14 Ἀφοῦ δὲ παρεδόθη ὁ Ἰωάννης, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Γαλιλαίαν κηρύττων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ 15 καὶ λέγων ὅτι ἐπληρώθη ὁ καιρὸς καὶ ἐπλησίασεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ· μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε εἰς τὸ εὐαγγέλιον.

1Ἐπλησίαζον δὲ εἰς αὐτὸν πάντες οἱ τελῶναι καὶ οἱ ἁμαρτωλοί, διὰ νὰ ἀκούωσιν αὐτόν.2 Καὶ διεγόγγυζον οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ γραμματεῖς, λέγοντες ὅτι οὗτος ἁμαρτωλοὺς δέχεται καὶ συντρώγει μετ᾿ αὐτῶν.3 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτοὺς τὴν παραβολήν ταύτην, λέγων·4 Τίς ἄνθρωπος ἐξ ὑμῶν ἐὰν ἔχῃ ἑκατὸν πρόβατα καὶ χάσῃ ἕν ἐξ αὐτῶν, δὲν ἀφίνει τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ὑπάγει ζητῶν τὸ ἀπολωλός, ἑωσοῦ εὕρῃ αὐτό;5 Καὶ εὑρὼν αὐτό, βάλλει ἐπὶ τοὺς ὤμους αὑτοῦ χαίρων.6 Καὶ ἐλθὼν εἰς τὸν οἶκον, συγκαλεῖ τοὺς φίλους καὶ τοὺς γείτονας, λέγων πρὸς αὐτούς· Συγχάρητέ μοι, διότι εὗρον τὸ πρόβατόν μου τὸ ἀπολωλός.7 Σᾶς λέγω ὅτι οὕτω θέλει εἶσθαι χαρὰ ἐν τῷ οὐρανῷ διὰ ἕνα ἁμαρτωλὸν μετανοοῦντα μᾶλλον παρὰ διὰ ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίους, οἵτινες δὲν ἔχουσι χρείαν μετανοίας. 8 Ἤ τίς γυνή ἔχουσα δέκα δραχμάς, ἐὰν χάσῃ δραχμήν μίαν, δὲν ἀνάπτει λύχνον καὶ σαρόνει τὴν οἰκίαν καὶ ζητεῖ ἐπιμελῶς, ἕως ὅτου εὕρῃ αὐτήν;9 καὶ ἀφοῦ εὕρῃ, συγκαλεῖ τὰς φίλας καὶ τὰς γείτονας, λέγουσα· Συγχάρητέ μοι, διότι εὗρον τὴν δραχμήν τὴν ὁποίαν ἔχασα.10 Οὕτω, σᾶς λέγω, χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ διὰ ἕνα ἁμαρτωλὸν μετανοοῦντα.

8 Εἶπε δὲ ὁ Ἄβραμ πρὸς τὸν Λώτ, Ἄς μή ἦναι, παρακαλῶ, ἔρις μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ μεταξὺ τῶν ποιμένων μου καὶ τῶν ποιμένων σου· διότι ἀδελφοὶ εἴμεθα ἡμεῖς·9 δὲν εἶναι πᾶσα ἡ γῆ ἔμπροσθέν σου; διαχωρίσθητι λοιπὸν ἀπ᾿ ἐμοῦ· ἐὰν σὺ ὑπάγῃς εἰς τὰ ἀριστερά, ἐγὼ ὑπάγω εἰς τὰ δεξιά· καὶ ἐὰν σὺ εἰς τὰ δεξιά, ἐγὼ εἰς τὰ ἀριστερά. 10 Καὶ ὑψώσας ὁ Λὼτ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ, εἶδε πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου, ὅτι ἐποτίζετο ὅλη πρὸ τοῦ νὰ καταστρέψῃ ὁ Κύριος τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα, ὡς παράδεισος τοῦ Κυρίου, ὡς ἡ γῆ τῆς Αἰγύπτου, ἕως νὰ ὑπάγῃ τις εἰς Σηγώρ.11 Καὶ ἔκλεξεν εἰς ἑαυτὸν ὁ Λὼτ πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου· καὶ μετεσκήνωσεν ὁ Λὼτ πρὸς ἀνατολάς, καὶ διεχωρίσθησαν ὁ εἷς ἀπὸ τοῦ ἄλλου.12 Ὁ μὲν Ἄβραμ κατῴκησεν ἐν τῇ γῇ Χαναάν· ὁ δὲ Λὼτ κατῴκησε μεταξὺ τῶν πόλεων τῆς περιχώρου, καὶ ἔστησε τὰς σκηνὰς αὑτοῦ ἕως Σοδόμων.13 Οἱ δὲ ἄνθρωποι τῶν Σοδόμων ἦσαν κακοὶ καὶ ἁμαρτωλοὶ σφόδρα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. 14 Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Ἄβραμ, ἀφοῦ διεχωρίσθη ὁ Λὼτ ἀπ᾿ αὐτοῦ, Ὕψωσον τώρα τοὺς ὀφθαλμοὺς σου, καὶ ἰδὲ ἀπὸ τοῦ τόπου ὅπου εἶσαι, πρὸς ἄρκτον καὶ μεσημβρίαν καὶ ἀνατολήν καὶ δύσιν·15 διότι πᾶσαν τὴν γῆν τὴν ὁποίαν βλέπεις, εἰς σὲ θέλω δώσει αὐτήν καὶ εἰς τὸ σπέρμα σου ἕως αἰῶνος·16 καὶ θέλω καταστήσει τὸ σπέρμα σου ὡς τὴν ἄμμον τῆς γῆς· ὥστε ἐὰν δύναταί τις νὰ ἐξαριθμήσῃ τὴν ἄμμον τῆς γῆς, θέλει ἀριθμηθῆ καὶ τὸ σπέρμα σου.17 Σηκωθεὶς διόδευσον τὴν γῆν εἰς τε τὸ μῆκος αὐτῆς καὶ εἰς τὸ πλάτος αὐτῆς· διότι εἰς σὲ θέλω δώσει αὐτήν.18 Καὶ ἐσήκωσε τὴν σκηνήν αὑτοῦ ὁ Ἄβραμ, καὶ ἐλθὼν κατῴκησε πλησίον τῶν δρυῶν Μαμβρῆ, αἵτινες εἶναι ἐν Χεβρών, καὶ ᾠκοδόμησεν ἐκεῖ θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον.

10 Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὅστις ἐκάλεσεν ἡμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὑτοῦ δόξαν διὰ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ πάθητε ὀλίγον, αὐτὸς νὰ σᾶς τελειοποιήσῃ, στηρίξῃ, ἐνισχύσῃ, θεμελιώσῃ.11 Εἰς αὐτὸν εἴη ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. 12 Σᾶς ἔγραψα ἐν βραχυλογίᾳ διὰ τοῦ Σιλουανοῦ τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς φρονῶ, προτρέπων καὶ ἐπιμαρτυρῶν ὅτι αὕτη εἶναι ἡ ἀληθινή χάρις τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν ὁποίαν στέκεσθε. 13 Σᾶς ἀσπάζεται ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτή ἐκκλησία καὶ Μάρκος, ὁ υἱὸς μου. 14 Ἀσπάσθητε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη εἰς πάντας ὑμᾶς τοὺς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ἀμήν.

8 Καὶ ἐν ἡμέρᾳ τινὶ διέβαινεν ὁ Ἐλισσαιὲ εἰς Σουνάμ, ὅπου ἦτο γυνή τις μεγάλη, καὶ αὐτή ἐκράτησεν αὐτὸν διὰ νὰ φάγῃ ἄρτον. Καὶ ὁσάκις διέβαινεν, ἔστρεφεν ἐκεῖ διὰ νὰ φάγῃ ἄρτον.9 Καὶ εἶπεν ἡ γυνή πρὸς τὸν ἄνδρα αὑτῆς, Ἰδοὺ τώρα, γνωρίζω ὅτι εἶναι ἅγιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ οὗτος, ὅστις πάντοτε διαβαίνει πρὸς ἡμᾶς·10 ἄς κάμωμεν, παρακαλῶ, μικρὸν ὑπερῷον ἐπὶ τοῦ τοίχου· καὶ ἄς βάλωμεν ἐκεῖ δι᾿ αὐτὸν κλίνην καὶ τράπεζαν καὶ καθέδραν καὶ λύχνον, διὰ νὰ στρέφῃ ἐκεῖ, ὅταν ἔρχηται πρὸς ἡμᾶς. 11 Καὶ ἐν ἡμέρᾳ τινὶ ἦλθεν ἐκεῖ καὶ ἔστρεψεν εἰς τὸ ὑπερῷον καὶ ἐκοιμήθη ἐκεῖ.12 Καὶ εἶπε πρὸς Γιεζεὶ τὸν ὑπηρέτην αὑτοῦ, Κάλεσον τὴν Σουναμίτιν ταύτην. Καὶ ὅτε ἐκάλεσεν αὐτήν, ἐστάθη ἔμπροσθεν αὐτοῦ.13 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Εἰπὲ τώρα πρὸς αὐτήν, Ἰδού, σὺ ἔλαβες πάσας ταύτας τὰς φροντίδας ὑπὲρ ἡμῶν· τί νὰ κάμω πρὸς σέ; ἔχεις τί νὰ εἴπῃς πρὸς τὸν βασιλέα ἤ πρὸς τὸν ἀρχιστράτηγον; Ἡ δὲ ἀπεκρίθη, Ἐγὼ κατοικῶ μεταξὺ τοῦ λαοῦ μου. 14 Καὶ εἶπε, Τί λοιπὸν νὰ κάμω δι᾿ αὐτήν; Καὶ ὁ Γιεζεὶ ἀπεκρίθη, Ἀληθῶς, αὐτή δὲν ἔχει τέκνον, καὶ ὁ ἀνήρ αὐτῆς εἶναι γέρων.15 Καὶ εἶπε, Κάλεσον αὐτήν. Καὶ ὅτε ἐκάλεσεν αὐτήν, ἐστάθη εἰς τὴν θύραν.16 Καὶ εἶπε, Τὸ ἐρχόμενον ἔτος, κατὰ τοῦτον τὸν καιρόν, θέλεις ἔχει υἱὸν εἰς τὰς ἀγκάλας σου. Ἡ δὲ εἶπε, Μή, κύριέ μου, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, μή ψευσθῇς πρὸς τὴν δούλην σου. 17 Καί ἡ γυνή συνέλαβε καὶ ἐγέννησεν υἱὸν τὸ ἐρχόμενον ἔτος, κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ Ἐλισσαιέ.18 Καὶ ὅτε ἐμεγάλωσε τὸ παιδίον, ἐξῆλθεν ἡμέραν τινὰ πρὸς τὸν πατέρα αὑτοῦ εἰς τοὺς θεριστάς.19 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν πατέρα αὑτοῦ, τὴν κεφαλήν μου, τὴν κεφαλήν μου. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς τὸν δοῦλον, Λάβε αὐτὸ πρὸς τὴν μητέρα αὐτοῦ.20 Καὶ λαβὼν αὐτό, ἔφερεν αὐτὸ πρὸς τὴν μητέρα αὐτοῦ, καὶ ἐκάθησεν ἐπὶ τῶν γονάτων αὐτῆς μέχρι μεσημβρίας καὶ ἀπέθανε. 21 Καὶ ἀνέβη καὶ ἐπλαγίασεν αὐτὸ ἐπὶ τῆς κλίνης τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔκλεισε τὴν θύραν ἐπάνωθεν αὐτοῦ καὶ ἐξῆλθε.22 Καὶ ἐκάλεσε τὸν ἄνδρα αὑτῆς, λέγουσα, Ἀπόστειλον πρὸς ἐμέ, παρακαλῶ, ἕνα ἐκ τῶν δούλων καὶ μίαν ἐκ τῶν ὄνων, διὰ νὰ τρέξω πρὸς τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐπιστρέψω.23 Ὁ δὲ εἶπε, Διὰ τί σὺ ὑπάγεις σήμερον πρὸς αὐτόν; δὲν εἶναι νεομηνία οὐδὲ σάββατον. Ἡ δὲ εἶπεν, Εἰρήνη.24 Τότε ἔστρωσε τὴν ὄνον καὶ εἶπε πρὸς τὸν δοῦλον αὑτῆς, Σύρε καὶ προχώρει μή παύσῃς εἰς ἐμὲ τὴν πορείαν, ἐκτὸς ἐὰν σὲ προστάξω. 25 Καὶ ὑπῆγε καὶ ἦλθε πρὸς τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ ὄρος τὸν Κάρμηλον. Καὶ ὡς εἶδεν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ αὐτήν μακρόθεν, εἶπε πρὸς τὸν Γιεζεὶ τὸν ὑπηρέτην αὑτοῦ, Ἰδού, ἡ Σουναμίτις ἐκείνη·26 τώρα λοιπόν, τρέξον εἰς συνάντησιν αὐτῆς· καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτήν, Καλῶς ἔχεις; καλῶς ἔχει ὁ ἀνήρ σου; καλῶς ἔχει τὸ παιδίον; Ἡ δὲ εἶπε, Καλῶς.27 Καὶ ὅτε ἦλθε πρὸς τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ ὄρος, ἐπίασε τοὺς πόδας αὐτοῦ· ὁ δὲ Γιεζεὶ ἐπλησίασε διὰ νὰ ἀποσύρῃ αὐτήν. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶπεν, Ἄφες αὐτήν· διότι ἡ ψυχή αὐτῆς εἶναι κατάπικρος ἐν αὐτῇ· καὶ ὁ Κύριος ἔκρυψεν αὐτὸ ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ δὲν μοὶ ἐφανέρωσε. 28 Καὶ ἐκείνη εἶπε, Μήπως ἐζήτησα υἱὸν παρὰ τοῦ κυρίου μου; δὲν εἶπα, Μή μὲ ἀπατᾷς;29 Τότε εἶπε πρὸς τὸν Γιεζεί, Ζώσθητι τὴν ὀσφὺν σου καὶ λάβε τὴν βακτηρίαν μου εἰς τὴν χεῖρά σου καὶ ὕπαγε· ἐὰν ἀπαντήσῃς ἄνθρωπον, μή χαιρετήσῃς αὐτόν· καὶ ἐὰν τις σὲ χαιρετήσῃ, μή ἀποκριθῇς εἰς αὐτόν· καὶ ἐπίθες τὴν βακτηρίαν μου ἐπὶ τὸ πρόσωπον τοῦ παιδίου.30 Καὶ ἡ μήτηρ τοῦ παιδίου εἶπε, Ζῇ Κύριος καὶ ζῇ ἡ ψυχή σου, δὲν θέλω σὲ ἀφήσει. Καὶ ἐσηκώθη καὶ ἠκολούθησεν αὐτήν. 31 Ὁ δὲ Γιεζεὶ ἐπέρασεν ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἐπέθεσε τὴν βακτηρίαν ἐπὶ τὸ πρόσωπον τοῦ παιδίου· πλήν οὐδεμία φωνή καὶ οὐδεμία ἀκρόασις. Ὅθεν ἐπέστρεψεν εἰς συνάντησιν αὐτοῦ καὶ ἀπήγγειλε πρὸς αὐτόν, λέγων, Δὲν ἐξύπνησε τὸ παιδίον.32 Καὶ ὅτε εἰσῆλθεν ὁ Ἐλισσαιὲ εἰς τὴν οἰκίαν, ἰδοὺ, τὸ παιδίον νεκρόν, πλαγιασμένον ἐπὶ τῆς κλίνης αὐτοῦ.33 Εἰσῆλθε λοιπὸν καὶ ἔκλεισε τὴν θύραν ὄπισθεν τῶν δύο αὐτῶν καὶ προσηυχήθη εἰς τὸν Κύριον.34 Καὶ ἀνέβη καὶ ἐπλαγίασεν ἐπὶ τὸ παιδίον, καὶ ἐπέθεσε τὸ στόμα αὑτοῦ ἐπὶ τὸ στόμα ἐκείνου, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκείνου, καὶ τὰς χεῖρας αὑτοῦ ἐπὶ τὰς χεῖρας ἐκείνου· καὶ ἐξηπλώθη ἐπ᾿ αὐτό· καὶ ἐθερμάνθη ἡ σὰρξ τοῦ παιδίου.35 Ἔπειτα ἐσύρθη, καὶ περιεπάτει ἐν τῷ οἰκήματι πότε ἐδὼ καὶ πότε ἐκεῖ· καὶ ἀνέβη πάλιν καὶ ἐξηπλώθη ἐπ᾿ αὐτό· καὶ τὸ παιδίον ἐπταρνίσθη ἕως ἑπτάκις καὶ ἤνοιξε τὸ παιδίον τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ. 36 Τότε ἐφώνησε τὸν Γιεζεὶ καὶ εἶπε, Κάλεσον ταύτην τὴν Σουναμίτιν. Καὶ ἐκάλεσεν αὐτήν· καὶ ὅτε εἰσῆλθε πρὸς αὐτόν, εἶπε, Λάβε τὸν υἱὸν σου.37 Καὶ ἐκείνη εἰσῆλθε καὶ ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἕως ἐδάφους, καὶ ἐσήκωσε τὸν υἱὸν αὑτῆς καὶ ἐξῆλθεν.