Γκοτσόπουλος Νικόλαος

1Καὶ ἐλυπήθη ὁ Ἰωνᾶς λύπην μεγάλην καὶ ἠγανάκτησε.2Καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπεν, Ὦ Κύριε, δὲν ἦτο οὗτος ὁ λόγος μου, ἐνῷ ἔτι ἤμην ἐν τῇ πατρίδι μου; διὰ τοῦτο προέλαβον νὰ φύγω εἰς Θαρσείς· διότι ἐγνώριζον ὅτι σὺ εἶσαι Θεὸς ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν διὰ τὸ κακόν. 3Καὶ τώρα, Κύριε, λάβε, δέομαί σου, τὴν ψυχήν μου ἀπ᾿ ἐμοῦ· διότι εἶναι κάλλιον εἰς ἐμὲ νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ ζῶ. 4Καὶ εἶπε Κύριος, Εἶναι καλὸν νὰ ἀγανακτῇς; 5Καὶ ἐξῆλθεν Ἰωνᾶς ἀπὸ τῆς πόλεως καὶ ἐκάθησε κατὰ τὸ ἀνατολικὸν μέρος τῆς πόλεως, καὶ ἐκεῖ ἔκαμεν εἰς ἑαυτὸν καλύβην καὶ ἐκάθητο ὑποκάτω αὐτῆς ἐν τῇ σκιᾷ, ἑωσοῦ ἴδῃ τί ἔμελλε νὰ γείνῃ εἰς τὴν πόλιν. 6Καὶ διέταξε Κύριος ὁ Θεὸς κολοκύνθην καὶ ἔκαμε νὰ ἀναβῇ ἐπάνωθεν τοῦ Ἰωνᾶ, διὰ νὰ ἦναι σκιὰ ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, διὰ νὰ ἀνακουφίσῃ αὐτὸν ἀπὸ τῆς θλίψεως αὐτοῦ. Καὶ ἐχάρη ὁ Ἰωνᾶς διὰ τὴν κολοκύνθην χαρὰν μεγάλην. 7Καὶ διέταξεν ὁ Θεὸς σκώληκα, ὅτε ἐχάραξεν ἡ αὐγή τῆς ἐπαύριον· καὶ ἐπάταξε τὴν κολοκύνθην καὶ ἐξηράνθη. 8Καὶ καθὼς ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, διέταξεν ὁ Θεὸς ἄνεμον ἀνατολικὸν καυστικόν· καὶ προσέβαλεν ὁ ἥλιος ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ Ἰωνᾶ, ὥστε ὡλιγοψύχησε· καὶ ἐζήτησεν ἐν τῇ ψυχῇ αὑτοῦ νὰ ἀποθάνῃ, καὶ εἶπεν, Εἶναι κάλλιον εἰς ἐμὲ νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ ζῶ. 9Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἰωνᾶν, εἶναι καλὸν νὰ ἀγανακτῇς διὰ τὴν κολοκύνθην; Καὶ εἶπε, Καλὸν εἶναι νὰ ἀγανακτῶ ἕως θανάτου. 10Καὶ εἶπε Κύριος, Σὺ ἐλυπήθης ὑπὲρ τῆς κολοκύνθης, διὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἐκοπίασας, ἀλλ᾿ οὐδὲ ἔκαμες αὐτήν νὰ αὐξήσῃ, ἥτις ἐγεννήθη ἐν μιᾷ νυκτὶ καὶ ἐν μιᾷ νυκτὶ ἐχάθη.11Καὶ ἐγὼ δὲν ἔπρεπε νὰ λυπηθῶ ὑπὲρ τῆς Νινευή, τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἐν ᾗ ὑπάρχουσι πλειότεροι τῶν δώδεκα μυριάδων ἀνθρώπων, οἵτινες δὲν διακρίνουσι τὴν δεξιὰν αὑτῶν ἀπὸ τῆς ἀριστερᾶς αὑτῶν, καὶ κτήνη πολλά;

16Πρόσεχε εἰς σεαυτὸν καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν, ἐπίμενε εἰς αὐτά· διότι τοῦτο πράττων καὶ σεαυτὸν θέλεις σώσει καὶ τοὺς ἀκούοντάς σε

11Εἶπε δέ· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς.12Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν πρὸς τὸν πατέρα· Πάτερ, δὸς μοι τὸ ἀνῆκον μέρος τῆς περιουσίας. Καὶ διεμοίρασεν εἰς αὐτοὺς τὰ ὑπάρχοντα αὑτοῦ.13Καὶ μετ᾿ ὀλίγας ἡμέρας συνάξας πάντα ὁ νεώτερος υἱός, ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν περιουσίαν αὑτοῦ ζῶν ἀσώτως.14Ἀφοῦ δὲ ἐδαπάνησε πάντα, ἔγεινε πεῖνα μεγάλη ἐν τῇ χώρᾳ ἐκείνῃ, καὶ αὐτὸς ἤρχισε νὰ στερῆται.15Τότε ὑπῆγε καὶ προσεκολλήθη εἰς ἕνα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, ὅστις ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὑτοῦ διὰ νὰ βόσκῃ χοίρους.16Καὶ ἐπεθύμει νὰ γεμίσῃ τὴν κοιλίαν αὑτοῦ ἀπὸ τῶν ξυλοκεράτων, τὰ ὁποῖα ἔτρωγον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἔδιδεν εἰς αὐτόν.17Ἐλθὼν δὲ εἰς ἑαυτόν, εἶπε· Πόσοι μισθωτοὶ τοῦ πατρὸς μου περισσεύουσιν ἄρτον, καὶ ἐγὼ χάνομαι ὑπὸ τῆς πείνης.18Σηκωθεὶς θέλω ὑπάγει πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ θέλω εἰπεῖ πρὸς αὐτόν· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου·19καὶ δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομασθῶ υἱὸς σου· κάμε με ὡς ἕνα τῶν μισθωτῶν σου. 20Καὶ σηκωθεὶς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὑτοῦ. Ἐνῷ, δὲ ἀπεῖχεν ἔτι μακράν, εἶδεν αὐτὸν ὁ πατήρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.21εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ υἱός· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομασθῶ υἱὸς σου.22Καὶ ὁ πατήρ εἶπε πρὸς τοὺς δούλους αὑτοῦ· Φέρετε ἔξω τὴν στολήν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτυλίδιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας,23καὶ φέροντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν σφάξατε, καὶ φαγόντες ἄς εὐφρανθῶμεν,24διότι οὗτος ὁ υἱὸς μου νεκρὸς ἦτο καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦτο καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρχισαν νὰ εὐφραίνωνται. 25Ἦτο δὲ ὁ πρεσβύτερος αὐτοῦ υἱὸς ἐν τῷ ἀγρῷ· καὶ καθὼς ἐρχόμενος ἐπλησίασεν εἰς τὴν οἰκίαν, ἤκουσε συμφωνίαν καὶ χορούς,26καὶ προσκαλέσας ἕνα τῶν δούλων, ἠρώτα τί εἶναι ταῦτα.27Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὅτι ὁ ἀδελφὸς σου ἦλθε· καὶ ἔσφαξεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, διότι ἀπήλαυσεν αὐτὸν ὑγιαίνοντα.28Καὶ ὠργίσθη καὶ δὲν ἤθελε νὰ εἰσέλθῃ. Ἐξῆλθε λοιπὸν ὁ πατήρ αὐτοῦ καὶ παρεκάλει αὐτόν.29Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε πρὸς τὸν πατέρα· Ἰδού, τόσα ἔτη σὲ δουλεύω, καὶ ποτὲ ἐντολήν σου δὲν παρέβην, καὶ εἰς ἐμὲ οὐδὲ ἐρίφιον ἔδωκάς ποτε διὰ νὰ εὐφρανθῶ μετὰ τῶν φίλων μου.30Ὅτε δὲ ὁ υἱὸς σου οὗτος, ὁ καταφαγὼν σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔσφαξας δι᾿ αὐτὸν τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν.31Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶσαι, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σὰ εἶναι·32ἔπρεπε δὲ νὰ εὐφρανθῶμεν καὶ νὰ χαρῶμεν, διότι ὁ ἀδελφὸς σου οὗτος νεκρὸς ἦτο καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦτο καὶ εὑρέθη.

1Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ πρὸς τὸν Ἰησοῦν, λέγοντες· Τίς ἄρα εἶναι μεγαλήτερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν;2Καὶ προσκαλέσας ὁ Ἰησοῦς παιδίον, ἔστησεν αὐτὸ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν3καὶ εἶπεν· Ἀληθῶς σᾶς λέγω, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψητε καὶ γείνητε ὡς τὰ παιδία, δὲν θέλετε εἰσέλθει εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 4Ὅστις λοιπὸν ταπεινώσῃ ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος εἶναι ὁ μεγαλήτερος ἐν τῇ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.5Καὶ ὅστις δεχθῇ ἕν τοιοῦτον παιδίον εἰς τὸ ὄνομά μου, ἐμὲ δέχεται· 6ὅστις ὅμως σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει εἰς αὐτὸν νὰ κρεμασθῇ μύλου πέτρα ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὸ πέλαγος τῆς θαλάσσης.7Οὐαὶ εἰς τὸν κόσμον διὰ τὰ σκάνδαλα· διότι εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔλθωσι τὰ σκάνδαλα· πλήν οὐαὶ εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, διὰ τοῦ ὁποίου τὸ σκάνδαλον ἔρχεται.8Καὶ ἐὰν ἡ χεὶρ σου ἤ ὁ ποῦς σου σὲ σκανδαλίζῃ, ἔκκοψον αὐτὸ καὶ ῥίψον ἀπὸ σοῦ· καλήτερον σοὶ εἶναι νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν ζωήν χωλὸς ἤ κουλλός, παρὰ ἔχων δύο χεῖρας ἤ δύο πόδας νὰ ῥιφθῇς εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον.9Καὶ ἐὰν ὁ ὀφθαλμὸς σου σὲ σκανδαλίζῃ, ἔκβαλε αὐτὸν καὶ ῥίψον ἀπὸ σοῦ· καλήτερον σοὶ εἶναι μονόφθαλμος νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν ζωήν, παρὰ ἔχων δύο ὀφθαλμοὺς νὰ ῥιφθῇς εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. 10Προσέχετε μή καταφρονήσητε ἕνα τῶν μικρῶν τούτων· διότι σᾶς λέγω ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς διαπαντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.11Ἐπειδή ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε διὰ νὰ σώσῃ τὸ ἀπολωλός.