10Καὶ ἤκουσεν ὁ Μωϋσῆς τὸν λαὸν κλαίοντα κατὰ τὰς συγγενείας αὑτῶν, ἕκαστον εἰς τὴν θύραν τῆς σκηνῆς αὐτοῦ· καὶ ἐξήφθη ἡ ὀργή τοῦ Κυρίου σφόδρα· ἐφάνη δὲ τοῦτο κακὸν καὶ εἰς τὸν Μωϋσῆν.11Καὶ εἶπεν ὁ Μωϋσῆς πρὸς τὸν Κύριον, Διὰ τί ἐταλαιπώρησας τὸν δοῦλόν σου; καὶ διὰ τί δὲν εὕρηκα χάριν ἐνώπιόν σου, ὥστε ἔβαλες ἐπ᾿ ἐμὲ τὸ φορτίον ὅλον τοῦ λαοῦ τούτου;12μήπως ἐγὼ συνέλαβον ὅλον τὸν λαὸν τοῦτον; ἤ ἐγὼ ἐγέννησα αὐτούς, διὰ νὰ μοὶ λέγῃς, Λάβε αὐτὸν εἰς τὸν κόλπον σου, καθὼς βαστάζει ἡ τροφὸς τὸ θηλάζον βρέφος, εἰς τὴν γῆν τὴν ὁποίαν ὥμοσας πρὸς τοὺς πατέρας αὐτῶν;13πόθεν εἰς ἐμὲ κρέατα νὰ δώσω εἰς ὅλον τὸν λαὸν τοῦτον; διότι κλαίουσι πρὸς ἐμέ, λέγοντες, Δὸς εἰς ἡμᾶς κρέας νὰ φάγωμεν·14δὲν δύναμαι ἐγὼ μόνος νὰ βαστάσω ὅλον τὸν λαὸν τοῦτον, διότι εἶναι πολὺ βαρὺ εἰς ἐμέ·15καὶ ἄν κάμνῃς οὕτως εἰς ἐμέ, θανάτωσόν με εὐθύς, δέομαι, ἐὰν εὕρηκα χάριν ἐνώπιόν σου, διὰ νὰ μή βλέπω τὴν δυστυχίαν μου. 16Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Σύναξον εἰς ἐμὲ ἑβδομήκοντα ἄνδρας ἐκ τῶν πρεσβυτέρων τοῦ Ἰσραήλ, τοὺς ὁποίους γνωρίζεις ὅτι εἶναι πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ καὶ ἄρχοντες αὐτῶν· καὶ φέρε αὐτοὺς εἰς τὴν σκηνήν τοῦ μαρτυρίου, ὅπου θέλουσι σταθῆ μετὰ σοῦ.17Καὶ θέλω καταβῆ καὶ λαλήσει ἐκεῖ μετὰ σοῦ· καὶ θέλω λάβει ἀπὸ τοῦ πνεύματος τοῦ ἐπὶ σὲ καὶ θέλω ἐπιθέσει ἐπ᾿ αὐτούς· καὶ θέλουσι βαστάζει τὸ φορτίον τοῦ λαοῦ μετὰ σοῦ, διὰ νὰ μή βαστάζῃς αὐτὸ σὺ μόνος.

6Διότι ὅντινα ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει καὶ μαστιγόνει πάντα υἱόν, τὸν ὁποῖον παραδέχεται. 7Ἐὰν ὑπομένητε τὴν παιδείαν, ὁ Θεὸς φέρεται πρὸς ἐσᾶς ὡς πρὸς υἱούς· διότι τίς υἱὸς εἶναι, τὸν ὁποῖον δὲν παιδεύει ὁ πατήρ;8Ἐὰν ὅμως ἦσθε χωρὶς παιδείαν, τῆς ὁποίας ἔγειναν μέτοχοι πάντες, ἄρα εἶσθε νόθοι καὶ οὐχὶ υἱοί,9ἔπειτα τοὺς μὲν κατὰ σάρκα πατέρας ἡμῶν εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐσεβόμεθα αὐτούς· δὲν θέλομεν ὑποταχθῆ πολλῷ μᾶλλον εἰς τὸν Πατέρα τῶν πνευμάτων καὶ ζήσει;10Διότι ἐκεῖνοι μὲν πρὸς ὀλίγας ἡμέρας ἐπαίδευον ἡμᾶς κατὰ τὴν ἀρέσκειαν αὑτῶν, ὁ δὲ πρὸς τὸ συμφέρον ἡμῶν, διὰ νὰ γείνωμεν μέτοχοι τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ.11Πᾶσα δὲ παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν δὲν φαίνεται ὅτι εἶναι πρόξενος χαρᾶς, ἀλλὰ λύπης, ὕστερον ὅμως ἀποδίδει εἰς τοὺς γυμνασθέντας δι᾿ αὐτῆς καρπὸν εἰρηνικὸν δικαιοσύνης. 12Διὰ τοῦτο ἀνορθώσατε τὰς κεχαυνωμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα,13καὶ κάμετε εἰς τοὺς πόδας σας εὐθείας ὁδούς, διὰ νὰ μή ἐκτραπῇ τὸ χωλόν, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ θεραπευθῆ. 14Ζητεῖτε εἰρήνην μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, χωρὶς τοῦ ὁποίου οὐδεὶς θέλει ἰδεῖ τὸν Κύριον,15παρατηροῦντες μήπως ὑστερῆταί τις ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μήπως ῥίζα τις πικρίας ἀναφύουσα φέρῃ ἐνόχλησιν καὶ διὰ ταύτης μιανθῶσι πολλοί,16μήπως ἦναί τις πόρνος ἤ βέβηλος καθὼς ὁ Ἠσαῦ, ὅστις διὰ μίαν βρῶσιν ἐπώλησε τὰ πρωτοτόκια αὑτοῦ.17Ἐπειδή ἐξεύρετε ὅτι καὶ μετέπειτα, θέλων νὰ κληρονομήσῃ τὴν εὐλογίαν, ἀπεδοκιμάσθη, διότι δὲν εὗρε τόπον μετανοίας, ἄν καὶ ἐξεζήτησεν αὐτήν μετὰ δακρύων.

36Καὶ ἦλθεν ἡ Ἀβιγαία πρὸς τὸν Νάβαλ· καὶ ἰδοὺ, εἶχε συμπόσιον ἐν τῷ οἴκῳ αὑτοῦ, ὡς συμπόσιον βασιλέως· καὶ ἡ καρδία τοῦ Νάβαλ ἦτο εὔθυμος ἐν αὐτῷ, καὶ ἦτο εἰς ἄκρον μεθυσμένος· ὅθεν δὲν ἀπήγγειλε πρὸς αὐτὸν οὐδέν, μικρὸν μέγα, ἕως τῆς αὐγῆς. 37Τὸ πρωΐ ὅμως, ἀφοῦ ὁ Νάβαλ ἐξεμέθυσεν, ἐφανέρωσε πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή αὐτοῦ τὰ πράγματα ταῦτα· καὶ ἐνεκρώθη ἡ καρδία αὐτοῦ ἐντὸς αὐτοῦ καὶ ἔγεινεν ὡς λίθος.38Καὶ μετὰ δέκα ἡμέρας περίπου ἐπάταξεν ὁ Κύριος τὸν Νάβαλ, καὶ ἀπέθανε.

142:1 Τότε ἀπεκρίθη ὁ Ἰὼβ πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπεν· 2Ἐξεύρω ὅτι δύνασαι τὰ πάντα, καὶ οὐδεὶς στοχασμὸς σου δύναται νὰ ἐμποδισθῇ.3Τίς οὗτος ὁ κρύπτων τὴν βουλήν ἀσυνέτως; Ἐγὼ λοιπὸν προέφερα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον δὲν ἐνόουν. Πράγματα ὑπερθαύμαστα δι᾿ ἐμέ, τὰ ὁποῖα δὲν ἐγνώριζον.4Ἄκουσον, δέομαι· καὶ ἐγὼ θέλω λαλήσει· θέλω σὲ ἐρωτήσει, καὶ σὺ δίδαξόν με.5Ἤκουον περὶ σοῦ μὲ τὴν ἀκοήν τοῦ τίου, ἀλλὰ τώρα ὁ ὀφθαλμὸς μου σὲ βλέπει· 6διὰ τοῦτο βδελύττομαι ἐμαυτόν, καὶ μετανοῶ ἐν χώματι καὶ σποδῷ.

1Κατὰ δὲ τὸ δευτερόπρωτον σάββατον διέβαινεν αὐτὸς διὰ τῶν σπαρτῶν καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀνέσπων τὰ στάχυα καὶ ἔτρωγον, τρίβοντες μὲ τὰς χεῖρας.2Τινὲς δὲ τῶν Φαρισαίων εἶπον πρὸς αὐτούς· Διὰ τί πράττετε ὅ, τι δὲν συγχωρεῖται νὰ πράττηται ἐν τοῖς σάββασι;3Καὶ ἀποκριθεὶς πρὸς αὐτούς, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Οὐδὲ τοῦτο δὲν ἀνεγνώσατε, τὸ ὁποῖον ἔπραξεν ὁ Δαβίδ, ὁπότε ἐπείνασεν αὐτὸς καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ὄντες;4πῶς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ καὶ ἔλαβε τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως καὶ ἔφαγε καὶ ἔδωκε καὶ εἰς τοὺς μετ᾿ αὐτοῦ, τοὺς ὁποίους δὲν εἶναι συγκεχωρημένον νὰ φάγωσιν εἰμή μόνοι οἱ ἱερεῖς; 5Καὶ ἔλεγε πρὸς αὐτοὺς ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου κύριος εἶναι καὶ τοῦ σαββάτου. 6Καὶ πάλιν ἐν ἄλλῳ σαββάτῳ εἰσῆλθεν εἰς τὴν συναγωγήν καὶ ἐδίδασκε· καὶ ἦτο ἐκεῖ ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ δεξιὰ χεὶρ ἦτο ξηρά.7Παρετήρουν δὲ αὐτὸν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ἄν ἐν τῷ σαββάτῳ θέλῃ θεραπεύσει, διὰ νὰ εὕρωσι κατηγορίαν κατ᾿ αὐτοῦ.8Αὐτὸς ὅμως ἐγνώριζε τοὺς διαλογισμοὺς αὐτῶν καὶ εἶπε πρὸς τὸν ἄνθρωπον τὸν ἔχοντα ξηρὰν τὴν χεῖρα· Σηκώθητι καὶ στῆθι εἰς τὸ μέσον. Καὶ ἐκεῖνος σηκωθεὶς ἐστάθη.9Εἶπε λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς πρὸς αὐτούς· Θέλω σᾶς ἐρωτήσει τί εἶναι συγκεχωρημένον, νὰ ἀγαθοποιήσῃ τις ἐν τοῖς σάββασιν ἤ νὰ κακοποιήσῃ; νὰ σώσῃ ψυχήν ἤ νὰ ἀπολέσῃ;10Καὶ περιβλέψας πάντας αὐτούς, εἶπε πρὸς τὸν ἄνθρωπον· Ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου. Ὁ δὲ ἔκαμεν οὕτω, καὶ ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑγιής ὡς ἡ ἄλλη. 11Αὐτοὶ δὲ ἐπλήσθησαν μανίας καὶ συνωμίλουν πρὸς ἀλλήλους τί νὰ κάμωσιν εἰς τὸν Ἰησοῦν. 12Ἐν ἐκείναις δὲ ταῖς ἡμέραις ἐξῆλθεν εἰς τὸ ὄρος νὰ προσευχηθῇ, καὶ διενυκτέρευεν ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ.13Καὶ ὅτε ἔγεινεν ἡμέρα, ἔκραξε τοὺς μαθητὰς αὑτοῦ καὶ ἐξέλεξεν ἐξ αὐτῶν δώδεκα, τοὺς ὁποίους καὶ νόμασεν ἀποστόλους,14τὸν Σίμωνα, τὸν ὁποῖον καὶ νόμασε Πέτρον, καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, Φίλιππον καὶ Βαρθολομαῖον,15Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἀλφαίου καὶ Σίμωνα τὸν καλούμενον Ζηλωτήν,16Ἰούδαν τὸν ἀδελφὸν Ἰακώβου, καὶ Ἰούδαν τὸν Ἰσκαριώτην, ὅστις καὶ ἔγεινε προδότης, 17καὶ καταβὰς μετ᾿ αὐτῶν ἐστάθη ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ παρῆσαν ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλήμ καὶ τῆς παραλίας Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἵτινες ἦλθον διὰ νὰ ἀκούσωσιν αὐτὸν καὶ νὰ ἰατρευθῶσιν ἀπὸ τῶν νόσων αὑτῶν,18καὶ οἱ ἐνοχλούμενοι ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο.19Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει νὰ ἐγγίζῃ αὐτόν, διότι δύναμις ἐξήρχετο παρ᾿ αὐτοῦ καὶ ἰάτρευε πάντας. 20Καὶ αὐτὸς σηκώσας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὑτοῦ, ἔλεγε· Μακάριοι σεῖς οἱ πτωχοί, διότι ὑμετέρα εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.21Μακάριοι οἱ πεινῶντες τώρα, διότι θέλετε χορτασθῆ. Μακάριοι οἱ κλαίοντες τώρα, διότι θέλετε γελάσει.22Μακάριοι εἶσθε, ὅταν σᾶς μισήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν σᾶς ἀφορίσωσι καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομά σας ὡς κακὸν ἕνεκεν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἄνθρώπου. 23Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· διότι ἰδού, ὁ μισθὸς σας εἶναι πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ· ἐπειδή οὕτως ἔπραττον εἰς τοὺς προφήτας οἱ πατέρες αὐτῶν. 24Πλήν οὐαὶ εἰς ἐσᾶς τοὺς πλουσίους, διότι ἀπηλαύσατε τὴν παρηγορίαν σας.25Οὐαὶ εἰς ἐσᾶς, οἱ κεχορτασμένοι, διότι θέλετε πεινάσει. Οὐαὶ εἰς ἐσᾶς, οἱ γελῶντες τώρα, διότι θέλετε πενθήσει καὶ κλαύσει.26Οὐαὶ εἰς ἐσᾶς, ὅταν πάντες οἱ ἄνθρωποι σᾶς εὐφημήσωσι· διότι οὕτως ἔπραττον εἰς τοὺς ψευδοπροφήτας οἱ πατέρες αὐτῶν. 27Ἀλλὰ πρὸς ἐσᾶς τοὺς ἀκούοντας λέγω· Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς σας, ἀγαθοποιεῖτε ἐκείνους, οἵτινες σᾶς μισοῦσιν,28εὐλογεῖτε ἐκείνους, οἵτινες σᾶς καταρῶνται, καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ ἐκείνων, οἵτινες σᾶς βλάπτουσιν.