5Ὁ ἄφρων καταφρονεῖ τὴν διδασκαλίαν τοῦ πατρὸς αὑτοῦ· ὁ δὲ φυλάττων ἔλεγχον εἶναι φρόνιμος.

1Διὰ τοῦτο ἀφήσαντες τὴν ἀρχικήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, ἄς φερώμεθα πρὸς τὴν τελειότητα, χωρὶς νὰ βάλλωμεν ἐκ νέου θεμέλιον μετανοίας ἀπὸ νεκρῶν ἔργων καὶ πίστεως εἰς Θεόν,2τῆς διδαχῆς τῶν βαπτισμῶν καὶ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν, καὶ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν καὶ τῆς κρίσεως τῆς αἰωνίου.3Καὶ τοῦτο θέλομεν κάμει, ἐὰν ἐπιτρέπῃ ὁ Θεός.

39Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτόν, λέγων· Ἐὰν σὺ ἦσαι ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς.40Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἄλλος, ἐπέπληττεν αὐτόν, λέγων· Οὐδὲ τὸν Θεὸν δὲν φοβεῖσαι σύ, ὅστις εἶσαι ἐν τῇ αὐτῇ καταδίκῃ; 41καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· διότι ἄξια τῶν ὅσα ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος ὅμως οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε. 42Καὶ ἔλεγε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. 43Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς· Ἀληθῶς σοὶ λέγω, σήμερον θέλεις εἶσθαι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ.

1Καὶ ἐν τῷ δευτέρῳ ἔτει τῆς βασιλείας τοῦ Ναβουχοδονόσορ, ὁ Ναβουχοδονόσορ ἐνυπνιάσθη ἐνύπνια, καὶ ἐταράχθη τὸ πνεῦμα αὐτοῦ καὶ ὁ ὕπνος αὐτοῦ ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτοῦ.2Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς νὰ καλέσωσι τοὺς μάγους καὶ τοὺς ἐπαοιδοὺς καὶ τοὺς γόητας καὶ τοὺς Χαλδαίους, διὰ νὰ φανερώσωσι πρὸς τὸν βασιλέα τὰ ἐνύπνια αὐτοῦ. Ἦλθον λοιπὸν καὶ ἐστάθησαν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως.3Καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ βασιλεύς, Ἐνυπνιάσθην ἐνύπνιον καὶ τὸ πνεῦμά μου ἐταράχθη εἰς τὸ νὰ γνωρίσω τὸ ἐνύπνιον. 4Καὶ ἐλάλησαν οἱ Χαλδαῖοι πρὸς τὸν βασιλέα Συριστί, λέγοντες, Βασιλεῦ, ζῆθι εἰς τὸν αἰῶνα· εἰπὲ τὸ ἐνύπνιον πρὸς τοὺς δούλους σου καὶ ἡμεῖς θέλομεν φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν. 5Ὁ βασιλεὺς ἀπεκρίθη καὶ εἶπε πρὸς τοὺς Χαλδαίους, τὸ πρᾶγμα διέφυγεν ἀπ᾿ ἐμοῦ· ἐὰν δὲν κάμητε γνωστὸν εἰς ἐμὲ τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ, θέλετε καταμελισθῆ καὶ αἱ οἰκίαι σας θέλουσι γείνει κοπρῶνες·6ἀλλ᾿ ἐὰν φανερώσητε τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ, θέλετε λάβει παρ᾿ ἐμοῦ δῶρα καὶ ἀμοιβὰς καὶ τιμήν μεγάλην· τὸ ἐνύπνιον λοιπὸν καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ φανερώσατε εἰς ἐμέ. 7Ἀπεκρίθησαν ἐκ δευτέρου καὶ εἶπον, Ἄς εἴπῃ ὁ βασιλεὺς τὸ ἐνύπνιον πρὸς τοὺς δούλους αὑτοῦ, καὶ ἡμεῖς θέλομεν φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ. 8Ὁ βασιλεὺς ἀπεκρίθη καὶ εἶπε, Ἐπ᾿ ἀληθείας καταλαμβάνω ὅτι σεῖς θέλετε νὰ ἐξαγοράζητε τὸν καιρόν, βλέποντες ὅτι διέφυγεν ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ πρᾶγμα.9Ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν κάμητε γνωστὸν εἰς ἐμὲ τὸ ἐνύπνιον, αὕτη μόνη ἡ ἀπόφασις εἶναι διὰ σᾶς· διότι συνεβουλεύθητε νὰ εἴπητε ψευδεῖς καὶ διεφθαρμένους λόγους ἔμπροσθέν μου, ἑωσοῦ παρέλθῃ ὁ καιρός· εἴπατέ μοι λοιπὸν τὸ ἐνύπνιον καὶ θέλω γνωρίσει ὅτι δύνασθε νὰ φανερώσητε εἰς ἐμὲ καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ. 10Ἀπεκρίθησαν οἱ Χαλδαῖοι ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως καὶ εἶπον, δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς δυνάμενος νὰ φανερώσῃ τὸ πρᾶγμα τοῦ βασιλέως· καθὼς δὲν ὑπάρχει οὐδεὶς βασιλεύς, ἄρχων ἤ διοικητής, ὅστις νὰ ζητῇ τοιαῦτα πράγματα παρὰ μάγου ἤ ἐπαοιδοῦ ἤ Χαλδαίου·11καὶ τὸ πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὁ βασιλεὺς ζητεῖ εἶναι μέγα, καὶ δὲν εἶναι ἄλλος δυνάμενος νὰ φανερώσῃ αὐτὸ ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως, ἐκτὸς τῶν θεῶν, τῶν ὁποίων ἡ κατοικία δὲν εἶναι μετὰ σαρκός. 12Διὰ τοῦτο ἐθυμώθη ὁ βασιλεὺς καὶ ὠργίσθη σφόδρα καὶ εἶπε νὰ ἀπολέσωσι πάντας τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος.13Καὶ ἐξῆλθεν ἡ ἀπόφασις καὶ οἱ σοφοὶ ἐθανατόνοντο· ἐζήτησαν δὲ καὶ τὸν Δανιήλ καὶ τοὺς συντρόφους αὐτοῦ, διὰ νὰ θανατώσωσιν αὐτούς.14Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Δανιήλ μετὰ φρονήσεως καὶ σοφίας πρὸς τὸν Ἀριὼχ τὸν ἀρχισωματοφύλακα τοῦ βασιλέως, ὅστις ἐξῆλθε διὰ νὰ θανατώσῃ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος,15ἀπεκρίθη καὶ εἶπε πρὸς τὸν Ἀριώχ, τὸν ἄρχοντα τοῦ βασιλέως, Διὰ τί ἡ βιαία αὕτη ἀπόφασις παρὰ τοῦ βασιλέως; Καὶ ὁ Ἀριὼχ ἐφανέρωσε τὸ πρᾶγμα πρὸς τὸν Δανιήλ.16Καὶ εἰσῆλθεν ὁ Δανιήλ καὶ παρεκάλεσε τὸν βασιλέα νὰ δώσῃ καιρὸν εἰς αὐτὸν καὶ ἤθελε φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν πρὸς τὸν βασιλέα.17Καὶ ὑπῆγεν ὁ Δανιήλ εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ καὶ ἐγνωστοποίησε τὸ πρᾶγμα πρὸς τὸν Ἀνανίαν, πρὸς τὸν Μισαήλ καὶ πρὸς τὸν Ἀζαρίαν, τοὺς συντρόφους αὑτοῦ,18διὰ νὰ ζητήσωσιν ἔλεος παρὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ περὶ τοῦ μυστηρίου τούτου, ὥστε νὰ μή ἀπολεσθῇ ὁ Δανιήλ καὶ οἱ σύντροφοι αὐτοῦ μετὰ τῶν ἐπιλοίπων σοφῶν τῆς Βαβυλῶνος. 19Καὶ τὸ μυστήριον ἀπεκαλύφθη πρὸς τὸν Δανιήλ δι᾿ὀράματος τῆς νυκτός. Τότε εὐλόγησεν ὁ Δανιήλ τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ. 20Καὶ ἐλάλησεν ὁ Δανιήλ καὶ εἶπεν, Εἴη τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος· διότι αὐτοῦ εἶναι ἡ σοφία καὶ ἡ δύναμις·21καὶ αὐτὸς μεταβάλλει τοὺς καιροὺς καὶ τοὺς χρόνους· καθαιρεῖ βασιλεῖς καὶ καθιστᾷ βασιλεῖς· δίδει σοφίαν εἰς τοὺς σοφοὺς καὶ γνῶσιν εἰς τοὺς συνετούς.22Αὐτὸς ἀποκαλύπτει τὰ βαθέα καὶ τὰ κεκρυμμένα· γνωρίζει τὰ ἐν τῷ σκότει καὶ τὸ φῶς κατοικεῖ μετ᾿ αὐτοῦ.23Σέ, Θεὲ τῶν πατέρων μου, εὐχαριστῶ καὶ σὲ δοξολογῶ, ὅστις μοὶ ἔδωκας σοφίαν καὶ δύναμιν, καὶ ἔκαμες γνωστὸν εἰς ἐμὲ ὅ, τι ἐδεήθημεν παρὰ σοῦ. Διότι σὺ ἔκαμες γνωστήν εἰς ἡμᾶς τοῦ βασιλέως τὴν ὑπόθεσιν. 24Ὑπῆγε λοιπὸν ὁ Δανιήλ πρὸς τὸν Ἀριώχ, τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς διέταξε νὰ ἀπολέσῃ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος· ὑπῆγε καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν οὕτω· Μή ἀπολέσῃς τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος· εἴσαξόν με ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ ἐγὼ θέλω φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν πρὸς τὸν βασιλέα.25Καὶ εἰσῆξεν ὁ Ἀριὼχ μετὰ σπουδῆς τὸν Δανιήλ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν οὕτως, Εὕρηκα ἄνδρα ἐκ τῶν υἱῶν τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Ἰούδα, ὅστις θέλει φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν εἰς τὸν βασιλέα.26Ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε πρὸς τὸν Δανιήλ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἦτο Βαλτασάσαρ, Εἶσαι ἱκανὸς νὰ φανερώσῃς πρὸς ἐμὲ τὸ ἐνύπνιον τὸ ὁποῖον εἶδον καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ; 27Ἀπεκρίθη ὁ Δανιήλ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ εἶπε, Τὸ μυστήριον, περὶ τοῦ ὁποίου ὁ βασιλεὺς ἐπερωτᾷ, δὲν δύνανται σοφοί, ἐπαοιδοί, μάγοι, μάντεις, νὰ φανερώσωσι πρὸς τὸν βασιλέα·28ἀλλ᾿ εἶναι Θεὸς ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅστις ἀποκαλύπτει μυστήρια καὶ κάμνει γνωστὸν εἰς τὸν βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, τί μέλλει γενέσθαι ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις