17καὶ ἡ πόλις θέλει εἶσθαι ἀνάθεμα εἰς τὸν Κύριον, αὐτή καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῇ· εἰς μόνην τὴν Ῥαὰβ τὴν πόρνην θέλει φυλαχθῆ ἡ ζωή, εἰς αὐτήν καὶ εἰς πάντας τοὺς ὄντας ἐν τῇ οἰκίᾳ μετ᾿ αὐτῆς· διότι ἔκρυψε τοὺς κατασκόπους, τοὺς ὁποίους ἀπεστείλαμεν·18σεῖς ὅμως φυλάχθητε ἀπὸ τοῦ ἀναθέματος, διὰ νὰ μή γείνητε ἀνάθεμα, λαμβάνοντες ἀπὸ τοῦ ἀναθέματος, καὶ καταστήσητε τὸ στρατόπεδον τοῦ Ἰσραήλ ἀνάθεμα καὶ ταράξητε αὐτό·19ἅπαν δὲ τὸ ἀργύριον καὶ τὸ χρυσίον καὶ τὰ σκεύη τὰ χάλκινα καὶ τὰ σιδηρὰ εἶναι ἀφιερωμένα εἰς τὸν Κύριον· εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τοῦ Κυρίου θέλουσιν εἰσαχθῆ. 20Καὶ ἠλάλαξεν ὁ λαός, ὅτε ἐσάλπισαν μὲ τὰς σάλπιγγας· καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ λαὸς τὴν φωνήν τῶν σαλπίγγων, τότε ἠλάλαξεν ὁ λαὸς ἀλαλαγμὸν μέγαν, καὶ κατέπεσε τὸ τεῖχος ὑφ᾿ ἑαυτό, καὶ ἀνέβη ὁ λαὸς εἰς τὴν πόλιν, ἕκαστος κατ᾿ ἐνώπιον αὑτοῦ, καὶ ἐκυρίευσαν τὴν πόλιν.21Καὶ ἐξωλόθρευσαν ἐν στόματι μαχαίρας πάντας τοὺς ἐν τῇ πόλει, ἄνδρας καὶ γυναῖκας, νέους καὶ γέροντας, καὶ βόας καὶ πρόβατα καὶ ὄνους. 22Εἶπε δὲ ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς δύο ἄνδρας, τοὺς κατασκοπεύσαντας τὴν γῆν, Εἰσέλθετε εἰς τὴν οἰκίαν τῆς πόρνης καὶ ἐξαγάγετε ἐκεῖθεν τὴν γυναῖκα, καὶ πάντα ὅσα ἔχει, καθὼς ὡμόσατε πρὸς αὐτήν.23Καὶ εἰσῆλθον οἱ νέοι οἱ κατάσκοποι καὶ ἐξήγαγον τὴν Ῥαὰβ καὶ τὸν πατέρα αὐτῆς καὶ τὴν μητέρα αὐτῆς καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῆς, καὶ πάντα ὅσα εἶχε· καὶ ἐξήγαγον πᾶσαν τὴν συγγένειαν αὐτῆς καὶ ἐφύλαξαν αὐτοὺς ἔξω τοῦ στρατοπέδου τοῦ Ἰσραήλ. 24Καὶ κατέκαυσαν τὴν πόλιν ἐν πυρὶ καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῇ· μόνον τὸ ἀργύριον καὶ τὸ χρυσίον καὶ τὰ σκεύη τὰ χάλκινα καὶ τὰ σιδηρὰ ἔδωκαν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου.25Καὶ εἰς τὴν Ῥαὰβ τὴν πόρνην καὶ εἰς τὴν οἰκογένειαν τοῦ πατρὸς αὐτῆς καὶ εἰς πάντα ὅσα εἶχε, ὁ Ἰησοῦς ἐφύλαξε τὴν ζωήν· καὶ κατοικεῖ ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἰσραήλ ἕως τῆς σήμερον· διότι ἔκρυψε τοὺς κατασκόπους, τοὺς ὁποίους ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς διὰ νὰ κατασκοπεύσωσι τὴν Ἱεριχώ. 26Καὶ ὥμοσεν ὁ Ἰησοῦς κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, λέγων, Κατηραμένος ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ὁ ἄνθρωπος, ὅστις ἀναστήσῃ καὶ κτίσῃ τὴν πόλιν ταύτην τὴν Ἱεριχώ· μὲ τὸν θάνατον τοῦ πρωτοτόκου υἱοῦ αὑτοῦ θέλει βάλει τὰ θεμέλια αὐτῆς, καὶ μὲ τὸν θάνατον τοῦ νεωτάτου υἱοῦ αὑτοῦ θέλει στήσει τὰς πύλας αὐτῆς. 27Καὶ ὁ Κύριος ἦτο μετὰ τοῦ Ἰησοῦ, καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ διεφημίσθη καθ᾿ ὅλην τὴν γῆν.

1Ἰσραήλ, ἐπίστρεψον πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν σου, διότι ἔπεσας διὰ τῆς ἀνομίας σου. 2Λάβετε μεθ᾿ ἑαυτῶν λόγους καὶ ἐπιστρέψατε πρὸς τὸν Κύριον· εἴπατε πρὸς αὐτόν, Ἀφαίρεσον πᾶσαν ἀνομίαν ἡμῶν καὶ δέχθητι ἡμᾶς εὐμενῶς, καὶ θέλομεν ἀποδώσει τὸν καρπὸν τῶν χειλέων ἡμῶν·3ὁ Ἀσσοὺρ δὲν θέλει μᾶς σώσει· δὲν θέλομεν ἀναβῆ ἐφ᾿ ἵππους· καὶ δὲν θέλομεν εἰπεῖ πλέον πρὸς τὸ ἔργον τῶν χειρῶν ἡμῶν, Εἶσθε θεοὶ ἡμῶν· διότι ἐν σοὶ θέλει ἐλεηθῆ ὁ ὀρφανός.4Θέλω ἰατρεύσει τὴν ἀποστασίαν αὐτῶν, θέλω ἀγαπήσει αὐτοὺς ἐγκαρδίως· διότι ὁ θυμὸς μου ἀπεστράφη ἀπ᾿ αὐτοῦ. 5Θέλω εἶσθαι ὡς δρόσος εἰς τὸν Ἰσραήλ· ὡς κρίνον θέλει ἀνθήσει καὶ θέλει ἐκτείνει τὰς ῥίζας αὑτοῦ ὡς δένδρον τοῦ Λιβάνου.6Οἱ κλάδοι αὐτοῦ θέλουσιν ἐξαπλωθῆ καὶ ἡ δόξα αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ὡς ἐλαίας καὶ ἡ ὀσμή αὐτοῦ ὡς τοῦ Λιβάνου.7Θέλουσιν ἐπιστρέψει καὶ καθήσει ὑπὸ τὴν σκιὰν αὐτοῦ· θέλουσιν ἀναζήσει ὡς σῖτος καὶ ἀνθήσει ὡς ἄμπελος· ἡ μνήμη αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ὡς οἶνος Λιβάνου.

21Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος.22Καὶ ἰδού, γυνή Χαναναία, ἐξελθοῦσα ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων, ἐκραύγασε πρὸς αὐτὸν λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ τοῦ Δαβίδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.23Ὁ δὲ δὲν ἀπεκρίθη πρὸς αὐτήν λόγον. Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, παρεκάλουν αὐτόν, λέγοντες· Ἀπόλυσον αὐτήν, διότι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.24Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· Δὲν ἀπεστάλην εἰμή εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα τοῦ οἴκου Ἰσραήλ.25Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνει αὐτόν, λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι.26Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· Δὲν εἶναι καλὸν νὰ λάβῃ τις τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ νὰ ῥίψῃ εἰς τὰ κυνάρια.27Ἡ δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε· ἀλλὰ καὶ τὰ κυνάρια τρώγουσιν ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὑτῶν.28Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτήν· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις· ἄς γείνῃ εἰς σὲ ὡς θέλεις. Καὶ ἰατρεύθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

5Οὕτω λέγει Κύριος· Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὅστις ἐλπίζει ἐπὶ ἄνθρωπον καὶ κάμνει σάρκα βραχίονα αὑτοῦ καὶ τοῦ ὁποίου ἡ καρδία ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοῦ Κυρίου.

1Ἐν ἐκείνῃ δὲ τῇ ἡμέρᾳ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τῆς οἰκίας ἐκάθητο πλησίον τῆς θαλάσσης·2καὶ συνήχθησαν πρὸς αὐτὸν ὄχλοι πολλοί, ὥστε ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ἐκάθητο, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἵστατο ἐπὶ τὸν αἰγιαλόν. 3Καὶ ἐλάλησε πρὸς αὐτοὺς πολλὰ διὰ παραβολῶν, λέγων· Ἰδού, ἐξῆλθεν ὁ σπείρων διὰ νὰ σπείρῃ.4Καὶ ἐνῷ ἔσπειρεν, ἄλλα μὲν ἔπεσον παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ ἦλθον τὰ πετεινὰ καὶ κατέφαγον αὐτά·5ἄλλα δὲ ἔπεσον ἐπὶ τὰ πετρώδη, ὅπου δὲν εἶχον γῆν πολλήν, καὶ εὐθὺς ἀνεφύησαν, ἐπειδή δὲν εἶχον βάθος γῆς,6καὶ ὅτε ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος ἐκαυματίσθησαν καὶ ἐπειδή δὲν εἶχον ῥίζαν ἐξηράνθησαν·7ἄλλα δὲ ἔπεσον ἐπὶ τὰς ἀκάνθας, καὶ ἀνέβησαν αἱ ἄκανθαι καὶ ἀπέπνιξαν αὐτά·8ἄλλα δὲ ἔπεσον ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλήν καὶ ἔδιδον καρπὸν τὸ μὲν ἑκατόν, τὸ δὲ ἑξήκοντα, τὸ δὲ τριάκοντα.9Ὁ ἔχων ὦτα διὰ νὰ ἀκούῃ, ἄς ἀκούῃ. 10Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταί, εἶπον πρὸς αὐτόν· Διὰ τί λαλεῖς πρὸς αὐτοὺς διὰ παραβολῶν;11Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε πρὸς αὐτούς· Διότι εἰς ἐσᾶς ἐδόθη νὰ γνωρίσητε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, εἰς ἐκείνους ὅμως δὲν ἐδόθη.12Διότι ὅστις ἔχει, ἔτι θέλει δοθῆ εἰς αὐτὸν καὶ θέλει περισσευθῆ· ὅστις ὅμως δὲν ἔχει, καὶ ὅ, τι ἔχει θέλει ἀφαιρεθῆ ἀπ᾿ αὐτοῦ. 13Διὰ τοῦτο λαλῶ πρὸς αὐτοὺς διὰ παραβολῶν, διότι βλέποντες δὲν βλέπουσι καὶ ἀκούοντες δὲν ἀκούουσιν οὐδὲ νοοῦσι. 14Καὶ ἐκπληροῦται ἐπ᾿ αὐτῶν ἡ προφητεία τοῦ Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· Μὲ τὴν ἀκοήν θέλετε ἀκούσει καὶ δὲν θέλετε ἐννοήσει, καὶ βλέποντες θέλετε ἰδεῖ καὶ δὲν θέλετε καταλάβει·15διότι ἐπαχύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ μὲ τὰ ὦτα βαρέως ἤκουσαν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῶν ἔκλεισαν μήποτε ἴδωσι μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀκούσωσι μὲ τὰ ὦτα καὶ νοήσωσι μὲ τὴν καρδίαν καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰατρεύσω αὐτούς. 16Ὑμῶν δὲ οἱ ὀφθαλμοὶ εἶναι μακάριοι, διότι βλέπουσι, καὶ τὰ ὦτά σας, διότι ἀκούουσιν.17Ἐπειδή ἀληθῶς σᾶς λέγω ὅτι πολλοὶ προφῆται καὶ δίκαιοι ἐπεθύμησαν νὰ ἴδωσιν ὅσα βλέπετε, καὶ δὲν εἶδον, καὶ νὰ ἀκούσωσιν ὅσα ἀκούετε, καὶ δὲν ἤκουσαν. 18Σεῖς λοιπὸν ἀκούσατε τὴν παραβολήν τοῦ σπείροντος.19Παντὸς ἀκούοντος τὸν λόγον τῆς βασιλείας καὶ μή νοοῦντος, ἔρχεται ὁ πονηρὸς καὶ ἁρπάζει τὸ ἐσπαρμένον ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὗτος εἶναι ὁ σπαρθεὶς παρὰ τὴν ὁδόν.20Ὁ δὲ ἐπὶ τὰ πετρώδη σπαρθείς, οὗτος εἶναι ὁ ἀκούων τὸν λόγον καὶ εὐθὺς μετὰ χαρᾶς δεχόμενος αὐτόν·21δὲν ἔχει ὅμως ῥίζαν ἐν ἑαυτῷ, ἀλλ᾿ εἶναι πρόσκαιρος, ὅταν δὲ γείνῃ θλῖψις ἤ διωγμὸς διὰ τὸν λόγον, εὐθὺς σκανδαλίζεται. 22Ὁ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας σπαρθείς, οὗτος εἶναι ὁ ἀκούων τὸν λόγον, ἔπειτα ἡ μέριμνα τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου συμπνίγει τὸν λόγον, καὶ γίνεται ἄκαρπος.23Ὁ δὲ σπαρθεὶς ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλήν, οὗτος εἶναι ὁ ἀκούων τὸν λόγον καὶ νοῶν· ὅστις καὶ καρποφορεῖ καὶ κάμνει ὁ μὲν ἑκατόν, ὁ δὲ ἑξήκοντα, ὁ δὲ τριάκοντα.