1Ὁ δὲ Κύριος εἶπε πρὸς τὸν Ἄβραμ, Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου, καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου, καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρὸς σου, εἰς τὴν γῆν τὴν ὁποίαν θέλω σοὶ δείξει·2καὶ θέλω σὲ κάμει εἰς ἔθνος μέγα· καὶ θέλω σὲ εὐλογήσει, καὶ θέλω μεγαλύνει τὸ ὄνομά σου· καὶ θέλεις εἶσθαι εἰς εὐλογίαν· 3καὶ θέλω εὐλογήσει τοὺς εὐλογοῦντάς σε, καὶ τοὺς καταρωμένους σε θέλω καταρασθῆ· καὶ θέλουσιν εὐλογηθῆ ἐν σοὶ πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς. 4Καὶ ὑπῆγεν ὁ Ἄβραμ, καθὼς εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος· καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ὑπῆγε καὶ ὁ Λώτ· ὁ δὲ Ἄβραμ ἦτο ἡλικίας ἑβδομήκοντα πέντε ἐτῶν, ὅτε ἐξῆλθεν ἀπὸ Χαρράν.5Καὶ ἔλαβεν ὁ Ἄβραμ Σάραν τὴν γυναῖκα αὑτοῦ, καὶ Λὼτ τὸν υἱὸν τοῦ ἀδελφοῦ αὑτοῦ, καὶ πάντα τὰ ὑπάρχοντα αὑτῶν ὅσα εἶχον ἀποκτήσει, καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους εἶχον ἀποκτήσει ἐν Χαρράν, καὶ ἐξῆλθον διὰ νὰ ὑπάγωσιν εἰς τὴν γῆν Χαναάν· καὶ ἦλθον εἰς τὴν γῆν Χαναάν. 6Καὶ διεπέρασεν ὁ Ἄβραμ τὴν γῆν ἐκείνην ἕως τοῦ τόπου Συχέμ, ἕως τῆς δρυὸς Μορέχ· οἱ δὲ Χαναναῖοι τότε κατῴκουν ἐν τῇ γῇ ταύτῃ.7Καὶ ἐφάνη ὁ Κύριος εἰς τὸν Ἄβραμ καὶ εἶπεν, Εἰς τὸ σπέρμα σου θέλω δώσει τὴν γῆν ταύτην. Καὶ ᾠκοδόμησεν ἐκεῖ θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον, ὅστις ἐφάνη εἰς αὐτόν.8Καὶ ἐκεῖθεν μετέβη πρὸς τὸ ὄρος, τὸ κατὰ ἀνατολὰς τῆς Βαιθήλ, καὶ ἔστησε τὴν σκηνήν αὑτοῦ ἔχων τὴν Βαιθήλ πρὸς δυσμὰς καὶ τὴν Γαὶ πρὸς ἀνατολάς· καὶ ᾠκοδόμησεν ἐκεῖ θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον, καὶ ἐπεκαλέσθη τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου.9Καὶ μετεσκήνωσεν ὁ Ἄβραμ, ὁδοιπορῶν καὶ προχωρῶν πρὸς μεσημβρίαν. 10Ἔγεινε δὲ πεῖνα ἐν τῇ γῇ ταύτῃ· καὶ κατέβη ὁ Ἄβραμ εἰς τὴν Αἴγυπτον διὰ νὰ παροικήσῃ ἐκεῖ· διότι ἡ πεῖνα ἦτο βαρεῖα ἐν τῇ γῇ.11Καὶ ὅτε ἐπλησίαζε νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν Αἴγυπτον, εἶπε πρὸς Σάραν τὴν γυναῖκα αὑτοῦ, Ἰδού, γνωρίζω ὅτι εἶσαι γυνή εὐειδής· 12θέλει συμβῆ λοιπόν, ὥστε καθὼς σὲ ἴδωσιν οἱ Αἰγύπτιοι, θέλουσιν εἰπεῖ, Γυνή αὐτοῦ εἶναι αὕτη· καὶ θέλουσι φονεύσει ἐμέ, σὲ δὲ θέλουσι φυλάξει ζῶσαν.13Εἰπὲ λοιπόν, ὅτι εἶσαι ἀδελφή μου, διὰ νὰ γείνῃ καλὸν εἰς ἐμὲ ἐξ αἰτίας σου, καὶ νὰ φυλαχθῇ ἡ ζωή μου διὰ σέ. 14Καί ὅτε εἰσῆλθεν ὁ Ἄβραμ εἰς τὴν Αἴγυπτον, εἶδον οἱ Αἰγύπτιοι τὴν γυναῖκα ὅτι ἦτο ὡραία σφόδρα.15Καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ Φαραὼ εἶδον αὐτήν, καὶ ἐπῄνεσαν αὐτήν πρὸς τὸν Φαραώ· καὶ ἐλήφθη ἡ γυνή εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαραώ.16Τὸν δὲ Ἄβραμ μετεχειρίσθησαν καλῶς δι᾿ αὐτήν· καὶ εἶχε πρόβατα καὶ βόας καὶ ὄνους καὶ δούλους καὶ δούλας καὶ ὄνους θηλυκὰς καὶ καμήλους. 17Καὶ ἐπέφερεν ὁ Κύριος ἐπὶ τὸν Φαραὼ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον αὑτοῦ πληγὰς μεγάλας ἐξ αἰτίας Σάρας τῆς γυναικὸς τοῦ Ἄβραμ.18Ἐκάλεσε δὲ ὁ Φαραὼ τὸν Ἄβραμ, καὶ εἶπε, Τί εἶναι τοῦτο, τὸ ὁποῖον ἔκαμες εἰς ἐμέ; διὰ τί δὲν μ᾿ ἐφανέρωσας ὅτι αὕτη εἶναι γυνή σου;19διὰ τί εἶπας, Ἀδελφή μου εἶναι αὕτη; καὶ ἔλαβον αὐτήν εἰς ἐμαυτὸν διὰ γυναῖκα· καὶ τώρα, ἰδοὺ ἡ γυνή σου· λάβε αὐτήν, καὶ ὕπαγε.20Καὶ διώρισεν ὁ Φαραὼ ἀνθρώπους εἰς αὐτόν· καὶ συμπροέπεμψαν αὐτόν, καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ πάντα ὅσα εἶχε.

1Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας πάλιν εἰσῆλθεν εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἶναι εἰς οἶκον.2Καὶ εὐθὺς συνήχθησαν πολλοί, ὥστε δὲν ἐχώρουν πλέον αὐτοὺς οὐδὲ τὰ πρόθυρα· καὶ ἐκήρυττεν εἰς αὐτοὺς τὸν λόγον.3Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν φέροντες παραλυτικόν, βασταζόμενον ὑπὸ τεσσάρων·4καὶ μή δυνάμενοι νὰ πλησιάσωσιν εἰς αὐτὸν ἐξ αἰτίας τοῦ ὄχλου, ἐχάλασαν τὴν στέγην ὅπου ἦτο, καὶ διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τὸν κράββατον, ἐφ᾿ οὗ κατέκειτο ὁ παραλυτικός.5Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, λέγει πρὸς τὸν παραλυτικόν· Τέκνον, συγκεχωρημέναι εἶναι εἰς σὲ αἱ ἁμαρτίαι σου.6Ἦσαν δὲ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὑτῶν·7Διὰ τί οὗτος λαλεῖ τοιαύτας βλασφημίας; τίς δύναται νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας εἰμή εἷς, ὁ Θεός;8Καὶ εὐθὺς νοήσας ὁ Ἰησοῦς διὰ τοῦ πνεύματος αὑτοῦ ὅτι οὕτω διαλογίζονται καθ᾿ ἑαυτούς, εἶπε πρὸς αὐτούς· Διὰ τί διαλογίζεσθε ταῦτα ἐν ταῖς καρδίαις σας;9τί εἶναι εὐκολώτερον, νὰ εἴπω πρὸς τὸν παραλυτικόν, Συγκεχωρημέναι εἶναι αἱ ἁμαρτίαι σου, ἤ νὰ εἴπω, Σηκώθητι καὶ ἔπαρε τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει;10ἀλλὰ διὰ νὰ γνωρίσητε ὅτι ἔξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας λέγει πρὸς τὸν παραλυτικόν·11Πρὸς σὲ λέγω, Σηκώθητι καὶ ἔπαρε τὸν κράββατόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12Καὶ ἠγέρθη εὐθὺς καὶ σηκώσας τὸν κράββατον, ἐξῆλθεν ἐνώπιον πάντων, ὥστε ἐξεπλήττοντο πάντες καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι οὐδέποτε εἴδομεν τοιαῦτα.

1Τὸν μὲν πρῶτον λόγον ἔκαμον, ὦ Θεόφιλε, περὶ πάντων ὅσα ἤρχισεν ὁ Ἰησοῦς νὰ κάμνῃ καὶ νὰ διδάσκῃ,2μέχρι τῆς ἡμέρας καθ᾿ ἥν ἀνελήφθη, ἀφοῦ διὰ Πνεύματος Ἁγίου ἔδωκεν ἐντολὰς εἰς τοὺς ἀποστόλους, τοὺς ὁποίους ἐξέλεξεν· 3εἰς τοὺς ὁποίους καὶ ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ πάθος αὑτοῦ διὰ πολλῶν τεκμηρίων, ἐμφανιζόμενος εἰς αὐτοὺς τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. 4Καὶ συνερχόμενος μετ᾿ αὐτῶν, παρήγγειλε νὰ μή ἀπομακρυνθῶσιν ἀπὸ Ἱεροσολύμων, ἀλλὰ νὰ περιμένωσι τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός, τὴν ὁποίαν ἠκούσατε, εἶπε, παρ᾿ ἐμοῦ.5Διότι ὁ μὲν Ἰωάννης ἐβάπτισεν ἐν ὕδατι, σεῖς ὅμως θέλετε βαπτισθῆ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐχὶ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας. 6Ἐκεῖνοι λοιπὸν συνελθόντες ἠρώτων αὐτόν, λέγοντες· Κύριε, τάχα ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν εἰς τὸν Ἰσραήλ;7Εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Δὲν ἀνήκει εἰς ἐσᾶς νὰ γνωρίζητε τοὺς χρόνους ἤ τοὺς καιρούς, τοὺς ὁποίους ὁ Πατήρ ἔθεσεν ἐν τῇ ἰδίᾳ αὑτοῦ ἐξουσίᾳ,8ἀλλὰ θέλετε λάβει δύναμιν, ὅταν ἐπέλθῃ τὸ Ἃγιον Πνεῦμα ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ θέλετε εἶσθαι εἰς ἐμὲ μάρτυρες καὶ ἐν Ἱερουσαλήμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. 9Καὶ ἀφοῦ εἶπε ταῦτα, βλεπόντων αὐτῶν ἀνελήφθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.10Καὶ ἐνῷ ἦσαν ἀτενίζοντες εἰς τὸν οὐρανὸν ὅτε αὐτὸς ἀνέβαινεν, ἰδού, ἄνδρες δύο μὲ ἱμάτια λευκὰ ἐστάθησαν πλησίον αὐτῶν,11οἵτινες καὶ εἶπον· Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἵστασθε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ Ἰησοῦς, ὅστις ἀνελήφθη ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, θέλει ἐλθεῖ οὕτω καθ᾿ ὅν τρόπον εἴδετε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν.

17καὶ ἡ πόλις θέλει εἶσθαι ἀνάθεμα εἰς τὸν Κύριον, αὐτή καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῇ· εἰς μόνην τὴν Ῥαὰβ τὴν πόρνην θέλει φυλαχθῆ ἡ ζωή, εἰς αὐτήν καὶ εἰς πάντας τοὺς ὄντας ἐν τῇ οἰκίᾳ μετ᾿ αὐτῆς· διότι ἔκρυψε τοὺς κατασκόπους, τοὺς ὁποίους ἀπεστείλαμεν·18σεῖς ὅμως φυλάχθητε ἀπὸ τοῦ ἀναθέματος, διὰ νὰ μή γείνητε ἀνάθεμα, λαμβάνοντες ἀπὸ τοῦ ἀναθέματος, καὶ καταστήσητε τὸ στρατόπεδον τοῦ Ἰσραήλ ἀνάθεμα καὶ ταράξητε αὐτό·19ἅπαν δὲ τὸ ἀργύριον καὶ τὸ χρυσίον καὶ τὰ σκεύη τὰ χάλκινα καὶ τὰ σιδηρὰ εἶναι ἀφιερωμένα εἰς τὸν Κύριον· εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τοῦ Κυρίου θέλουσιν εἰσαχθῆ. 20Καὶ ἠλάλαξεν ὁ λαός, ὅτε ἐσάλπισαν μὲ τὰς σάλπιγγας· καὶ ὡς ἤκουσεν ὁ λαὸς τὴν φωνήν τῶν σαλπίγγων, τότε ἠλάλαξεν ὁ λαὸς ἀλαλαγμὸν μέγαν, καὶ κατέπεσε τὸ τεῖχος ὑφ᾿ ἑαυτό, καὶ ἀνέβη ὁ λαὸς εἰς τὴν πόλιν, ἕκαστος κατ᾿ ἐνώπιον αὑτοῦ, καὶ ἐκυρίευσαν τὴν πόλιν.21Καὶ ἐξωλόθρευσαν ἐν στόματι μαχαίρας πάντας τοὺς ἐν τῇ πόλει, ἄνδρας καὶ γυναῖκας, νέους καὶ γέροντας, καὶ βόας καὶ πρόβατα καὶ ὄνους. 22Εἶπε δὲ ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς δύο ἄνδρας, τοὺς κατασκοπεύσαντας τὴν γῆν, Εἰσέλθετε εἰς τὴν οἰκίαν τῆς πόρνης καὶ ἐξαγάγετε ἐκεῖθεν τὴν γυναῖκα, καὶ πάντα ὅσα ἔχει, καθὼς ὡμόσατε πρὸς αὐτήν.23Καὶ εἰσῆλθον οἱ νέοι οἱ κατάσκοποι καὶ ἐξήγαγον τὴν Ῥαὰβ καὶ τὸν πατέρα αὐτῆς καὶ τὴν μητέρα αὐτῆς καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῆς, καὶ πάντα ὅσα εἶχε· καὶ ἐξήγαγον πᾶσαν τὴν συγγένειαν αὐτῆς καὶ ἐφύλαξαν αὐτοὺς ἔξω τοῦ στρατοπέδου τοῦ Ἰσραήλ. 24Καὶ κατέκαυσαν τὴν πόλιν ἐν πυρὶ καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῇ· μόνον τὸ ἀργύριον καὶ τὸ χρυσίον καὶ τὰ σκεύη τὰ χάλκινα καὶ τὰ σιδηρὰ ἔδωκαν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου.25Καὶ εἰς τὴν Ῥαὰβ τὴν πόρνην καὶ εἰς τὴν οἰκογένειαν τοῦ πατρὸς αὐτῆς καὶ εἰς πάντα ὅσα εἶχε, ὁ Ἰησοῦς ἐφύλαξε τὴν ζωήν· καὶ κατοικεῖ ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἰσραήλ ἕως τῆς σήμερον· διότι ἔκρυψε τοὺς κατασκόπους, τοὺς ὁποίους ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς διὰ νὰ κατασκοπεύσωσι τὴν Ἱεριχώ. 26Καὶ ὥμοσεν ὁ Ἰησοῦς κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, λέγων, Κατηραμένος ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ὁ ἄνθρωπος, ὅστις ἀναστήσῃ καὶ κτίσῃ τὴν πόλιν ταύτην τὴν Ἱεριχώ· μὲ τὸν θάνατον τοῦ πρωτοτόκου υἱοῦ αὑτοῦ θέλει βάλει τὰ θεμέλια αὐτῆς, καὶ μὲ τὸν θάνατον τοῦ νεωτάτου υἱοῦ αὑτοῦ θέλει στήσει τὰς πύλας αὐτῆς. 27Καὶ ὁ Κύριος ἦτο μετὰ τοῦ Ἰησοῦ, καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ διεφημίσθη καθ᾿ ὅλην τὴν γῆν.

1Ἰσραήλ, ἐπίστρεψον πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν σου, διότι ἔπεσας διὰ τῆς ἀνομίας σου. 2Λάβετε μεθ᾿ ἑαυτῶν λόγους καὶ ἐπιστρέψατε πρὸς τὸν Κύριον· εἴπατε πρὸς αὐτόν, Ἀφαίρεσον πᾶσαν ἀνομίαν ἡμῶν καὶ δέχθητι ἡμᾶς εὐμενῶς, καὶ θέλομεν ἀποδώσει τὸν καρπὸν τῶν χειλέων ἡμῶν·3ὁ Ἀσσοὺρ δὲν θέλει μᾶς σώσει· δὲν θέλομεν ἀναβῆ ἐφ᾿ ἵππους· καὶ δὲν θέλομεν εἰπεῖ πλέον πρὸς τὸ ἔργον τῶν χειρῶν ἡμῶν, Εἶσθε θεοὶ ἡμῶν· διότι ἐν σοὶ θέλει ἐλεηθῆ ὁ ὀρφανός.4Θέλω ἰατρεύσει τὴν ἀποστασίαν αὐτῶν, θέλω ἀγαπήσει αὐτοὺς ἐγκαρδίως· διότι ὁ θυμὸς μου ἀπεστράφη ἀπ᾿ αὐτοῦ. 5Θέλω εἶσθαι ὡς δρόσος εἰς τὸν Ἰσραήλ· ὡς κρίνον θέλει ἀνθήσει καὶ θέλει ἐκτείνει τὰς ῥίζας αὑτοῦ ὡς δένδρον τοῦ Λιβάνου.6Οἱ κλάδοι αὐτοῦ θέλουσιν ἐξαπλωθῆ καὶ ἡ δόξα αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ὡς ἐλαίας καὶ ἡ ὀσμή αὐτοῦ ὡς τοῦ Λιβάνου.7Θέλουσιν ἐπιστρέψει καὶ καθήσει ὑπὸ τὴν σκιὰν αὐτοῦ· θέλουσιν ἀναζήσει ὡς σῖτος καὶ ἀνθήσει ὡς ἄμπελος· ἡ μνήμη αὐτοῦ θέλει εἶσθαι ὡς οἶνος Λιβάνου.