1Ἀνέβη δὲ ὁ Ἄβραμ ἐξ Αἰγύπτου, αὐτὸς καὶ ἡ γυνή αὐτοῦ, καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ὁ Λὼτ μετ᾿ αὐτοῦ, πρὸς μεσημβρίαν.2Καὶ ὁ Ἄβραμ ἦτο πλούσιος σφόδρα εἰς κτήνη, εἰς ἀργύριον καὶ εἰς χρυσίον.3Καὶ ὑπῆγεν ὁδεύων ἀπὸ μεσημβρίας ἕως Βαιθήλ ἕως τοῦ τόπου ὅπου ἦτο ἡ σκηνή αὐτοῦ τὸ πρότερον μεταξὺ Βαιθήλ καὶ Γαί·4εἰς τὸν τόπον τοῦ θυσιαστηρίου, τὸ ὁποῖον εἶχε κάμει ἐκεῖ καταρχάς· καὶ ἐπεκαλέσθη ἐκεῖ ὁ Ἄβραμ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. 5Καὶ ὁ Λὼτ ἀκόμη, ὁ συμπορευόμενος μετὰ τοῦ Ἄβραμ, εἶχε πρόβατα καὶ βόας καὶ σκηνάς.6Καὶ δὲν ἐχώρει αὐτοὺς ἡ γῆ διὰ νὰ κατοικῶσιν ὁμοῦ· διότι ἦσαν τὰ ὑπάρχοντα αὐτῶν πολλά, καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ κατοικῶσιν ὁμοῦ.7Καὶ συνέβη ἔρις μεταξὺ τῶν ποιμένων τῶν κτηνῶν τοῦ Ἄβραμ καὶ τῶν ποιμένων τῶν κτηνῶν τοῦ Λώτ· οἱ δὲ Χαναναῖοι καὶ οἱ Φερεζαῖοι κατῴκουν τότε τὴν γῆν. 8Εἶπε δὲ ὁ Ἄβραμ πρὸς τὸν Λώτ, Ἄς μή ἦναι, παρακαλῶ, ἔρις μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ μεταξὺ τῶν ποιμένων μου καὶ τῶν ποιμένων σου· διότι ἀδελφοὶ εἴμεθα ἡμεῖς·9δὲν εἶναι πᾶσα ἡ γῆ ἔμπροσθέν σου; διαχωρίσθητι λοιπὸν ἀπ᾿ ἐμοῦ· ἐὰν σὺ ὑπάγῃς εἰς τὰ ἀριστερά, ἐγὼ ὑπάγω εἰς τὰ δεξιά· καὶ ἐὰν σὺ εἰς τὰ δεξιά, ἐγὼ εἰς τὰ ἀριστερά. 10Καὶ ὑψώσας ὁ Λὼτ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ, εἶδε πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου, ὅτι ἐποτίζετο ὅλη πρὸ τοῦ νὰ καταστρέψῃ ὁ Κύριος τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα, ὡς παράδεισος τοῦ Κυρίου, ὡς ἡ γῆ τῆς Αἰγύπτου, ἕως νὰ ὑπάγῃ τις εἰς Σηγώρ.11Καὶ ἔκλεξεν εἰς ἑαυτὸν ὁ Λὼτ πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου· καὶ μετεσκήνωσεν ὁ Λὼτ πρὸς ἀνατολάς, καὶ διεχωρίσθησαν ὁ εἷς ἀπὸ τοῦ ἄλλου.12Ὁ μὲν Ἄβραμ κατῴκησεν ἐν τῇ γῇ Χαναάν· ὁ δὲ Λὼτ κατῴκησε μεταξὺ τῶν πόλεων τῆς περιχώρου, καὶ ἔστησε τὰς σκηνὰς αὑτοῦ ἕως Σοδόμων.13Οἱ δὲ ἄνθρωποι τῶν Σοδόμων ἦσαν κακοὶ καὶ ἁμαρτωλοὶ σφόδρα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. 14Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Ἄβραμ, ἀφοῦ διεχωρίσθη ὁ Λὼτ ἀπ᾿ αὐτοῦ, Ὕψωσον τώρα τοὺς ὀφθαλμοὺς σου, καὶ ἰδὲ ἀπὸ τοῦ τόπου ὅπου εἶσαι, πρὸς ἄρκτον καὶ μεσημβρίαν καὶ ἀνατολήν καὶ δύσιν·15διότι πᾶσαν τὴν γῆν τὴν ὁποίαν βλέπεις, εἰς σὲ θέλω δώσει αὐτήν καὶ εἰς τὸ σπέρμα σου ἕως αἰῶνος·16καὶ θέλω καταστήσει τὸ σπέρμα σου ὡς τὴν ἄμμον τῆς γῆς· ὥστε ἐὰν δύναταί τις νὰ ἐξαριθμήσῃ τὴν ἄμμον τῆς γῆς, θέλει ἀριθμηθῆ καὶ τὸ σπέρμα σου.17Σηκωθεὶς διόδευσον τὴν γῆν εἰς τε τὸ μῆκος αὐτῆς καὶ εἰς τὸ πλάτος αὐτῆς· διότι εἰς σὲ θέλω δώσει αὐτήν.18Καὶ ἐσήκωσε τὴν σκηνήν αὑτοῦ ὁ Ἄβραμ, καὶ ἐλθὼν κατῴκησε πλησίον τῶν δρυῶν Μαμβρῆ, αἵτινες εἶναι ἐν Χεβρών, καὶ ᾠκοδόμησεν ἐκεῖ θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον.

4ἀλλὰ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς ὑπηρέται Θεοῦ, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις,5ἐν ῥαβδισμοῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις,6ἐν καθαρότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ,7ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, 8διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι ὅμως ἀληθεῖς,9ὡς ἀγνοούμενοι ἀλλὰ καλῶς γνωριζόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες ἀλλ᾿ ἰδού, ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι ἀλλὰ μή θανατούμενοι,10ὡς λυπούμενοι πάντοτε ὅμως χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς ὅμως πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ τὰ πάντα κατέχοντες. 11Τὸ στόμα ἡμῶν ἠνοίχθη πρὸς ἐσᾶς, Κορίνθιοι, ἡ καρδία ἡμῶν ἐπλατύνθη·12δὲν ἔχετε στενοχωρίαν ἐν ἡμῖν, ἀλλ᾿ ἔχετε στενοχωρίαν ἐν τοῖς σπλάγχνοις ὑμῶν·13τὴν αὐτήν λοιπὸν ἀντιμισθίαν ἀποδίδοντες, ὡς πρὸς τέκνα λαλῶ, πλατύνθητε καὶ σεῖς. 14Μή ὁμοζυγεῖτε μὲ τοὺς ἀπίστους· διότι τίνα μετοχήν ἔχει ἡ δικαιοσύνη μὲ τὴν ἀνομίαν; τίνα δὲ κοινωνίαν τὸ φῶς πρὸς τὸ σκότος;15Τίνα δὲ συμφωνίαν ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Βελίαλ; ἤ τίνα μερίδα ὁ πιστὸς μὲ τὸν ἄπιστον;16Τίνα δὲ συμβίβασιν ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ εἴδωλα; διότι σεῖς εἶσθε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι θέλω κατοικεῖ ἐν αὐτοῖς καὶ περιπατεῖ, καὶ θέλω εἶσθαι Θεὸς αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ θέλουσιν εἶσθαι λαὸς μου.17Διὰ τοῦτο. Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ μή ἐγγίσητε ἀκάθαρτον, καὶ ἐγὼ θέλω σᾶς δεχθῆ, 18καὶ θέλω εἶσθαι Πατήρ σας, καὶ σεῖς θέλετε εἶσθαι υἱοὶ μου καὶ θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

1[Ὠιδή τῶν Ἀναβαθμῶν, τοῦ Δαβίδ.] Ἰδού, τὶ καλὸν καὶ τί τερπνόν, νὰ συγκατοικῶσιν ἐν ὁμονοίᾳ ἀδελφοί. 2Εἶναι ὡς τὸ πολύτιμον μύρον ἐπὶ τὴν κεφαλήν, τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸν πώγωνα, τὸν πώγωνα τοῦ Ἀαρών· τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸ στόμιον τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ· 3ὡς ἡ δρόσος τοῦ Ἀερμών, ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη τῆς Σιών· διότι ἐκεῖ διώρισεν ὁ Κύριος τὴν εὐλογίαν, ζωήν ἕως τοῦ αἰῶνος.

23Μετὰ πάσης φυλάξεως φύλαττε τὴν καρδίαν σου· διότι ἐκ ταύτης προέρχονται αἱ ἐκβάσεις τῆς ζωῆς.24Ἀπόβαλε ἀπὸ σοῦ σκολιότητα στόματος, καὶ διαστροφήν χειλέων ἀπομάκρυνον ἀπὸ σοῦ.25Οἱ ὀφθαλμοὶ σου ἄς βλέπωσιν ὀρθά, καὶ τὰ βλέφαρά σου ἄς κατευθύνωνται ἔμπροσθέν σου.26Στάθμιζε τὸ βάδισμα τῶν ποδῶν σου, καὶ πᾶσαι αἱ ὁδοὶ σου θέλουσι κατευθυνθῆ.27Μή ἐκκλίνῃς δεξιὰ ἤ ἀριστερά· ἀπόστρεψον τὸν πόδα σου ἀπὸ κακοῦ.

14Καὶ ὅτε ἦλθε πρὸς τοὺς μαθητάς, εἶδε περὶ αὐτοὺς ὄχλον πολὺν καὶ γραμματεῖς κάμνοντας συζητήσεις μετ᾿ αὐτῶν.15Καὶ εὐθὺς πᾶς ὁ ὄχλος ἰδὼν αὐτὸν ἔγεινεν ἔκθαμβος καὶ προστρέχοντες ἠσπάζοντο αὐτόν.16Καὶ ἠρώτησε τοὺς γραμματεῖς· Τί συζητεῖτε μετ᾿ αὐτῶν;17Καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου, εἶπε· Διδάσκαλε, ἔφερα πρὸς σὲ τὸν υἱὸν μου, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον.18Καὶ ὅπου πιάσῃ αὐτὸν σπαράττει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὑτοῦ καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον πρὸς τοὺς μαθητὰς σου νὰ ἐκβάλωσιν αὐτό, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν.19Ἐκεῖνος δὲ ἀποκριθεὶς πρὸς αὐτόν, λέγει· Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε θέλω εἶσθαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε θέλω ὑπομένει ὑμᾶς; φέρετε αὐτὸν πρὸς ἐμέ.20Καὶ ἔφεραν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. Καὶ ὡς εἶδεν αὐτόν, εὐθὺς τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων.21Καὶ ἠρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· Πόσος καιρὸς εἶναι ἀφοῦ τοῦτο ἔγεινεν εἰς αὐτόν; Ὁ δὲ εἶπε· Παιδιόθεν.22Καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔρριψε καὶ εἰς ὕδατα, διὰ νὰ ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ ἐὰν δύνασαί τι, βοήθησον ἡμᾶς, σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.23Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· Τὸ ἐὰν δύνασαι νὰ πιστεύσῃς, πάντα εἶναι δυνατὰ εἰς τὸν πιστεύοντα.24Καὶ εὐθὺς κράξας ὁ πατήρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων, ἔλεγε· Πιστεύω, Κύριε· βοήθει εἰς τὴν ἀπιστίαν μου.25Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον, λέγων πρὸς αὐτό· Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγὼ σὲ προστάζω, Ἔξελθε ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ μή εἰσέλθῃς πλέον εἰς αὐτόν.26Καὶ τὸ πνεῦμα κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτόν, ἐξῆλθε, καὶ ἔγεινεν ὡς νεκρός, ὥστε πολλοὶ ἔλεγον ὅτι ἀπέθανεν.27Ὁ δὲ Ἰησοῦς πιάσας αὐτὸν ἀπὸ τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἐσηκώθη. 28Καὶ ὅτε εἰσῆλθεν εἰς οἶκον, οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν κατἰδίαν, Διὰ τί ἡμεῖς δὲν ἠδυνήθημεν νὰ ἐκβάλωμεν αὐτό;29Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· Τοῦτο τὸ γένος δὲν δύναται νὰ ἐξέλθῃ δι᾿ οὐδενὸς ἄλλου τρόπου εἰμή διὰ προσευχῆς καὶ νηστείας.