ἐμαυτὸν παντελῶς, μέχρι συμπληρώσεως τριῶν ὁλοκλήρων ἑβδομάδων.4Καὶ τὴν εἰκοστήν τετάρτην ἡμέραν τοῦ πρώτου μηνός, ἐνῷ ἤμην παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ μεγάλου ποταμοῦ, ὅστις εἶναι ὁ Τίγρις,5ἐσήκωσα τοὺς ὀφθαλμοὺς μου καὶ εἶδον καὶ ἰδού, εἷς ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος λινὰ καὶ αἱ ὀσφύες αὐτοῦ ἦσαν περιεζωσμέναι μὲ χρυσίον καθαρὸν τοῦ Οὐφάζ,6τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ ἦτο ὡς βηρύλλιον, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς θέα ἀστραπῆς, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς λαμπάδες πυρός, καὶ οἱ βραχίονες αὐτοῦ καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ὄψις χαλκοῦ στίλβοντος, καὶ ἡ φωνή τῶν λόγων αὐτοῦ ὡς φωνή ὄχλου. 7Καὶ μόνος ἐγὼ ὁ Δανιήλ εἶδον τὴν ὄρασιν· οἱ δὲ ἄνδρες οἱ ὄντες μετ᾿ ἐμοῦ δὲν εἶδον τὴν ὄρασιν· ἀλλὰ τρόμος μέγας ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔφυγον διὰ νὰ κρυφθῶσιν.8Ἐγὼ λοιπὸν ἔμεινα μόνος καὶ εἶδον τὴν ὄρασιν τὴν μεγάλην ταύτην, καὶ δὲν ἀπέμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί· καὶ ἡ ἀκμή μου μετεστράφη ἐν ἐμοὶ εἰς μαρασμὸν καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.9Ἤκουσα ὅμως τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ· καὶ ἐνῷ ἤκουον τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ, ἐγὼ ἤμην βεβυθισμένος εἰς βαθὺν ὕπνον ἐπὶ πρόσωπόν μου καὶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν γῆν.10Καὶ ἰδού, χεὶρ μὲ ἤγγισε καὶ μὲ ἤγειρεν ἐπὶ τὰ γόνατά μου καὶ τὰς παλάμας τῶν χειρῶν μου. 11Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Δανιήλ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ, ἐννόησον τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ἐγὼ λαλῶ πρὸς σέ, καὶ στῆθι ὀρθός· διότι πρὸς σὲ ἀπεστάλην τώρα. Καὶ ὅτε ἐλάλησε πρὸς ἐμὲ τὸν λόγον τοῦτον, ἐσηκώθην ἔντρομος.12Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Μή φοβοῦ, Δανιήλ· διότι ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας, καθ᾿ ἥν ἔδωκας τὴν καρδίαν σου εἰς τὸ νὰ ἐννοῇς καὶ κακουχῆσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου, εἰσηκούσθησαν οἱ λόγοι σου καὶ ἐγὼ ἦλθον εἰς τοὺς λόγους σου.13Πλήν ὁ ἄρχων τῆς βασιλείας τῆς Περσίας ἀνθίστατο εἰς ἐμὲ εἰκοσιμίαν ἡμέραν· ἀλλ᾿ ἰδού, ὁ Μιχαήλ, εἷς τῶν πρώτων ἀρχόντων, ἦλθε διὰ νὰ μοὶ βοηθήσῃ· καὶ ἐγὼ ἔμεινα ἐκεῖ πλησίον τῶν βασιλέων τῆς Περσίας.14Καὶ ἦλθον νὰ σὲ κάμω νὰ καταλάβῃς τί θέλει συμβῆ εἰς τὸν λαὸν σου ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις· διότι ἡ ὄρασις εἶναι ἔτι διὰ πολλὰς ἡμέρας. 15Καὶ ἐνῷ ἐλάλει τοιούτους λόγους πρὸς ἐμέ, ἔβαλον τὸ πρόσωπόν μου πρὸς τὴν γῆν καὶ ἔγεινα ἄφωνος.16Καὶ ἰδού, ὡς θέα υἱοῦ ἀνθρώπου ἤγγισε τὰ χείλη μου· τότε ἤνοιξα τὸ στόμα μου καὶ ἐλάλησα καὶ εἶπον πρὸς τὸν ἱστάμενον ἔμπροσθέν μου, Κύριέ μου, ἐξ αἰτίας τῆς ὀράσεως συνεστράφησαν τὰ ἐντόσθιά μου ἐν ἐμοὶ καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.17Καὶ πῶς δύναται ὁ δοῦλος τούτου τοῦ κυρίου μου νὰ λαλήσῃ μετὰ τοῦ κυρίου μου τούτου; ἐν ἐμοὶ βεβαίως ἀπὸ τοῦ νῦν δὲν ὑπάρχει οὐδεμία ἰσχὺς ἀλλ᾿ οὐδὲ πνοή ἔμεινεν ἐν ἐμοί. 18Καὶ μὲ ἤγγισε πάλιν ὡς θέα ἀνθρώπου καὶ μὲ ἐνίσχυσε,19καὶ εἶπε, Μή φοβοῦ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ· εἰρήνη εἰς σέ· ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε. Καὶ ἐνῷ ἐλάλει πρὸς ἐμέ, ἐνισχύθην καὶ εἶπον, Ἄς λαλήσῃ ὁ κύριός μου· διότι μὲ ἐνίσχυσας. 20Καὶ εἶπεν, Ἐξεύρεις διὰ τί ἦλθον πρὸς σέ; τώρα δὲ θέλω ἐπιστρέψει νὰ πολεμήσω μετὰ τοῦ ἄρχοντος τῆς Περσίας· καὶ ὅταν ἐξέλθω, ἰδού, ὁ ἄρχων τῆς Ἑλλάδος θέλει ἐλθεῖ.21Πλήν θέλω σοὶ ἀναγγείλει τὸ γεγραμμένον ἐν τῇ γραφῇ τῆς ἀληθείας· καὶ δὲν εἶναι οὐδεὶς ὁ ἀγωνιζόμενος μετ᾿ ἐμοῦ ὑπὲρ τούτων, εἰμή Μιχαήλ ὁ ἄρχων ὑμῶν.

1τὴν δὲ πρώτην τῆς ἑβδομάδος Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἔρχεται εἰς τὸ μνημεῖον τὸ πρωΐ, ἐνῷ ἔτι ἦτο σκότος, καὶ βλέπει τὸν λίθον σηκωμένον ἐκ τοῦ μνημείου.2Τρέχει λοιπὸν καὶ ἔρχεται πρὸς τὸν Σίμωνα Πέτρον καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητήν, τὸν ὁποῖον ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς, καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· Ἐσήκωσαν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ δὲν ἐξεύρομεν ποῦ ἔθεσαν αὐτόν.3Ἐξῆλθε λοιπὸν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητής καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον.4Ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητής προέτρεξε ταχύτερον τοῦ Πέτρου καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον,5καὶ παρακύψας βλέπει κείμενα τὰ σάβανα, δὲν εἰσῆλθεν ὅμως.6Ἔρχεται λοιπὸν ὁ Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτόν, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ τὰ σάβανα κείμενα,7καὶ τὸ σουδάριον, τὸ ὁποῖον ἦτο ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, κείμενον οὐχὶ ὁμοῦ μὲ τὰ σάβανα, ἀλλὰ χωριστὰ τετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον.8Τότε λοιπὸν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητής ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε καὶ ἐπίστευσε·9διότι δὲν ἐνόουν ἔτι τὴν γραφήν ὅτι πρέπει αὐτὸς νὰ ἀναστηθῇ ἐκ νεκρῶν. 10Ἀνεχώρησαν λοιπὸν πάλιν εἰς τὰ ἴδια οἱ μαθηταί. 11Ἡ δὲ Μαρία ἵστατο πλησίον τοῦ μνημείου κλαίουσα ἔξω. Ἐνῷ λοιπὸν ἔκλαιεν, ἔκυψεν εἰς τὸ μνημεῖον·12καὶ βλέπει δύο ἀγγέλους μὲ λευκὰ ἱμάτια καθημένους, ἕνα πρὸς τὴν κεφαλήν καὶ ἕνα πρὸς τοὺς πόδας, ἐκεῖ ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.13Καὶ λέγουσι πρὸς αὐτήν ἐκεῖνοι· Γῦναι, τί κλαίεις; Λέγει πρὸς αὐτούς· Διότι ἐσήκωσαν τὸν Κύριόν μου, καὶ δὲν ἐξεύρω ποῦ ἔθεσαν αὐτόν.14Καὶ ἀφοῦ εἶπε ταῦτα, ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω καὶ θεωρεῖ τὸν Ἰησοῦν ἱστάμενον, καὶ δὲν ἤξευρεν ὅτι εἶναι ὁ Ἰησοῦς.15Λέγει πρὸς αὐτήν ὁ Ἰησοῦς· Γῦναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη νομίζουσα ὅτι εἶναι ὁ κηπουρός, λέγει πρὸς αὐτόν· Κύριε, ἐὰν σὺ ἐσήκωσας αὐτόν, εἰπὲ μοι ποῦ ἔθεσας αὐτόν, καὶ ἐγὼ θέλω σηκώσει αὐτόν.16Λέγει πρὸς αὐτήν ὁ Ἰησοῦς· Μαρία. Ἐκείνη στραφεῖσα λέγει πρὸς αὐτόν· Ῥαββουνί, τὸ ὁποῖον λέγεται, Διδάσκαλε.17Λέγει πρὸς αὐτήν ὁ Ἰησοῦς· Μή μοῦ ἅπτου· διότι δὲν ἀνέβην ἔτι πρὸς τὸν Πατέρα μου. Ἀλλ᾿ ὕπαγε πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς μου καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτούς· Ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου καὶ Πατέρα σας καὶ Θεὸν μου καὶ Θεὸν σας. 18Ἔρχεται Μαρία ἡ Μαγδαληνή καὶ ἀπαγγέλλει πρὸς τοὺς μαθητὰς ὅτι εἶδε τὸν Κύριον καὶ ὅτι εἶπε ταῦτα πρὸς αὐτήν. 19Τὸ ἑσπέρας λοιπὸν τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς πρώτης τῆς ἑβδομάδος, ἐνῷ αἱ θύραι ἦσαν κεκλεισμέναι, ὅπου οἱ μαθηταὶ ἦσαν συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐστάθη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· Εἰρήνη ὑμῖν.20Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν εἰς αὐτοὺς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὑτοῦ. Ἐχάρησαν λοιπὸν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.21Εἶπε δὲ πάλιν πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς· Εἰρήνη ὑμῖν· καθὼς μὲ ἀπέστειλεν ὁ Πατήρ, καὶ ἐγὼ πέμπω ἐσᾶς.22Καὶ τοῦτο εἰπών, ἐνεφύσησε καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· Λάβετε Πνεῦμα Ἃγιον.23Ἄν τινων συγχωρήσητε τὰς ἁμαρτίας, εἶναι συγκεχωρημέναι εἰς αὐτούς, ἄν τινων κρατῆτε, εἶναι κεκρατημέναι.