36 Καὶ ἐν Ἰόππῃ ἦτό τις μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἥτις διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦτο πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν, τὰς ὁποίας ἔκαμνε·37 κατ᾿ ἐκείνας δὲ τὰς ἡμέρας συνέβη ἀσθενήσασα νὰ ἀποθάνῃ· καὶ λούσαντες αὐτήν ἔθεσαν εἰς ἀνώγεον.38 Καὶ ἐπειδή ἡ Λύδδα ἦτο πλησίον τῆς Ἰόππης, ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ὅτι ὁ Πέτρος εἶναι ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν πρὸς αὐτὸν δύο ἄνδρας, παρακαλοῦντες νὰ μή βραδύνῃ νὰ περάσῃ ἕως εἰς αὐτούς.39 Καὶ σηκωθεὶς ὁ Πέτρος, ὑπῆγε μετ᾿ αὐτῶν· τὸν ὁποῖον ἐλθόντα ἀνεβίβασαν εἰς τὸ ἀνώγεον, καὶ παρεστάθησαν ἐνώπιον αὐτοῦ πᾶσαι αἱ χῆραι, κλαίουσαι καὶ δεικνύουσαι χιτῶνας καὶ ἱμάτια, ὅσα ἡ Δορκὰς εἰργάζετο ὅτε ἦτο μετ᾿ αὐτῶν.40 Ὁ δὲ Πέτρος, ἐκβαλὼν ἔξω πάντας, ἐγονάτισε καὶ προσηυχήθη καὶ στραφεὶς πρὸς τὸ σῶμα, εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. Ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῆς καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθησεν.41 Ὁ δὲ ἔδωκε χεῖρα εἰς αὐτήν καὶ ἐσήκωσεν αὐτήν, καὶ φωνάξας τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτήν ζῶσαν.42 Ἔγεινε δὲ τοῦτο γνωστὸν καθ᾿ ὅλην τὴν Ἰόππην, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον.

46 Διὰ τί δὲ μὲ κράζετε, Κύριε, Κύριε, καὶ δὲν πράττετε ὅσα λέγω;47 Πᾶς ὅστις ἔρχεται πρὸς ἐμὲ καὶ ἀκούει τοὺς λόγους μου καὶ κάμνει αὐτούς, θέλω σᾶς δείξει μὲ ποῖον εἶναι ὅμοιος·48 εἶναι ὅμοιος μὲ ἄνθρωπον οἰκοδομοῦντα οἰκίαν, ὅστις ἔσκαψε καὶ ἐβάθυνε καὶ ἔβαλε θεμέλιον ἐπὶ τὴν πέτραν· ὅτε δὲ ἔγεινε πλημμύρα, προσέβαλεν ὁ ποταμὸς κατὰ τῆς οἰκίας ἐκείνης καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ σαλεύσῃ αὐτήν· διότι ἦτο τεθεμελιωμένη ἐπὶ τὴν πέτραν.49 Ὅστις ὅμως ἀκούσῃ καὶ δὲν κάμῃ, εἶναι ὅμοιος μὲ ἄνθρωπον οἰκοδομήσαντα οἰκίαν ἐπὶ τὴν γῆν χωρὶς θεμέλιον· κατὰ τῆς ὁποίας προσέβαλεν ὁ ποταμός, καὶ εὐθὺς ἔπεσε, καὶ ἔγεινεν ὁ κρημνισμὸς τῆς οἰκίας ἐκείνης μέγας.

22 Καὶ ἰδού, γυνή Χαναναία, ἐξελθοῦσα ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων, ἐκραύγασε πρὸς αὐτὸν λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ τοῦ Δαβίδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.23 Ὁ δὲ δὲν ἀπεκρίθη πρὸς αὐτήν λόγον. Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, παρεκάλουν αὐτόν, λέγοντες· Ἀπόλυσον αὐτήν, διότι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.24 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· Δὲν ἀπεστάλην εἰμή εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα τοῦ οἴκου Ἰσραήλ.25 Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνει αὐτόν, λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι.26 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· Δὲν εἶναι καλὸν νὰ λάβῃ τις τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ νὰ ῥίψῃ εἰς τὰ κυνάρια.27 Ἡ δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε· ἀλλὰ καὶ τὰ κυνάρια τρώγουσιν ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὑτῶν.28 Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτήν· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις· ἄς γείνῃ εἰς σὲ ὡς θέλεις. Καὶ ἰατρεύθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

1 Καὶ ἀπήγγειλεν ὁ Ἀχαὰβ πρὸς τὴν Ἰεζάβελ πάντα ὅσα ἔκαμεν ὁ Ἠλίας, καὶ τίνι τρόπῳ ἐθανάτωσεν ἐν ῥομφαίᾳ πάντας τοὺς προφήτας.2 Καὶ ἀπέστειλε μηνυτήν ἡ Ἰεζάβελ πρὸς τὸν Ἠλίαν, λέγουσα, Οὕτω νὰ κάμωσιν οἱ θεοὶ καὶ οὕτω νὰ προσθέσωσιν, ἐὰν αὔριον περὶ τὴν ὥραν ταύτην δὲν καταστήσω τὴν ζωήν σου ὡς τὴν ζωήν ἑνὸς ἐξ ἐκείνων. 3 Καὶ φοβηθείς, ἐσηκώθη καὶ ἀνεχώρησε διὰ τὴν ζωήν αὑτοῦ, καὶ ἦλθεν εἰς Βήρ-σαβεὲ τὴν τοῦ Ἰούδα καὶ ἀφῆκεν ἐκεῖ τὸν ὑπηρέτην αὑτοῦ.4 Αὐτὸς δὲ ὑπῆγεν εἰς τὴν ἔρημον μιᾶς ἡμέρας ὁδόν, καὶ ἦλθε καὶ ἐκάθησεν ὑπὸ τινα ἄρκευθον· καὶ ἐπεθύμησε καθ᾿ ἑαυτὸν νὰ ἀποθάνῃ καὶ εἶπεν, Ἀρκεῖ· τώρα, Κύριε, λάβε τὴν ψυχήν μου· διότι δὲν εἶμαι ἐγὼ καλήτερος τῶν πατέρων μου. 5 Καὶ πλαγιάσας ἀπεκοιμήθη ὑποκάτω μιᾶς ἀρκεύθου, καὶ ἰδού, ἄγγελος ἤγγισεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Σηκώθητι, φάγε.6 Καὶ ἀνέβλεψε, καὶ ἰδού, πλησίον τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἄρτος ἐγκρυφίας καὶ ἀγγείου ὕδατος. Καὶ ἔφαγε καὶ ἔπιε καὶ πάλιν ἐπλαγίασε.7 Καὶ ἐπέστρεψεν ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐκ δευτέρου καὶ ἤγγισεν αὐτὸν καὶ εἶπε, Σηκώθητι, φάγε· διότι πολλή εἶναι ἡ ὁδὸς ἀπὸ σοῦ. 8 Καὶ σηκωθείς, ἔφαγε καὶ ἔπιε, καὶ μὲ τὴν δύναμιν τῆς τροφῆς ἐκείνης ὡδοιπόρησε τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύκτας, ἔως Χωρήβ τοῦ ὄρους τοῦ Θεοῦ.9 Καὶ εἰσῆλθεν ἐκεῖ εἰς σπήλαιον καὶ ἔκαμεν ἐκεῖ κατάλυμα· καὶ ἰδού, ἦλθε λόγος Κυρίου πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Τί κάμνεις ἐνταῦθα, Ἠλία;10 Ὁ δὲ εἶπεν, Ἐστάθην εἰς ἄκρον ζηλωτής ὑπὲρ Κυρίου τοῦ Θεοῦ τῶν δυνάμεων· διότι οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ ἐγκατέλιπον τὴν διαθήκην σου, τὰ θυσιαστήριά σου κατέστρεψαν καὶ τοὺς προφήτας σου ἐθανάτωσαν ἐν ῥομφαίᾳ· καὶ ἐναπελείφθην ἐγὼ μόνος· καὶ ζητοῦσι τὴν ζωήν μου, διὰ νὰ ἀφαιρέσωσιν αὐτήν. 11 Καὶ εἶπεν, Ἔξελθε καὶ στάθητι ἐπὶ τὸ ὄρος ἐνώπιον Κυρίου. Καὶ ἰδού, ὁ Κύριος διέβαινε, καὶ ἄνεμος μέγας καὶ δυνατὸς ἔσχιζε τὰ ὄρη καὶ συνέτριβε τοὺς βράχους ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου· ὁ Κύριος δὲν ἦτο ἐν τῷ ἀνέμῳ· καὶ μετὰ τὸν ἄνεμον σεισμός· ὁ Κύριος δὲν ἦτο ἐν τῷ σεισμῷ·12 καὶ μετὰ τὸν σεισμόν, πῦρ· ὁ Κύριος δὲν ἦτο ἐν τῷ πυρί· καὶ μετὰ τὸ πῦρ, ἦχος λεπτοῦ ἀέρος. 13 Καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ Ἠλίας, ἐσκέπασε τὸ πρόσωπον αὑτοῦ μὲ τὴν μηλωτήν αὑτοῦ καὶ ἐξῆλθε καὶ ἐστάθη εἰς τὴν εἴσοδον τοῦ σπηλαίου. Καὶ ἰδού, φωνή πρὸς αὐτόν, λέγουσα, Τί κάμνεις ἐνταῦθα, Ἠλία;14 Καὶ εἶπεν, Ἐστάθην εἰς ἄκρον ζηλωτής ὑπὲρ Κυρίου τοῦ Θεοῦ τῶν δυνάμεων· διότι οἱ υἱοὶ τοῦ Ἰσραήλ ἐγκατέλιπον τὴν διαθήκην σου, τὰ θυσιαστήριά σου κατέστρεψαν καὶ τοὺς προφήτας σου ἐθανάτωσαν ἐν ῥομφαίᾳ· καὶ ἐναπελείφθην ἐγὼ μόνος· καὶ ζητοῦσι τὴν ζωήν μου, διὰ νὰ ἀφαιρέσωσιν αὐτήν. 15 Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς αὐτόν, Ὕπαγε, ἐπίστρεψον εἰς τὴν ὁδὸν σου πρὸς τὴν ἔρημον τῆς Δαμασκοῦ· καὶ ὅταν ἔλθῃς, χρίσον τὸν Ἀζαήλ βασιλέα ἐπὶ τὴν Συρίαν·16 τὸν δὲ Ἰηοῦ τὸν υἱὸν τοῦ Νιμσὶ θέλεις χρίσει βασιλέα ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ· καὶ τὸν Ἐλισσαιὲ τὸν υἱὸν τοῦ Σαφάτ, ἀπὸ Ἀβὲλ-μεολά, θέλεις χρίσει προφήτην ἀντὶ σοῦ·17 καὶ θέλει συμβῆ, ὥστε τὸν διασωθέντα ἐκ τῆς ῥομφαίας τοῦ Ἀζαήλ, θέλει θανατώσει ὁ Ἰηοῦ· καὶ τὸν διασωθέντα ἐκ τῆς ῥομφαίας τοῦ Ἰηοῦ, θέλει θανατώσει ὁ Ἐλισσαιέ·18 ἀφῆκα ὅμως εἰς τὸν Ἰσραήλ ἑπτὰ χιλιάδας, πάντα τὰ γόνατα, ὅσα δὲν ἔκλιναν εἰς τὸν Βάαλ, καὶ πᾶν στόμα τὸ ὁποῖον δὲν ἠσπάσθη αὐτόν.

1 Καὶ μετὰ ταῦτα εἶδον ἄγγελον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὅστις εἶχεν ἐξουσίαν μεγάλην, καὶ ἡ γῆ ἐφωτίσθη ἐκ τῆς δόξης αὐτοῦ,2 καὶ ἔκραξε δυνατὰ μετὰ φωνῆς μεγάλης, λέγων· Ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, καὶ ἔγεινε κατοικητήριον δαιμόνων καὶ φυλακή παντὸς πνεύματος ἀκαθάρτου καὶ φυλακή παντὸς ὀρνέου ἀκαθάρτου καὶ μισητοῦ·3 διότι ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς ἔπιον πάντα τὰ ἔθνη, καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἐπόρνευσαν μετ᾿ αὐτῆς καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐπλούτησαν ἐκ τῆς ὑπερβολῆς τῆς ἐντρυφήσεως αὐτῆς. 4 Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, λέγουσαν· Ἐξέλθετε ἐξ αὐτῆς ὁ λαὸς μου, διὰ νὰ μή συγκοινωνήσητε εἰς τὰς ἁμαρτίας αὐτῆς, καὶ νὰ μή λάβητε ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς·5 διότι αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς ἔφθασαν ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς.6 Ἀπόδοτε εἰς αὐτήν ὡς καὶ αὐτή ἀπέδωκεν εἰς ἐσᾶς, καὶ διπλασιάσατε εἰς αὐτήν διπλάσια κατὰ τὰ ἔργα αὐτῆς· μὲ τὸ ποτήριον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐκέρασε, διπλάσιον κεράσατε εἰς αὐτήν·7 ὅσον ἐδόξασεν ἑαυτήν καὶ κατετρύφησε, τόσον βασανισμὸν καὶ πένθος δότε εἰς αὐτήν. Διότι λέγει ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτῆς, Κάθημαι βασίλισσα καὶ χήρα δὲν εἶμαι καὶ πένθος δὲν θέλω ἰδεῖ,8 διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ θέλουσιν ἐλθεῖ αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ πεῖνα, καὶ θέλει κατακαυθῆ ἐν πυρί· διότι ἰσχυρὸς εἶναι Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνων αὐτήν. 9 Καὶ θέλουσι κλαύσει αὐτήν καὶ πενθήσει δι᾿ αὐτήν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, οἱ πορνεύσαντες καὶ κατατρυφήσαντες μετ᾿ αὐτῆς, ὅταν βλέπωσι τὸν καπνὸν τῆς πυρπολήσεως αὐτῆς,10 ἀπὸ μακρόθεν ἱστάμενοι διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου. 11 Καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαίουσι καὶ πενθοῦσι δι᾿ αὐτήν, διότι οὐδεὶς ἀγοράζει πλέον τὰς πραγματείας αὐτῶν,12 πραγματείας χρυσοῦ καὶ ἀργύρου καὶ λίθων τιμίων καὶ μαργαριτῶν καὶ βύσσου καὶ πορφύρας καὶ μετάξης καὶ κοκκίνου καὶ πᾶν ξύλον ἀρωματικὸν καὶ πᾶν σκεῦος ἐλεφάντινον καὶ πᾶν σκεῦος ἐκ ξύλου πολυτίμου καὶ χαλκοῦ καὶ σιδήρου καὶ μαρμάρου,13 καὶ κινάμωμον καὶ θυμιάματα καὶ μύρον καὶ λίβανον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον καὶ σεμίδαλιν καὶ σῖτον καὶ κτήνη καὶ πρόβατα καὶ ἵππους καὶ ἁμάξας καὶ ἀνδράποδα καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων.14 Καὶ τὰ ὀπωρικὰ τῆς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς σου ἔφυγον ἀπὸ σοῦ, καὶ πάντα τὰ παχέα καὶ τὰ λαμπρὰ ἔφυγον ἀπὸ σοῦ, καὶ πλέον δὲν θέλεις εὑρεῖ αὐτά. 15 Οἱ ἔμποροι τούτων, οἱ πλουτήσαντες ἀπ᾿ αὐτῆς, θέλουσι σταθῆ ἀπὸ μακρόθεν διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, κλαίοντες καὶ πενθοῦντες,16 καὶ λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη· ἡ ἐνδεδυμένη βύσσινον καὶ πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη μὲ χρυσὸν καὶ λίθους τιμίους καὶ μαργαρίτας, 17 διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη ὁ τοσοῦτος πλοῦτος. Καὶ πᾶς πλοίαρχος καὶ πᾶν τὸ πλῆθος τὸ ἐπὶ τῶν πλοίων καὶ ναῦται καὶ ὅσοι ἐμπορεύονται διὰ τῆς θαλάσσης, ἐστάθησαν ἀπὸ μακρόθεν,18 καὶ ἔκραζον βλέποντες τὸν καπνὸν τῆς πυρπολήσεως αὐτῆς, λέγοντες· Ποία πόλις ἐστάθη ὁμοία μὲ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην;19 Καὶ ἔβαλον χῶμα ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὑτῶν καὶ ἔκραζον κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, ἐν ᾗ ἐπλούτησαν ἐκ τῆς ἀφθονίας αὐτῆς πάντες οἱ ἔχοντες πλοῖα ἐν τῇ θαλάσσῃ· διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη. 20 Εὐφραίνου ἐπ᾿ αὐτήν, οὐρανέ, καὶ οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ προφῆται, διότι ἔκρινεν ὁ Θεὸς τὴν κρίσιν σας ἐναντίον αὐτῆς. 21 Καὶ ἐσήκωσεν εἷς ἄγγελος ἰσχυρὸς λίθον, ὡς μυλόπετραν μεγάλην, καὶ ἔρριψεν εἰς τὴν θάλασσαν, λέγων· Οὕτω μὲ ὁρμήν θέλει ῥιφθῆ ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάλη πόλις, καὶ δὲν θέλει εὑρεθῆ πλέον.22 Καὶ φωνή κιθαρωδῶν καὶ μουσικῶν καὶ αὐλητῶν καὶ σαλπιστῶν δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί, καὶ πᾶς τεχνίτης πάσης τέχνης δὲν θέλει εὑρεθῆ πλέον ἐν σοί, καὶ φωνή μύλου δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί,23 καὶ φῶς λύχνου δὲν θέλει φέγγει πλέον ἐν σοί, καὶ φωνή νυμφίου καὶ νύμφης δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί· διότι οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστάνες τῆς γῆς, διότι μὲ τὴν γοητείαν σου ἐπλανήθησαν πάντα τὰ ἔθνη,24 καὶ ἐν αὐτῇ εὑρέθη αἷμα προφητῶν καὶ ἁγίων καὶ πάντων τῶν ἐσφαγμένων ἐπὶ τῆς γῆς.