35Καὶ λέγει πρὸς αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὅτε ἔγεινεν ἑσπέρα· Ἄς διέλθωμεν εἰς τὸ πέραν.36Καὶ ἀφήσαντες τὸν ὄχλον, παραλαμβάνουσιν αὐτὸν ὡς ἦτο ἐν τῷ πλοίῳ καὶ ἄλλα δὲ πλοιάρια ἦσαν μετ᾿ αὐτοῦ.37Καὶ γίνεται μέγας ἀνεμοστρόβιλος καὶ τὰ κύματα εἰσέβαλλον εἰς τὸ πλοῖον, ὥστε αὐτὸ ἤδη ἐγεμίζετο.38Καὶ αὐτὸς ἦτο ἐπὶ τῆς πρύμνης κοιμώμενος ἐπὶ τὸ προσκεφάλαιον· καὶ ἐξυπνοῦσιν αὐτὸν καὶ λέγουσι πρὸς αὐτόν· Διδάσκαλε, δὲν σὲ μέλει ὅτι χανόμεθα;39Καὶ σηκωθεὶς ἐπετίμησε τὸν ἄνεμον καὶ εἶπε πρὸς τὴν θάλασσαν· Σιώπα, ἡσύχασον. Καὶ ἔπαυσεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἔγεινε γαλήνη μεγάλη.40Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· Διὰ τί εἶσθε οὕτω δειλοί; πῶς δὲν ἔχετε πίστιν;41Καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους· Τίς λοιπὸν εἶναι οὗτος, ὅτι καὶ ὁ ἄνεμος καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν εἰς αὐτόν;

1Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἦτο ἀπ᾿ ἀρχῆς, τὸ ὁποῖον ἠκούσαμεν, τὸ ὁποῖον εἴδομεν μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμῶν, τὸ ὁποῖον ἐθεωρήσαμεν καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς· 2καὶ ἡ ζωή ἐφανερώθη, καὶ εἴδομεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν πρὸς ἐσᾶς τὴν ζωήν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦτο παρὰ τῷ Πατρὶ καὶ ἐφανερώθη εἰς ἡμᾶς3ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν, ἀπαγγέλλομεν πρὸς ἐσᾶς· διὰ νὰ ἔχητε καὶ σεῖς κοινωνίαν μεθ᾿ ἡμῶν· καὶ ἡ κοινωνία δὲ ἡμῶν εἶναι μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ μετὰ τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.4Καὶ ταῦτα γράφομεν πρὸς ἐσᾶς, διὰ νὰ ἦναι πλήρης ἡ χαρὰ σας. 5Καὶ αὕτη εἶναι ἡ ἐπαγγελία, τὴν ὁποίαν ἠκούσαμεν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἀναγγέλλομεν πρὸς ἐσᾶς, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι φῶς καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ δὲν ὑπάρχει οὐδεμία.6Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι κοινωνίαν ἔχομεν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ περιπατῶμεν ἐν τῷ σκότει, ψευδόμεθα καὶ δὲν πράττομεν τὴν ἀλήθειαν·7ἐὰν ὅμως περιπατῶμεν ἐν τῷ φωτί, καθὼς αὐτὸς εἶναι ἐν τῷ φωτί, ἔχομεν κοινωνίαν μετ᾿ ἀλλήλων, καὶ τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας. 8Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν δὲν ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι ἐν ἡμῖν.9Ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, εἶναι πιστὸς καὶ δίκαιος, ὥστε νὰ συγχωρήσῃ εἰς ἡμᾶς τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας.10Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι δὲν ἡμαρτήσαμεν, ψεύστην κάμνομεν αὐτόν, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ δὲν ὑπάρχει ἐν ἡμῖν.

11Διότι αὐτὸς γνωρίζει τὴν ματαιότητα τῶν ἀνθρώπων, καὶ βλέπει τὴν ἀσέβειαν· καὶ δὲν θέλει ἐξετάσει; 12Ὁ δὲ μάταιος ἄνθρωπος ὑπερηφανεύεται, καὶ γεννᾶται ὁ ἄνθρωπος ἄγριον ὀνάριον.13Ἐὰν σὺ ἑτοιμάσῃς τὴν καρδίαν σου καὶ ἐκτείνῃς τὰς χεῖράς σου πρὸς αὐτόν·14ἐὰν τὴν ἀνομίαν, τὴν ἐν χερσὶ σου, ἀπομακρύνῃς καὶ δὲν ἀφίνῃς νὰ κατοικήσῃ ἀσέβεια ἐν ταῖς σκηναῖς σου·15τότε βεβαίως θέλεις ὑψώσει τὸ πρόσωπόν σου ἀκηλίδωτον· μάλιστα θέλεις εἶσθαι σταθερὸς καὶ δὲν θέλεις φοβεῖσθαι.16Διότι σὺ θέλεις λησμονήσει τὴν θλῖψιν· θέλεις ἐνθυμηθῆ αὐτήν ὡς ὕδατα διαρρεύσαντα·17καὶ ὁ καιρὸς σου θέλει ἀνατείλει λαμπρότερος τῆς μεσημβρίας· καὶ ἐὰν ἐπέλθῃ σκότος ἐπὶ σέ, πάλιν θέλεις γείνει ὡς ἡ αὐγή·18καὶ θέλεις εἶσθαι ἀσφαλής, διότι ὑπάρχει ἐλπὶς εἰς σέ· ναί, θέλεις σκάπτει διὰ τὴν σκηνήν σου καὶ θέλεις κοιμᾶσθαι ἐν ἀσφαλείᾳ·19θέλεις πλαγιάζει, καὶ οὐδεὶς θέλει σὲ τρομάζει· καὶ πολλοὶ θέλουσιν ἱκετεύει τὸ πρόσωπόν σου.20Τῶν δὲ ἀσεβῶν οἱ ὀφθαλμοὶ θέλουσι μαρανθῆ, καὶ καταφύγιον θέλει λείψει ἀπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἡ ἐλπὶς αὐτῶν θέλει εἶσθαι νὰ ἐκπνεύσωσι.

1Συνήχθη δὲ πᾶς ὁ λαός, ὡς εἷς ἄνθρωπος, εἰς τὴν πλατεῖαν τὴν ἔμπροσθεν τῆς πύλης τῶν ὑδάτων· καὶ εἶπον πρὸς Ἔσδραν τὸν γραμματέα, νὰ φέρῃ τὸ βιβλίον τοῦ νόμου τοῦ Μωϋσέως, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος προσέταξεν εἰς τὸν Ἰσραήλ.2Καὶ τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ ἑβδόμου μηνὸς ἔφερεν Ἔσδρας ὁ ἱερεὺς τὸν νόμον ἔμπροσθεν τῆς συνάξεως ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν καὶ πάντων τῶν δυναμένων νὰ ἐννοῶσιν ἀκούοντες.3Καὶ ἀνέγνωσεν ἐν αὐτῷ, ἐν τῇ πλατεῖᾳ τῇ ἔμπροσθεν τῆς πύλης τῶν ὑδάτων, ἀπὸ τῆς αὐγῆς μέχρι τῆς μεσημβρίας, ἐνώπιον τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν γυναικῶν καὶ τῶν δυναμένων νὰ ἐννοῶσι· καὶ τὰ ὦτα παντὸς τοῦ λαοῦ προσεῖχον εἰς τὸ βιβλίον τοῦ νόμου.4Iστατο δὲ Ἔσδρας ὁ γραμματεύς ἐπὶ βήματος ξυλίνου, τὸ ὁποῖον ἔκαμον ἐπίτηδες· καὶ πλησίον αὐτοῦ ἵστατο Ματταθίας καὶ Σεμὰ καὶ Ἀναΐας καὶ Οὐρίας καὶ Χελκίας καὶ Μαασίας, ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· ἐξ ἀριστερῶν δὲ αὐτοῦ Φεδαΐας καὶ Μισαήλ καὶ Μαλχίας καὶ Ἀσοὺμ καὶ Ἀσβαδανά, Ζαχαρίας καὶ Μεσουλλάμ. 5Καὶ ἤνοιξεν ὁ Ἔσδρας τὸ βιβλίον ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ· διότι ἦτο ὑπεράνω παντὸς τοῦ λαοῦ· καὶ ὅτε ἤνοιξεν αὐτό, πᾶς ὁ λαὸς ἠγέρθη.6Καὶ ηὐλόγησεν ὁ Ἔσδρας τὸν Κύριον, τὸν Θεὸν τὸν μέγαν. Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἀπεκρίθη, Ἀμήν, Ἀμήν, ὑψόνοντες τὰς χεῖρας αὑτῶν· καὶ κύψαντες, προσεκύνησαν τὸν Κύριον μὲ τὰ πρόσωπα ἐπὶ τὴν γῆν.7Ἰησοῦς δὲ καὶ Βανὶ καὶ Σερεβίας, Ἰαμείν, Ἀκκούβ, Σαββεθαΐ, Ὠδίας, Μαασίας, Κελιτά, Ἀζαρίας, Ἰωζαβάδ, Ἀνάν, Φελαΐας καὶ οἱ Λευΐται ἐξήγουν τὸν νόμον εἰς τὸν λαόν· καὶ ὁ λαὸς ἵστατο ἐν τῷ τόπῳ αὑτοῦ.8Καὶ ἀνέγνωσαν ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ εὐκρινῶς, καὶ ἔδωκαν τὴν ἔννοιαν καὶ ἐξήγησαν τὰ ἀναγινωσκόμενα. 9Καὶ ὁ Νεεμίας, οὗτος εἶναι ὁ Θιρσαθά, καὶ Ἔσδρας ὁ ἱερεὺς ὁ γραμματεύς, καὶ οἱ Λευΐται οἱ ἐξηγοῦντες εἰς τὸν λαόν, εἶπον πρὸς πάντα τὸν λαόν, Ἡ ἡμέρα αὕτη εἶναι ἁγία εἰς Κύριον τὸν Θεὸν σας· μή πενθεῖτε μηδὲ κλαίετε. Διότι πᾶς ὁ λαὸς ἔκλαιεν, ὡς ἤκουσαν τοὺς λόγους τοῦ νόμου.10Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς, Ὑπάγετε, φάγετε παχέα καὶ πίετε γλυκάσματα, καὶ ἀποστείλατε μερίδας πρὸς τοὺς μή ἔχοντας μηδὲν ἡτοιμασμένον· διότι ἡ ἡμέρα εἶναι ἁγία εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν· καὶ μή λυπεῖσθε· διότι ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἰσχὺς σας.

1Ἐν τῷ τρίτῳ ἔτει τοῦ Κύρου, βασιλέως τῆς Περσίας, ἀπεκαλύφθη λόγος εἰς τὸν Δανιήλ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐκλήθη Βαλτασάσαρ· καὶ ὁ λόγος ἦτο ἀληθινὸς καὶ ἡ δύναμις τῶν λεγομένων μεγάλη· καὶ κατέλαβε τὸν λόγον καὶ ἐννόησε τὴν ὀπτασίαν. 2Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγὼ ὁ Δανιήλ ἤμην πενθῶν τρεῖς ὁλοκλήρους ἑβδομάδας.3Ἄρτον ἐπιθυμητὸν δὲν ἔφαγον καὶ κρέας καὶ οἶνος δὲν εἰσῆλθεν εἰς τὸ στόμα μου οὐδὲ ἤλειψα ἐμαυτὸν παντελῶς, μέχρι συμπληρώσεως τριῶν ὁλοκλήρων ἑβδομάδων.4Καὶ τὴν εἰκοστήν τετάρτην ἡμέραν τοῦ πρώτου μηνός, ἐνῷ ἤμην παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ μεγάλου ποταμοῦ, ὅστις εἶναι ὁ Τίγρις,5ἐσήκωσα τοὺς ὀφθαλμοὺς μου καὶ εἶδον καὶ ἰδού, εἷς ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος λινὰ καὶ αἱ ὀσφύες αὐτοῦ ἦσαν περιεζωσμέναι μὲ χρυσίον καθαρὸν τοῦ Οὐφάζ,6τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ ἦτο ὡς βηρύλλιον, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς θέα ἀστραπῆς, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς λαμπάδες πυρός, καὶ οἱ βραχίονες αὐτοῦ καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ὄψις χαλκοῦ στίλβοντος, καὶ ἡ φωνή τῶν λόγων αὐτοῦ ὡς φωνή ὄχλου. 7Καὶ μόνος ἐγὼ ὁ Δανιήλ εἶδον τὴν ὄρασιν· οἱ δὲ ἄνδρες οἱ ὄντες μετ᾿ ἐμοῦ δὲν εἶδον τὴν ὄρασιν· ἀλλὰ τρόμος μέγας ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔφυγον διὰ νὰ κρυφθῶσιν.8Ἐγὼ λοιπὸν ἔμεινα μόνος καὶ εἶδον τὴν ὄρασιν τὴν μεγάλην ταύτην, καὶ δὲν ἀπέμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί· καὶ ἡ ἀκμή μου μετεστράφη ἐν ἐμοὶ εἰς μαρασμὸν καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.9Ἤκουσα ὅμως τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ· καὶ ἐνῷ ἤκουον τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ, ἐγὼ ἤμην βεβυθισμένος εἰς βαθὺν ὕπνον ἐπὶ πρόσωπόν μου καὶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν γῆν.10Καὶ ἰδού, χεὶρ μὲ ἤγγισε καὶ μὲ ἤγειρεν ἐπὶ τὰ γόνατά μου καὶ τὰς παλάμας τῶν χειρῶν μου. 11Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Δανιήλ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ, ἐννόησον τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ἐγὼ λαλῶ πρὸς σέ, καὶ στῆθι ὀρθός· διότι πρὸς σὲ ἀπεστάλην τώρα. Καὶ ὅτε ἐλάλησε πρὸς ἐμὲ τὸν λόγον τοῦτον, ἐσηκώθην ἔντρομος.12Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Μή φοβοῦ, Δανιήλ· διότι ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας, καθ᾿ ἥν ἔδωκας τὴν καρδίαν σου εἰς τὸ νὰ ἐννοῇς καὶ κακουχῆσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου, εἰσηκούσθησαν οἱ λόγοι σου καὶ ἐγὼ ἦλθον εἰς τοὺς λόγους σου.13Πλήν ὁ ἄρχων τῆς βασιλείας τῆς Περσίας ἀνθίστατο εἰς ἐμὲ εἰκοσιμίαν ἡμέραν· ἀλλ᾿ ἰδού, ὁ Μιχαήλ, εἷς τῶν πρώτων ἀρχόντων, ἦλθε διὰ νὰ μοὶ βοηθήσῃ· καὶ ἐγὼ ἔμεινα ἐκεῖ πλησίον τῶν βασιλέων τῆς Περσίας.14Καὶ ἦλθον νὰ σὲ κάμω νὰ καταλάβῃς τί θέλει συμβῆ εἰς τὸν λαὸν σου ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις· διότι ἡ ὄρασις εἶναι ἔτι διὰ πολλὰς ἡμέρας. 15Καὶ ἐνῷ ἐλάλει τοιούτους λόγους πρὸς ἐμέ, ἔβαλον τὸ πρόσωπόν μου πρὸς τὴν γῆν καὶ ἔγεινα ἄφωνος.16Καὶ ἰδού, ὡς θέα υἱοῦ ἀνθρώπου ἤγγισε τὰ χείλη μου· τότε ἤνοιξα τὸ στόμα μου καὶ ἐλάλησα καὶ εἶπον πρὸς τὸν ἱστάμενον ἔμπροσθέν μου, Κύριέ μου, ἐξ αἰτίας τῆς ὀράσεως συνεστράφησαν τὰ ἐντόσθιά μου ἐν ἐμοὶ καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί.17Καὶ πῶς δύναται ὁ δοῦλος τούτου τοῦ κυρίου μου νὰ λαλήσῃ μετὰ τοῦ κυρίου μου τούτου; ἐν ἐμοὶ βεβαίως ἀπὸ τοῦ νῦν δὲν ὑπάρχει οὐδεμία ἰσχὺς ἀλλ᾿ οὐδὲ πνοή ἔμεινεν ἐν ἐμοί. 18Καὶ μὲ ἤγγισε πάλιν ὡς θέα ἀνθρώπου καὶ μὲ ἐνίσχυσε,19καὶ εἶπε, Μή φοβοῦ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ· εἰρήνη εἰς σέ· ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε. Καὶ ἐνῷ ἐλάλει πρὸς ἐμέ, ἐνισχύθην καὶ εἶπον, Ἄς λαλήσῃ ὁ κύριός μου· διότι μὲ ἐνίσχυσας. 20Καὶ εἶπεν, Ἐξεύρεις διὰ τί ἦλθον πρὸς σέ; τώρα δὲ θέλω ἐπιστρέψει νὰ πολεμήσω μετὰ τοῦ ἄρχοντος τῆς Περσίας· καὶ ὅταν ἐξέλθω, ἰδού, ὁ ἄρχων τῆς Ἑλλάδος θέλει ἐλθεῖ.21Πλήν θέλω σοὶ ἀναγγείλει τὸ γεγραμμένον ἐν τῇ γραφῇ τῆς ἀληθείας· καὶ δὲν εἶναι οὐδεὶς ὁ ἀγωνιζόμενος μετ᾿ ἐμοῦ ὑπὲρ τούτων, εἰμή Μιχαήλ ὁ ἄρχων ὑμῶν.