1 Παρῆλθον δὲ τρία ἔτη ἄνευ πολέμου ἀναμέσον τῆς Συρίας καὶ τοῦ Ἰσραήλ.2 Κατὰ δὲ τὸ τρίτον ἔτος κατέβη Ἰωσαφὰτ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰούδα πρὸς τὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ.3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ πρὸς τοὺς δούλους αὑτοῦ, Ἐξεύρετε ὅτι ἡ Ῥαμὼθ-γαλαὰδ εἶναι ἡμῶν, καὶ ἡμεῖς σιωπῶμεν εἰς τὸ νὰ λάβωμεν αὐτήν ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ βασιλέως τῆς Συρίας;4 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Ἰωσαφάτ, Ἔρχεσαι μετ᾿ ἐμοῦ διὰ νὰ πολεμήσωμεν τὴν Ῥαμὼθ-γαλαάδ; Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωσαφὰτ πρὸς τὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, Ἐγὼ εἶμαι καθὼς σύ, ὁ λαὸς μου καθὼς ὁ λαὸς σου, οἱ ἵπποι μου καθὼς οἱ ἵπποι σου.5 Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωσαφὰτ πρὸς τὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, Ἐρώτησον, παρακαλῶ, τὸν λόγον τοῦ Κυρίου σήμερον. 6 Καὶ συνήθροισεν ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ τοὺς προφήτας, περίπου τετρακοσίους ἄνδρας, καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς, Νὰ ὑπάγω ἐναντίον τῆς Ῥαμὼθ-γαλαὰδ νὰ πολεμήσω, ἤ νὰ ἀπέχω; οἱ δὲ εἶπον, Ἀνάβα, καὶ ὁ Κύριος θέλει παραδώσει αὐτήν εἰς τὴν χεῖρα τοῦ βασιλέως. 7 Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωσαφάτ, Δὲν εἶναι ἐνταῦθα ἔτι προφήτης τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ ἐρωτήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ;8 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ πρὸς τὸν Ἰωσαφάτ, Εἶναι ἔτι ἄνθρωπός τις, Μιχαίας, ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεμλά, διὰ τοῦ ὁποίου δυνάμεθα νὰ ἐρωτήσωμεν τὸν Κύριον· πλήν μισῶ αὐτόν· διότι δὲν προφητεύει καλὸν περὶ ἐμοῦ, ἀλλὰ κακόν. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωσαφάτ, Ἄς μή λαλῇ ὁ βασιλεὺς οὕτως.9 Καὶ ἐκάλεσεν ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ ἕνα εὐνοῦχον καὶ εἶπε, Σπεῦσον νὰ φέρῃς Μιχαίαν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰεμλά.

1 Συμεὼν Πέτρος, δοῦλος καὶ ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸς τοὺς ὅσοι ἔλαχον ἰσότιμον μὲ ἡμᾶς πίστιν εἰς τὴν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ· 2 χάρις καὶ εἰρήνη πληθυνθείη εἰς ἐσᾶς διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. 3 Καθὼς ἡ θεία δύναμις αὐτοῦ ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς πάντα τὰ πρὸς ζωήν καὶ εὐσέβειαν διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ καλέσαντος ἡμᾶς διὰ τῆς δόξης αὑτοῦ καὶ ἀρετῆς, 4 διὰ τῶν ὁποίων ἐδωρήθησαν εἰς ἡμᾶς αἱ μέγισται καὶ τίμιαι ἐπαγγελίαι, ἵνα διὰ τούτων γείνητε κοινωνοὶ θείας φύσεως, ἀποφυγόντες τὴν ἐν τῷ κόσμῳ ὑπάρχουσαν διὰ τῆς ἐπιθυμίας διαφθοράν.

12 Ὥστε, ἀγαπητοὶ μου, καθὼς πάντοτε ὑπηκούσατε, οὐχὶ ὡς ἐν τῇ παρουσίᾳ μου μόνον, ἀλλὰ τώρα πολὺ περισσότερον ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μου, μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐργάζεσθε τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν· 13 διότι ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὑτοῦ.

1 Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς Ἰωνᾶν τὸν υἱὸν τοῦ Ἀμαθί, λέγων,2 Σηκώθητι, ὑπαγε εἰς Νινευή, τὴν πόλιν τὴν μεγάλην, καὶ κήρυξον κατ᾿ αὐτῆς· διότι ἡ ἀσέβεια αὐτῶν ἀνέβη ἐνώπιόν μου. 3 Καὶ ἐσηκώθη ὁ Ἰωνᾶς διὰ νὰ φύγῃ εἰς Θαρσεὶς ἀπὸ προσώπου Κυρίου καὶ κατέβη εἰς Ἰόππην· καὶ εὕρηκε πλοῖον πορευόμενον εἰς Θαρσείς, καὶ ἔδωκε τὸν ναῦλον αὐτοῦ καὶ ἐπέβη εἰς αὐτό, διὰ νὰ ὑπάγῃ μετ᾿ αὐτῶν εἰς Θαρσεὶς ἀπὸ προσώπου Κυρίου. 4 Ἀλλ᾿ ὁ Κύριος ἐξήγειρεν ἄνεμον μέγαν ἐπὶ τὴν θάλασσαν, καὶ ἔγεινε κλύδων μέγας ἐν τῇ θαλάσσῃ καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευε νὰ συντριφθῇ. 5 Καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ναῦται καὶ ἀνεβόησαν ἕκαστος πρὸς τὸν θεὸν αὑτοῦ καὶ ἔκαμον ἐκβολήν τῶν ἐν τῷ πλοίῳ σκευῶν εἰς τὴν θάλασσαν, διὰ νὰ ἐλαφρωθῇ ἀπ᾿ αὐτῶν· ὁ δὲ Ἰωνᾶς κατέβη εἰς τὸ κοίλωμα τοῦ πλοίου καὶ ἐπλαγίασε καὶ ἐκοιμᾶτο βαθέως.6 Καὶ ἐπλησίασε πρὸς αὐτὸν ὁ πλοίαρχος καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Τί κοιμᾶσαι σύ; σηκώθητι, ἐπικαλοῦ τὸν Θεὸν σου, ἴσως ὁ Θεὸς μᾶς ἐνθυμηθῇ καὶ δὲν χαθῶμεν. 7 Καὶ εἶπον ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὑτοῦ, Ἔλθετε καὶ ἄς ῥίψωμεν κλήρους, διὰ νὰ γνωρίσωμεν τίνος ἕνεκεν τὸ κακὸν τοῦτο εἶναι ἐφ᾿ ἡμᾶς. Καὶ ἔρριψαν κλήρους καὶ ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπὶ τὸν Ἰωνᾶν.8 Τότε εἶπον πρὸς αὐτόν, Εἰπὲ τώρα πρὸς ἡμᾶς, τίνος ἕνεκεν τὸ κακὸν τοῦτο ἦλθεν ἐφ᾿ ἡμᾶς; Τὶ εἶναι τὸ ἔργον σου; καὶ πόθεν ἔρχεσαι; τίς ὁ τόπος σου; καὶ ἐκ τίνος λαοῦ εἶσαι; 9 Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς, Ἐγὼ εἶμαι Ἑβραῖος· καὶ σέβομαι Κύριον τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ, ὅστις ἐποίησε τὴν θαλάσσαν καὶ τὴν ξηράν.10 Τότε ἐφοβήθησαν οἱ ἄνθρωποι φόβον μέγαν καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν, Τὶ εἶναι τοῦτο, τὸ ὁποῖον ἔκαμες; διότι ἐγνώρισαν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι ἔφευγεν ἀπὸ προσώπου Κυρίου, ἐπειδή εἶχεν ἀναγγείλει τοῦτο πρὸς αὐτούς.11 Καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν, Τὶ νὰ σὲ κάμωμεν, διὰ νὰ ἡσυχάσῃ ἡ θάλασσα ἀφ᾿ ἡμῶν; διότι ἡ θάλασσα ἐκλυδωνίζετο ἐπὶ τὸ μᾶλλον.12 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς, Σηκώσατέ με καὶ ῥίψατέ με εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἡ θάλασσα θέλει ἡσυχάσει ἀφ᾿ ὑμῶν· διότι ἐγὼ γνωρίζω, ὅτι ἐξ αἰτίας ἐμοῦ ἔγεινεν ὁ μέγας οὗτος κλύδων ἐφ᾿ ὑμᾶς. 13 Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἐκωπηλάτουν δυνατὰ διὰ νὰ ἐπιστρέψωσι πρὸς τὴν ξηράν· ἀλλὰ δὲν ἐδύναντο, διότι ἡ θάλασσα ἐκλυδωνίζετο ἐπὶ τὸ μᾶλλον κατ᾿ αὐτῶν. 14 Ὅθεν ἀνεβόησαν πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπον, Δεόμεθα, Κύριε, δεόμεθα, ἄς μή χαθῶμεν διὰ τὴν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου τούτου καὶ μή ἐπιβάλῃς ἐφ᾿ ἡμᾶς αἷμα ἀθῶον· διότι σύ, Κύριε, ἔκαμες ὡς ἤθελες. 15 Καὶ ἐσήκωσαν τὸν Ἰωνᾶν καὶ ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἡ θάλασσα ἐστάθη ἀπὸ τοῦ θυμοῦ αὑτῆς.16 Τότε οἱ ἄνθρωποι ἐφοβήθησαν τὸν Κύριον φόβον μέγαν καὶ προσέφεραν θυσίαν εἰς τὸν Κύριον καὶ ἔκαμον εὐχάς.17 Καὶ διέταξε Κύριος μέγα κῆτος νὰ καταπίῃ τὸν Ἰωνᾶν. Καὶ ἦτο ὁ Ἰωνᾶς ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας.

1 [Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Περιέμεινα ἐν ὑπομονῇ τὸν Κύριον, καὶ ἔκλινε πρὸς ἐμὲ καὶ ἤκουσε τῆς κραυγῆς μου· 2 καὶ μὲ ἀνεβίβασεν ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας, ἐκ βορβορώδους πηλοῦ, καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, ἐστερέωσε τὰ βήματά μου· 3 καὶ ἔβαλεν ἐν τῷ στόματί μου σμα νέον, ὕμνον εἰς τὸν Θεὸν ἡμῶν· θέλουσιν ἰδεῖ πολλοὶ καὶ θέλουσι φοβηθῆ καὶ θέλουσιν ἐλπίσει ἐπὶ Κύριον.