2Ἑκατοντάρχου δὲ τινος δοῦλος, ὅστις ἦτο πολύτιμος εἰς αὐτόν, κακῶς ἔχων ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ.3Καὶ ἀκούσας περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν πρεσβυτέρους τῶν Ἰουδαίων, παρακαλῶν αὐτὸν νὰ ἔλθῃ νὰ διασώσῃ τὸν δοῦλον αὐτοῦ.4Οἱ δὲ ἐλθόντες πρὸς τὸν Ἰησοῦν, παρεκάλουν αὐτὸν ἐπιμόνως, λέγοντες ὅτι εἶναι ἄξιος ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον θέλεις κάμει τοῦτο·5διότι ἀγαπᾷ τὸ ἔθνος ὑμῶν, καὶ τὴν συναγωγήν αὐτὸς ᾠκοδόμησεν εἰς ἡμᾶς.6Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐπορεύετο μετ᾿ αὐτῶν. Ἐνῷ δὲ ἀπεῖχεν ἤδη οὐ μακρὰν ἀπὸ τῆς οἰκίας, ἔπεμψε πρὸς αὐτὸν ὁ ἑκατόνταρχος φίλους, λέγων πρὸς αὐτόν· Κύριε, μή ἐνοχλεῖσαι· διότι δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ εἰσέλθῃς ὑπὸ τὴν στέγην μου·7ὅθεν οὐδὲ ἐμαυτὸν ἔκρινα ἄξιον νὰ ἔλθω πρὸς σέ· ἀλλὰ εἰπὲ λόγον, καὶ θέλει ἰατρευθῆ ὁ δοῦλός μου.8Διότι καὶ ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος ὑποκείμενος εἰς ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιῶτας, καὶ λέγω πρὸς τοῦτον, Ὕπαγε, καὶ ὑπάγει; καὶ πρὸς ἄλλον, Ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ πρὸς τὸν δοῦλόν μου, Κάμε τοῦτο, καὶ κάμνει.9Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν αὐτόν, καὶ στραφεὶς πρὸς τὸν ὄχλον τὸν ἀκολουθοῦντα αὐτόν, εἶπε· Σᾶς λέγω, Οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραήλ εὗρον τοσαύτην πίστιν.10Καὶ ὑποστρέψαντες οἱ ἀπεσταλμένοι εἰς τὸν οἶκον, εὗρον τὸν ἀσθενῆ δοῦλον ὑγιαίνοντα.

18Ἰδού, ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ Κυρίου εἶναι ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν· ἐπὶ τοὺς ἐλπίζοντας ἐπὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ· 19διὰ νὰ ἐλευθερώσῃ ἐκ θανάτου τὴν ψυχήν αὐτῶν, καὶ ἐν καιρῷ πείνης νὰ διαφυλάξῃ αὐτοὺς εἰς ζωήν. 20Ἡ ψυχή ἡμῶν προσμένει τὸν Κύριον· αὐτὸς εἶναι βοηθὸς ἡμῶν καὶ ἀσπὶς ἡμῶν. 21Διότι εἰς αὐτὸν θέλει εὐφρανθῆ ἡ καρδία ἡμῶν, ἐπειδή ἐπὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ τὸ ἅγιον ἠλπίσαμεν. 22Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ᾿ ἡμᾶς, καθὼς ἠλπίσαμεν ἐπὶ σέ.

10Καὶ ἡ καρδία τοῦ Δαβὶδ ἐκτύπησεν αὐτόν, ἀφοῦ ἀπηρίθμησε τὸν λαόν. Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Κύριον, Ἡμάρτησα σφόδρα, πράξας τοῦτο· καὶ τώρα, δέομαί σου, Κύριε, ἀφαίρεσον τὴν ἀνομίαν τοῦ δούλου σου, ὅτι ἐμωράνθην σφόδρα. 11Καὶ ὅτε ἐσηκώθη ὁ Δαβὶδ τὸ πρωΐ, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἦλθε πρὸς τὸν Γὰδ τὸν προφήτην, τὸν βλέποντα τοῦ Δαβίδ, λέγων,12Ὕπαγε καὶ εἰπὲ πρὸς τὸν Δαβίδ, οὕτω λέγει Κύριος· Τρία πράγματα ἐγὼ προβάλλω εἰς σέ· ἔκλεξον εἰς σεαυτὸν ἕν ἐκ τούτων, καὶ θέλω σοὶ κάμει αὐτό.13Ἦλθε λοιπὸν ὁ Γὰδ πρὸς τὸν Δαβὶδ καὶ ἀνήγγειλε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Θέλεις νὰ ἐπέλθωσιν εἰς σὲ ἑπτὰ ἔτη πείνης ἐπὶ τὴν γῆν σου; ἤ τρεῖς μῆνας νὰ φεύγῃς ἀπ᾿ ἔμπροσθεν τῶν ἐχθρῶν σου καὶ νὰ σὲ διώκωσιν; ἤ τρεῖς ἡμέρας νὰ ἦναι θανατικὸν ἐν τῇ γῇ σου; τώρα συλλογίσθητι, καὶ ἰδὲ ποίαν ἀπόκρισιν θέλω φέρει πρὸς τὸν ἀποστείλαντά με. 14Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Γάδ, Στενὰ μοι πανταχόθεν σφόδρα· ἄς πέσω λοιπὸν εἰς τὴν χεῖρα τοῦ Κυρίου, διότι εἶναι πολλοὶ οἱ οἰκτιρμοὶ αὐτοῦ· εἰς χεῖρα δὲ ἀνθρώπου ἄς μή πέσω. 15Ἀπέστειλε λοιπὸν ὁ Κύριος θανατικὸν ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ, ἀπὸ πρωΐας μέχρι τοῦ διωρισμένου καιροῦ· καὶ ἀπέθανον ἐκ τοῦ λαοῦ, ἀπὸ Δάν ἕως Βήρ-σαβεέ, ἑβδομήκοντα χιλιάδες ἀνδρῶν.16Καὶ ὅτε ὁ ἄγγελος ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὑτοῦ κατὰ τῆς Ἱερουσαλήμ, διὰ νὰ ἀπολέσῃ αὐτήν, μετεμελήθη ὁ Κύριος περὶ τοῦ κακοῦ, καὶ εἶπε πρὸς τὸν ἄγγελον, ὅστις ἔκαμεν ἐν τῷ λαῷ τὴν φθοράν, Ἀρκεῖ ἤδη· σύρε τὴν χεῖρά σου. Ἦτο δὲ ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου πλησίον τοῦ ἁλωνίου τοῦ Ὀρνὰ τοῦ Ἰεβουσαίου. 17Καὶ ἐλάλησεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Κύριον, ὅτε εἶδε τὸν ἄγγελον τὸν θανατόνοντα τὸν λαόν, καὶ εἶπεν, Ἰδού, ἐγὼ ἥμαρτον καὶ ἐγὼ ἠνόμησα· ταῦτα δὲ τὰ πρόβατα τί ἔπραξαν; κατ᾿ ἐμοῦ λοιπὸν ἔστω ἡ χεὶρ σου καὶ κατὰ τοῦ οἴκου τοῦ πατρὸς μου. 18Καὶ ἦλθεν ὁ Γὰδ τὴν ἡμέραν ἐκείνην πρὸς τὸν Δαβὶδ καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Ἀνάβα, στῆσον θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον ἐν τῷ ἁλωνίῳ Ὀρνὰ τοῦ Ἰεβουσαίου.19Καὶ ἀνέβη ὁ Δαβὶδ κατὰ τὸν λόγον τοῦ Γάδ, ὡς προσέταξεν ὁ Κύριος. 20Καὶ ἀνέβλεψεν ὁ Ὀρνὰ καὶ εἶδε τὸν βασιλέα καὶ τοὺς δούλους αὑτοῦ ἐρχομένους πρὸς αὐτόν· καὶ ἐξῆλθεν ὁ Ὀρνὰ καὶ προσεκύνησε τὸν βασιλέα κατὰ πρόσωπον αὑτοῦ ἕως ἐδάφους.21Καὶ εἶπεν ὁ Ὀρνά, Διὰ τί ἦλθεν ὁ κύριός μου ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν δοῦλον αὑτοῦ; Καὶ εἶπεν ὁ Δαβίδ, Διὰ νὰ ἀγοράσω τὸ ἁλώνιον παρὰ σοῦ, διὰ νὰ οἰκοδομήσω θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον, καὶ νὰ σταθῇ ἡ πληγή ἀπὸ τοῦ λαοῦ. 22Καὶ εἶπεν ὁ Ὀρνὰ πρὸς τὸν Δαβίδ, Ἄς λάβῃ ὁ κύριός μου ὁ βασιλεὺς καὶ ἄς προσφέρῃ εἰς θυσίαν ὅ, τι φαίνεται ἀρεστὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ· ἰδού, οἱ βόες εἰς ὁλοκαύτωμα καὶ τὰ ἁλωνικὰ ἐργαλεῖα καὶ τὰ ἐργαλεῖα τῶν βοῶν διὰ ξύλα.23Τὰ πάντα ἔδωκεν ὁ Ὀρνά, ὡς βασιλεύς, εἰς τὸν βασιλέα. Καὶ εἶπεν ὁ Ὀρνὰ πρὸς τὸν βασιλέα, Κύριος ὁ Θεὸς σου νὰ εὐαρεστηθῇ εἰς σέ. 24Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Ὀρνά, Οὐχί, ἀλλὰ θέλω ἐξάπαντος ἀγοράσει αὐτὸ παρὰ σοῦ διὰ ἀντιπληρωμῆς· διότι δὲν θέλω προσφέρει ὁλοκαυτώματα εἰς Κύριον τὸν Θεὸν μου δωρεάν. Καὶ ἠγόρασεν ὁ Δαβὶδ τὸ ἁλώνιον καὶ τοὺς βόας διὰ πεντήκοντα σίκλων ἀργυρίου.25Καὶ ᾠκοδόμησεν ὁ Δαβὶδ ἐκεῖ θυσιαστήριον εἰς τὸν Κύριον, καὶ προσέφερεν ὁλοκαυτώματα καὶ εἰρηνικὰς προσφοράς. Καὶ ἐξιλεώθη ὁ Κύριος πρὸς τὴν γῆν, καὶ ἐστάθη ἡ πληγή ἀπὸ τοῦ Ἰσραήλ.

1Ὁ δὲ Σαῦλος, πνέων ἔτι ἀπειλήν καὶ φόνον κατὰ τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ἦλθε πρὸς τὸν ἀρχιερέα2καὶ ἐζήτησε παρ᾿ αὐτοῦ ἐπιστολὰς εἰς Δαμασκὸν πρὸς τὰς συναγωγάς, ὅπως ἐὰν εὕρῃ τινὰς ἐκ τῆς ὁδοῦ ταύτης, ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας, φέρῃ δεδεμένους εἰς Ἱερουσαλήμ.3Ἐνῷ δὲ πορευόμενος ἐπλησίαζεν εἰς τὴν Δαμασκόν, ἐξαίφνης ἤστραψε περὶ αὐτὸν φῶς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ,4καὶ πεσὼν ἐπὶ τὴν γῆν, ἤκουσε φωνήν λέγουσαν πρὸς αὐτόν· Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις;5Καὶ εἶπε· Τίς εἶσαι, Κύριε; Καὶ ὁ Κύριος εἶπεν· Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖον σὺ διώκεις· σκληρὸν σοι εἶναι νὰ λακτίζῃς πρὸς κέντρα.6Ὁ δὲ τρέμων καὶ ἔκθαμβος γενόμενος, εἶπε· Κύριε, τί θέλεις νὰ κάμω; Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πρὸς αὐτόν· Σηκώθητι καὶ εἴσελθε εἰς τὴν πόλιν, καὶ θέλει σοὶ λαληθῆ τί πρέπει νὰ κάμῃς.7Οἱ δὲ ἄνδρες οἱ συνοδεύοντες αὐτὸν ἵσταντο ἄφωνοι, ἀκούοντες μὲν τὴν φωνήν, μηδένα ὅμως βλέποντες.8Ἐσηκώθη δὲ ὁ Σαῦλος ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἔχων ἀνεῳγμένους τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ δὲν ἔβλεπεν οὐδένα· καὶ χειραγωγοῦντες αὐτὸν εἰσήγαγον εἰς Δαμασκόν.9Καὶ ἦτο τρεῖς ἡμέρας χωρὶς νὰ βλέπῃ, καὶ δὲν ἔφαγεν οὐδὲ ἔπιεν. 10Ἦτο δὲ τις μαθητής ἐν Δαμασκῷ Ἀνανίας ὀνομαζόμενος, καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος δι᾿ ὀράματος· Ἀνανία· Ὁ δὲ εἶπεν· Ἰδοὺ ἐγώ, Κύριε.11Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πρὸς αὐτόν· Σηκωθεὶς ὕπαγε εἰς τὴν ὁδὸν τὴν ὀνομαζομένην Εὐθεῖαν καὶ ζήτησον ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Ἰούδα τινὰ Σαῦλον ὀνομαζόμενον Ταρσέα· διότι ἰδού, προσεύχεται,12καὶ εἶδε δι᾿ ὀράματος ἄνθρωπον Ἀνανίαν ὀνομαζόμενον ὅτι εἰσῆλθε καὶ ἔθεσεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὴν χεῖρα, διὰ νὰ ἀναβλέψῃ. 13Ἀπεκρίθη δὲ ὁ Ἀνανίας· Κύριε, ἤκουσα ἀπὸ πολλῶν περὶ τοῦ ἀνδρὸς τούτου, ὅσα κακὰ ἔπραξεν εἰς τοὺς ἁγίους σου ἐν Ἱερουσαλήμ·14καὶ ἐδὼ ἔχει ἐξουσίαν παρὰ τῶν ἀρχιερέων νὰ δέσῃ πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους τὸ ὄνομά σου.15Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος· Ὕπαγε, διότι οὗτος εἶναι σκεῦος ἐκλογῆς εἰς ἐμέ, διὰ νὰ βαστάσῃ τὸ ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων καὶ τῶν υἱῶν Ἰσραήλ·16ἐπειδή ἐγὼ θέλω δείξει εἰς αὐτὸν ὅσα πρέπει νὰ πάθῃ ὑπὲρ τοῦ ὀνόματός μου. 17Ὑπῆγε δὲ ὁ Ἀνανίας καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν, καὶ ἐπιθέσας ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας εἶπε· Σαούλ ἀδελφέ, ὁ Κύριος μὲ ἀπέστειλεν, ὁ Ἰησοῦς ὅστις ἐφάνη εἰς σὲ ἐν τῇ ὁδῷ καθ᾿ ἥν ἤρχου, διὰ νὰ ἀναβλέψῃς καὶ νὰ πλησθῇς Πνεύματος Ἁγίου. 18Καὶ εὐθὺς ἔπεσον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ ὡς λέπη, καὶ ἀνέβλεψεν εὐθύς, καὶ σηκωθεὶς ἐβαπτίσθη. 19Καὶ λαβὼν τροφήν ἐδυναμώθη. Διέτριψε δὲ ὁ Σαῦλος ἡμέρας τινὰς μετὰ τῶν ἐν Δαμασκῷ μαθητῶν,20καὶ εὐθὺς ἐκήρυττεν ἐν ταῖς συναγωγαῖς τὸν Χριστὸν ὅτι οὗτος εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.21Ἐξεπλήττοντο δὲ πάντες οἱ ἀκούοντες καὶ ἔλεγον· Δὲν εἶναι οὗτος, ὅστις ἐξωλόθρευσεν ἐν Ἱερουσαλήμ τοὺς ἐπικαλουμένους τὸ ὄνομα τοῦτο καὶ ἐδὼ διὰ τοῦτο εἶχεν ἐλθεῖ διὰ νὰ φέρῃ αὐτοὺς δεδεμένους πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς;22Ὁ δὲ Σαῦλος μᾶλλον ἐνεδυναμοῦτο καὶ συνέχεε τοὺς Ἰουδαίους τοὺς κατοικοῦντας ἐν Δαμασκῷ, ἀποδεικνύων ὅτι οὗτος εἶναι ὁ Χριστός. 23Καὶ ἀφοῦ παρῆλθον ἡμέραι ἱκαναί, συνεβουλεύθησαν οἱ Ἰουδαῖοι νὰ θανατώσωσιν αὐτόν·24ἐγνωστοποιήθη δὲ εἰς τὸν Σαῦλον ἡ ἐπιβουλή αὐτῶν. Καὶ παρεφύλαττον τὰς πύλας ἡμέραν καὶ νύκτα, διὰ νὰ θανατώσωσιν αὐτόν·25λαβόντες δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταί, διὰ νυκτὸς κατεβίβασαν διὰ τοῦ τείχους κρεμάσαντες ἐντὸς σπυρίδος.

13Εἶπε δὲ τίς πρὸς αὐτὸν ἐκ τοῦ ὄχλου· Διδάσκαλε, εἰπὲ πρὸς τὸν ἀδελφὸν μου νὰ μοιρασθῇ μετ᾿ ἐμοῦ τὴν κληρονομίαν.14Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἄνθρωπε, τίς μὲ κατέστησε δικαστήν ἤ μεριστήν ἐφ᾿ ὑμᾶς;15Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· Προσέχετε καὶ φυλάττεσθε ἀπὸ τῆς πλεονεξίας· διότι ἐὰν τις ἔχῃ περισσά, ἡ ζωή αὐτοῦ δὲν συνίσταται ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ.16Εἶπε δὲ πρὸς αὐτοὺς παραβολήν, λέγων· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου ηὐτύχησαν τὰ χωράφια·17Καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· Τί νὰ κάμω, διότι δὲν ἔχω ποῦ νὰ συνάξω τοὺς καρποὺς μου;18Καὶ εἶπε· Τοῦτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τὰς ἀποθήκας μου καὶ θέλω οἰκοδομήσει μεγαλητέρας καὶ συνάξει ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθὰ μου,19καὶ θέλω εἰπεῖ πρὸς τὴν ψυχήν μου· Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ ἐναποτεταμιευμένα δι᾿ ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.20Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Θεός· Ἄφρον, ταύτην τὴν νύκτα τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ὅσα δὲ ἡτοίμασας, τίνος θέλουσιν εἶσθαι; 21Οὕτω θέλει εἶσθαι ὅστις θησαυρίζει εἰς ἑαυτὸν καὶ δὲν πλουτεῖ εἰς Θεόν.