4Ἐπειδή δὲ συνέτρεχεν ὄχλος πολὺς καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν ἀπὸ πάσης πόλεως, εἶπε διὰ παραβολῆς·5Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων, διὰ νὰ σπείρῃ τὸν σπόρον αὑτοῦ. Καὶ ἐνῷ ἔσπειρεν, ἄλλο μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδὸν καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγον αὐτό·6ἄλλο δὲ ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν καὶ ἀναφυὲν ἐξηράνθη, διότι δὲν εἶχεν ἰκμάδα·7καὶ ἄλλο ἔπεσεν εἰς τὸ μέσον τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυτρώσασαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό·8καὶ ἄλλο ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ ἀναφυὲν ἔκαμε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ταῦτα λέγων, ἐφώναζεν· Ὁ ἔχων ὦτα διὰ νὰ ἀκούῃ, ἄς ἀκούῃ. 9Ἠρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, λέγοντες· Τί σημαίνει ἡ παραβολή αὕτη; 10Ὁ δὲ εἶπεν· Εἰς ἐσᾶς ἐδόθη νὰ γνωρίσητε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἰς δὲ τοὺς λοιποὺς διὰ παραβολῶν, διὰ νὰ μή βλέπωσιν ἐνῷ βλέπουσι καὶ νὰ μή καταλαμβάνωσιν ἐνῷ ἀκούουσιν. 11Αὕτη δὲ εἶναι ἡ παραβολή· Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ·12οἱ δὲ σπειρόμενοι παρὰ τὴν ὁδὸν εἶναι οἱ ἀκούοντες, ἔπειτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ ἀφαιρεῖ τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, διὰ νὰ μή πιστεύσωσι καὶ σωθῶσιν.13Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας εἶναι ἐκεῖνοι οἵτινες, ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν δὲν ἔχουσιν, οἵτινες πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀποστατοῦσι.14Τὸ δὲ πεσὸν εἰς τὰς ἀκάνθας, οὗτοι εἶναι ἐκεῖνοι οἵτινες ἤκουσαν, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἠδονῶν τοῦ βίου ὑπάγουσι καὶ συμπνίγονται καὶ δὲν τελεσφοροῦσι.15Τὸ δὲ εἰς τὴν καλήν γῆν, οὗτοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἵτινες ἀκούσαντες τὸν λόγον, κρατοῦσιν ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

12Καὶ εἶπον οἱ ἄνδρες πρὸς τὸν Λώτ, Ἔχεις ἐδὼ ἄλλον τινά; γαμβρὸν υἱοὺς ἤ θυγατέρας ἤ ὅντινα ἄλλον ἔχεις ἐν τῇ πόλει, ἐξάγαγε αὐτοὺς ἐκ τοῦ τόπου·13διότι ἡμεῖς καταστρέφομεν τὸν τόπον τοῦτον, ἐπειδή ἡ κραυγή αὐτῶν ἐμεγάλυνεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου· καὶ ἀπέστειλεν ἡμᾶς ὁ Κύριος διὰ νὰ καταστρέψωμεν αὐτόν.14Ἐξῆλθε λοιπὸν ὁ Λὼτ καὶ ἐλάλησε πρὸς τοὺς γαμβροὺς αὑτοῦ, τοὺς μέλλοντας νὰ λάβωσι τὰς θυγατέρας αὐτοῦ, καὶ εἶπε, Σηκώθητε, ἐξέλθετε ἐκ τοῦ τόπου τούτου· διότι καταστρέφει ὁ Κύριος τὴν πόλιν. Ἀλλ᾿ ἐφάνη εἰς τοὺς γαμβροὺς αὑτοῦ ὡς ἀστεϊζόμενος. 15Καὶ ὅτε ἔγεινεν αὐγή, ἐβίαζον οἱ ἄγγελοι τὸν Λώτ, λέγοντες· Σηκώθητι, λάβε τὴν γυναῖκά σου καὶ τὰς δύο σου θυγατέρας, τὰς εὑρισκομένας ἐδώ, διὰ νὰ μή συναπολεσθῇς καὶ σὺ ἐν τῇ ἀνομίᾳ τῆς πόλεως.16Ἐπειδή δὲ ἐβράδυνεν, οἱ ἄνδρες πιάσαντες τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ τὴν χεῖρα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ καὶ τὰς χεῖρας τῶν δύο θυγατέρων αὐτοῦ, ἐξήγαγον αὐτὸν καὶ ἔθεσαν αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως. 17Καὶ ὅτε ἐξήγαγον αὐτοὺς ἔξω, εἶπεν ὁ Κύριος, Διάσωσον τὴν ζωήν σου· μή περιβλέψῃς ὀπίσω σου, καὶ μή σταθῇς καθ᾿ ὅλην τὴν περίχωρον· διασώθητι εἰς τὸ ὄρος, διὰ νὰ μή ἀπολεσθῇς.

28Καὶ ἤκουσεν Ἐλιὰβ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ὁ μεγαλήτερος, ἐνῷ ἐλάλει πρὸς τοὺς ἄνδρας· καὶ ἐξήφθη ὁ θυμὸς τοῦ Ἐλιὰβ ἐναντίον τοῦ Δαβίδ, καὶ εἶπε, Διὰ τί κατέβης ἐνταῦθα; καὶ εἰς ποῖον ἀφῆκες τὰ ὀλίγα ἐκεῖνα πρόβατα ἐν τῇ ἐρήμῳ; ἐγὼ ἐξεύρω τὴν ὑπερηφανίαν σου καὶ τὴν πονηρίαν τῆς καρδίας σου· βεβαίως διὰ νὰ ἰδῇς τὴν μάχην κατέβης.29Καὶ εἶπεν ὁ Δαβίδ, Τί ἔκαμα τώρα; δὲν εἶναι αἰτία;30Καὶ ἐστράφη ἀπ᾿ αὐτοῦ πρὸς ἄλλον καὶ ἐλάλησε κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον· καὶ ὁ λαὸς ἀπεκρίθη πάλιν πρὸς αὐτὸν κατὰ τὸν πρῶτον λόγον. 31Καὶ ὅτε ἠκούσθησαν οἱ λόγοι, τοὺς ὁποίους ἐλάλησεν ὁ Δαβίδ, ἀνήγγειλαν πρὸς τὸν Σαούλ· καὶ παρέλαβεν αὐτόν.32Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Σαούλ, Μηδενὸς ἀνθρώπου ἡ καρδία ἄς μή ταπεινόνηται διὰ τοῦτον· ὁ δοῦλός σου θέλει ὑπάγει καὶ πολεμήσει μετὰ τοῦ Φιλισταίου τούτου.33Καὶ εἶπεν ὁ Σαοὺλ πρὸς τὸν Δαβίδ, Δὲν δύνασαι νὰ ὑπάγῃς ἐναντίον τοῦ Φιλισταίου τούτου διὰ νὰ πολεμήσῃς μετ᾿ αὐτοῦ· διότι σὺ εἶσαι παιδίον, αὐτὸς δὲ ἀνήρ πολεμιστής ἐκ νεότητος αὑτοῦ. 34Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Σαούλ, Ὁ δοῦλός σου ἔβοσκε τὰ πρόβατα τοῦ πατρὸς αὑτοῦ, καὶ ἦλθε λέων καὶ ἄρκτος καὶ ἥρπασε πρόβατον ἐκ τοῦ ποιμνίου·35καὶ ἐξῆλθον κατόπιν αὐτοῦ καὶ ἐπάταξα αὐτὸν καὶ ἠλευθέρωσα αὐτὸ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ· καὶ καθὼς ἐσηκώθη ἐναντίον μου, ἥρπασα αὐτὸν ἀπὸ τῆς σιαγόνος καὶ ἐπάταξα αὐτὸν καὶ ἐθανάτωσα αὐτόν·36ἐπάταξεν ὁ δοῦλός σου καὶ τὸν λέοντα καὶ τὴν ἄρκτον· καὶ ὁ Φιλισταῖος οὗτος ὁ ἀπερίτμητος θέλει εἶσθαι ὡς ἕν ἐκ τούτων, ἐπειδή ἐξουθένησε τὰ στρατεύματα τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. 37Καὶ εἶπεν ὁ Δαβίδ, Ὁ Κύριος ὁ ἐλευθερώσας με ἐκ χειρὸς τοῦ λέοντος καὶ ἐκ χειρὸς τῆς ἄρκτου, οὗτος θέλει μὲ ἐλευθερώσει ἐκ χειρὸς τοῦ Φιλισταίου τούτου. Καὶ εἶπεν ὁ Σαοὺλ πρὸς τὸν Δαβίδ, Ὕπαγε, καὶ ὁ Κύριος ἄς ἦναι μετὰ σοῦ.38Καὶ ὥπλισεν ὁ Σαοὺλ τὸν Δαβὶδ μὲ τὴν πανοπλίαν αὑτοῦ καὶ ἔβαλε χαλκίνην περικεφαλαίαν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ· καὶ ἐνέδυσεν αὐτὸν θώρακα.39Καὶ ἐζώσθη ὁ Δαβὶδ τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ ἐπάνωθεν τῆς πανοπλίας αὐτοῦ καὶ ἠθέλησε νὰ περιπατήσῃ· διότι δὲν εἶχε δοκιμάσει. Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Σαούλ, Δὲν δύναμαι νὰ περιπατήσω μὲ ταῦτα· διότι δὲν ἐδοκίμασα ποτέ. Καὶ ἐξεδύθη ὁ Δαβὶδ αὐτὰ ἐπάνωθεν αὑτοῦ.40Καὶ ἔλαβε τὴν ῥάβδον αὑτοῦ ἐν τῇ χειρὶ αὑτοῦ, καὶ ἐξέλεξεν εἰς ἑαυτὸν πέντε λίθους ὁμαλοὺς ἐκ τοῦ χειμάρρου, καὶ θέσας αὐτοὺς εἰς τὸ ποιμενικὸν αὑτοῦ σακκίον καὶ θυλάκιον, τὴν δὲ σφενδόνην αὑτοῦ εἰς τὴν χεῖρα αὑτοῦ, ἐπλησίαζε πρὸς τὸν Φιλισταῖον. 41Ὁ δὲ Φιλισταῖος ἤρχετο προχωρῶν καὶ ἐπλησίαζε πρὸς τὸν Δαβίδ· καὶ ὁ ἀνήρ ὁ ἀσπιδοφόρος ἔμπροσθεν αὐτοῦ.42Καὶ ὅτε περιέβλεψεν ὁ Φιλισταῖος καὶ εἶδε τὸν Δαβίδ, κατεφρόνησεν αὐτόν· διότι ἦτο παιδίον καὶ ξανθὸς καὶ ὡραῖος τὴν ὄψιν.43Καὶ εἶπεν ὁ Φιλισταῖος πρὸς τὸν Δαβίδ, Κύων εἶμαι ἐγώ, ὥστε ἔρχεσαι πρὸς ἐμὲ μὲ ῥάβδους; Καὶ κατηράσθη ὁ Φιλισταῖος τὸν Δαβὶδ εἰς τοὺς θεοὺς αὑτοῦ.44Καὶ εἶπεν ὁ Φιλισταῖος πρὸς τὸν Δαβίδ, Ἐλθὲ πρὸς ἐμέ, καὶ θέλω παραδώσει τὰς σάρκας σου εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ εἰς τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ. 45Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Φιλισταῖον, Σὺ ἔρχεσαι ἐναντίον μου μὲ ῥομφαίαν καὶ δόρυ καὶ ἀσπίδα· ἐγὼ δὲ ἔρχομαι ἐναντίον σου ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων, τοῦ Θεοῦ τῶν στρατευμάτων τοῦ Ἰσραήλ, τὰ ὁποῖα σὺ ἐξουθένησας·46τὴν ἡμέραν ταύτην θέλει σὲ παραδώσει ὁ Κύριος εἰς τὴν χεῖρά μου· καὶ θέλω σὲ πατάξει καὶ ἀφαιρέσει ἀπὸ σοῦ τὴν κεφαλήν σου· καὶ θέλω παραδώσει τὰ πτώματα τοῦ στρατοπέδου τῶν Φιλισταίων τὴν ἡμέραν ταύτην εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ εἰς τά θηρία τῆς γῆς· διὰ νὰ γνωρίσῃ πᾶσα ἡ γῆ ὅτι εἶναι Θεὸς εἰς τὸν Ἰσραήλ·47καὶ θέλει γνωρίσει πᾶν τὸ πλῆθος τοῦτο ὅτι ὁ Κύριος δὲν σώζει μὲ ῥομφαίαν καὶ δόρυ· διότι τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ μάχη, καὶ αὐτὸς θέλει σᾶς παραδώσει εἰς τὴν χεῖρα ἡμῶν. 48Καὶ ὅτε ἐσηκώθη ὁ Φιλισταῖος καὶ ἤρχετο καὶ ἐπλησίαζεν εἰς συνάντησιν τοῦ Δαβίδ, ὁ Δαβὶδ ἔσπευσε καὶ ἔδραμε πρὸς μάχην ἐναντίον τοῦ Φιλισταίου.49Καὶ ἐκτείνας ὁ Δαβὶδ τὴν χεῖρα αὑτοῦ εἰς τὸ σακκίον, ἔλαβεν ἐκεῖθεν λίθον καὶ ἐσφενδόνησε καὶ ἐκτύπησε τὸν Φιλισταῖον κατὰ τὸ μέτωπον αὐτοῦ, ὥστε ὁ λίθος ἐνεπήχθη εἰς τὸ μέτωπον αὐτοῦ· καὶ ἔπεσε κατὰ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν.50καὶ ὑπερίσχυσεν ὁ Δαβὶδ κατὰ τοῦ Φιλισταίου διὰ τῆς σφενδόνης καὶ διὰ τοῦ λίθου, καὶ ἐκτύπησε τὸν Φιλισταῖον καὶ ἐθανάτωσεν αὐτόν. Ἀλλὰ δὲν ἦτο ῥομφαία ἐν τῇ χειρὶ τοῦ Δαβίδ· 51ὅθεν ὁ Δαβὶδ ἔδραμε καὶ σταθεὶς ἐπὶ τὸν Φιλισταῖον, ἔλαβε τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ καὶ ἔσυρεν αὐτήν ἐκ τῆς θήκης αὐτῆς, καὶ θανατώσας αὐτόν, ἀπέκοψε τὴν κεφαλήν αὐτοῦ μὲ αὐτήν. Ἰδόντες δὲ οἱ Φιλισταῖοι, ὅτι ἀπέθανεν ὁ ἰσχυρὸς αὐτῶν, ἔφυγον·52Τότε ἐσηκώθησαν οἱ ἄνδρες τοῦ Ἰσραήλ καὶ τοῦ Ἰούδα καὶ ἤλάλαξαν καὶ κατεδίωξαν τοὺς Φιλισταίους, ἕως τῆς εἰσόδου τῆς κοιλάδος, καὶ ἕως τῶν πυλῶν τῆς Ἀκκαρών. Καὶ ἔπεσον οἱ τραυματισμένοι τῶν Φιλισταίων ἐν τῇ ὁδῷ Σααραείμ, ἕως Γὰθ καὶ ἕως Ἀκκαρών.53Καὶ ἐπέστρεψαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ ἐκ τῆς καταδιώξεως τῶν Φιλισταίων καὶ διήρπασαν τὰ στρατόπεδα αὐτῶν.54Ὁ δὲ Δαβὶδ ἔλαβε τὴν κεφαλήν τοῦ Φιλισταίου, καὶ ἔφερεν αὐτήν εἰς Ἱερουσαλήμ· τὴν δὲ πανοπλίαν αὐτοῦ ἔβαλεν ἐν τῇ σκηνῇ αὑτοῦ. 55Ὅτε δὲ εἶδεν ὁ Σαοὺλ τὸν Δαβὶδ ἐξερχόμενον ἐναντίον τοῦ Φιλισταίου, εἶπε πρὸς Ἀβενήρ, τὸν ἀρχηγὸν τοῦ στρατεύματος, Ἀβενήρ, τίνος υἱὸς εἶναι ὁ νέος οὗτος; Καὶ ὁ Ἀβενήρ εἶπε, Ζῇ ἡ ψυχή σου, βασιλεῦ, δέν ἐξεύρω.56Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Ἐρώτησον σύ, τίνος υἱὸς εἶναι ὁ νεανίσκος οὗτος.57Καὶ καθὼς ἐπέστρεψεν ὁ Δαβίδ, πατάξας τὸν Φιλισταῖον, παρέλαβεν αὐτὸν ὁ Ἀβενήρ καὶ ἔφερεν αὐτὸν ἐνώπιον τοῦ Σαούλ· καὶ ἡ κεφαλή τοῦ Φιλισταίου ἦτο ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ.58Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Σαούλ, Τίνος υἱὸς εἶσαι, νέε; καὶ ἀπεκρίθη ὁ Δαβίδ, Ὁ υἱὸς τοῦ δούλου σου Ἰεσσαὶ τοῦ Βηθλεεμίτου.

1Ἡ δὲ Σάρα, ἡ γυνή τοῦ Ἄβραμ, δὲν ἐτεκνοποίει εἰς αὐτόν· εἶχε δὲ δούλην Αἰγυπτίαν, ὀνομαζομένην Ἄγαρ.2Καὶ εἶπεν ἡ Σάρα πρὸς τὸν Ἄβραμ, Ἰδού, ὁ Κύριος μὲ ἀπέκλεισε τῆς τεκνοποιΐας· εἴσελθε λοιπὸν πρὸς τὴν δούλην μου, ἴσως ἀποκτήσω τέκνον ἐξ αὐτῆς. Ὑπήκουσε δὲ ὁ Ἄβραμ εἰς τὸν λόγον τῆς Σάρας. 3Καὶ ἔλαβεν ἡ Σάρα ἡ γυνή τοῦ Ἄβραμ τὴν Ἄγαρ τὴν Αἰγυπτίαν, τὴν δούλην αὑτῆς, ἀφοῦ ὁ Ἄβραμ εἶχε κατοικήσει δέκα ἔτη ἐν τῇ γῇ Χαναάν, καὶ ἔδωκεν αὐτήν εἰς Ἄβραμ τὸν ἄνδρα αὑτῆς, διὰ νὰ ἦναι γυνή αὐτοῦ. 4Καὶ εἰσῆλθε πρὸς τὴν Ἄγαρ, καὶ ἐκείνη συνέλαβε· καὶ ὅτε εἶδεν ὅτι συνέλαβεν, ἡ κυρία αὐτῆς κατεφρονεῖτο ἐνώπιον αὐτῆς.5Καὶ εἶπεν ἡ Σάρα πρὸς τὸν Ἄβραμ, Ἐξ αἰτίας σου ἀδικοῦμαι. Ἐγὼ ἔδωκα τὴν δούλην μου εἰς τὸν κόλπον σου· καὶ ἀφοῦ εἶδεν ὅτι συνέλαβεν, ἐγὼ κατεφρονήθην ἐνώπιον αὐτῆς· ἄς κρίνῃ ὁ Κύριος μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ. 6Ὁ δὲ Ἄβραμ εἶπε πρὸς τὴν Σάραν, Ἰδού, ἡ δούλη σου εἶναι εἰς τὴν χεῖρά σου· κάμε εἰς αὐτήν ὅπως εἶναι ἀρεστὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου. Καὶ μετεχειρίσθη ἡ Σάρα αὐτήν κακῶς, καὶ ἐκείνη ἔφυγεν ἀπὸ προσώπου αὐτῆς. 7Εὗρε δὲ αὐτήν ἄγγελος Κυρίου πλησίον πηγῆς ὕδατος, ἐν τῇ ἐρήμῳ, πλησίον τῆς πηγῆς κατὰ τὴν ὁδὸν Σούρ·8καὶ εἶπεν, Ἄγαρ, δούλη τῆς Σάρας, πόθεν ἔρχεσαι καὶ ποῦ ὑπάγεις; Ἡ δὲ εἶπεν, Ἀπὸ προσώπου Σάρας τῆς κυρίας μου φεύγω.9Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου, Ἐπίστρεψον πρὸς τὴν κυρίαν σου καὶ ταπεινώθητι ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτῆς. 10Εἶπεν ἔτι ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτήν, Θέλω πληθύνει σφόδρα τὸ σπέρμα σου, ὥστε νὰ μή ἀριθμῆται διὰ τὸ πλῆθος.11Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου, Ἰδού, σὺ εἶσαι ἔγκυος, καὶ θέλεις γεννήσει υἱόν, καὶ θέλεις καλέσει τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰσμαήλ· διότι ἤκουσεν ὁ Κύριος τὴν θλῖψιν σου·12καὶ οὗτος θέλει εἶσθαι ἄνθρωπος ἄγριος· ἡ χεὶρ αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ἐναντίον πάντων, καὶ ἡ χεὶρ πάντων ἐναντίον αὐτοῦ· καὶ κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν ἀδελφῶν αὑτοῦ θέλει κατοικήσει.