1Ἀρεστὸν ἐφάνη εἰς τὸν Δαρεῖον νὰ καταστήσῃ ἐπὶ τοῦ βασιλείου ἑκατὸν εἴκοσι σατράπας, διὰ νὰ ἦναι ἐφ᾿ ὅλου τοῦ βασιλείου·2καὶ ἐπ᾿ αὐτοὺς τρεῖς προέδρους, εἷς τῶν ὁποίων ἦτο ὁ Δανιήλ, διὰ ν᾿ ἀποδίδωσι λόγον εἰς αὐτοὺς οἱ σατράπαι οὗτοι, καὶ ὁ βασιλεὺς νὰ μή ζημιόνηται.3Τότε ὁ Δανιήλ οὗτος προετιμήθη ὑπὲρ τοὺς προέδρους καὶ σατράπας, διότι πνεῦμα ἔξοχον ἦτο ἐν αὐτῷ· καὶ ὁ βασιλεὺς ἐστοχάσθη νὰ καταστήσῃ αὐτὸν ἐφ᾿ ὅλου τοῦ βασιλείου.4Οἱ δὲ πρόεδροι καὶ οἱ σατράπαι ἐζήτουν νὰ εὕρωσι πρόφασιν κατὰ τοῦ Δανιήλ ἐκ τῶν ὑποθέσεων τῆς βασιλείας· πλήν δὲν ἠδύναντο νὰ εὕρωσιν οὐδεμίαν πρόφασιν οὐδὲ ἁμάρτημα· διότι ἦτο πιστός, καὶ δὲν εὑρέθη ἐν αὐτῷ οὐδὲν σφάλμα οὐδὲ ἁμάρτημα.5Καὶ εἶπον οἱ ἄνθρωποι οὗτοι, δὲν θέλομεν εὑρεῖ πρόφασιν κατὰ τοῦ Δανιήλ τούτου, ἐκτὸς ἐὰν εὕρωμέν τι ἐναντίον αὐτοῦ ἐκ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ αὐτοῦ. 6Τότε οἱ πρόεδροι καὶ οἱ σατράπαι οὗτοι συνήχθησαν εἰς τὸν βασιλέα καὶ εἶπον οὕτω πρὸς αὐτόν· Βασιλεῦ Δαρεῖε, ζῆθι εἰς τὸν αἰῶνα.7Πάντες οἱ πρόεδροι τοῦ βασιλείου, οἱ διοικηταὶ καὶ οἱ σατράπαι, οἱ αὐλικοὶ καὶ οἱ τοπάρχαι, συνεβουλεύθησαν νὰ ἐκδοθῇ βασιλικὸν ψήφισμα καὶ νὰ στηριχθῆ ἀπαγόρευσις, ὅτι ὅστις κάμῃ αἴτησίν τινα παρ᾿ ὁποιουδήποτε θεοῦ ἤ ἀνθρώπου, ἕως τριάκοντα ἡμερῶν, ἐκτὸς παρὰ σοῦ, βασιλεῦ, οὗτος νὰ ῥιφθῇ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων·8τώρα λοιπόν, βασιλεῦ, κάμε τὴν ἀπαγόρευσιν καὶ ὑπόγραψον τὸ ψήφισμα, διὰ νὰ μή ἀλλαχθῇ, κατὰ τὸν νόμον τῶν Μήδων καὶ Περσῶν, ὅστις δὲν ἀκυροῦται.9Ὅθεν ὁ βασιλεὺς Δαρεῖος ὑπέγραψε τὴν γραφήν καὶ τὴν ἀπαγόρευσιν.10Καὶ ὁ Δανιήλ, καθὼς ἔμαθεν ὅτι ὑπεγράφη ἡ γραφή, εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ· και ἔχων τὰς θυρίδας τοῦ κοιτῶνος αὑτοῦ ἀνεῳγμένας πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, ἔπιπτεν ἐπὶ τὰ γόνατα αὑτοῦ τρὶς τῆς ἡμέρας, προσευχόμενος καὶ δοξολογῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ αὑτοῦ, καθὼς ἔκαμνε πρότερον. 11Τότε οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι συνήχθησαν καὶ εὕρηκαν τὸν Δανιήλ κάμνοντα αἴτησιν καὶ ἱκετεύοντα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ αὑτοῦ.12Ὅθεν προσελθόντες ἐλάλησαν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως περὶ τῆς βασιλικῆς ἀπαγορεύσεως λέγοντες, Δὲν ὑπέγραψας ἀπόφασιν, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος, ὅστις κάμῃ αἴτησιν παρ᾿ ὁποιουδήποτε θεοῦ ἤ ἀνθρώπου, ἕως τριάκοντα ἡμερῶν, ἐκτὸς παρὰ σοῦ, βασιλεῦ, θέλει ῥιφθῆ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων; Ὁ βασιλεὺς ἀπεκρίθη καὶ εἶπεν, Ἀληθινὸς εἶναι ὁ λόγος, κατὰ τὸν νόμον τῶν Μήδων καὶ Περσῶν, ὅστις δὲν ἀκυροῦται. 13Τότε ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως, Ὁ Δανιήλ ἐκεῖνος, ὁ ἐκ τῶν υἱῶν τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Ἰούδα, δὲν σὲ σέβεται, βασιλεῦ, οὐδὲ τὴν ἀπόφασιν τὴν ὁποίαν ὑπέγραψας, ἀλλὰ κάμνει τὴν δέησιν αὑτοῦ τρὶς τῆς ἡμέρας.14Τότε ὁ βασιλεύς, ὡς ἤκουσε τοὺς λόγους, ἐλυπήθη πολὺ ἐπ᾿ αὐτῷ καὶ ἐφρόντιζεν ἐγκαρδίως περὶ τοῦ Δανιήλ νὰ ἐλευθερώσῃ αὐτόν, καὶ ἠγωνίζετο μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου διὰ νὰ λυτρώσῃ αὐτόν. 15Τότε οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι συνήχθησαν εἰς τὸν βασιλέα καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν, Ἔξευρε, βασιλεῦ, ὅτι ὁ νόμος τῶν Μήδων καὶ Περσῶν εἶναι, οὐδεμία ἀπαγόρευσις οὔτε διαταγή, τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς κάμῃ, νὰ ἀκυροῦται.16Τότε ὁ βασιλεὺς προσέταξε καὶ ἔφεραν τὸν Δανιήλ καὶ ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων. Ἐλάλησε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε πρὸς τὸν Δανιήλ, Ὁ Θεὸς σου, τὸν ὁποῖον σὺ λατρεύεις ἀκαταπαύστως, αὐτὸς θέλει σὲ ἐλευθερώσει.17Καὶ ἐφέρθη εἷς λίθος καὶ ἐπετέθη ἐπὶ τὸ στόμα τοῦ λάκκου, καὶ ὁ βασιλεὺς ἐσφράγισεν αὐτὸν διὰ τῆς ἰδίας αὑτοῦ σφραγίδος καὶ διὰ τῆς σφραγίδος τῶν μεγιστάνων αὑτοῦ, διὰ νὰ μή ἀλλοιωθῇ μηδὲν περὶ τοῦ Δανιήλ.18Τότε ὁ βασιλεὺς ὑπῆγεν εἰς τὸ παλάτιον αὑτοῦ καὶ διενυκτέρευσε νηστικὸς καὶ δὲν ἐφέρθησαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ὄργανα μουσικά, καὶ ὁ ὕπνος αὐτοῦ ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτοῦ. 19Ἐξηγέρθη δὲ ὁ βασιλεὺς πολλὰ ἐνωρὶς τὸ πρωΐ καὶ ὑπῆγε μετὰ σπουδῆς εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων.20Καὶ ὅτε ἦλθεν εἰς τὸν λάκκον, ἐφώνησε μετὰ φωνῆς κλαυθμηρᾶς πρὸς τὸν Δανιήλ· καὶ ἐλάλησεν ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε πρὸς τὸν Δανιήλ, Δανιήλ, δοῦλε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Θεὸς σου, τὸν ὁποῖον σὺ λατρεύεις ἀκαταπαύστως, ἠδυνήθη νὰ σὲ ἐλευθερώσῃ ἐκ τῶν λεόντων;21Τότε ἐλάλησεν ὁ Δανιήλ πρὸς τὸν βασιλέα, Βασιλεῦ, ζῆθι εἰς τὸν αἰῶνα.22Ὁ Θεὸς μου ἀπέστειλε τὸν ἄγγελον αὑτοῦ καὶ ἔφραξε τὰ στόματα τῶν λεόντων καὶ δὲν μὲ ἔβλαψαν, διότι ἀθῳότης εὑρέθη ἐν ἐμοὶ ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ ἔτι ἐνώπιόν σου, βασιλεῦ, πταῖσμα δὲν ἔπραξα.23Τότε ὁ βασιλεὺς μεγάλως ἐχάρη ἐπ᾿ αὐτῷ καὶ προσέταξε νὰ ἀναβιβάσωσι τὸν Δανιήλ ἐκ τοῦ λάκκου. Καὶ ἀνεβιβάσθη ὁ Δανιήλ ἐκ τοῦ λάκκου καὶ οὐδεμία βλάβη ηὑρέθη ἐν αὐτῷ, διότι εἶχε πίστιν εἰς τὸν Θεὸν αὑτοῦ. 24Τότε ὁ βασιλεὺς προσέταξε καὶ ἔφεραν τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἵτινες διέβαλον τὸν Δανιήλ, καὶ ἔρριψαν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων αὐτούς, τὰ τέκνα αὐτῶν καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῶν· καὶ πρὶν φθάσωσιν εἰς τὸ βάθος τοῦ λάκκου, οἱ λέοντες συνήρπασαν αὐτοὺς καὶ κατεσύντριψαν πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν.25Τότε ἔγραψε Δαρεῖος ὁ βασιλεὺς πρὸς πάντας τοὺς λαούς, ἔθνη καὶ γλώσσας, τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ πάσης τῆς γῆς, Εἰρήνη ἄς πληθυνθῇ εἰς ἐσᾶς. 26Διαταγή ἐξεδόθη παρ᾿ ἐμοῦ, ἐν ὅλῳ τῷ κράτει τῆς βασιλείας μου, νὰ τρέμωσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ φοβῶνται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ Δανιήλ· διότι αὐτὸς εἶναι Θεὸς ζῶν καὶ διαμένων εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ δὲν θέλει φθαρῆ καὶ ἡ ἐξουσία αὐτοῦ θέλει εἶσθαι μέχρι τέλους·27αὐτὸς ὁ ἐλευθερωτής καὶ σωτήρ καὶ ποιῶν σημεῖα καὶ τεράστια ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, ὅστις ἠλευθέρωσε τὸν Δανιήλ ἐκ τῆς δυνάμεως τῶν λεόντων.28Καὶ εὐημέρησεν αὐτὸς ὁ Δανιήλ ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Δαρείου καὶ ἐν τῇ βασιλείᾳ Κύρου τοῦ Πέρσου.

16Πρόσεχε εἰς σεαυτὸν καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν, ἐπίμενε εἰς αὐτά· διότι τοῦτο πράττων καὶ σεαυτὸν θέλεις σώσει καὶ τοὺς ἀκούοντάς σε

22Τότε ἐφέρθη πρὸς αὐτὸν δαιμονιζόμενος τυφλὸς καὶ κωφός, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτόν, ὥστε ὁ τυφλὸς καὶ κωφὸς καὶ ἐλάλει καὶ ἔβλεπε.23Καὶ ἐξεπλήττοντο πάντες οἱ ὄχλοι καὶ ἔλεγον· Μήπως εἶναι οὗτος ὁ υἱὸς τοῦ Δαβίδ;24Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· Οὗτος δὲν ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰμή διὰ τοῦ Βεελζεβούλ, τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμονίων.25Νοήσας δὲ ὁ Ἰησοῦς τοὺς διαλογισμοὺς αὐτῶν, εἶπε πρὸς αὐτούς· Πᾶσα βασιλεία διαιρεθεῖσα καθ᾿ ἑαυτῆς ἐρημοῦται, καὶ πᾶσα πόλις ἤ οἰκία διαιρεθεῖσα καθ᾿ ἑαυτῆς δὲν θέλει σταθῆ.26Καὶ ἄν ὁ Σατανᾶς τὸν Σατανᾶν ἐκβάλλῃ, διῃρέθη καθ᾿ ἑαυτοῦ· πῶς λοιπὸν θέλει σταθῆ ἡ βασιλεία αὐτοῦ;27Καὶ ἄν ἐγὼ διὰ τοῦ Βεελζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ σας διὰ τίνος ἐκβάλλουσι; διὰ τοῦτο αὐτοὶ θέλουσιν εἶσθαι κριταὶ σας.28Ἀλλ᾿ ἐὰν ἐγὼ διὰ Πνεύματος Θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν εἰς ἐσᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.29Ἤ πῶς δύναταί τις νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ δυνατοῦ καὶ νὰ διαρπάσῃ τὰ σκεύη αὐτοῦ, ἐὰν πρῶτον δὲν δέσῃ τὸν δυνατόν; καὶ τότε θέλει διαρπάσει τὴν οἰκίαν αὐτοῦ.30Ὅστις δὲν εἶναι μετ᾿ ἐμοῦ εἶναι κατ᾿ ἐμοῦ, καὶ ὅστις δὲν συνάγει μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει. 31Διὰ τοῦτο σᾶς λέγω, Πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία θέλει συγχωρηθῆ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἡ κατὰ τοῦ Πνεύματος ὅμως βλασφημία δὲν θέλει συγχωρηθῆ εἰς τοὺς ἀνθρώπους·32καὶ ὅστις εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, θέλει συγχωρηθῆ εἰς αὐτόν· ὅστις ὅμως εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δὲν θέλει συγχωρηθῆ εἰς αὐτὸν οὔτε ἐν τούτῳ τῷ αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι. 33Ἤ κάμετε τὸ δένδρον καλόν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ καλόν, ἤ κάμετε τὸ δένδρον σαπρόν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ σαπρόν· διότι ἐκ τοῦ καρποῦ γνωρίζεται τὸ δένδρον.34Γεννήματα ἐχιδνῶν, πῶς δύνασθε νὰ λαλῆτε καλὰ ὄντες πονηροί; διότι ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τὸ στόμα.35Ὁ καλὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ καλοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας ἐκβάλλει τὰ καλά, καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά.36Σᾶς λέγω δὲ ὅτι διὰ πάντα λόγον ἀργόν, τὸν ὁποῖον ἤθελον λαλήσει οἱ ἄνθρωποι, θέλουσιν ἀποδώσει λόγον δι᾿ αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.37Διότι ἐκ τῶν λόγων σου θέλεις δικαιωθῆ, καὶ ἐκ τῶν λόγων σου θέλεις καταδικασθῆ.

1Λοιπὸν καὶ ἡμεῖς, περικυκλωμένοι ὄντες ὑπὸ τοσούτου νέφους μαρτύρων, ἄς ἀπορρίψωμεν πᾶν βάρος καὶ τὴν εὐκόλως ἐμπεριπλέκουσαν ἡμᾶς ἁμαρτίαν, καὶ ἄς τρέχωμεν μεθ᾿ ὑπομονῆς τὸν προκείμενον εἰς ἡμᾶς ἀγῶνα,2ἀποβλέποντες εἰς τὸν Ἰησοῦν, τὸν ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν τῆς πίστεως, ὅστις ὑπὲρ τῆς χαρᾶς τῆς προκειμένης εἰς αὐτὸν ὑπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας τὴν αἰσχύνην, καὶ ἐκάθησεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.3Διότι συλλογίσθητε τὸν ὑπομείναντα ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν τοιαύτην ἀντιλογίαν εἰς ἑαυτόν, διὰ νὰ μή ἀποκάμητε χαυνούμενοι κατὰ τὰς ψυχὰς σας. 4Δὲν ἀντεστάθητε ἔτι μέχρις αἵματος ἀγωνιζόμενοι κατὰ τῆς ἁμαρτίας, 5καὶ ἐλησμονήσατε τὴν νουθεσίαν, ἥτις λαλεῖ πρὸς ἐσᾶς ὡς πρὸς υἱούς, λέγουσα· Υἱὲ μου, μή καταφρονῇς τὴν παιδείαν τοῦ Κυρίου, μηδὲ ἀθυμῇς ἐλεγχόμενος ὑπ᾿ αὐτοῦ.6Διότι ὅντινα ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει καὶ μαστιγόνει πάντα υἱόν, τὸν ὁποῖον παραδέχεται. 7Ἐὰν ὑπομένητε τὴν παιδείαν, ὁ Θεὸς φέρεται πρὸς ἐσᾶς ὡς πρὸς υἱούς· διότι τίς υἱὸς εἶναι, τὸν ὁποῖον δὲν παιδεύει ὁ πατήρ;8Ἐὰν ὅμως ἦσθε χωρὶς παιδείαν, τῆς ὁποίας ἔγειναν μέτοχοι πάντες, ἄρα εἶσθε νόθοι καὶ οὐχὶ υἱοί,9ἔπειτα τοὺς μὲν κατὰ σάρκα πατέρας ἡμῶν εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐσεβόμεθα αὐτούς· δὲν θέλομεν ὑποταχθῆ πολλῷ μᾶλλον εἰς τὸν Πατέρα τῶν πνευμάτων καὶ ζήσει;10Διότι ἐκεῖνοι μὲν πρὸς ὀλίγας ἡμέρας ἐπαίδευον ἡμᾶς κατὰ τὴν ἀρέσκειαν αὑτῶν, ὁ δὲ πρὸς τὸ συμφέρον ἡμῶν, διὰ νὰ γείνωμεν μέτοχοι τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ.11Πᾶσα δὲ παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν δὲν φαίνεται ὅτι εἶναι πρόξενος χαρᾶς, ἀλλὰ λύπης, ὕστερον ὅμως ἀποδίδει εἰς τοὺς γυμνασθέντας δι᾿ αὐτῆς καρπὸν εἰρηνικὸν δικαιοσύνης. 12Διὰ τοῦτο ἀνορθώσατε τὰς κεχαυνωμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα,13καὶ κάμετε εἰς τοὺς πόδας σας εὐθείας ὁδούς, διὰ νὰ μή ἐκτραπῇ τὸ χωλόν, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ θεραπευθῆ. 14Ζητεῖτε εἰρήνην μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, χωρὶς τοῦ ὁποίου οὐδεὶς θέλει ἰδεῖ τὸν Κύριον,15παρατηροῦντες μήπως ὑστερῆταί τις ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μήπως ῥίζα τις πικρίας ἀναφύουσα φέρῃ ἐνόχλησιν καὶ διὰ ταύτης μιανθῶσι πολλοί,16μήπως ἦναί τις πόρνος ἤ βέβηλος καθὼς ὁ Ἠσαῦ, ὅστις διὰ μίαν βρῶσιν ἐπώλησε τὰ πρωτοτόκια αὑτοῦ.17Ἐπειδή ἐξεύρετε ὅτι καὶ μετέπειτα, θέλων νὰ κληρονομήσῃ τὴν εὐλογίαν, ἀπεδοκιμάσθη, διότι δὲν εὗρε τόπον μετανοίας, ἄν καὶ ἐξεζήτησεν αὐτήν μετὰ δακρύων.