1Κατ᾿ ἐκείνας ἡμέρας ἠρρώστησεν ὁ Ἐζεκίας εἰς θάνατον· καὶ ἦλθε πρὸς αὐτὸν Ἡσαΐας ὁ προφήτης ὁ υἱὸς τοῦ Ἀμὼς καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Οὕτω λέγει Κύριος· Διάταξον περὶ τοῦ οἴκου σου· ἐπειδή ἀποθνήσκεις καὶ δὲν θέλεις ζήσει. 2Τότε ἔστρεψεν ὁ Ἐζεκίας τὸ πρόσωπον αὑτοῦ πρὸς τὸν τοῖχον καὶ προσηυχήθη εἰς τὸν Κύριον,3καὶ εἶπε, Δέομαι, Κύριε, ἐνθυμήθητι τώρα πῶς περιεπάτησα ἐνώπιόν σου ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἐν καρδίᾳ τελείᾳ καὶ ἔπραξα τὸ ἀρεστὸν ἐνώπιόν σου. Καὶ ἔκλαυσεν ὁ Ἐζεκίας κλαυθμὸν μέγαν. 4Τότε ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἡσαΐαν λέγων,5Ὕπαγε καὶ εἰπὲ πρὸς τὸν Ἐζεκίαν, Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Δαβὶδ τοῦ πατρὸς σου· Ἤκουσα τὴν προσευχήν σου, εἶδον τὰ δάκρυά σου· ἰδού, θέλω προσθέσει εἰς τὰς ἡμέρας σου δεκαπέντε ἔτη·6καὶ θέλω ἐλευθερώσει σὲ καὶ τὴν πόλιν ταύτην ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ βασιλέως τῆς Ἀσσυρίας καὶ θέλω ὑπερασπισθῆ τὴν πόλιν ταύτην·7καὶ τοῦτο θέλει εἶσθαι εἰς σὲ τὸ σημεῖον παρὰ Κυρίου ὅτι θέλει κάμει ὁ Κύριος τὸ πρᾶγμα τοῦτο, τὸ ὁποῖον ἐλάλησεν·8ἰδού, θέλω στρέψει ὀπίσω δέκα βαθμοὺς τὴν σκιὰν τῶν βαθμῶν, τοὺς ὁποίους κατέβη εἰς τὸ ἡλιακὸν ὡρολόγιον τοῦ Ἄχαζ. Καὶ ἐστράφη ὁ ἥλιος δέκα βαθμούς, διὰ τῶν ὁποίων εἶχε καταβῆ. 9Ταῦτα εἶναι τὰ γραφέντα ὑπὸ Ἐζεκίου βασιλέως τοῦ Ἰούδα, ὅτε ἠρρώστησε καὶ ἀνέλαβεν ἐκ τῆς ἀρρωστίας αὑτοῦ· 10Ἐγὼ εἶπα, Ἐν τῇ μεσημβρίᾳ τῶν ἡμερῶν μου θέλω ὑπάγει εἰς τὰς πύλας τοῦ τάφου· ἐστερήθην τὸ ὑπόλοιπον τῶν ἐτῶν μου.11Εἶπα, δὲν θέλω ἰδεῖ πλέον τὸν Κύριον, τὸν Κύριον, ἐν γῇ ζώντων· δὲν θέλω ἰδεῖ πλέον ἄνθρωπον μετὰ τῶν κατοίκων τοῦ κόσμου.12Ἡ ζωή μου ἔφυγε καὶ μετετοπίσθη ἀπ᾿ ἐμοῦ ὡς ποιμένος σκηνή· ἐκόπη ἡ ζωή μου ὡς ὑπὸ ὑφαντοῦ· ἀπὸ τοῦ στημονίου θέλει μὲ κόψει· ἀπὸ πρωΐας ἕως ἑσπέρας θέλεις μὲ τελειώσει.13Ἐστοχαζόμην ἕως πρωΐας, ὡς λέων θέλει συντρίψει πάντα τὰ ὀστᾶ μου· ἀπὸ πρωΐας ἕως ἑσπέρας θέλεις μὲ τελειώσει.14Ὡς γερανός, ὡς χελιδών, οὕτω ἐψέλλιζον· δυρόμην ὡς τρυγών· οἱ ὀφθαλμοὶ μου ἀπέκαμον ἀτενίζοντες εἰς τὰ ἄνω. Καταθλίβομαι, Κύριε· ἀνακούφισόν με.15Τί νὰ εἴπω; αὐτὸς καὶ εἶπε πρὸς ἐμὲ καὶ ἐξετέλεσε· θέλω διάγει πάντα τὰ ἔτη μου ἐν τῇ πικρίᾳ τῆς ψυχῆς μου. 16Ἐν τούτοις, Κύριε, ζῶσιν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἐν πᾶσι τούτοις ὑπάρχει ζωή τοῦ πνεύματός μου· σὺ βεβαίως μὲ θεραπεύεις καὶ μὲ ἀναζωοποιεῖς.17Ἰδού, ἀντὶ εἰρήνης ἐπῆλθεν ἐπ᾿ ἐμὲ μεγάλη πικρία· ἀλλὰ σύ, δι᾿ ἀγάπην τῆς ψυχῆς μου, ἐλύτρωσας αὐτήν ἀπὸ τοῦ λάκκου τῆς φθορᾶς· διότι ἔρριψας ὀπίσω τῶν νώτων σου πάσας τὰς ἁμαρτίας μου.18Διότι ὁ τάφος δὲν θέλει σὲ ὑμνήσει· ὁ θάνατος δὲν θέλει σὲ δοξολογήσει· οἱ καταβαίνοντες εἰς τὸν λάκκον δὲν θέλουσιν ἐλπίζει ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου.19Ὁ ζῶν, ὁ ζῶν, αὐτὸς θέλει σὲ ὑμνεῖ, καθὼς ἐγὼ ταύτην τὴν ἡμέραν· ὁ πατήρ θέλει εἰς τὰ τέκνα γνωστοποιήσει τὴν ἀλήθειάν σου.20Ὁ Κύριος ἦλθε νὰ μὲ σώσῃ· διὰ τοῦτο θέλομεν ψάλλει τὸ σμά μου ἐπὶ ἐντεταμένων ὀργάνων πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου. 21Διότι ὁ Ἡσαΐας εἶχεν εἰπεῖ, Ἄς λάβωσι παλάθην σύκων καὶ ἄς βάλωσιν αὐτήν ὡς ἔμπλαστρον ἐπὶ τὸ ἕλκος καὶ θέλει ἰατρευθῆ.22Καὶ ὁ Ἐζεκίας εἶχεν εἰπεῖ, Τί εἶναι τὸ σημεῖον ὅτι ἐγὼ θέλω ἀναβῆ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου;

1Κατ᾿ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἦλθόν τινες, ἀπαγγέλλοντες πρὸς αὐτὸν περὶ τῶν Γαλιλαίων, τῶν ὁποίων τὸ αἷμα ὁ Πιλάτος ἔμιξε μὲ τὰς θυσίας αὐτῶν.2Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς, εἶπε πρὸς αὐτούς· Νομίζετε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἦσαν ἁμαρτωλοὶ ὑπὲρ πάντας τοὺς Γαλιλαίους, διότι ἔπαθον τοιαῦτα;3Οὐχί, σᾶς λέγω, ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν μετανοῆτε, πάντες ὁμοίως θέλετε ἀπολεσθῆ.4Ἤ ἐκεῖνοι οἱ δεκαοκτώ, ἐπὶ τοὺς ὁποίους ἔπεσεν ὁ πύργος ἐν τῷ Σιλωὰμ καὶ ἐθανάτωσεν αὐτούς, νομίζετε ὅτι οὗτοι ἦσαν ἁμαρτωλοὶ ὑπὲρ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς κατοικοῦντας ἐν Ἱερουσαλήμ;5Οὐχί, σᾶς λέγω, ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν μετανοῆτε, πάντες ὁμοίως θέλετε ἀπολεσθῆ. 6Ἔλεγε δὲ ταύτην τὴν παραβολήν· Εἶχέ τις συκῆν πεφυτευμένην ἐν τῷ ἀμπελῶνι αὑτοῦ, καὶ ἦλθε ζητῶν καρπὸν ἐν αὐτῇ καὶ δὲν εὗρε.7Καὶ εἶπε πρὸς τὸν ἀμπελουργόν· Ἰδού, τρία ἔτη ἔρχομαι ζητῶν καρπὸν ἐν τῇ συκῇ ταύτῃ καὶ δὲν εὑρίσκω· ἔκκοψον αὐτήν· διὰ τί καταργεῖ καὶ τὴν γῆν;8Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς λέγει πρὸς αὐτόν· Κύριε, ἄφες αὐτήν καὶ τοῦτο τὸ ἔτος, ἕως ὅτου σκάψω περὶ αὐτήν καὶ βάλω κοπρίαν·9καὶ ἐὰν μὲν κάμῃ καρπόν, καλῶς· εἰ δὲ μή, θέλεις ἐκκόψει αὐτήν μετὰ ταῦτα.

28Δὲν ἐγνώρισας; δὲν ἤκουσας, ὅτι ὁ αἰώνιος Θεός, ὁ Κύριος, ὁ Ποιητής τῶν ἄκρων τῆς γῆς, δὲν ἀτονεῖ καὶ δὲν ἀποκάμνει; δὲν ἐξιχνιάζεται ἡ φρόνησις αὐτοῦ.29Δίδει ἰσχὺν εἰς τοὺς ἠτονημένους καὶ αὐξάνει τὴν δύναμιν εἰς τοὺς ἀδυνάτους.30Καὶ οἱ νέοι θέλουσιν ἀτονήσει καὶ ἀποκάμει, καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ νέοι θέλουσιν ἀδυνατήσει παντάπασιν·31ἀλλ᾿ οἱ προσμένοντες τὸν Κύριον θέλουσιν ἀνανεώσει τὴν δύναμιν αὑτῶν· θέλουσιν ἀναβῆ μὲ πτέρυγας ὡς ἀετοί· θέλουσι τρέξει καὶ δὲν θέλουσιν ἀποκάμει· θέλουσι περιπατήσει καὶ δὲν θέλουσιν ἀτονήσει.

1Ἐν τῷ τρίτῳ ἔτει τοῦ Κύρου, βασιλέως τῆς Περσίας, ἀπεκαλύφθη λόγος εἰς τὸν Δανιήλ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐκλήθη Βαλτασάσαρ· καὶ ὁ λόγος ἦτο ἀληθινὸς καὶ ἡ δύναμις τῶν λεγομένων μεγάλη· καὶ κατέλαβε τὸν λόγον καὶ ἐννόησε τὴν ὀπτασίαν. 2Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγὼ ὁ Δανιήλ ἤμην πενθῶν τρεῖς ὁλοκλήρους ἑβδομάδας.3Ἄρτον ἐπιθυμητὸν δὲν ἔφαγον καὶ κρέας καὶ οἶνος δὲν εἰσῆλθεν εἰς τὸ στόμα μου οὐδὲ ἤλειψα ἐμαυτὸν παντελῶς, μέχρι συμπληρώσεως τριῶν ὁλοκλήρων ἑβδομάδων.4Καὶ τὴν εἰκοστήν τετάρτην ἡμέραν τοῦ πρώτου μηνός, ἐνῷ ἤμην παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ μεγάλου ποταμοῦ, ὅστις εἶναι ὁ Τίγρις,5ἐσήκωσα τοὺς ὀφθαλμοὺς μου καὶ εἶδον καὶ ἰδού, εἷς ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος λινὰ καὶ αἱ ὀσφύες αὐτοῦ ἦσαν περιεζωσμέναι μὲ χρυσίον καθαρὸν τοῦ Οὐφάζ,6τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ ἦτο ὡς βηρύλλιον, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς θέα ἀστραπῆς, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς λαμπάδες πυρός, καὶ οἱ βραχίονες αὐτοῦ καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ὄψις χαλκοῦ στίλβοντος, καὶ ἡ φωνή τῶν λόγων αὐτοῦ ὡς φωνή ὄχλου. 7Καὶ μόνος ἐγὼ ὁ Δανιήλ εἶδον τὴν ὄρασιν· οἱ δὲ ἄνδρες οἱ ὄντες μετ᾿ ἐμοῦ δὲν εἶδον τὴν ὄρασιν· ἀλλὰ τρόμος μέγας ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔφυγον διὰ νὰ κρυφθῶσιν.8Ἐγὼ λοιπὸν ἔμεινα μόνος καὶ εἶδον τὴν ὄρασιν τὴν μεγάλην ταύτην, καὶ δὲν ἀπέμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί· καὶ ἡ ἀκμή μου μετεστράφη ἐν ἐμοὶ εἰς μαρασμὸν καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.9Ἤκουσα ὅμως τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ· καὶ ἐνῷ ἤκουον τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ, ἐγὼ ἤμην βεβυθισμένος εἰς βαθὺν ὕπνον ἐπὶ πρόσωπόν μου καὶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν γῆν.10Καὶ ἰδού, χεὶρ μὲ ἤγγισε καὶ μὲ ἤγειρεν ἐπὶ τὰ γόνατά μου καὶ τὰς παλάμας τῶν χειρῶν μου. 11Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Δανιήλ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ, ἐννόησον τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ἐγὼ λαλῶ πρὸς σέ, καὶ στῆθι ὀρθός· διότι πρὸς σὲ ἀπεστάλην τώρα. Καὶ ὅτε ἐλάλησε πρὸς ἐμὲ τὸν λόγον τοῦτον, ἐσηκώθην ἔντρομος.12Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Μή φοβοῦ, Δανιήλ· διότι ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας, καθ᾿ ἥν ἔδωκας τὴν καρδίαν σου εἰς τὸ νὰ ἐννοῇς καὶ κακουχῆσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου, εἰσηκούσθησαν οἱ λόγοι σου καὶ ἐγὼ ἦλθον εἰς τοὺς λόγους σου.13Πλήν ὁ ἄρχων τῆς βασιλείας τῆς Περσίας ἀνθίστατο εἰς ἐμὲ εἰκοσιμίαν ἡμέραν· ἀλλ᾿ ἰδού, ὁ Μιχαήλ, εἷς τῶν πρώτων ἀρχόντων, ἦλθε διὰ νὰ μοὶ βοηθήσῃ· καὶ ἐγὼ ἔμεινα ἐκεῖ πλησίον τῶν βασιλέων τῆς Περσίας.14Καὶ ἦλθον νὰ σὲ κάμω νὰ καταλάβῃς τί θέλει συμβῆ εἰς τὸν λαὸν σου ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις· διότι ἡ ὄρασις εἶναι ἔτι διὰ πολλὰς ἡμέρας. 15Καὶ ἐνῷ ἐλάλει τοιούτους λόγους πρὸς ἐμέ, ἔβαλον τὸ πρόσωπόν μου πρὸς τὴν γῆν καὶ ἔγεινα ἄφωνος.16Καὶ ἰδού, ὡς θέα υἱοῦ ἀνθρώπου ἤγγισε τὰ χείλη μου· τότε ἤνοιξα τὸ στόμα μου καὶ ἐλάλησα καὶ εἶπον πρὸς τὸν ἱστάμενον ἔμπροσθέν μου, Κύριέ μου, ἐξ αἰτίας τῆς ὀράσεως συνεστράφησαν τὰ ἐντόσθιά μου ἐν ἐμοὶ καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.17Καὶ πῶς δύναται ὁ δοῦλος τούτου τοῦ κυρίου μου νὰ λαλήσῃ μετὰ τοῦ κυρίου μου τούτου; ἐν ἐμοὶ βεβαίως ἀπὸ τοῦ νῦν δὲν ὑπάρχει οὐδεμία ἰσχὺς ἀλλ᾿ οὐδὲ πνοή ἔμεινεν ἐν ἐμοί. 18Καὶ μὲ ἤγγισε πάλιν ὡς θέα ἀνθρώπου καὶ μὲ ἐνίσχυσε,19καὶ εἶπε, Μή φοβοῦ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ· εἰρήνη εἰς σέ· ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε. Καὶ ἐνῷ ἐλάλει πρὸς ἐμέ, ἐνισχύθην καὶ εἶπον, Ἄς λαλήσῃ ὁ κύριός μου· διότι μὲ ἐνίσχυσας. 20Καὶ εἶπεν, Ἐξεύρεις διὰ τί ἦλθον πρὸς σέ; τώρα δὲ θέλω ἐπιστρέψει νὰ πολεμήσω μετὰ τοῦ ἄρχοντος τῆς Περσίας· καὶ ὅταν ἐξέλθω, ἰδού, ὁ ἄρχων τῆς Ἑλλάδος θέλει ἐλθεῖ.21Πλήν θέλω σοὶ ἀναγγείλει τὸ γεγραμμένον ἐν τῇ γραφῇ τῆς ἀληθείας· καὶ δὲν εἶναι οὐδεὶς ὁ ἀγωνιζόμενος μετ᾿ ἐμοῦ ὑπὲρ τούτων, εἰμή Μιχαήλ ὁ ἄρχων ὑμῶν.