17Ἀπὸ τότε ἤρχισεν ὁ Ἰησοῦς νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ λέγῃ· Μετανοεῖτε διότι ἐπλησίασεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 18Περιπατῶν δὲ ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ῥίπτοντας δίκτυον εἰς τὴν θάλασσαν· διότι ἦσαν ἁλιεῖς·19καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· Ἔλθετε ὀπίσω μου καὶ θέλω σᾶς κάμει ἁλιεῖς ἀνθρώπων.20Οἱ δὲ ἀφήσαντες εὐθὺς τὰ δίκτυα, ἠκολούθησαν αὐτόν. 21Καὶ προχωρήσας ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν ἐπισκευάζοντας τὰ δίκτυα αὑτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς.22Οἱ δὲ ἀφήσαντες εὐθὺς τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὑτῶν, ἠκολούθησαν αὐτόν.

28Ὁ προφήτης εἰς τὸν ὁποῖον εἶναι ἐνύπνιον, ἄς διηγηθῇ τὸ ἐνύπνιον· καὶ ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον εἶναι ὁ λόγος μου, ἄς λαλήσῃ τὸν λόγον μου ἐν ἀληθείᾳ. Τί εἶναι τὸ ἄχυρον πρὸς τὸν σῖτον; λέγει Κύριος.29Δὲν εἶναι ὁ λόγος μου ὡς πῦρ; λέγει ὁ Κύριος· καὶ ὡς σφύρα κατασυντρίβουσα τὸν βράχον; 30Διὰ τοῦτο, ἰδού, ἐγὼ εἶμαι ἐναντίον τῶν προφητῶν, λέγει Κύριος, οἵτινες κλέπτουσι τοὺς λόγους μου, ἕκαστος ἀπὸ τοῦ πλησίον αὑτοῦ.31Ἰδού, ἐγὼ εἶμαι ἐναντίον τῶν προφητῶν, λέγει Κύριος, οἵτινες κινοῦσι τὰς γλώσσας αὑτῶν καὶ λέγουσιν, Αὐτὸς λέγει.32Ἰδού, ἐγὼ εἶμαι ἐναντίον τῶν προφητευόντων ἐνύπνια ψευδῆ, λέγει Κύριος, οἵτινες διηγοῦνται αὐτὰ καὶ πλανῶσι τὸν λαὸν μου μὲ τὰ ψεύδη αὑτῶν καὶ μὲ τὴν ἀφροσύνην αὑτῶν· ἐνῷ ἐγὼ δὲν ἀπέστειλα αὐτοὺς οὐδὲ προσέταξα αὐτούς· διὰ τοῦτο οὐδόλως θέλουσιν φελήσει τὸν λαὸν τοῦτον, λέγει Κύριος.

1Γυνή δὲ τις ἐκ τῶν γυναικῶν τῶν υἱῶν τῶν προφητῶν ἐβόα πρὸς τὸν Ἐλισσαιέ, λέγουσα, Ὁ δοῦλός σου ὁ ἀνήρ μου ἀπέθανε· καὶ σὺ ἐξεύρεις ὅτι ὁ δοῦλός σου ἐφοβεῖτο τὸν Κύριον· καὶ ὁ δανειστής ἦλθε νὰ λάβῃ τοὺς δύο υἱοὺς μου εἰς ἑαυτὸν διὰ δούλους. 2Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ Ἐλισσαιέ, Τί νὰ σοὶ κάμω; φανέρωσόν μοι τί ἔχεις ἐν τῷ οἴκῳ σου; Ἡ δὲ εἶπεν, Ἡ δούλη σου δὲν ἔχει οὐδὲν ἐν τῷ οἴκῳ, εἰμή ἕν ἀγγεῖον ἐλαίου.3Καὶ εἶπεν, Ὕπαγε, δανείσθητι ἔξωθεν ἀγγεῖα παρὰ πάντων τῶν γειτόνων σου, ἀγγεῖα κενά· δανείσθητι οὐχὶ ὀλίγα·4εἴσελθε ἔπειτα καὶ κλεῖσον τὴν θύραν ὄπισθέν σου καὶ ὄπισθεν τῶν υἱῶν σου, καὶ χύσον ἐκ τοῦ ἐλαίου εἰς πάντα τὰ σκεύη ἐκεῖνα, καὶ τὰ γεμιζόμενα θὲς κατὰ μέρος. 5Ἀνεχώρησε λοιπὸν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἔκλεισε θύραν ὄπισθεν αὑτῆς καὶ ὄπισθεν τῶν υἱῶν αὑτῆς· καὶ ἐκεῖνοι μὲν ἐπλησίαζον εἰς αὐτήν τὰ ἀγγεῖα, αὐτή δὲ ἐνέχεε.6Καὶ ἀφοῦ ἐγέμισαν τὰ ἀγγεῖα, εἶπε πρὸς τὸν υἱὸν αὑτῆς, Φέρε μοι καὶ ἄλλο ἀγγεῖον. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτήν, Δὲν εἶναι ἄλλο ἀγγεῖον. Καὶ ἐστάθη τὸ ἔλαιον. 7Τότε ἦλθε καὶ ἀπήγγειλε πρὸς τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐκεῖνος εἶπεν, Ὕπαγε, πώλησον τὸ ἔλαιον καὶ πλήρωσον τὸ χρέος σου καὶ ζῆσον μὲ τὸ ὑπόλοιπον, σὺ καὶ τὰ τέκνα σου. 8Καὶ ἐν ἡμέρᾳ τινὶ διέβαινεν ὁ Ἐλισσαιὲ εἰς Σουνάμ, ὅπου ἦτο γυνή τις μεγάλη, καὶ αὐτή ἐκράτησεν αὐτὸν διὰ νὰ φάγῃ ἄρτον. Καὶ ὁσάκις διέβαινεν, ἔστρεφεν ἐκεῖ διὰ νὰ φάγῃ ἄρτον.9Καὶ εἶπεν ἡ γυνή πρὸς τὸν ἄνδρα αὑτῆς, Ἰδοὺ τώρα, γνωρίζω ὅτι εἶναι ἅγιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ οὗτος, ὅστις πάντοτε διαβαίνει πρὸς ἡμᾶς·10ἄς κάμωμεν, παρακαλῶ, μικρὸν ὑπερῷον ἐπὶ τοῦ τοίχου· καὶ ἄς βάλωμεν ἐκεῖ δι᾿ αὐτὸν κλίνην καὶ τράπεζαν καὶ καθέδραν καὶ λύχνον, διὰ νὰ στρέφῃ ἐκεῖ, ὅταν ἔρχηται πρὸς ἡμᾶς. 11Καὶ ἐν ἡμέρᾳ τινὶ ἦλθεν ἐκεῖ καὶ ἔστρεψεν εἰς τὸ ὑπερῷον καὶ ἐκοιμήθη ἐκεῖ.12Καὶ εἶπε πρὸς Γιεζεὶ τὸν ὑπηρέτην αὑτοῦ, Κάλεσον τὴν Σουναμίτιν ταύτην. Καὶ ὅτε ἐκάλεσεν αὐτήν, ἐστάθη ἔμπροσθεν αὐτοῦ.13Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Εἰπὲ τώρα πρὸς αὐτήν, Ἰδού, σὺ ἔλαβες πάσας ταύτας τὰς φροντίδας ὑπὲρ ἡμῶν· τί νὰ κάμω πρὸς σέ; ἔχεις τί νὰ εἴπῃς πρὸς τὸν βασιλέα ἤ πρὸς τὸν ἀρχιστράτηγον; Ἡ δὲ ἀπεκρίθη, Ἐγὼ κατοικῶ μεταξὺ τοῦ λαοῦ μου. 14Καὶ εἶπε, Τί λοιπὸν νὰ κάμω δι᾿ αὐτήν; Καὶ ὁ Γιεζεὶ ἀπεκρίθη, Ἀληθῶς, αὐτή δὲν ἔχει τέκνον, καὶ ὁ ἀνήρ αὐτῆς εἶναι γέρων.15Καὶ εἶπε, Κάλεσον αὐτήν. Καὶ ὅτε ἐκάλεσεν αὐτήν, ἐστάθη εἰς τὴν θύραν.16Καὶ εἶπε, Τὸ ἐρχόμενον ἔτος, κατὰ τοῦτον τὸν καιρόν, θέλεις ἔχει υἱὸν εἰς τὰς ἀγκάλας σου. Ἡ δὲ εἶπε, Μή, κύριέ μου, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, μή ψευσθῇς πρὸς τὴν δούλην σου. 17Καί ἡ γυνή συνέλαβε καὶ ἐγέννησεν υἱὸν τὸ ἐρχόμενον ἔτος, κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ Ἐλισσαιέ.