Καραΐσκος Θεόδωρος

1 Καὶ τὸ παιδίον ὁ Σαμουήλ ὑπηρέτει τὸν Κύριον ἔμπροσθεν τοῦ Ἠλεί. Ὁ λόγος δὲ τοῦ Κυρίου ἦτο σπάνιος κατ᾿ ἐκείνας τὰς ἡμέρας· ὄρασις δὲν ἐφαίνετο.2 Κατ᾿ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρόν, ὅτε ὁ Ἠλεὶ ἐκοίτετο ἐν τῷ τόπῳ αὑτοῦ, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἦσαν ἠμαυρωμένοι, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ βλέπῃ,3 ὁ δὲ Σαμουήλ ἐκοίτετο ἐν τῷ ναῷ τοῦ Κυρίου, ὅπου ἦτο ἡ κιβωτὸς τοῦ Θεοῦ, πρὶν ὁ λύχνος τοῦ Θεοῦ σβεσθῆ, 4 ἐκάλεσεν ὁ Κύριος τὸν Σαμουήλ· ὁ δὲ ἀπεκρίθη, Ἰδού, ἐγώ.5 Καὶ ἔτρεξε πρὸς τὸν Ἠλεὶ καὶ εἶπεν, Ἰδού, ἐγώ· διότι μὲ ἐκάλεσας. Ὁ δὲ εἶπε, Δὲν σὲ ἐκάλεσα· ἐπίστρεψον νὰ κοιμηθῇς. Καὶ ὑπῆγε νὰ κοιμηθῇ. 6 Ὁ δὲ Κύριος ἐκάλεσε πάλιν ἐκ δευτέρου, Σαμουήλ. Καὶ ἐσηκώθη ὁ Σαμουήλ καὶ ὑπῆγε πρὸς τὸν Ἠλεὶ καὶ εἶπεν, Ἰδού, ἐγώ· διότι μὲ ἐκάλεσας. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη, Δὲν σὲ ἐκάλεσα, τέκνον μου· ἐπίστρεψον νὰ κοιμηθῇς. 7 Καὶ Σαμουήλ δὲν ἐγνώριζεν ἔτι τὸν Κύριον, καὶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου δὲν εἶχεν ἔτι ἀποκαλυφθῆ εἰς αὐτόν.8 Καὶ ἐκάλεσεν ὁ Κύριος τὸν Σαμουήλ πάλιν ἐκ τρίτου. Καὶ ἐσηκώθη καὶ ὑπῆγε πρὸς τὸν Ἠλεὶ καὶ εἶπεν, Ἰδού, ἐγώ· διότι μὲ ἐκάλεσας. Καὶ ἐνόησεν ὁ Ἠλεὶ ὅτι ὁ Κύριος ἐκάλεσε τὸ παιδίον. 9 Καὶ εἶπεν ὁ Ἠλεὶ πρὸς τὸν Σαμουήλ, Ὕπαγε νὰ κοιμηθῇς· καὶ ἐὰν σὲ κράξῃ, θέλεις εἰπεῖ, Λάλησον, Κύριε· διότι ὁ δοῦλός σου ἀκούει. Καὶ ὁ Σαμουήλ ὑπῆγε καὶ ἐκοιμήθη ἐν τῷ τόπῳ αὑτοῦ.10 Καὶ ἦλθεν ὁ Κύριος καὶ σταθεὶς ἐκάλεσε καθὼς τὸ πρότερον, Σαμουήλ, Σαμουήλ. Τότε ὁ Σαμουήλ ἀπεκρίθη, Λάλησον, διότι ὁ δοῦλός σου ἀκούει.11 Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τὸν Σαμουήλ, Ἰδού, ἐγὼ θέλω κάμει εἰς τὸν Ἰσραήλ πρᾶγμα, ὥστε παντὸς ἀκούοντος αὐτὸ θέλουσιν ἠχήσει ἀμφότερα τὰ ὦτα·12 ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ θέλω ἐκτελέσει ἐναντίον τοῦ Ἠλεὶ πάντα ὅσα ἐλάλησα περὶ τοῦ οἴκου αὐτοῦ· θέλω ἀρχίσει καὶ θέλω ἐπιτελέσει,13 διότι ἀνήγγειλα πρὸς αὐτόν, ὅτι ἐγὼ θέλω κρίνει τὸν οἶκον αὐτοῦ ἕως αἰῶνος διὰ τὴν ἀνομίαν· ἐπειδή γνωρίσας ὅτι οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ἔφερον κατάραν ἐφ᾿ ἑαυτούς, δὲν συνέστειλεν αὐτούς·14 καὶ διὰ τοῦτο ὥμοσα ἐναντίον τοῦ οἴκου τοῦ Ἠλεί, ὅτι ἡ ἀνομία τῶν υἱῶν τοῦ Ἠλεὶ δὲν θέλει καθαρισθῆ εἰς τὸν αἰῶνα διὰ θυσίας οὐδὲ διὰ προσφορᾶς. 15 Καὶ ἐκοιμήθη ὁ Σαμουήλ ἕως πρωΐας· ἔπειτα ἤνοιξε τὰς θύρας τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐφοβεῖτο ὁ Σαμουήλ νὰ ἀναγγείλῃ τὴν ὄρασιν πρὸς τὸν Ἠλεί.16 Ἐκάλεσε δὲ ὁ Ἠλεὶ τὸν Σαμουήλ καὶ εἶπε, Σαμουήλ, τέκνον μου. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη, Ἰδού, ἐγώ.17 Καὶ εἶπε, Ποῖος εἶναι ὁ λόγος, ὁ λαληθεὶς πρὸς σέ; μή κρύψῃς αὐτόν, παρακαλῶ, ἀπ᾿ ἐμοῦ· οὕτω νὰ κάμῃ εἰς σὲ ὁ Θεὸς καὶ οὕτω νὰ προσθέσῃ, ἐὰν κρύψῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ τινὰ ἐκ πάντων τῶν λόγων τῶν λαληθέντων πρὸς σέ.18 Καὶ ἀνήγγειλε πρὸς αὐτὸν ὁ Σαμουήλ πάντας τοὺς λόγους, καὶ δὲν ἔκρυψεν ἀπ᾿ αὐτοῦ οὐδένα. Καὶ εἶπεν ὁ Ἠλεί, Αὐτὸς εἶναι Κύριος· ἄς κάμῃ τὸ ἀρεστὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ. 19 Καὶ ἐμεγάλονεν ὁ Σαμουήλ· καὶ ὁ Κύριος ἦτο μετ᾿ αὐτοῦ καὶ δὲν ἄφινε νὰ πίπτῃ οὐδεὶς ἐκ τῶν λόγων αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν.20 Καὶ πᾶς ὁ Ἰσραήλ, ἀπὸ Δὰν ἕως Βήρ-σαβεέ, ἐγνώρισεν ὅτι ὁ Σαμουήλ ἦτο διωρισμένος εἰς τὸ νὰ ἦναι προφήτης τοῦ Κυρίου.21 Καὶ ἐξηκολούθησεν ὁ Κύριος νὰ φανερόνηται ἐν Σηλώ· διότι ἀπεκαλύπτετο ὁ Κύριος πρὸς τὸν Σαμουήλ ἐν Σηλὼ διὰ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου.

8 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτήν Ἐλκανὰ ὁ ἀνήρ αὐτῆς, Ἄννα, διὰ τί κλαίεις; καὶ διὰ τί δὲν τρώγεις; καὶ διὰ τί ἡ καρδία σου εἶναι τεθλιμμένη; δὲν εἶμαι ἐγὼ εἰς σὲ καλήτερος παρὰ δέκα υἱοὺς; 9 Καὶ ἐσηκώθη ἡ Ἄννα, ἀφοῦ ἔφαγον ἐν Σηλὼ καὶ ἀφοῦ ἔπιον· ὁ δὲ Ἠλεὶ ὁ ἱερεὺς ἐκάθητο ἐπὶ καθέδρας, πλησίον τοῦ παραστάτου τῆς πύλης τοῦ ναοῦ τοῦ Κυρίου.10 Καὶ αὐτή ἦτο καταπικραμένη τὴν ψυχήν καὶ προσηύχετο εἰς τὸν Κύριον, κλαίουσα καθ᾿ ὑπερβολήν.11 Καὶ ηὐχήθη εὐχήν, λέγουσα, Κύριε τῶν δυνάμεων, ἐὰν ἐπιβλέψῃς τῳόντι εἰς τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης σου καὶ μὲ ἐνθυμηθῇς καὶ δὲν λησμονήσῃς τὴν δούλην σου, ἀλλὰ δώσῃς εἰς τὴν δούλην σου τέκνον ἀρσενικόν, τότε θέλω δώσει αὐτὸ εἰς τὸν Κύριον πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ, καὶ ξυράφιον δὲν θέλει ἀναβῆ ἐπὶ τὴν κεφαλήν αὐτοῦ. 12 Ἐνῷ δὲ αὐτή ἐξηκολούθει προσευχομένη ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὁ Ἠλεὶ παρετήρει τὸ στόμα αὐτῆς.13 Πλήν ἡ Ἄννα αὐτή ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτῆς· μόνον τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινοῦντο, ἀλλ᾿ ἡ φωνή αὐτῆς δὲν ἠκούετο· ὅθεν ὁ Ἠλεὶ ἐνόμισεν ὅτι ἦτο μεθυσμένη.14 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ Ἠλεί, Ἕως πότε θέλεις εἶσθαι μεθύουσα; ἀπόβαλε τὸν οἶνόν σου ἀπὸ σοῦ. 15 Καὶ ἀπεκρίθη ἡ Ἄννα καὶ εἶπεν, Οὐχί, κύριέ μου, ἐγὼ εἶμαι γυνή κατατεθλιμμένη τὴν ψυχήν· οὔτε οἶνον οὔτε σίκερα δὲν ἔπιον, ἀλλ᾿ ἐξέχεα τὴν ψυχήν μου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου·16 μή ὑπολάβῃς τὴν δούλην σου ὡς ἀχρείαν γυναῖκα· διότι ἐκ τοῦ πλήθους τοῦ πόνου μου καὶ τῆς θλίψεώς μου ἐλάλησα ἕως τώρα. 17 Τότε ἀπεκρίθη ὁ Ἠλεὶ καὶ εἶπεν, Ὕπαγε εἰς εἰρήνην· καὶ ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ ἄς σοὶ δώσῃ τὴν αἴτησίν σου, τὴν ὁποίαν •τησας παρ᾿ αὐτοῦ.18 Ἡ δὲ εἶπεν, Εἴθε ἡ δούλη σου νὰ εὕρῃ χάριν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου. Τότε ἀπῆλθεν ἡ γυνή εἰς τὴν ὁδὸν αὑτῆς καὶ ἔφαγε, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς δὲν ἦτο πλέον σκυθρωπόν. 19 Καὶ τὸ πρωΐ ἐσηκώθησαν ἐνωρίς, καὶ προσκυνήσαντες ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἐπέστρεψαν καὶ ἦλθον εἰς τὴν οἰκίαν αὑτῶν εἰς Ῥαμάθ. Καὶ ὁ Ἐλκανὰ ἐγνώρισεν Ἄνναν τὴν γυναῖκα αὑτοῦ· καὶ ὁ Κύριος ἐνεθυμήθη αὐτήν.20 Καὶ ὅτε ἐπληρώθησαν αἱ ἡμέραι ἀφότου ἡ Ἄννα συνέλαβεν, ἐγέννησεν υἱὸν καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σαμουήλ, Διότι παρὰ Κυρίου •τησα αὐτόν, εἶπε.

9 Τοῦ ἐκκλίνοντος τὸ τίον αὑτοῦ ἀπὸ τοῦ νὰ ἀκούῃ τὸν νόμον, καὶ αὐτή ἡ προσευχή αὐτοῦ θέλει εἶσθαι βδέλυγμα.

1 Ὁ δὲ ὄφις ἦτο τὸ φρονιμώτερον πάντων τῶν ζώων τοῦ ἀγροῦ, τὰ ὁποῖα ἔκαμε Κύριος ὁ Θεός· καὶ εἶπεν ὁ ὄφις πρὸς τὴν γυναῖκα, Τῷ ὄντι εἶπεν ὁ Θεός, Μή φάγητε ἀπὸ παντὸς δένδρου τοῦ παραδείσου;2 Καὶ εἶπεν ἡ γυνή πρὸς τὸν ὄφιν, Ἀπὸ τοῦ καρποῦ τῶν δένδρων τοῦ παραδείσου δυνάμεθα νὰ φάγωμεν·3 ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ δένδρου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, Μή φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, μηδὲ ἐγγίσητε αὐτόν, διὰ νὰ μή ἀποθάνητε.4 Καὶ εἶπεν ὁ ὄφις πρὸς τὴν γυναῖκα, Δὲν θέλετε βεβαίως ἀποθάνει 5 ἀλλ᾿ ἐξεύρει ὁ Θεός, ὅτι καθ᾿ ἥν ἡμέραν φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θέλουσιν ἀνοιχθῆ οἱ ὀφθαλμοὶ σας, καὶ θέλετε εἶσθαι ὡς θεοί, γνωρίζοντες τὸ καλὸν καὶ τὸ κακόν. 6 Καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι τὸ δένδρον ἦτο καλὸν εἰς βρῶσιν, καὶ ὅτι ἦτο ἀρεστὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐπιθυμητὸν τὸ δένδρον ὡς δίδον γνῶσιν· καὶ λαβοῦσα ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ, ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ εἰς τὸν ἄνδρα αὑτῆς μεθ᾿ ἑαυτῆς, καὶ αὐτὸς ἔφαγε.7 Καὶ ἠνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ ἀμφοτέρων, καὶ ἐγνώρισαν ὅτι ἦσαν γυμνοί· καὶ ῥάψαντες φύλλα συκῆς, ἔκαμον εἰς ἑαυτοὺς περιζώματα. 8 Καὶ ἤκουσαν τὴν φωνήν Κυρίου τοῦ Θεοῦ, περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ πρὸς τὸ δειλινόν· καὶ ἐκρύφθησαν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνή αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ, μεταξὺ τῶν δένδρων τοῦ παραδείσου.9 Ἐκάλεσε δὲ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδάμ, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Ποῦ εἶσαι; 10 Ὁ δὲ εἶπε, τὴν φωνήν σου ἤκουσα ἐν τῷ παραδείσῳ, καὶ ἐφοβήθην, διότι εἶμαι γυμνός· καὶ ἐκρύφθην. 11 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Θεός, Τίς ἐφανέρωσεν εἰς σὲ ὅτι εἶσαι γυμνὸς; Μήπως ἔφαγες ἀπὸ τοῦ δένδρου, ἀπὸ τοῦ ὁποίου προσέταξα εἰς σὲ νὰ μή φάγῃς; 12 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀδάμ, Ἡ γυνή τὴν ὁποίαν ἔδωκας νὰ ἦναι μετ᾿ ἐμοῦ, αὐτή μοὶ ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ δένδρου, καὶ ἔφαγον. 13 Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς τὴν γυναῖκα, Τί εἶναι τοῦτο τὸ ὁποῖον ἔκαμες; Καὶ ἡ γυνή εἶπεν, Ὁ ὄφις μὲ ἠπάτησε, καὶ ἔφαγον. 14 Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς τὸν ὄφιν, Ἐπειδή ἔκαμες τοῦτο, ἐπικατάρατος νὰ ἦσαι μεταξὺ πάντων τῶν κτηνῶν, καὶ πάντων τῶν ζώων τοῦ ἀγροῦ· ἐπὶ τῆς κοιλίας σου θέλεις περιπατεῖ, καὶ χῶμα θέλεις τρώγει, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·15 καὶ ἔχθραν θέλω στήσει ἀναμέσον σοῦ καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτὸ θέλει σοῦ συντρίψει τὴν κεφαλήν, καὶ σὺ θέλεις κεντήσει τὴν πτέρναν αὐτοῦ. 16 Πρὸς δὲ τὴν γυναῖκα εἶπε, Θέλω ὑπερπληθύνει τὰς λύπας σου καὶ τοὺς πόνους τῆς κυοφορίας σου· μὲ λύπας θέλεις γεννᾶ τέκνα· καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου θέλει εἶσθαι ἡ ἐπιθυμία σου, καὶ αὐτὸς θέλει σὲ ἐξουσιάζει.17 Πρὸς δὲ τὸν Ἀδὰμ εἶπεν, Ἐπειδή ὑπήκουσας εἰς τὸν λόγον τῆς γυναικὸς σου, καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ δένδρου, ἀπὸ τοῦ ὁποίου προσέταξα εἰς σὲ λέγων, Μή φάγῃς ἀπ᾿ αὐτοῦ, κατηραμένη νὰ ἦναι ἡ γῆ ἐξ αἰτίας σου· μὲ λύπας θέλεις τρώγει τοὺς καρποὺς αὐτῆς πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·18 καὶ ἀκάνθας καὶ τριβόλους θέλει βλαστάνει εἰς σέ· καὶ θέλεις τρώγει τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ· 19 ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου θέλεις τρώγει τὸν ἄρτον σου, ἑωσοῦ ἐπιστρέψῃς εἰς τὴν γῆν, ἐκ τῆς ὁποίας ἐλήφθης· ἐπειδή γῆ εἶσαι, καὶ εἰς γῆν θέλεις ἐπιστρέψει.

1Καὶ συνετελέσθη ἅπαν τὸ ἔργον τὸ ὁποῖον ἔκαμεν ὁ Σολομὼν διὰ τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου· καὶ εἰσέφερεν ὁ Σολομὼν τὰ ἀφιερώματα Δαβὶδ τοῦ πατρὸς αὑτοῦ· καὶ τὸ ἀργύριον καὶ τὸ χρυσίον καὶ πάντα τὰ σκεύη ἔθεσεν ἐν τοῖς θησαυροῖς τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ. 2Τότε συνήθροισεν ὁ Σολομὼν εἰς Ἱερουσαλήμ τοὺς πρεσβυτέρους τοῦ Ἰσραήλ καὶ πάντας τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν φυλῶν, τοὺς οἰκογενάρχας τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, διὰ νὰ ἀναβιβάσωσι τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης τοῦ Κυρίου ἐκ τῆς πόλεως Δαβίδ, ἥτις εἶναι ἡ Σιών.3Καὶ συνηθροίσθησαν πάντες οἱ ἄνδρες Ἰσραήλ πρὸς τὸν βασιλέα ἐν τῇ ἑορτῇ τοῦ ἑβδόμου μηνός. 4Καὶ ἦλθον πάντες οἱ πρεσβύτεροι τοῦ Ἰσραήλ· καὶ ἐσήκωσαν οἱ Λευΐται τὴν κιβωτόν.5Καὶ ἀνεβίβασαν τὴν κιβωτὸν καὶ τὴν σκηνήν τοῦ μαρτυρίου καὶ πάντα τὰ σκεύη τὰ ἅγια τὰ ἐν τῇ σκηνῇ· οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ Λευΐται ἀνεβίβασαν αὐτά.