Κυριακάτικα Κηρύγματα

12Καὶ εἶπον οἱ ἄνδρες πρὸς τὸν Λώτ, Ἔχεις ἐδὼ ἄλλον τινά; γαμβρὸν υἱοὺς ἤ θυγατέρας ἤ ὅντινα ἄλλον ἔχεις ἐν τῇ πόλει, ἐξάγαγε αὐτοὺς ἐκ τοῦ τόπου·13διότι ἡμεῖς καταστρέφομεν τὸν τόπον τοῦτον, ἐπειδή ἡ κραυγή αὐτῶν ἐμεγάλυνεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου· καὶ ἀπέστειλεν ἡμᾶς ὁ Κύριος διὰ νὰ καταστρέψωμεν αὐτόν.14Ἐξῆλθε λοιπὸν ὁ Λὼτ καὶ ἐλάλησε πρὸς τοὺς γαμβροὺς αὑτοῦ, τοὺς μέλλοντας νὰ λάβωσι τὰς θυγατέρας αὐτοῦ, καὶ εἶπε, Σηκώθητε, ἐξέλθετε ἐκ τοῦ τόπου τούτου· διότι καταστρέφει ὁ Κύριος τὴν πόλιν. Ἀλλ᾿ ἐφάνη εἰς τοὺς γαμβροὺς αὑτοῦ ὡς ἀστεϊζόμενος. 15Καὶ ὅτε ἔγεινεν αὐγή, ἐβίαζον οἱ ἄγγελοι τὸν Λώτ, λέγοντες· Σηκώθητι, λάβε τὴν γυναῖκά σου καὶ τὰς δύο σου θυγατέρας, τὰς εὑρισκομένας ἐδώ, διὰ νὰ μή συναπολεσθῇς καὶ σὺ ἐν τῇ ἀνομίᾳ τῆς πόλεως.16Ἐπειδή δὲ ἐβράδυνεν, οἱ ἄνδρες πιάσαντες τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ τὴν χεῖρα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ καὶ τὰς χεῖρας τῶν δύο θυγατέρων αὐτοῦ, ἐξήγαγον αὐτὸν καὶ ἔθεσαν αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως. 17Καὶ ὅτε ἐξήγαγον αὐτοὺς ἔξω, εἶπεν ὁ Κύριος, Διάσωσον τὴν ζωήν σου· μή περιβλέψῃς ὀπίσω σου, καὶ μή σταθῇς καθ᾿ ὅλην τὴν περίχωρον· διασώθητι εἰς τὸ ὄρος, διὰ νὰ μή ἀπολεσθῇς.18Καὶ εἶπεν ὁ Λὼτ πρὸς αὐτούς, Μή, παρακαλῶ, Κύριε·19ἰδού, ὁ δοῦλός σου εὕρηκε χάριν ἐνώπιόν σου, καὶ ἐμεγάλυνας τὸ ἔλεός σου, τὸ ὁποῖον ἔκαμες πρὸς ἐμέ, φυλάττων τὴν ζωήν μου· ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν θέλω δυνηθῆ νὰ διασωθῶ εἰς τὸ ὄρος, μήπως μὲ προφθάσῃ τὸ κακὸν καὶ ἀποθάνω·20ἰδού, παρακαλῶ, ἡ πόλις αὕτη εἶναι πλησίον ὥστε νὰ καταφύγω ἐκεῖ, καὶ εἶναι μικρά· ἐκεῖ, παρακαλῶ, νὰ διασωθῶ· δὲν εἶναι μικρά; καὶ θέλει ζήσει ἡ ψυχή μου. 21Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος, Ἰδού, ἐπήκουσά σου καὶ εἰς τὸ πρᾶγμα τοῦτο, νὰ μή καταστρέψω τὴν πόλιν, περὶ τῆς ὁποίας ἐλάλησας·22τάχυνον, διασώθητι ἐκεῖ· διότι δὲν θέλω δυνηθῆ νὰ κάμω οὐδέν, ἑωσοῦ φθάσῃς ἐκεῖ· διὰ τοῦτο ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τῆς πόλεως Σηγώρ. 23Ὁ ἥλιος ἀνέτειλεν ἐπὶ τὴν γῆν, ὅτε ὁ Λὼτ εἰσῆλθεν εἰς Σηγώρ.24Καὶ ἔβρεξεν ὁ Κύριος ἐπὶ τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα θεῖον καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐκ τοῦ οὐρανοῦ·25καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας, καὶ πάντα τὰ περίχωρα καὶ πάντας τοὺς κατοίκους τῶν πόλεων καὶ τὰ φυτὰ τῆς γῆς. 26Ἀλλ᾿ γυνή αὐτοῦ περιβλέψασα ὄπισθεν αὐτοῦ ἔγεινε στήλη ἅλατος.

28Δὲν ἐγνώρισας; δὲν ἤκουσας, ὅτι ὁ αἰώνιος Θεός, ὁ Κύριος, ὁ Ποιητής τῶν ἄκρων τῆς γῆς, δὲν ἀτονεῖ καὶ δὲν ἀποκάμνει; δὲν ἐξιχνιάζεται ἡ φρόνησις αὐτοῦ.29Δίδει ἰσχὺν εἰς τοὺς ἠτονημένους καὶ αὐξάνει τὴν δύναμιν εἰς τοὺς ἀδυνάτους.30Καὶ οἱ νέοι θέλουσιν ἀτονήσει καὶ ἀποκάμει, καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ νέοι θέλουσιν ἀδυνατήσει παντάπασιν·31ἀλλ᾿ οἱ προσμένοντες τὸν Κύριον θέλουσιν ἀνανεώσει τὴν δύναμιν αὑτῶν· θέλουσιν ἀναβῆ μὲ πτέρυγας ὡς ἀετοί· θέλουσι τρέξει καὶ δὲν θέλουσιν ἀποκάμει· θέλουσι περιπατήσει καὶ δὲν θέλουσιν ἀτονήσει.

1Μετὰ ταῦτα ἦτο ἑορτή τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα.2Εἶναι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις πλησίον τῆς προβατικῆς πύλης κολυμβήθρα, ἡ ἐπονομαζομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, ἔχουσα πέντε στοάς.3Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, οἵτινες περιέμενον τὴν κίνησιν τοῦ ὕδατος.4Διότι ἄγγελος κατέβαινε κατὰ καιρὸν εἰς τὴν κολυμβήθραν καὶ ἐτάραττε τὸ ὕδωρ· ὅστις λοιπὸν εἰσήρχετο πρῶτος μετὰ τὴν ταραχήν τοῦ ὕδατος, ἐγίνετο ὑγιής ἀπὸ ὁποιανδήποτε νόσον ἔπασχεν.5Ἦτο δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπός τις τριάκοντα ὀκτὼ ἔτη πάσχων ἀσθένειαν.6Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ ἐξεύρων ὅτι πολὺν ἤδη καιρὸν πάσχει, λέγει πρὸς αὐτόν· Θέλεις νὰ γείνῃς ὑγιής;7Ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὸν ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον δὲν ἔχω, διὰ νὰ μὲ βάλῃ εἰς τὴν κολυμβήθραν, ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ· ἐνῷ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.8Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς· Ἐγέρθητι, σήκωσον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει. 9Καὶ εὐθὺς ἔγεινεν ὁ ἄνθρωπος ὑγιής καὶ ἐσήκωσε τὸν κράββατον αὑτοῦ, καὶ περιεπάτει. Ἦτο δὲ σάββατον ἐκείνην τὴν ἡμέραν.10Ἔλεγον λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι πρὸς τὸν τεθεραπευμένον· Σάββατον εἶναι· Δὲν σοὶ εἶναι συγκεχωρημένον νὰ σηκώσῃς τὸν κράββατον. 11Ἀπεκρίθη πρὸς αὐτούς· Ὁ ἰατρεύσας με, ἐκεῖνος μοὶ εἶπε· Σήκωσον τὸν κράββατόν σου, καὶ περιπάτει.12Ἠρώτησαν λοιπὸν αὐτόν· Τίς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅστις σοὶ εἶπε, Σήκωσον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει;13Ὁ δὲ ἰατρευθεὶς δὲν ἤξευρε τίς εἶναι· διότι ὁ Ἰησοῦς ὑπεξῆλθεν, ἐπειδή ἦτο ὄχλος πολὺς ἐν τῷ τόπῳ.14Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἰδού, ἔγεινες ὑγιής· μηκέτι ἁμάρτανε, διὰ νὰ μή σοὶ γείνῃ τι χειρότερον.15Ὑπῆγε λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε πρὸς τοὺς Ἰουδαίους ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἰατρεύσας αὐτόν.16Καὶ διὰ τοῦτο κατέτρεχον τὸν Ἰησοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἐζήτουν νὰ θανατώσωσιν αὐτόν, διότι ἔκαμνε ταῦτα ἐν σαββάτῳ. 17Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη πρὸς αὐτούς· Ὁ Πατήρ μου ἐργάζεται ἕως τώρα, καὶ ἐγὼ ἐργάζομαι.18Διὰ τοῦτο λοιπὸν μᾶλλον ἐζήτουν οἱ Ἰουδαῖοι νὰ θανατώσωσιν αὐτόν, διότι οὐχὶ μόνον παρέβαινε τὸ σάββατον, ἀλλὰ καὶ Πατέρα ἑαυτοῦ ἔλεγε τὸν Θεόν, ἴσον μὲ τὸν Θεὸν κάμνων ἑαυτόν.

1[Ὠιδή τῶν Ἀναβαθμῶν, τοῦ Δαβίδ.] Ἰδού, τὶ καλὸν καὶ τί τερπνόν, νὰ συγκατοικῶσιν ἐν ὁμονοίᾳ ἀδελφοί. 2Εἶναι ὡς τὸ πολύτιμον μύρον ἐπὶ τὴν κεφαλήν, τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸν πώγωνα, τὸν πώγωνα τοῦ Ἀαρών· τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸ στόμιον τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ· 3ὡς ἡ δρόσος τοῦ Ἀερμών, ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη τῆς Σιών· διότι ἐκεῖ διώρισεν ὁ Κύριος τὴν εὐλογίαν, ζωήν ἕως τοῦ αἰῶνος.

1Καὶ ἐπεσκέφθη ὁ Κύριος τὴν Σάρραν, ὡς εἶπε· καὶ ἔκαμεν ὁ Κύριος εἰς τὴν Σάρραν, ὡς ἐλάλησε.2Καὶ συνέλαβεν ἡ Σάρρα, καὶ ἐγέννησεν εἰς τὸν Ἀβραὰμ υἱὸν ἐν τῷ γήρατι αὐτοῦ· κατὰ τὸν καιρόν, τὸν ὁποῖον εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Θεός.3Καὶ ἐκάλεσεν ὁ Ἀβραὰμ τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ αὑτοῦ, τοῦ γεννηθέντος εἰς αὐτόν, τὸν ὁποῖον ἡ Σάρρα ἐγέννησεν εἰς αὐτόν, Ἰσαάκ.4Περιέτεμε δὲ ὁ Ἀβραὰμ τὸν υἱὸν αὑτοῦ Ἰσαὰκ τὴν ὀγδόην ἡμέραν, ὡς προσέταξεν εἰς αὐτὸν ὁ Θεός. 5Ἦτο δὲ ὁ Ἀβραὰμ ἐκατὸν ἐτῶν, ὅτε ἐγεννήθη εἰς αὐτὸν Ἰσαὰκ ὁ υἱὸς αὐτοῦ.6Καὶ εἶπεν ἡ Σάρρα, Ὁ Θεὸς μὲ ἔκαμε νὰ γελῶ· ὅστις ἀκούσῃ, θέλει γελᾷ μετ᾿ ἐμοῦ.7Καὶ εἶπε, Τίς ἤθελεν εἰπεῖ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ἤθελε θηλάσει τέκνα ἡ Σάρρα; ἐπειδή ἐγέννησα υἱὸν ἐν τῷ γήρατι αὐτοῦ. 8Τὸ δὲ παιδίον ηὔξησε καὶ ἀπεγαλακτίσθη· καὶ ἔκαμεν ὁ Ἀβραὰμ μέγα συμπόσιον, καθ᾿ ἥν ἡμέραν ἀπεγαλακτίσθη ὁ Ἰσαάκ. 9Καὶ εἶδεν ἡ Σάρρα τὸν υἱὸν τῆς Ἄγαρ τῆς Αἰγυπτίας, τὸν ὁποῖον ἐγέννησεν εἰς τὸν Ἀβραάμ, περιγελῶντα τὸν Ἰσαάκ.10Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Ἀβραάμ, Δίωξον τὴν δούλην ταύτην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· διότι δὲν θέλει κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς δούλης ταύτης μετὰ τοῦ υἱοῦ μου, τοῦ Ἰσαάκ. 11Ἐφάνη δὲ σκληρὸν σφόδρα τὸ πρᾶγμα εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Ἀβραὰμ περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ.12Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἀβραάμ, Ἄς μή φανῇ σκληρὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου περὶ τοῦ παιδίου καὶ περὶ τῆς δούλης σου· κατὰ πάντα ὅσα εἴπῃ πρὸς σὲ ἡ Σάρρα, ἄκουε τοὺς λόγους αὐτῆς· διότι ἐν τῷ Ἰσαὰκ θέλει κληθῆ εἰς σὲ σπέρμα·13καὶ τὸν υἱὸν δὲ τῆς δούλης εἰς ἔθνος θέλω καταστήσει αὐτόν· διότι εἶναι σπέρμα σου. 14Σηκωθεὶς δὲ ὁ Ἀβραὰμ ἐνωρὶς τὸ πρωΐ, ἔλαβεν ἄρτους καὶ ἀσκὸν ὕδατος καὶ ἔδωκεν εἰς τὴν Ἄγαρ, ἐπιθέσας αὐτὰ ἐπὶ τὸν ὦμον αὐτῆς, καὶ τὸ παιδίον, καὶ ἀπέπεμψεν αὐτήν. Ἡ δὲ ἀναχωρήσασα περιεπλανᾶτο ἐν τῇ ἐρήμῳ Βήρ-σαβεέ.15Καὶ ἀφοῦ ἐτελείωσε τὸ ὕδωρ ἀπὸ τοῦ ἀσκοῦ, ἔρριψε τὸ παιδίον ὑποκάτω ἑνὸς θάμνου·16καὶ ἐλθοῦσα ἐκάθισεν ἀπέναντι, μακρὰν ἕως τόξου βολῆς· διότι εἶπε, νὰ μή ἴδω τὸν θάνατον τοῦ παιδίου. Καὶ ἐκάθισεν ἀπέναντι καὶ ὕψωσε τὴν φωνήν αὐτῆς καὶ ἔκλαυσεν. 17Εἰσήκουσε δὲ ὁ Θεὸς τὴν φωνήν τοῦ παιδίου· καὶ ἐφώνησεν ἄγγελος Θεοῦ πρὸς τὴν Ἄγαρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν, Τί ἔχεις, Ἄγαρ; μή φοβοῦ· διότι ἤκουσεν ὁ Θεὸς τὴν φωνήν τοῦ παιδίου ἐκ τοῦ τόπου ἔνθα κεῖται·18σηκώθητι, λάβε τὸ παιδίον, καὶ κράτει αὐτὸ μὲ τὴν χεῖρά σου· διότι θέλω καταστήσει αὐτὸ εἰς ἔθνος μέγα. 19Καὶ ἤνοιξεν ὁ Θεὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα φρέαρ ὕδατος ὑπῆγε καὶ ἐγέμισε τὸν ἀσκὸν ὕδωρ καὶ ἐπότισε τὸ παιδίον. 20Καὶ ἦτο ὁ Θεὸς μετὰ τοῦ παιδίου, καὶ ηὔξησε, καὶ κατῴκησεν ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ἔγεινε τοξότης.21Καὶ κατῴκησεν ἐν τῇ ἐρήμῳ Φαράν· καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἔλαβεν εἰς αὐτὸν γυναῖκα ἐκ γῆς Αἰγύπτου. 22Κατ᾿ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ὁ Ἀβιμέλεχ, μετὰ τοῦ Φιχὸλ ἀρχιστρατήγου τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, εἶπε πρὸς τὸν Ἀβραάμ, λέγων, Ὁ Θεὸς εἶναι μετὰ σοῦ εἰς πάντα ὅσα πράττεις·23τώρα λοιπὸν ὅμοσον πρὸς ἐμὲ ἐδὼ εἰς τὸν Θεόν, ὅτι δὲν θέλεις ψευσθῆ πρὸς ἐμέ, οὔτε πρὸς τὸν υἱὸν μου, οὔτε πρὸς τοὺς ἐγγόνους μου· ἀλλὰ κατὰ τὸ ἔλεος, τὸ ὁποῖον ἔκαμα εἰς σέ, θέλεις κάμει εἰς ἐμέ, καὶ εἰς τὴν γῆν ὅπου παρῴκησας. 24Καὶ εἶπεν ὁ Ἀβραάμ, Ἐγὼ θέλω ὁμόσει.25Καὶ ἔλεγξεν ὁ Ἀβραὰμ τὸν Ἀβιμέλεχ διὰ τὸ φρέαρ τοῦ ὕδατος, τὸ ὁποῖον ἀφήρπασαν οἱ δοῦλοι τοῦ Ἀβιμέλεχ.26Καὶ εἶπεν ὁ Ἀβιμέλεχ, Δὲν ἐξεύρω τίς ἔπραξε τὸ πρᾶγμα τοῦτο· καὶ οὔτε σὺ μὲ ἐφανέρωσας καὶ οὔτε ἐγὼ ἤκουσα, εἰμή σήμερον. 27Καὶ λαβὼν ὁ Ἀβραὰμ πρόβατα καὶ βόας, ἔδωκεν εἰς τὸν Ἀβιμέλεχ· καὶ ἔκαμον ἀμφότεροι συνθήκην.28Καὶ ἔβαλεν ὁ Ἀβραὰμ κατὰ μέρος ἑπτὰ θηλυκὰ ἀρνία τοῦ ποιμνίου.29Καὶ εἶπεν ὁ Ἀβιμέλεχ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, Τί εἶναι ταῦτα τὰ ἑπτὰ θηλυκὰ ἀρνία, τὰ ὁποῖα ἔβαλες κατὰ μέρος;30Ὁ δὲ εἶπεν, Ὅτι ταῦτα τὰ ἑπτὰ θηλυκὰ ἀρνία θέλεις λάβει ἐκ τῆς χειρὸς μου, διὰ νὰ ἦναι εἰς ἐμὲ εἰς μαρτύριον ὅτι ἐγὼ ἔσκαψα τὸ φρέαρ τοῦτο.31διὰ τοῦτο νόμασε τὸν τόπον ἐκεῖνον, Βήρ-σαβεέ· διότι ἐκεῖ ὥμοσαν ἀμφότεροι.32Καὶ ἔκαμον συνθήκην ἐν Βήρ-σαβεέ. Ἐσηκώθη δὲ ὁ Ἀβιμέλεχ καὶ Φιχὸλ ὁ ἀρχιστράτηγος τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν γῆν τῶν Φιλισταίων.33Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Ἀβραὰμ δρυμὸν ἐν Βήρ-σαβεέ· καὶ ἐπεκαλέσθη ἐκεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, τοῦ αἰωνίου Θεοῦ.34Παρῴκησε δὲ ὁ Ἀβραὰμ ἐν τῇ γῇ τῶν Φιλισταίων ἡμέρας πολλάς.