14Καὶ πρὸς τὸν ἄγγελον τῆς ἐκκλησίας τῶν Λαοδικέων γράψον· Ταῦτα λέγει ὁ Ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός, ἡ ἀρχή τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ.15Ἐξεύρω τὰ ἔργα σου, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶσαι οὔτε ζεστός· εἴθε νὰ ἦσο ψυχρὸς ἤ ζεστός·16οὕτως, ἐπειδή εἶσαι χλιαρὸς καὶ οὔτε ψυχρὸς οὔτε ζεστός, μέλλω νὰ σὲ ἐξεμέσω ἐκ τοῦ στόματός μου.17Διότι λέγεις ὅτι πλούσιος εἶμαι καὶ ἐπλούτησα καὶ δὲν ἔχω χρείαν οὐδενός, καὶ δὲν ἐξεύρεις ὅτι σὺ εἶσαι ὁ ταλαίπωρος καὶ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός·18συμβουλεύω σε νὰ ἀγοράσῃς παρ᾿ ἐμοῦ χρυσίον δεδοκιμασμένον ἐκ πυρὸς διὰ νὰ πλουτήσῃς, καὶ ἱμάτια λευκὰ διὰ νὰ ἐνδυθῇς καὶ νὰ μή φανερωθῇ ἡ αἰσχύνη τῆς γυμνότητός σου, καὶ χρίσον τοὺς ὀφθαλμοὺς σου μὲ κολλούριον διὰ νὰ βλέπῃς.19Ἐγὼ ὅσους ἀγαπῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω· γενοῦ λοιπὸν ζηλωτής καὶ μετανόησον. 20Ἰδού, ἵσταμαι εἰς τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, θέλω εἰσέλθει πρὸς αὐτὸν καὶ θέλω δειπνήσει μετ᾿ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ᾿ ἐμοῦ. 21Ὅστις νικᾷ, θέλω δώσει εἰς αὐτὸν νὰ καθήσῃ μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, καθώς καὶ ἐγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθησα μετὰ τοῦ Πατρὸς μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ.22Ὅστις ἔχει τίον, ἄς ἀκούσῃ τί λέγει τὸ Πνεῦμα πρὸς τὰς ἐκκλησίας.

9Καὶ ὁ Ἰαβής ἦτο ἐνδοξότερος παρὰ τοὺς ἀδελφοὺς αὑτοῦ· καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰαβής, λέγουσα, Ἐπειδή ἐγέννησα αὐτὸν ἐν λύπῃ.10Καὶ ἐπεκαλέσθη ὁ Ἰαβής τὸν Θεὸν τοῦ Ἰσραήλ, λέγων, Εἴθε μετ᾿ εὐλογίας νὰ μὲ εὐλογήσῃς καὶ νὰ ἐκτείνῃς τὰ ὅριά μου, καὶ ἡ χεὶρ σου νὰ ἦναι μετ᾿ ἐμοῦ καὶ νὰ μὲ φυλάττῃς ἀπὸ κακοῦ, ὥστε νὰ μή ἔχω λύπην. Καὶ ἐχάρισεν ὁ Θεὸς εἰς αὐτὸν ὅσα ἐζήτησε.

11Εἶπε δέ· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς.12Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν πρὸς τὸν πατέρα· Πάτερ, δὸς μοι τὸ ἀνῆκον μέρος τῆς περιουσίας. Καὶ διεμοίρασεν εἰς αὐτοὺς τὰ ὑπάρχοντα αὑτοῦ.13Καὶ μετ᾿ ὀλίγας ἡμέρας συνάξας πάντα ὁ νεώτερος υἱός, ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν περιουσίαν αὑτοῦ ζῶν ἀσώτως.14Ἀφοῦ δὲ ἐδαπάνησε πάντα, ἔγεινε πεῖνα μεγάλη ἐν τῇ χώρᾳ ἐκείνῃ, καὶ αὐτὸς ἤρχισε νὰ στερῆται.15Τότε ὑπῆγε καὶ προσεκολλήθη εἰς ἕνα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, ὅστις ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὑτοῦ διὰ νὰ βόσκῃ χοίρους.16Καὶ ἐπεθύμει νὰ γεμίσῃ τὴν κοιλίαν αὑτοῦ ἀπὸ τῶν ξυλοκεράτων, τὰ ὁποῖα ἔτρωγον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἔδιδεν εἰς αὐτόν.17Ἐλθὼν δὲ εἰς ἑαυτόν, εἶπε· Πόσοι μισθωτοὶ τοῦ πατρὸς μου περισσεύουσιν ἄρτον, καὶ ἐγὼ χάνομαι ὑπὸ τῆς πείνης.18Σηκωθεὶς θέλω ὑπάγει πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ θέλω εἰπεῖ πρὸς αὐτόν· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου·19καὶ δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομασθῶ υἱὸς σου· κάμε με ὡς ἕνα τῶν μισθωτῶν σου. 20Καὶ σηκωθεὶς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὑτοῦ. Ἐνῷ, δὲ ἀπεῖχεν ἔτι μακράν, εἶδεν αὐτὸν ὁ πατήρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.21εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ υἱός· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομασθῶ υἱὸς σου.22Καὶ ὁ πατήρ εἶπε πρὸς τοὺς δούλους αὑτοῦ· Φέρετε ἔξω τὴν στολήν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτυλίδιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας,23καὶ φέροντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν σφάξατε, καὶ φαγόντες ἄς εὐφρανθῶμεν,24διότι οὗτος ὁ υἱὸς μου νεκρὸς ἦτο καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦτο καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρχισαν νὰ εὐφραίνωνται. 25Ἦτο δὲ ὁ πρεσβύτερος αὐτοῦ υἱὸς ἐν τῷ ἀγρῷ· καὶ καθὼς ἐρχόμενος ἐπλησίασεν εἰς τὴν οἰκίαν, ἤκουσε συμφωνίαν καὶ χορούς,26καὶ προσκαλέσας ἕνα τῶν δούλων, ἠρώτα τί εἶναι ταῦτα.27Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὅτι ὁ ἀδελφὸς σου ἦλθε· καὶ ἔσφαξεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, διότι ἀπήλαυσεν αὐτὸν ὑγιαίνοντα.28Καὶ ὠργίσθη καὶ δὲν ἤθελε νὰ εἰσέλθῃ. Ἐξῆλθε λοιπὸν ὁ πατήρ αὐτοῦ καὶ παρεκάλει αὐτόν.29Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε πρὸς τὸν πατέρα· Ἰδού, τόσα ἔτη σὲ δουλεύω, καὶ ποτὲ ἐντολήν σου δὲν παρέβην, καὶ εἰς ἐμὲ οὐδὲ ἐρίφιον ἔδωκάς ποτε διὰ νὰ εὐφρανθῶ μετὰ τῶν φίλων μου.30Ὅτε δὲ ὁ υἱὸς σου οὗτος, ὁ καταφαγὼν σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔσφαξας δι᾿ αὐτὸν τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν.31Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶσαι, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σὰ εἶναι·32ἔπρεπε δὲ νὰ εὐφρανθῶμεν καὶ νὰ χαρῶμεν, διότι ὁ ἀδελφὸς σου οὗτος νεκρὸς ἦτο καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦτο καὶ εὑρέθη.

1Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς ἐμέ, λέγων,2Υἱὲ ἀνθρώπου, λάλησον πρὸς τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτούς· Ὅταν ἐπιφέρω τὴν ῥομφαίαν ἐπὶ γῆν τινα καὶ ὁ λαὸς τῆς γῆς λάβῃ ἄνθρωπόν τινα ἐκ μέσου αὐτοῦ καὶ θέσωσιν αὐτὸν φύλακα εἰς ἑαυτούς,3καὶ αὐτός, ἰδὼν τὴν ῥομφαίαν ἐπερχομένην ἐπὶ τὴν γῆν, σαλπίσῃ ἐν σάλπιγγι καὶ σημάνῃ εἰς τὸν λαόν,4τότε ὅστις ἀκούσῃ τὴν φωνήν τῆς σάλπιγγος καὶ δὲν φυλαχθῇ, ἐὰν ἡ ῥομφαία ἐλθοῦσα καταλάβῃ αὐτόν, τὸ αἷμα αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ἐπὶ τὴν κεφαλήν αὐτοῦ.5Ἤκουσε τὴν φωνήν τῆς σάλπιγγος καὶ δὲν ἐφυλάχθη· τὸ αἷμα αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ἐπ᾿ αὐτόν. Ὅστις ὅμως φυλαχθῇ, θέλει διασώσει τὴν ζωήν αὑτοῦ.6Ἀλλ᾿ ἐὰν ὁ φύλαξ, ἰδὼν τὴν ῥομφαίαν ἐπερχομένην, δὲν σαλπίσῃ ἐν τῇ σάλπιγγι καὶ ὁ λαὸς δὲν φυλαχθῇ, ἡ δὲ ῥομφαία ἐλθοῦσα καταλάβῃ τινὰ ἐξ αὐτῶν, οὗτος μὲν κατελήφθη διὰ τὴν ἀνομίαν αὑτοῦ, πλήν τὸ αἷμα αὐτοῦ θέλω ἐκζητήσει ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ φύλακος. 7Καὶ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, ἐγὼ σὲ ἔθεσα φύλακα ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰσραήλ· ἄκουσον λοιπὸν λόγον ἐκ τοῦ στόματός μου καὶ νουθέτησον αὐτοὺς παρ᾿ ἐμοῦ·8Ὅταν λέγω εἰς τὸν ἄνομον, Ἄνομε, θέλεις ἐξάπαντος θανατωθῆ· καὶ σὺ δὲν λαλήσῃς διὰ νὰ ἀποτρέψῃς τὸν ἄνομον ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ, ἐκεῖνος μὲν ὁ ἄνομος θέλει ἀποθάνει ἐν τῇ ἀνομίᾳ αὑτοῦ, πλήν ἐκ τῆς χειρὸς σου θέλω ἐκζητήσει τὸ αἷμα αὐτοῦ.9Ἀλλ᾿ ἐὰν σὺ ἀποτρέπῃς τὸν ἄνομον ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ διὰ νὰ ἐπιστρέψῃ ἀπ᾿ αὐτῆς, καὶ δὲν ἐπιστρέψῃ ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὑτοῦ, ἐκεῖνος μὲν θέλει ἀποθάνει ἐν τῇ ἀνομίᾳ αὑτοῦ, σὺ δὲ ἠλευθέρωσας τὴν ψυχήν σου. 10Διὰ τοῦτο, σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, εἰπὲ πρὸς τὸν οἶκον Ἰσραήλ· Οὕτω σεῖς ἐλαλήσατε, λέγοντες, Ἐὰν αἱ παραβάσεις ἡμῶν καὶ αἱ ἁμαρτίαι ἡμῶν ἦναι ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς εἴμεθα ἀπωλεσμένοι δι᾿ αὐτάς, πῶς θέλομεν ζήσει;11Εἰπὲ πρὸς αὐτούς· Ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος ὁ Θεός, δὲν θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέψῃ ὁ ἀσεβής ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὑτοῦ καὶ νὰ ζῇ· ἐπιστρέψατε, ἐπιστρέψατε ἀπὸ τῶν ὁδῶν ὑμῶν τῶν πονηρῶν· διὰ τί νὰ ἀποθάνητε, οἶκος Ἰσραήλ; 12Διὰ τοῦτο σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, εἰπὲ πρὸς τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου, Ἡ δικαιοσύνη τοῦ δικαίου δὲν θέλει ἐλευθερώσει αὐτὸν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς παραβάσεως αὐτοῦ, καὶ ὁ ἀσεβής δὲν θέλει πέσει διὰ τὴν ἀσέβειαν αὑτοῦ, καθ᾿ ἥν ἡμέραν ἐπιστρέψῃ ἀπὸ τῆς ἀσεβείας αὑτοῦ, καὶ ὁ δίκαιος δὲν θέλει δυνηθῆ νὰ ζήσῃ διὰ τὴν δικαιοσύνην αὑτοῦ, καθ᾿ ἥν ἡμέραν ἁμαρτήσῃ.13Ὅταν εἴπω πρὸς τὸν δίκαιον ὅτι θέλει ἐξάπαντος ζήσει, καὶ αὐτὸς θαρρῶν εἰς τὴν δικαιοσύνην αὑτοῦ πράξῃ ἀδικίαν, ἅπασα ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ δὲν θέλει μνημονευθῆ· καὶ ἐν τῇ ἀδικίᾳ αὑτοῦ τὴν ὁποίαν ἔπραξεν, ἐν αὐτῇ θέλει ἀποθάνει.14Καὶ ὅταν λέγω πρὸς τὸν ἀσεβῆ, Ἐξάπαντος θέλεις ἀποθάνει, ὁ δὲ ἐπιστρέψας ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας αὑτοῦ πράξῃ κρίσιν καὶ δικαιοσύνην,15ἀποδώσῃ τὸ ἐνέχυρον ὁ ἀσεβής, ἐπιστρέψῃ τὸ ἡρπαγμένον, περιπατῇ ἐν τοῖς διατάγμασι τῆς ζωῆς μή πράττων ἀδικίαν, θέλει ἐξάπαντος ζήσει, δὲν θέλει ἀποθάνει·16πᾶσαι αἱ ἁμαρτίαι αὐτοῦ, τὰς ὁποίας ἡμάρτησε, δὲν θέλουσι πλέον μνημονευθῆ εἰς αὐτόν· ἔκαμε κρίσιν καὶ δικαιοσύνην· θέλει ἐξάπαντος ζήσει.