36 Παρεκάλει δὲ αὐτὸν εἷς ἐκ τῶν Φαρισαίων νὰ φάγῃ μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαρισαίου, ἐκάθησεν εἰς τὴν τράπεζαν.37 Καὶ ἰδού, γυνή τις ἐν τῇ πόλει, ἥτις ἦτο ἁμαρτωλή, μαθοῦσα ὅτι κάθηται εἰς τὴν τράπεζαν ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, ἔφερεν ἀλάβαστρον μύρου38 καὶ σταθεῖσα πλησίον τῶν ποδῶν αὐτοῦ ὀπίσω κλαίουσα, ἤρχισε νὰ βρέχῃ τοὺς πόδας αὐτοῦ μὲ τὰ δάκρυα καὶ ἐσπόγγιζε μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς αὑτῆς καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε μὲ τὸ μῦρον.

1Ἦλθον εἰς τὸν κῆπόν μου, ἀδελφή μου, νύμφη· ἐτρύγησα τὴν σμύρναν μου μετὰ τῶν ἀρωμάτων μου· ἔφαγον τὴν κηρήθραν μου μετὰ τοῦ μέλιτός μου· ἔπιον τὸν οἶνον μου μετὰ τοῦ γάλακτός μου· Φάγετε, φίλοι· πίετε, ναί, πίετε ἀφθόνως, ἀγαπητοί. 2Ἐγὼ κοιμῶμαι, ἀλλ᾿ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ· φωνή τοῦ ἀγαπητοῦ μου· κρούει· Ἄνοιξόν μοι, ἀδελφή μου, ἀγαπητή μου, περιστερὰ μου, ἀμώμητέ μου· διότι ἡ κεφαλή μου ἐγέμισεν ἀπὸ δρόσου, οἱ βόστρυχοί μου ἀπὸ ψεκάδων τῆς νυκτός. 3Ἐξεδύθην τὸν χιτῶνά μου· πῶς νὰ ἐνδυθῶ αὐτόν; ἔνιψα τοὺς πόδας μου· πῶς θέλω μολύνει αὐτούς;4Ὁ ἀγαπητὸς μου εἰσῆξε τὴν χεῖρα αὑτοῦ διὰ τῆς τρύπης τῆς θύρας, καὶ τὰ σπλάγχνα μου ἐταράχθησαν δι᾿ αὐτόν.5Ἐγὼ ἐσηκώθην διὰ νὰ ἀνοίξω εἰς τὸν ἀγαπητὸν μου· καὶ αἱ χεῖρές μου ἔσταζον σμύρναν, καὶ οἱ δάκτυλοί μου σμύρναν σταλακτήν, ἐπὶ τὰς λαβὰς τοῦ μοχλοῦ. 6Ἐγὼ ἤνοιξα εἰς τὸν ἀγαπητὸν μου· ἀλλ᾿ ὁ ἀγαπητὸς μου ἐσύρθη, ἔφυγεν· ἡ ψυχή μου ἐλιποθύμησεν εἰς τὸν λόγον αὐτοῦ· ἐζήτησα αὐτὸν καὶ δὲν εὕρηκα αὐτόν, ἐφώνησα αὐτὸν καὶ δὲν μοὶ ἀπεκρίθη.7Μὲ εὕρηκαν οἱ φύλακες οἱ περιερχόμενοι τὴν πόλιν, μὲ ἐκτύπησαν, μὲ ἐπλήγωσαν· οἱ φύλακες τῶν τειχῶν ἀφῄρεσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ἱμάτιόν μου. 8Σᾶς ὁρκίζω, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ἐὰν εὕρητε τὸν ἀγαπητὸν μου, Τί θέλετε εἰπεῖ πρὸς αὐτόν; Ὅτι εἶμαι τετρωμένη ὑπὸ ἀγάπης. 9Τί διαφέρει ἄλλου ἀγαπητοῦ ὁ ἀγαπητὸς σου, ὦ ὡραία μεταξὺ τῶν γυναικῶν; τί διαφέρει ἄλλου ἀγαπητοῦ ὁ ἀγαπητός σου, καὶ ὥρκισας ἡμᾶς οὕτως;10Ὁ ἀγαπητὸς μου εἶναι λευκὸς καὶ ἐρυθρός, διακρινόμενος μεταξὺ μυριάδων·11Ἡ κεφαλή αὐτοῦ εἶναι χρυσίον δεδοκιμασμένον, οἱ πλόκαμοι αὐτοῦ κλάδοι φοινίκων, μέλανες ὡς κόραξ·12οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς περιστερῶν ἐπὶ τῶν ῥυάκων τῶν ὑδάτων, λελουμένοι ἐν γάλακτι, καθήμενοι ὡς λίθοι ἐνθέσεως·13Αἱ σιαγόνες αὐτοῦ ὡς πρασιαὶ ἀρωμάτων, ὡς ἁλώνια φυτῶν μυρεψικῶν· τὰ χείλη αὐτοῦ ὡς κρίνα, στάζοντα σμύρναν σταλακτήν·14Αἱ χεῖρες αὐτοῦ δακτυλίδια χρυσά, πεπληρωμένα μὲ βηρύλλιον· ἡ κοιλία αὐτοῦ ἐλεφάντινον τεχνούργημα, περικεκοσμημένον μὲ σαπφείρους·15αἱ κνῆμαι αὐτοῦ στύλοι μαρμάρινοι, ἐστηριγμένοι ἐπὶ βάσεων καθαροῦ χρυσίου· τὸ εἶδος αὐτοῦ ὡς Λίβανος· ἔξοχος ὡς κέδροι.16Ὁ οὐρανίσκος αὐτοῦ εἶναι γλυκασμοί· καὶ αὐτὸς ὅλος ἐπιθυμητός. Οὗτος εἶναι ὁ ἀγαπητὸς μου, καὶ οὗτος ὁ φίλος μου, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ.

21 Καὶ ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς διεπέρασε πάλιν ἐν τῷ πλοίῳ εἰς τὸ πέραν, συνήχθη πρὸς αὐτὸν ὄχλος πολύς, καὶ ἦτο πλησίον τῆς θαλάσσης.22 Καὶ ἰδού, ἔρχεται εἷς τῶν ἀρχισυναγώγων, ὀνόματι Ἰάειρος, καὶ ἰδὼν αὐτὸν πίπτει πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ23 καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλά, λέγων ὅτι τὸ θυγάτριόν μου πνέει τὰ λοίσθια· νὰ ἔλθῃς καὶ νὰ βάλῃς τὰς χεῖράς σου ἐπ᾿ αὐτήν, διὰ νὰ σωθῇ καὶ θέλει ζήσει. 24 Καὶ ὑπῆγε μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἠκολούθει αὐτὸν ὄχλος πολύς, καὶ συνέθλιβον αὐτόν.25 Καὶ γυνή τις, ἔχουσα ῥύσιν αἵματος δώδεκα ἔτη26 καὶ πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν καὶ δαπανήσασα πᾶσαν τὴν περιουσίαν αὐτῆς καὶ μηδὲν φεληθεῖσα, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χεῖρον ἐλθοῦσα,27 ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἦλθε μεταξὺ τοῦ ὄχλου ὄπισθεν καὶ ἤγγισε τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ·28 διότι ἔλεγεν ὅτι καὶ ἄν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγγίσω, θέλω σωθῆ.29 Καὶ εὐθὺς ἐξηράνθη ἡ πηγή τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἠσθάνθη ἐν τῷ σώματι αὑτῆς ὅτι ἰατρεύθη ἀπὸ τῆς μάστιγος.30 Καὶ εὐθὺς ὁ Ἰησοῦς, νοήσας ἐν ἑαυτῷ τὴν δύναμιν τὴν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ αὐτοῦ, στραφεὶς ἐν τῷ ὄχλῳ ἔλεγε· Τίς ἤγγισε τὰ ἱμάτιά μου;31 Καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτόν· Βλέπεις τὸν ὄχλον συνθλίβοντά σε, καὶ λέγεις τίς μοῦ ἤγγισε;32 Καὶ περιέβλεπε διὰ νὰ ἴδῃ τὴν πράξασαν τοῦτο.33 Ἡ δὲ γυνή, φοβηθεῖσα καὶ τρέμουσα, ἐπειδή ἤξευρε τί ἔγεινεν ἐπ᾿ αὐτήν, ἦλθε καὶ προσέπεσεν εἰς αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν.34Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτήν· Θύγατερ, ἡ πίστις σοῦ σὲ ἔσωσεν· ὕπαγε εἰς εἰρήνην καὶ ἔσο ὑγιής ἀπὸ τῆς μάστιγός σου. 35 Ἐνῷ αὐτὸς ἐλάλει ἔτι, ἔρχονται ἀπὸ τοῦ ἀρχισυναγώγου, λέγοντες ὅτι ἡ θυγάτηρ σου ἀπέθανε· τί πλέον ἐνοχλεῖς τὸν Διδάσκαλον;36 Ὁ δὲ Ἰησοῦς, εὐθὺς ὅτε ἤκουσε τὸν λόγον λαλούμενον, λέγει πρὸς τὸν ἀρχισυνάγωγον· Μή φοβοῦ, μόνον πίστευε.37 Καὶ δὲν ἀφῆκεν οὐδένα νὰ ἀκολουθήσῃ αὐτὸν εἰμή τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν Ἰακώβου.38 Καὶ ἔρχεται εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀρχισυναγώγου καὶ βλέπει θόρυβον, κλαίοντας καὶ ἀλαλάζοντας πολλά,39 καὶ εἰσελθὼν λέγει πρὸς αὐτούς· Τί θορυβεῖσθε καὶ κλαίετε; τὸ παιδίον δὲν ἀπέθανεν, ἀλλὰ κοιμᾶται.40 Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ. Ὁ δέ, ἀφοῦ ἐξέβαλεν ἅπαντας, παραλαμβάνει τὸν πατέρα τοῦ παιδίου καὶ τὴν μητέρα καὶ τοὺς μεθ᾿ ἑαυτοῦ καὶ εἰσέρχεται ὅπου ἔκειτο τὸ παιδίον,41 καὶ πιάσας τὴν χεῖρα τοῦ παιδίου, λέγει πρὸς αὐτήν· Ταλιθά, κοῦμι· τὸ ὁποῖον μεθερμηνευόμενον εἶναι, Κοράσιον, σοὶ λέγω, σηκώθητι.42 Καὶ εὐθὺς ἐσηκώθη τὸ κοράσιον καὶ περιεπάτει· διότι ἦτο ἐτῶν δώδεκα. Καὶ ἐξεπλάγησαν μὲ ἔκπληξιν μεγάλην.43 Καὶ παρήγγειλεν εἰς αὐτοὺς πολλὰ νὰ μή μάθῃ μηδεὶς τοῦτο καὶ εἶπε νὰ δοθῇ εἰς αὐτήν νὰ φάγῃ.

19 Ἦτο δὲ ἄνθρωπός τις πλούσιος καὶ ἐνεδύετο πορφύραν καὶ στολήν βυσσίνην, εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν μεγαλοπρεπῶς.20 Ἦτο δὲ πτωχὸς τις ὀνομαζόμενος Λάζαρος, ὅστις ἔκειτο πεπληγωμένος πλησίον τῆς πύλης αὐτοῦ 21 καὶ ἐπεθύμει νὰ χορτασθῇ ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἔγλειφον τὰς πληγὰς αὐτοῦ.22 Ἀπέθανε δὲ ὁ πτωχὸς καὶ ἐφέρθη ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.23 Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ὑψώσας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ, ἐνῷ ἦτο ἐν βασάνοις, βλέπει τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ τὸν Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.24 Καὶ αὐτὸς φωνάξας εἶπε· Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον τὸν Λάζαρον, διὰ νὰ βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὑτοῦ εἰς ὕδωρ καὶ νὰ καταδροσίσῃ τὴν γλῶσσάν μου, διότι βασανίζομαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ·25 εἶπε δὲ ὁ Ἀβραάμ· Τέκνον, ἐνθυμήθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθὰ σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ ὁ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· τώρα οὗτος μὲν παρηγορεῖται, σὺ δὲ βασανίζεσαι·26 καὶ ἐκτὸς τούτων πάντων, μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα εἶναι ἐστηριγμένον, ὥστε οἱ θέλοντες νὰ διαβῶσιν ἐντεῦθεν πρὸς ἐσᾶς νὰ μή δύνανται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν νὰ διαπερῶσι πρὸς ὑμᾶς.27 Εἶπε δέ· Παρακαλῶ σε λοιπόν, πάτερ, νὰ πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρὸς μου·28 διότι ἔχω πέντε ἀδελφούς· διὰ νὰ μαρτυρήσῃ εἰς αὐτούς, ὥστε νὰ μή ἔλθωσι καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.29 Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀβραάμ, Ἔχουσι τὸν Μωϋσῆν καὶ τοὺς προφήτας· ἄς ἀκούσωσιν αὐτούς.30 Ὁ δὲ εἶπεν· Οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐὰν τις ἀπὸ νεκρῶν ὑπάγῃ πρὸς αὐτούς, θέλουσι μετανοήσει.31 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτόν· Ἐὰν τὸν Μωϋσῆν καὶ τοὺς προφήτας δὲν ἀκούωσιν, οὐδὲ ἐὰν τις ἀναστηθῇ ἐκ νεκρῶν θέλουσι πεισθῆ.

20 Καὶ ὅτε ἦλθεν εἰς τὸν λάκκον, ἐφώνησε μετὰ φωνῆς κλαυθμηρᾶς πρὸς τὸν Δανιήλ· καὶ ἐλάλησεν ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε πρὸς τὸν Δανιήλ, Δανιήλ, δοῦλε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Θεὸς σου, τὸν ὁποῖον σὺ λατρεύεις ἀκαταπαύστως, ἠδυνήθη νὰ σὲ ἐλευθερώσῃ ἐκ τῶν λεόντων;