1Ἤκουσαν δὲ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ οἱ ὄντες ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ὅτι καὶ τὰ ἔθνη ἐδέχθησαν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.2Καὶ ὅτε ἀνέβη ὁ Πέτρος εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐφιλονείκουν μετ᾿ αὐτοῦ οἱ ἐκ περιτομῆς,3λέγοντες ὅτι Εἰσῆλθες πρὸς ἀνθρώπους ἀπεριτμήτους καὶ συνέφαγες μετ᾿ αὐτῶν.4Ὁ δὲ Πέτρος ἤρχισε καὶ ἐξέθετε πρὸς αὐτοὺς τὰ γενόμενα κατὰ σειράν, λέγων·5Ἐγὼ ἤμην προσευχόμενος ἐν τῇ πόλει Ἰόππῃ, καὶ εἶδον ὄραμα ἐν ἐκστάσει, σκεῦός τι καταβαῖνον ὡς σινδόνα μεγάλην, ἥτις δεδεμένη ἀπὸ τῶν τεσσάρων ἄκρων κατεβιβάζετο ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἦλθε μέχρις ἐμοῦ·6εἰς τὴν ὁποίαν ἀτενίσας παρετήρουν καὶ εἶδον τὰ τετράποδα τῆς γῆς καὶ τὰ θηρία καὶ τὰ ἑρπετὰ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ.7Καὶ ἤκουσα φωνήν λέγουσαν πρὸς ἐμέ· Σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον καὶ φάγε.8Καὶ εἶπον· Μή γένοιτο, Κύριε, διότι οὐδὲν βέβηλον ἤ ἀκάθαρτον εἰσῆλθε ποτὲ εἰς τὸ στόμα μου.9Καὶ ἡ φωνή μοὶ ἀπεκρίθη ἐκ δευτέρου ἐκ τοῦ οὐρανοῦ· Ὅσα ὁ Θεὸς ἐκαθάρισε, σὺ μή λέγε βέβηλα.10Ἔγεινε δὲ τοῦτο τρίς, καὶ πάλιν ἀνεσύρθησαν ἅπαντα εἰς τὸν οὐρανόν.11Καὶ ἰδού, τῇ αὐτῇ ὥρᾳ τρεῖς ἄνθρωποι ἔφθασαν εἰς τὴν οἰκίαν, ἐν ᾗ ἤμην, ἀπεσταλμένοι πρὸς ἐμὲ ἀπὸ Καισαρείας.12Εἶπε δὲ πρὸς ἐμὲ τὸ Πνεῦμα νὰ ὑπάγω μετ᾿ αὐτῶν, μηδόλως διστάζων. Ἦλθον δὲ μετ᾿ ἐμοῦ καὶ οἱ ἕξ οὗτοι ἀδελφοί, καὶ εἰσήλθομεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀνθρώπου,13καὶ ἀπήγγειλε πρὸς ἡμᾶς πῶς εἶδε τὸν ἄγγελον ἐν τῷ οἴκῳ αὑτοῦ, ὅτι ἐστάθη καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἀπόστειλον ἀνθρώπους εἰς Ἰόππην καὶ προσκάλεσον τὸν Σίμωνα τὸν ἐπονομαζόμενον Πέτρον,14ὅστις θέλει λαλήσει πρὸς σὲ λόγους, δι᾿ ὧν θέλεις σωθῆ σὺ καὶ πᾶς ὁ οἶκός σου.15Καὶ ἐνῷ ἤρχισα νὰ λαλῶ, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιον ἐπῆλθεν ἐπ᾿ αὐτοὺς καθὼς καὶ ἐφ᾿ ἡμᾶς κατ᾿ ἀρχάς.16Τότε ἐνεθυμήθην τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, ὅτι ἔλεγεν· Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ἐν ὕδατι, σεῖς ὅμως θέλετε βαπτισθῆ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.17Ἐὰν λοιπὸν ὁ Θεὸς ἔδωκεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἴσην δωρεὰν ὡς καὶ εἰς ἡμᾶς, διότι ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἐγὼ τίς ἤμην ὥστε νὰ δυνηθῶ νὰ ἐμποδίσω τὸν Θεόν; 18Ἀκούσαντες δὲ ταῦτα ἡσύχασαν καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες· Καὶ εἰς τὰ ἔθνη λοιπὸν ἔδωκεν ὁ Θεὸς τὴν μετάνοιαν εἰς ζωήν.

1Καὶ ἰδὼν ὁ λαὸς ὅτι ἐβράδυνεν ὁ Μωϋσῆς νὰ καταβῇ ἐκ τοῦ ὄρους, συνήχθη ὁ λαὸς ἐπὶ τὸν Ἀαρὼν καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν, Σηκώθητι, κάμε εἰς ἡμᾶς θεούς, οἵτινες νὰ προπορεύωνται ἡμῶν· διότι οὗτος ὁ Μωϋσῆς, ὁ ἄνθρωπος ὅστις ἐξήγαγεν ἡμᾶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, δὲν ἐξεύρομεν τί ἀπέγεινεν αὐτός. 2Καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἀαρών, Ἀφαιρέσατε τὰ χρυσὰ ἐνώτια, τὰ ὁποῖα εἶναι εἰς τὰ ὦτα τῶν γυναικῶν σας, τῶν υἱῶν σας καὶ τῶν θυγατέρων σας, καὶ φέρετε πρὸς ἐμέ. 3Καὶ ἀφῄρεσε πᾶς ὁ λαὸς τὰ χρυσὰ ἐνώτια, τὰ ὁποῖα ἦσαν εἰς τὰ ὦτα αὐτῶν, καὶ ἔφεραν πρὸς τὸν Ἀαρών.4Καὶ λαβὼν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν, διεμόρφωσεν αὐτὸ μὲ ἐργαλεῖον ἐγχαρακτικόν, καὶ ἔκαμεν αὐτὸ μόσχον χωνευτόν· οἱ δὲ εἶπον, Οὗτοι εἶναι οἱ θεοὶ σου, Ἰσραήλ, οἵτινες σὲ ἀνεβίβασαν ἐκ γῆς Αἰγύπτου. 5Καὶ ὅτε εἶδε τοῦτο ὁ Ἀαρών, ᾠκοδόμησε θυσιαστήριον ἔμπροσθεν αὐτοῦ· καὶ ἐκήρυξεν ὁ Ἀαρών, λέγων, Αὔριον εἶναι ἑορτή εἰς τὸν Κύριον.6Καὶ σηκωθέντες ἐνωρὶς τὴν ἐπαύριον, προσέφεραν ὁλοκαυτώματα καὶ ἔφεραν εἰρηνικὰς προσφοράς· καὶ ἐκάθισεν ὁ λαὸς νὰ φάγῃ καὶ νὰ πίῃ, καὶ ἐσηκώθησαν νὰ παίζωσι. 7Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Ὕπαγε, κατάβηθι διότι ἠνόμησεν ὁ λαὸς σου, τὸν ὁποῖον ἐξήγαγες ἐκ γῆς Αἰγύπτου·8ἐξετράπησαν ταχέως ἐκ τῆς ὁδοῦ τὴν ὁποίαν προσέταξα εἰς αὐτούς· ἔκαμαν εἰς ἑαυτοὺς μόσχον χωνευτὸν καὶ προσεκύνησαν αὐτὸν καὶ ἐθυσίασαν εἰς αὐτὸν καὶ εἶπον, Οὗτοι εἶναι οἱ θεοὶ σου, Ἰσραήλ, οἵτινες σὲ ἀνεβίβασαν ἐκ γῆς Αἰγύπτου. 9Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, εἶδον τὸν λαὸν τοῦτον, καὶ ἰδού, εἶναι λαὸς σκληροτράχηλος·10τώρα λοιπόν, ἄφες με, καὶ θέλει ἐξαφθῆ ἡ ὀργή μου ἐναντίον αὐτῶν καὶ θέλω ἐξολοθρεύσει αὐτούς· καὶ θέλω σὲ καταστήσει ἔθνος μέγα. 11Καὶ ἱκέτευσεν ὁ Μωϋσῆς Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ καὶ εἶπε, Διὰ τί, Κύριε, ἐξάπτεται ἡ ὀργή σου ἐναντίον τοῦ λαοῦ σου, τὸν ὁποῖον ἐξήγαγες ἐκ γῆς Αἰγύπτου μετὰ μεγάλης δυνάμεως καὶ κραταιᾶς χειρὸς;12διὰ τί νὰ εἴπωσιν οἱ Αἰγύπτιοι, λέγοντες, Μὲ πονηρίαν ἐξήγαγεν αὐτούς, διὰ νὰ θανατώσῃ αὐτοὺς εἰς τὰ ὄρη καὶ νὰ ἐξολοθρεύσῃ αὐτοὺς ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς; ἐπίστρεψον ἀπὸ τῆς ἐξάψεως τῆς ὀργῆς σου καὶ μεταμελήθητι περὶ τοῦ κακοῦ τοῦ πρὸς τὸν λαὸν σου·13ἐνθυμήθητι τὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰσραήλ, τοὺς δούλους σου, πρὸς τοὺς ὁποίους ὥμοσας ἐπὶ σεαυτὸν καὶ εἶπας πρὸς αὐτούς, Θέλω πληθύνει τὸ σπέρμα σας ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ· καὶ πᾶσαν τὴν γῆν ταύτην περὶ τῆς ὁποίας ἐλάλησα, θέλω δώσει εἰς τὸ σπέρμα σας, καὶ θέλουσι κληρονομήσει αὐτήν διαπαντός. 14Καὶ μετεμελήθη ὁ Κύριος περὶ τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖον εἶπε νὰ κάμῃ κατὰ τοῦ λαοῦ αὑτοῦ. 15Καὶ στραφεὶς ὁ Μωϋσῆς κατέβη ἐκ τοῦ ὄρους, καὶ αἱ δύο πλάκες τοῦ μαρτυρίου ἦσαν ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ· πλάκες γεγραμμέναι ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν· ἐκ τοῦ ἑνὸς μέρους καὶ ἐκ τοῦ ἄλλου ἦσαν γεγραμμέναι.16Καὶ αἱ πλάκες ἦσαν ἔργον Θεοῦ καὶ ἡ γραφή ἦτο γραφή Θεοῦ ἐγκεχαραγμένη ἐπὶ τὰς πλάκας. 17Καὶ ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς τὸν θόρυβον τοῦ λαοῦ ἀλαλάζοντος, εἶπε πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Θόρυβος πολέμου εἶναι ἐν τῷ στρατοπέδῳ. 18Ὁ δὲ εἶπε, Δὲν εἶναι φωνή ἀλαλαζόντων διὰ νίκην οὐδὲ φωνή βοώντων διὰ ἦτταν· φωνήν δόντων ἐγὼ ἀκούω. 19Καθὼς δὲ ἐπλησίασεν εἰς τὸ στρατόπεδον, εἶδε τὸν μόσχον καὶ χορούς· καὶ ἐξήφθη ὁ θυμὸς τοῦ Μωϋσέως, καὶ ἔρριψε τὰς πλάκας ἀπὸ τῶν χειρῶν αὑτοῦ καὶ συνέτριψεν αὐτὰς ὑπὸ τὸ ὄρος·20καὶ λαβὼν τὸν μόσχον, τὸν ὁποῖον εἶχον κάμει, κατέκαυσεν ἐν πυρί, καὶ συντρίψας ἑωσοῦ ἐλεπτύνθη, ἔσπειρεν ἐπὶ τὸ ὕδωρ καὶ ἐπότισε τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ. 21Καὶ εἶπεν ὁ Μωϋσῆς πρὸς τὸν Ἀαρών, Τί ἔκαμεν εἰς σὲ ὁ λαὸς οὗτος, ὥστε ἐπέφερες ἐπ᾿ αὐτοὺς ἁμαρτίαν μεγάλην;22Καὶ εἶπεν ὁ Ἀαρών, Ἄς μή ἐξάπτηται ὁ θυμὸς τοῦ κυρίου μου· σὺ γνωρίζεις τὸν λαόν, ὅτι ἔγκειται εἰς τὴν κακίαν·23διότι εἶπον πρὸς ἐμέ, Κάμε εἰς ἡμᾶς θεούς, οἵτινες νὰ προπορεύωνται ἡμῶν· διότι οὗτος ὁ Μωϋσῆς, ὁ ἄνθρωπος ὅστις ἐξήγαγεν ἡμᾶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, δὲν ἐξεύρομεν τί ἀπέγεινεν αὐτός·24καὶ εἶπα πρὸς αὐτούς, Ὅστις ἔχει χρυσίον, ἄς ἀφαιρέσωσιν αὐτὸ· καὶ ἔδωκαν εἰς ἐμέ· τότε ἔρριψα αὐτὸ εἰς τὸ πῦρ, καὶ ἐξῆλθεν ὁ μόσχος οὗτος. 25Καὶ ἰδὼν ὁ Μωϋσῆς τὸν λαὸν ὅτι ἦτο ἀχαλίνωτος, διότι ὁ Ἀαρὼν εἶχε ἀφήσει αὐτοὺς ἀχαλινώτους πρὸς καταισχύνην, μεταξὺ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν,26ἐστάθη ὁ Μωϋσῆς παρὰ τὴν πύλην τοῦ στρατοπέδου καὶ εἶπεν, Ὅστις εἶναι τοῦ Κυρίου, ἄς ἔλθῃ πρὸς ἐμέ. Καὶ συνήχθησαν πρὸς αὐτὸν πάντες οἱ υἱοὶ τοῦ Λευΐ.27Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς, Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ· Ἄς βάλῃ ἕκαστος τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὑτοῦ· καὶ διέλθετε καὶ ἐξέλθετε ἀπὸ πύλης εἰς πύλην διὰ τοῦ στρατοπέδου, καὶ ἄς θανατώσῃ ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν φίλον αὑτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν πλησίον αὑτοῦ. 28Καὶ ἔκαμον οἱ υἱοὶ τοῦ Λευΐ κατὰ τὸν λόγον τοῦ Μωϋσέως· καὶ ἔπεσαν ἐκ τοῦ λαοῦ ἐκείνην τὴν ἡμέραν περίπου τρεῖς χιλιάδες ἄνδρες.29διότι εἶπεν ὁ Μωϋσῆς, Καθιερώσατε ἑαυτοὺς σήμερον εἰς τὸν Κύριον, ἕκαστος ἐπὶ τὸν υἱὸν αὑτοῦ καὶ ἕκαστος ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ, διὰ νὰ δοθῇ εἰς ἐσᾶς εὐλογία σήμερον. 30Καὶ τὴν ἐπαύριον εἶπεν ὁ Μωϋσῆς πρὸς τὸν λαόν, Σεῖς ἡμαρτήσατε ἁμαρτίαν μεγάλην· καὶ τώρα θέλω ἀναβῆ πρὸς τὸν Κύριον· ἴσως κάμω ἐξιλέωσιν διὰ τὴν ἁμαρτίαν σας. 31Καὶ ἐπέστρεψεν ὁ Μωϋσῆς πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπε, Δέομαι· οὗτος ὁ λαὸς ἡμάρτησεν ἁμαρτίαν μεγάλην καὶ ἔκαμον εἰς ἑαυτοὺς θεοὺς χρυσούς·32πλήν τώρα, ἐὰν συγχωρήσῃς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν· εἰ δὲ μή, ἐξάλειψόν με, δέομαι, ἐκ τῆς βίβλου σου, τὴν ὁποίαν ἔγραψας. 33Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν, Ὅστις ἡμάρτησεν ἐναντίον ἐμοῦ, τοῦτον θέλω ἐξαλείψει ἐκ τῆς βίβλου μου·34ὅθεν τώρα ὕπαγε, ὁδήγησον τὸν λαὸν εἰς τὸν τόπον περὶ τοῦ ὁποίου σὲ εἶπα· ἰδού, ὁ ἄγγελός μου θέλει προπορεύεσθαι ἔμπροσθέν σου· ἀλλ᾿ ὅμως ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ἀνταποδώσεώς μου θέλω ἀνταποδώσει τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν ἐπ᾿ αὐτούς. 35Καὶ ἐπάταξε Κύριος τὸν λαόν, διὰ τὴν κατασκευήν τοῦ μόσχου τὸν ὁποῖον κατεσκεύασεν ὁ Ἀαρών.

1Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ πρὸς τὸν Ἰησοῦν, λέγοντες· Τίς ἄρα εἶναι μεγαλήτερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν;2Καὶ προσκαλέσας ὁ Ἰησοῦς παιδίον, ἔστησεν αὐτὸ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν3καὶ εἶπεν· Ἀληθῶς σᾶς λέγω, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψητε καὶ γείνητε ὡς τὰ παιδία, δὲν θέλετε εἰσέλθει εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 4Ὅστις λοιπὸν ταπεινώσῃ ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος εἶναι ὁ μεγαλήτερος ἐν τῇ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.5Καὶ ὅστις δεχθῇ ἕν τοιοῦτον παιδίον εἰς τὸ ὄνομά μου, ἐμὲ δέχεται· 6ὅστις ὅμως σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει εἰς αὐτὸν νὰ κρεμασθῇ μύλου πέτρα ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὸ πέλαγος τῆς θαλάσσης.7Οὐαὶ εἰς τὸν κόσμον διὰ τὰ σκάνδαλα· διότι εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔλθωσι τὰ σκάνδαλα· πλήν οὐαὶ εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, διὰ τοῦ ὁποίου τὸ σκάνδαλον ἔρχεται.8Καὶ ἐὰν ἡ χεὶρ σου ἤ ὁ ποῦς σου σὲ σκανδαλίζῃ, ἔκκοψον αὐτὸ καὶ ῥίψον ἀπὸ σοῦ· καλήτερον σοὶ εἶναι νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν ζωήν χωλὸς ἤ κουλλός, παρὰ ἔχων δύο χεῖρας ἤ δύο πόδας νὰ ῥιφθῇς εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον.9Καὶ ἐὰν ὁ ὀφθαλμὸς σου σὲ σκανδαλίζῃ, ἔκβαλε αὐτὸν καὶ ῥίψον ἀπὸ σοῦ· καλήτερον σοὶ εἶναι μονόφθαλμος νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν ζωήν, παρὰ ἔχων δύο ὀφθαλμοὺς νὰ ῥιφθῇς εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. 10Προσέχετε μή καταφρονήσητε ἕνα τῶν μικρῶν τούτων· διότι σᾶς λέγω ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς διαπαντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.11Ἐπειδή ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε διὰ νὰ σώσῃ τὸ ἀπολωλός.

1Ἔλεγε δὲ καὶ παραβολήν πρὸς αὐτοὺς περὶ τοῦ ὅτι πρέπει πάντοτε νὰ προσεύχωνται καὶ νὰ μή ἀποκάμνωσι, 2λέγων· Κριτής τις ἦτο ἐν τινι πόλει, ὅστις τὸν Θεὸν δὲν ἐφοβεῖτο καὶ ἄνθρωπον δὲν ἐντρέπετο.3Ἦτο δὲ χήρα τις ἐν ἐκείνῃ τῇ πόλει καὶ ἤρχετο πρὸς αὐτόν, λέγουσα· Ἐκδίκησόν με ἀπὸ τοῦ ἀντιδίκου μου.4Καὶ μέχρι τινὸς δὲν ἠθέλησε· μετὰ δὲ ταῦτα εἶπε καθ᾿ ἑαυτόν· Ἄν καὶ τὸν Θεὸν δὲν φοβῶμαι καὶ ἄνθρωπον δὲν ἐντρέπωμαι,5τοὐλάχιστον ἐπειδή μὲ ἐνοχλεῖ ἡ χήρα αὕτη, ἄς ἐκδικήσω αὐτήν, διὰ νὰ μή ἔρχηται πάντοτε καὶ μὲ βασανίζῃ.6Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος· Ἀκούσατε τί λέγει ὁ ἄδικος κριτής·7ὁ δὲ Θεὸς δὲν θέλει κάμει τὴν ἐκδίκησιν τῶν ἐκλεκτῶν αὑτοῦ τῶν βοώντων πρὸς αὐτὸν ἡμέραν καὶ νύκτα, ἄν καὶ μακροθυμῇ δι᾿ αὐτούς; 8σᾶς λέγω ὅτι θέλει κάμει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν ταχέως. Πλήν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ἔλθη, ἆρά γε θέλει εὑρεῖ τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς; 9Εἶπε δὲ καὶ πρὸς τινας, τοὺς θαρροῦντας εἰς ἑαυτοὺς ὅτι εἶναι δίκαιοι καὶ καταφρονοῦντας τοὺς λοιπούς, τὴν παραβολήν ταύτην·10Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν διὰ νὰ προσευχηθῶσιν, ὁ εἶς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἄλλος τελώνης.11Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς προσηύχετο καθ᾿ ἑαυτὸν ταῦτα· Εὐχαριστῶ σοι, Θεέ, ὅτι δὲν εἶμαι καθὼς οἱ λοιποὶ ἄνθρωποι, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἤ καὶ καθὼς οὗτος ὁ τελώνης·12νηστεύω δὶς τῆς ἑβδομάδος, ἀποδεκατίζω πάντα ὅσα ἔχω.13Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἱστάμενος, δὲν ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς νὰ ὑψώσῃ εἰς τὸν οὐρανόν, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὑτοῦ, λέγων· Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.14Σᾶς λέγω, Κατέβη οὗτος εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ δεδικαιωμένος μᾶλλον παρὰ ἐκεῖνος· διότι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν θέλει ταπεινωθῆ, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν θέλει ὑψωθῆ.

35Καὶ λέγει πρὸς αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὅτε ἔγεινεν ἑσπέρα· Ἄς διέλθωμεν εἰς τὸ πέραν.36Καὶ ἀφήσαντες τὸν ὄχλον, παραλαμβάνουσιν αὐτὸν ὡς ἦτο ἐν τῷ πλοίῳ καὶ ἄλλα δὲ πλοιάρια ἦσαν μετ᾿ αὐτοῦ.37Καὶ γίνεται μέγας ἀνεμοστρόβιλος καὶ τὰ κύματα εἰσέβαλλον εἰς τὸ πλοῖον, ὥστε αὐτὸ ἤδη ἐγεμίζετο.38Καὶ αὐτὸς ἦτο ἐπὶ τῆς πρύμνης κοιμώμενος ἐπὶ τὸ προσκεφάλαιον· καὶ ἐξυπνοῦσιν αὐτὸν καὶ λέγουσι πρὸς αὐτόν· Διδάσκαλε, δὲν σὲ μέλει ὅτι χανόμεθα;39Καὶ σηκωθεὶς ἐπετίμησε τὸν ἄνεμον καὶ εἶπε πρὸς τὴν θάλασσαν· Σιώπα, ἡσύχασον. Καὶ ἔπαυσεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἔγεινε γαλήνη μεγάλη.40Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· Διὰ τί εἶσθε οὕτω δειλοί; πῶς δὲν ἔχετε πίστιν;41Καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους· Τίς λοιπὸν εἶναι οὗτος, ὅτι καὶ ὁ ἄνεμος καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν εἰς αὐτόν;