1Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, λέγων,2Εἰπὲ πρὸς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ νὰ στρέψωσι καὶ νὰ στρατοπεδεύσωσιν ἀπέναντι Πὶ-ἀϊρὼθ μεταξὺ Μιγδὼλ καὶ τῆς θαλάσσης, κατάντικρυ Βέελ-σεφών· κατάντικρυ τούτου θέλετε στρατοπεδεύσει πλησίον τῆς θαλάσσης·3διότι ὁ Φαραὼ θέλει εἰπεῖ περὶ τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, Αὐτοὶ πλανῶνται ἐν τῇ γῇ· συνέκλεισεν αὐτοὺς ἡ ἔρημος·4καὶ ἐγὼ θέλω σκληρύνει τὴν καρδίαν τοῦ Φαραώ, ὥστε νὰ καταδιώξῃ ὀπίσω αὐτῶν· καὶ θέλω δοξασθῆ ἐπὶ τὸν Φαραὼ καὶ ἐπὶ πᾶν τὸ στράτευμα αὐτοῦ· καὶ οἱ Αἰγύπτιοι θέλουσι γνωρίσει ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Κύριος. Καὶ ἔκαμον οὕτω. 5Ἀνηγγέλθη δὲ πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Αἰγύπτου ὅτι ἔφυγεν ὁ λαός· καὶ ἡ καρδία τοῦ Φαραὼ καὶ τῶν θεραπόντων αὐτοῦ μετεβλήθη κατὰ τοῦ λαοῦ καὶ εἶπον, Διὰ τί ἐκάμομεν τοῦτο, ὥστε νὰ ἐξαποστείλωμεν τὸν Ἰσραήλ καὶ νὰ μή μᾶς δουλεύῃ πλέον; 6Ἔζευξε λοιπὸν τὴν ἅμαξαν αὑτοῦ καὶ παρέλαβε τὸν λαὸν αὑτοῦ μεθ᾿ ἑαυτοῦ·7ἔλαβε δὲ ἑξακοσίας ἁμάξας ἐκλεκτάς, καὶ πάσας τὰς ἁμάξας τῆς Αἰγύπτου, καὶ ἀρχηγοὺς ἐπὶ πάντων.8Καὶ ἐσκλήρυνε Κύριος τὴν καρδίαν Φαραὼ τοῦ βασιλέως τῆς Αἰγύπτου, καὶ κατεδίωξεν ὀπίσω τῶν υἱῶν Ἰσραήλ· οἱ δὲ υἱοὶ Ἰσραήλ ἐξήρχοντο διὰ χειρὸς ὑψηλῆς.9Καὶ κατεδίωξαν οἱ Αἰγύπτιοι ὀπίσω αὐτῶν, πάντες οἱ ἵπποι, αἱ ἅμαξαι τοῦ Φαραώ, καὶ οἱ ἱππεῖς αὐτοῦ, καὶ τὸ στράτευμα αὐτοῦ· καὶ ἔφθασαν αὐτοὺς ἐστρατοπεδευμένους πλησίον τῆς θαλάσσης ἀπέναντι Πὶ-ἀϊρώθ, κατάντικρυ Βέελ-σεφών. 10Καὶ ὅτε ἐπλησίασεν ὁ Φαραώ, οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ ὕψωσαν τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῶν, καὶ ἰδού, οἱ Αἰγύπτιοι ἤρχοντο ὀπίσω αὐτῶν· καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα· καὶ ἀνεβόησαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ πρὸς τὸν Κύριον.11Καὶ εἶπον πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Διότι δὲν ἦσαν μνήματα ἐν Αἰγύπτῳ, ἐξήγαγες ἡμᾶς διὰ νὰ ἀποθάνωμεν ἐν τῇ ἐρήμῳ; Διὰ τί ἔκαμες εἰς ἡμᾶς τοῦτο καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς ἐξ Αἰγύπτου;12δὲν εἶναι οὗτος ὁ λόγος τὸν ὁποῖον σοὶ εἴπομεν ἐν Αἰγύπτῳ, λέγοντες, Ἄφες ἡμᾶς καὶ ἄς δουλεύωμεν τοὺς Αἰγυπτίους; διότι καλήτερον ἦτο εἰς ἡμᾶς νὰ δουλεύωμεν τοὺς Αἰγυπτίους, παρὰ νὰ ἀποθάνωμεν ἐν τῇ ἐρήμῳ. 13Καὶ εἶπεν ὁ Μωϋσῆς πρὸς τὸν λαόν, Μή φοβεῖσθε· σταθῆτε καὶ βλέπετε τὴν σωτήριαν τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποίαν θέλει κάμει εἰς ἐσᾶς σήμερον· διότι τοὺς Αἰγυπτίους, τοὺς ὁποίους εἴδετε σήμερον, δὲν θέλετε ἰδεῖ αὐτοὺς πλέον εἰς τὸν αἰῶνα·14ὁ Κύριος θέλει πολεμήσει διὰ σᾶς· σεῖς δὲ θέλετε μένει ἥσυχοι. 15Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Τί βοᾶς πρὸς ἐμέ; εἰπὲ πρὸς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ νὰ κινήσωσι·16σὺ δὲ ὕψωσον τὴν ῥάβδον σου καὶ ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὴν θάλασσαν καὶ σχίσον αὐτήν, καὶ ἄς διέλθωσιν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ διὰ ξηρᾶς ἐν μέσῳ τῆς θαλάσσης·17καὶ ἐγώ, ἰδού, θέλω σκληρύνει τὴν καρδίαν τῶν Αἰγυπτίων, καὶ θέλουσιν ἐμβῆ κατόπιν αὐτῶν· καὶ θέλω δοξασθῆ ἐπὶ τὸν Φαραὼ καὶ ἐπὶ πᾶν τὸ στράτευμα αὐτοῦ, ἐπὶ τὰς ἁμάξας αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοὺς ἱππεῖς αὐτοῦ·18καὶ θέλουσι γνωρίσει οἱ Αἰγύπτιοι ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Κύριος, ὅταν δοξασθῶ ἐπὶ τὸν Φαραώ, ἐπὶ τὰς ἁμάξας αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοὺς ἱππεῖς αὐτοῦ. 19Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ὁ προπορευόμενος τοῦ στρατεύματος τοῦ Ἰσραήλ, ἐσηκώθη καὶ ἦλθεν ὀπίσω αὐτῶν· καὶ ὁ στύλος τῆς νεφέλης ἐσηκώθη ἀπ᾿ ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἐστάθη ὄπισθεν αὐτῶν·20καὶ ἦλθε μεταξὺ τοῦ στρατεύματος τῶν Αἰγυπτίων καὶ τοῦ στρατεύματος τοῦ Ἰσραήλ· καὶ εἰς ἐκείνους μὲν ἦτο νέφος σκοτίζον, εἰς τούτους δὲ φωτίζον τὴν νύκτα· ὥστε τὸ ἕν δὲν ἐπλησίασε τὸ ἄλλο καθ᾿ ὅλην τὴν νύκτα. 21Ὁ δὲ Μωϋσῆς ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὑτοῦ ἐπὶ τὴν θάλασσαν· καὶ ἔκαμεν ὁ Κύριος τὴν θάλασσαν νὰ συρθῇ ὅλην ἐκείνην τὴν νύκτα ὑπὸ σφοδροῦ ἀνατολικοῦ ἀνέμου καὶ κατέστησε τὴν θάλασσαν ξηράν, καὶ τὰ ὕδατα διεχωρίσθησαν.22Καὶ εἰσῆλθον οἱ υἱοὶ τοῦ Ἰσραήλ εἰς τὸ μέσον τῆς θαλάσσης κατὰ τὸ ξηρόν, καὶ τὰ ὕδατα ἦσαν εἰς αὐτοὺς τοῖχος ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν αὐτῶν.23Κατεδίωξαν δὲ οἱ Αἰγύπτιοι καὶ εἰσῆλθον κατόπιν αὐτῶν, πάντες οἱ ἵπποι τοῦ Φαραώ, αἱ ἅμαξαι αὐτοῦ καὶ οἱ ἱππεῖς αὐτοῦ, ἐν τῷ μέσῳ τῆς θαλάσσης.24Καὶ ἐν τῇ φυλακῇ τῇ πρωϊνῇ ἐπέβλεψεν ὁ Κύριος ἐκ τοῦ στύλου τοῦ πυρὸς καὶ τῆς νεφέλης ἐπὶ τὸ στράτευμα τῶν Αἰγυπτίων καὶ συνετάραξε τὸ στράτευμα τῶν Αἰγυπτίων·25καὶ ἐξέβαλε τοὺς τροχοὺς τῶν ἁμαξῶν αὐτῶν, ὥστε ἐσύροντο δυσκόλως· καὶ εἶπον οἱ Αἰγύπτιοι, Ἄς φύγωμεν ἀπ᾿ ἔμπροσθεν τοῦ Ἰσραήλ, διότι ὁ Κύριος πολεμεῖ τοὺς Αἰγυπτίους ὑπὲρ αὐτῶν. 26Ὁ δὲ Κύριος εἶπε πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὴν θάλασσαν, καὶ ἄς ἐπαναστρέψωσι τὰ ὕδατα ἐπὶ τοὺς Αἰγυπτίους, ἐπὶ τὰς ἁμάξας αὐτῶν καὶ ἐπὶ τοὺς ἱππεῖς αὐτῶν.27Καὶ ἐξέτεινεν ὁ Μωϋσῆς τὴν χεῖρα αὑτοῦ ἐπὶ τὴν θάλασσαν· καὶ ἡ θάλασσα ἐπανέλαβε τὴν ὁρμήν αὑτῆς περὶ τὴν αὐγήν· οἱ δὲ Αἰγύπτιοι φεύγοντες ἀπήντησαν αὐτήν· καὶ κατέστρεψε Κύριος τοὺς Αἰγυπτίους ἐν τῷ μέσῳ τῆς θαλάσσης·28διότι τὰ ὕδατα ἐπαναστρέψαντα ἐσκέπασαν τὰς ἁμάξας καὶ τοὺς ἱππεῖς, πᾶν τὸ στράτευμα τοῦ Φαραώ, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐμβῆ κατόπιν αὐτῶν εἰς τὴν θάλασσαν· δὲν ἔμεινεν ἐξ αὐτῶν οὐδὲ εἷς.29Οἱ δὲ υἱοὶ Ἰσραήλ ἐπέρασαν διὰ ξηρᾶς ἐν μέσῳ τῆς θαλάσσης· καὶ τὰ ὕδατα ἦσαν εἰς αὐτοὺς τοῖχος ἐκ δεξιῶν αὐτῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν αὐτῶν. 30Καὶ ἔσωσε Κύριος ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τὸν Ἰσραήλ ἐκ χειρὸς τῶν Αἰγυπτίων· καὶ εἶδεν ὁ Ἰσραήλ τοὺς Αἰγυπτίους νεκροὺς ἐπὶ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης.31Καὶ εἶδεν ὁ Ἰσραήλ τὸ μέγα ἐκεῖνο ἔργον, τὸ ὁποῖον ἔκαμεν ὁ Κύριος ἐπὶ τοὺς Αἰγυπτίους· καὶ ἐφοβήθη ὁ λαὸς τὸν Κύριον, καὶ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Κύριον, καὶ εἰς τὸν Μωϋσῆν τὸν θεράποντα αὐτοῦ.

24 Πᾶς λοιπὸν ὅστις ἀκούει τοὺς λόγους μου τούτους καὶ κάμνει αὐτούς, θέλω ὁμοιώσει αὐτὸν μὲ ἄνδρα φρόνιμον, ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὑτοῦ ἐπὶ τὴν πέτραν·25 καὶ κατέβη ἡ βροχή καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέβαλον εἰς τὴν οἰκίαν ἐκείνην, καὶ δὲν ἔπεσε· διότι ἦτο τεθεμελιωμένη ἐπὶ τὴν πέτραν.26 Καὶ πᾶς ὁ ἀκούων τοὺς λόγους μου τούτους καὶ μή κάμνων αὐτοὺς θέλει ὁμοιωθῆ μὲ ἄνδρα μωρόν, ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὑτοῦ ἐπὶ τὴν ἄμμον·27 καὶ κατέβη ἡ βροχή καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέβαλον εἰς τὴν οἰκίαν ἐκείνην, καὶ ἔπεσε, καὶ ἦτο ἡ πτῶσις αὐτῆς μεγάλη.

1Καὶ ὅτε ἦλθεν ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ.2Καὶ ἐξαίφνης ἔγεινεν ἦχος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὡς ἀνέμου βιαίως φερομένου, καὶ ἐγέμισεν ὅλον τὸν οἶκον ὅπου ἦσαν καθήμενοι·3καὶ ἐφάνησαν εἰς αὐτοὺς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡς πυρός, καὶ ἐκάθησεν ἐπὶ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν,4καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρχισαν νὰ λαλῶσι ξένας γλώσσας, καθὼς τὸ Πνεῦμα ἔδιδεν εἰς αὐτοὺς νὰ λαλῶσιν. 5Ἦσαν δὲ κατοικοῦντες ἐν Ἱερουσαλήμ Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν·6καὶ καθὼς ἔγεινεν ἡ φωνή αὕτη, συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεταράχθη, διότι ἤκουον αὐτοὺς εἷς ἕκαστος λαλοῦντας μὲ τὴν ἰδίαν αὑτοῦ διάλεκτον. 7Ἐξεπλήττοντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον, λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· Ἰδού, πάντες οὗτοι οἱ λαλοῦντες δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι;8Καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος ἐν τῇ ἰδίᾳ ἡμῶν διαλέκτῳ, ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν;9Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, τὴν Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, τὸν Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν,10τὴν Φρυγίαν τε καὶ τὴν Παμφυλίαν, τὴν Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ τὴν Κυρήνην καὶ οἱ παρεπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι,11Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν αὐτοὺς λαλοῦντας ἐν ταῖς γλώσσαις ἡμῶν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.12Ἐθαύμαζον δὲ πάντες καὶ ἠπόρουν, ἄλλος πρὸς ἄλλον λέγοντες· Τί σημαίνει τοῦτο;13Ἄλλοι δὲ χλευάζοντες ἔλεγον ὅτι εἶναι μεστοὶ ἀπὸ γλυκὺν οἶνον. 14Σταθεὶς δὲ ὁ Πέτρος μετὰ τῶν ἕνδεκα, ὕψωσε τὴν φωνήν αὑτοῦ καὶ ἐλάλησε πρὸς αὐτούς· Ἄνδρες Ἰουδαῖοι καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν Ἱερουσαλήμ, τοῦτο ἄς ἦναι γνωστὸν εἰς ἐσᾶς καὶ ἀκούσατε τοὺς λόγους μου.15Διότι οὗτοι δὲν εἶναι μεθυσμένοι, καθὼς σεῖς νομίζετε· διότι εἶναι τρίτη ὥρα τῆς ἡμέρας·16ἀλλὰ τοῦτο εἶναι τὸ ῥηθὲν διὰ τοῦ προφήτου Ἰωήλ· 17Καὶ ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, Θέλω ἐκχέει ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα, καὶ θέλουσι προφητεύσει οἱ υἱοὶ σας καὶ αἱ θυγατέρες σας, καὶ οἱ νεανίσκοι σας θέλουσιν ἰδεῖ ὀράσεις, καὶ οἱ πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ἐνυπνιασθῆ ἐνύπνια·18καὶ ἔτι ἐπὶ τοὺς δούλους μου καὶ ἐπὶ τὰς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις θέλω ἐκχέει ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου, καὶ θέλουσι προφητεύσει·19καὶ θέλω δείξει τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ σημεῖα ἐπὶ τῆς γῆς κάτω, αἷμα καὶ πῦρ καὶ ἀτμίδα καπνοῦ·20ὁ ἥλιος θέλει μεταστραφῆ εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα, πρὶν ἔλθῃ ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής. 21Καὶ πᾶς ὅστις ἄν ἐπικαλεσθῇ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, θέλει σωθῆ.

36 Παρεκάλει δὲ αὐτὸν εἷς ἐκ τῶν Φαρισαίων νὰ φάγῃ μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαρισαίου, ἐκάθησεν εἰς τὴν τράπεζαν.37 Καὶ ἰδού, γυνή τις ἐν τῇ πόλει, ἥτις ἦτο ἁμαρτωλή, μαθοῦσα ὅτι κάθηται εἰς τὴν τράπεζαν ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, ἔφερεν ἀλάβαστρον μύρου38 καὶ σταθεῖσα πλησίον τῶν ποδῶν αὐτοῦ ὀπίσω κλαίουσα, ἤρχισε νὰ βρέχῃ τοὺς πόδας αὐτοῦ μὲ τὰ δάκρυα καὶ ἐσπόγγιζε μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς αὑτῆς καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε μὲ τὸ μῦρον.

1Ἦλθον εἰς τὸν κῆπόν μου, ἀδελφή μου, νύμφη· ἐτρύγησα τὴν σμύρναν μου μετὰ τῶν ἀρωμάτων μου· ἔφαγον τὴν κηρήθραν μου μετὰ τοῦ μέλιτός μου· ἔπιον τὸν οἶνον μου μετὰ τοῦ γάλακτός μου· Φάγετε, φίλοι· πίετε, ναί, πίετε ἀφθόνως, ἀγαπητοί. 2Ἐγὼ κοιμῶμαι, ἀλλ᾿ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ· φωνή τοῦ ἀγαπητοῦ μου· κρούει· Ἄνοιξόν μοι, ἀδελφή μου, ἀγαπητή μου, περιστερὰ μου, ἀμώμητέ μου· διότι ἡ κεφαλή μου ἐγέμισεν ἀπὸ δρόσου, οἱ βόστρυχοί μου ἀπὸ ψεκάδων τῆς νυκτός. 3Ἐξεδύθην τὸν χιτῶνά μου· πῶς νὰ ἐνδυθῶ αὐτόν; ἔνιψα τοὺς πόδας μου· πῶς θέλω μολύνει αὐτούς;4Ὁ ἀγαπητὸς μου εἰσῆξε τὴν χεῖρα αὑτοῦ διὰ τῆς τρύπης τῆς θύρας, καὶ τὰ σπλάγχνα μου ἐταράχθησαν δι᾿ αὐτόν.5Ἐγὼ ἐσηκώθην διὰ νὰ ἀνοίξω εἰς τὸν ἀγαπητὸν μου· καὶ αἱ χεῖρές μου ἔσταζον σμύρναν, καὶ οἱ δάκτυλοί μου σμύρναν σταλακτήν, ἐπὶ τὰς λαβὰς τοῦ μοχλοῦ. 6Ἐγὼ ἤνοιξα εἰς τὸν ἀγαπητὸν μου· ἀλλ᾿ ὁ ἀγαπητὸς μου ἐσύρθη, ἔφυγεν· ἡ ψυχή μου ἐλιποθύμησεν εἰς τὸν λόγον αὐτοῦ· ἐζήτησα αὐτὸν καὶ δὲν εὕρηκα αὐτόν, ἐφώνησα αὐτὸν καὶ δὲν μοὶ ἀπεκρίθη.7Μὲ εὕρηκαν οἱ φύλακες οἱ περιερχόμενοι τὴν πόλιν, μὲ ἐκτύπησαν, μὲ ἐπλήγωσαν· οἱ φύλακες τῶν τειχῶν ἀφῄρεσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ἱμάτιόν μου. 8Σᾶς ὁρκίζω, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ἐὰν εὕρητε τὸν ἀγαπητὸν μου, Τί θέλετε εἰπεῖ πρὸς αὐτόν; Ὅτι εἶμαι τετρωμένη ὑπὸ ἀγάπης. 9Τί διαφέρει ἄλλου ἀγαπητοῦ ὁ ἀγαπητὸς σου, ὦ ὡραία μεταξὺ τῶν γυναικῶν; τί διαφέρει ἄλλου ἀγαπητοῦ ὁ ἀγαπητός σου, καὶ ὥρκισας ἡμᾶς οὕτως;10Ὁ ἀγαπητὸς μου εἶναι λευκὸς καὶ ἐρυθρός, διακρινόμενος μεταξὺ μυριάδων·11Ἡ κεφαλή αὐτοῦ εἶναι χρυσίον δεδοκιμασμένον, οἱ πλόκαμοι αὐτοῦ κλάδοι φοινίκων, μέλανες ὡς κόραξ·12οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς περιστερῶν ἐπὶ τῶν ῥυάκων τῶν ὑδάτων, λελουμένοι ἐν γάλακτι, καθήμενοι ὡς λίθοι ἐνθέσεως·13Αἱ σιαγόνες αὐτοῦ ὡς πρασιαὶ ἀρωμάτων, ὡς ἁλώνια φυτῶν μυρεψικῶν· τὰ χείλη αὐτοῦ ὡς κρίνα, στάζοντα σμύρναν σταλακτήν·14Αἱ χεῖρες αὐτοῦ δακτυλίδια χρυσά, πεπληρωμένα μὲ βηρύλλιον· ἡ κοιλία αὐτοῦ ἐλεφάντινον τεχνούργημα, περικεκοσμημένον μὲ σαπφείρους·15αἱ κνῆμαι αὐτοῦ στύλοι μαρμάρινοι, ἐστηριγμένοι ἐπὶ βάσεων καθαροῦ χρυσίου· τὸ εἶδος αὐτοῦ ὡς Λίβανος· ἔξοχος ὡς κέδροι.16Ὁ οὐρανίσκος αὐτοῦ εἶναι γλυκασμοί· καὶ αὐτὸς ὅλος ἐπιθυμητός. Οὗτος εἶναι ὁ ἀγαπητὸς μου, καὶ οὗτος ὁ φίλος μου, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ.