Μαθήματα

15Τότε εἶπε πρὸς αὐτόν, Πῶς λέγεις, σὲ ἀγαπῶ, ἐνῷ ἡ καρδία σου δὲν εἶναι μετ᾿ ἐμοῦ; σὺ μὲ ἐγέλασας τρίτην ταύτην τὴν φοράν, καὶ δὲν μὲ ἐφανέρωσας εἰς τί ἵσταται ἡ δύναμίς σου ἡ μεγάλη.16Καὶ ἐπειδή ἐστενοχώρει αὐτὸν καθ᾿ ἡμέραν μὲ τοὺς λόγους αὑτῆς καὶ ἐβίαζεν αὐτόν, ὥστε ἡ ψυχή αὑτοῦ ἀπέκαμε μέχρι θανάτου,17ἐφανέρωσε πρὸς αὐτήν ὅλην τὴν καρδίαν αὑτοῦ καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν, ξυράφιον δὲν ἀνέβη ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου· διότι ἐγὼ εἶμαι Ναζηραῖος εἰς τὸν Θεὸν ἐκ κοιλίας μητρὸς μου. Ἐὰν ξυρισθῶ, τότε ἡ δύναμίς μου θέλει φύγει ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ θέλω ἀδυνατίσει καὶ κατασταθῆ ὡς πάντες οἱ ἄνθρωποι. 18Καὶ ἰδοῦσα ἡ Δαλιδά, ὅτι ἐφανέρωσε πρὸς αὐτήν ὅλην τὴν καρδίαν αὑτοῦ, ἔστειλε καὶ ἐκάλεσε τοὺς ἄρχοντας τῶν Φιλισταίων, λέγουσα, Ἀνάβητε ταύτην τὴν φοράν· διότι μοὶ ἐφανέρωσεν ὅλην τὴν καρδίαν αὑτοῦ. Τότε ἀνέβησαν πρὸς αὐτήν οἱ ἄρχοντες τῶν Φιλισταίων, φέροντες καὶ τὸ ἀργύριον εἰς τὰς χεῖρας αὑτῶν.19Καὶ ἀπεκοίμησεν αὐτὸν ἐπὶ τῶν γονάτων αὑτῆς· καὶ ἐκάλεσεν ἄνθρωπον καὶ ἐξύρισε τοὺς ἑπτὰ πλοκάμους τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ· καὶ ἤρχισε νὰ δαμάζῃ αὐτόν, καὶ ἡ δύναμις αὐτοῦ ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτοῦ. 20Καὶ αὐτή εἶπεν, Οἱ Φιλισταῖοι ἐπὶ σέ, Σαμψών. Καὶ αὐτὸς ἐξύπνησεν ἐκ τοῦ ὕπνου αὑτοῦ καὶ εἶπε, Θέλω ἐξέλθει καθὼς ἄλλοτε καὶ θέλω ἐκτιναχθῆ. Ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν ἐγνώρισεν ὅτι ὁ Κύριος εἶχεν ἀπομακρυνθῆ ἀπ᾿ αὐτοῦ.21Καὶ ἐπίασαν αὐτὸν οἱ Φιλισταῖοι καὶ ἐξώρυξαν τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ καὶ κατεβίβασαν αὐτὸν εἰς Γάζαν καὶ ἔδεσαν αὐτὸν μὲ δύο χαλκίνας ἁλύσεις· καὶ ἤλεθεν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ δεσμωτηρίου. 22Αἱ δὲ τρίχες τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἤρχισαν νὰ ἐκφύωνται πάλιν, ἀφοῦ ἐξυρίσθη. 23Συνήχθησαν δὲ οἱ ἄρχοντες τῶν Φιλισταίων, διὰ νὰ προσφέρωσι θυσίαν μεγάλην εἰς Δαγὼν τὸν θεὸν αὑτῶν καὶ νὰ εὐφρανθῶσι διότι εἶπον, Ὁ Θεὸς ἡμῶν παρέδωκεν εἰς τὴν χεῖρα ἡμῶν τὸν Σαμψὼν τὸν ἐχθρὸν ἡμῶν. 24Καὶ ὅτε εἶδεν αὐτὸν ὁ λαός, ἐδόξασαν τὸν θεὸν αὑτῶν, λέγοντες, Ὁ θεὸς ἡμῶν παρέδωκεν εἰς τὴν χεῖρα ἡμῶν τὸν ἐχθρὸν ἡμῶν καὶ τὸν ὁλοθρευτήν τῆς γῆς ἡμῶν καὶ τὸν φονεύσαντα πλῆθος ἐξ ἡμῶν. 25Καὶ ὅτε εὐθύμησεν ἡ καρδία αὐτῶν, εἶπαν, Καλέσατε τὸν Σαμψών, διὰ νὰ παίξῃ εἰς ἡμᾶς. Καὶ ἐκάλεσαν τὸν Σαμψὼν ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ δεσμωτηρίου, καὶ ἔπαιξεν ἔμπροσθεν αὐτῶν· καὶ ἔστησαν αὐτὸν ἀναμέσον τῶν στύλων. 26Καὶ εἶπεν ὁ Σαμψὼν πρὸς τὸ παιδίον, τὸ ὁποῖον ἐκράτει αὐτὸν ἐκ τῆς χειρός, Ἄφες με νὰ ψηλαφήσω τοὺς στύλους, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἵσταται ὁ οἶκος, διὰ νὰ στηριχθῶ ἐπ᾿ αὐτούς.27Ὁ δὲ οἶκος ἦτο πλήρης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν· καὶ ἦσαν ἐκεῖ πάντες οἱ ἄρχοντες τῶν Φιλισταίων· καὶ ἐπὶ τοῦ δώματος περίπου τρεῖς χιλιάδες ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, οἵτινες ἐθεώρουν τὸν Σαμψὼν παίζοντα. 28Καὶ ἐβόησεν ὁ Σαμψὼν πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπε, Δέσποτα Κύριε, ἐνθυμήθητί με, δέομαι καὶ ἐνίσχυσόν με, παρακαλῶ, μόνον ταύτην τὴν φοράν, Θεέ, διὰ νὰ ἐκδικηθῶ κατὰ τῶν Φιλισταίων διὰ μιᾶς ὑπὲρ τῶν δύο ὀφθαλμῶν μου.29Καὶ ἐνηγκαλίσθη ὁ Σαμψὼν τοὺς δύο μέσους στύλους, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἵστατο ὁ οἶκος, καὶ ἐπεστηρίχθη ἐπ᾿ αὐτούς, τὸν ἕνα μὲ τὴν δεξιὰν αὑτοῦ καὶ τὸν ἄλλον μὲ τὴν ἀριστεράν αὑτοῦ.30Καὶ εἶπεν ὁ Σαμψών, Ἀποθανέτω ἡ ψυχή μου μετὰ τῶν Φιλισταίων. Καὶ ἐκάμφθη μὲ δύναμιν· καὶ ὁ οἶκος ἔπεσεν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας καὶ ἐπὶ πάντα τὸν λαὸν τὸν ἐν αὐτῷ. Οἱ δὲ ἀποθανόντες, τοὺς ὁποίους ἐθανάτωσεν ἐν τῷ θανάτῳ αὑτοῦ, ἦσαν περισσότεροι παρὰ ὅσους ἐθανάτωσεν ἐν τῇ ζωῇ αὑτοῦ.

7Ἐγὼ δὲ θέλω ἐπιβλέψει ἐπὶ Κύριον· θέλω προσμείνει τὸν Θεὸν τῆς σωτηρίας μου· ὁ Θεὸς μου θέλει μοῦ εἰσακούσει. 8Μή εὐφραίνου εἰς ἐμέ, ἡ ἐχθρὰ μου· ἄν καὶ ἔπεσα, θέλω σηκωθῆ· ἄν καὶ ἐκάθησα ἐν σκότει, ὁ Κύριος θέλει εἶσθαι φῶς εἰς ἐμέ.9Θέλω ὑποφέρει τὴν ὀργήν τοῦ Κυρίου, διότι ἡμάρτησα εἰς αὐτόν, ἑωσοῦ διαδικάσῃ τὴν δίκην μου καὶ κάμῃ τὴν κρίσιν μου· θέλει μὲ ἐξάξει εἰς τὸ φῶς, θέλω ἰδεῖ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ. 10Καὶ θέλει ἰδεῖ ἡ ἐχθρά μου, καὶ αἰσχύνη θέλει περικαλύψει αὐτήν, ἥτις λέγει πρὸς ἐμέ, Ποῦ εἶναι Κύριος ὁ Θεὸς σου; οἱ ὀφθαλμοὶ μου θέλουσιν ἰδεῖ αὐτήν· τώρα θέλει εἶσθαι εἰς καταπάτημα ὡς ὁ πηλὸς τῶν ὁδῶν.

1Ἦτο δὲ τὶς ἄνθρωπος ἐν Καισαρείᾳ ὀνόματι Κορνήλιος, ἑκατόνταρχος ἐκ τοῦ τάγματος τοῦ λεγομένου Ἰταλικοῦ,2εὐσεβής καὶ φοβούμενος τὸν Θεὸν μετὰ παντὸς τοῦ οἴκου αὑτοῦ, ὅστις καὶ ἔκαμνεν ἐλεημοσύνας εἰς τὸν λαὸν πολλὰς καὶ ἐδέετο τοῦ Θεοῦ διαπαντός·3οὗτος εἶδε φανερὰ δι᾿ ὀράματος περὶ τὴν ἐννάτην ὥραν τῆς ἡμέρας ἄγγελον τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἰσῆλθε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Κορνήλιε.4Ὁ δὲ ἀτενίσας εἰς αὐτὸν καὶ ἔμφοβος γενόμενος, εἶπε· Τί εἶναι, Κύριε; Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Αἱ προσευχαὶ σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν εἰς μνημόσυνόν σου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.5Καὶ τώρα πέμψον εἰς Ἰόππην ἀνθρώπους καὶ προσκάλεσον τὸν Σίμωνα, ὅστις ἐπονομάζεται Πέτρος·6οὗτος ξενίζεται παρὰ τινι Σίμωνι βυρσοδέψῃ, ἔχοντι οἰκίαν πλησίον τῆς θαλάσσης. Οὗτος θέλει σοὶ λαλήσει τί πρέπει νὰ κάμνῃς.7Καθὼς δὲ ἀνεχώρησεν ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν πρὸς τὸν Κορνήλιον, ἐφώναξε δύο ἐκ τῶν ὑπηρετῶν αὑτοῦ καὶ ἕνα στρατιώτην εὐσεβῆ ἐκ τῶν διαμενόντων πάντοτε πλησίον αὐτοῦ,8καὶ διηγηθεὶς πρὸς αὐτοὺς τὰ πάντα, ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὴν Ἰόππην.

22Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς, λέγει πρὸς αὐτούς· Ἔχετε πίστιν Θεοῦ.23Διότι ἀληθῶς σᾶς λέγω ὅτι ὅστις εἴπῃ πρὸς τὸ ὄρος τοῦτο, Σηκώθητε καὶ ῥίφθητι εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ δὲν διστάσῃ ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, ἀλλὰ πιστεύσῃ ὅτι ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα λέγει γίνονται, θέλει γείνει εἰς αὐτὸν ὅ, τι ἐὰν εἴπῃ.24Διὰ τοῦτο σᾶς λέγω, Πάντα ὅσα προσευχόμενοι ζητεῖτε, πιστεύετε ὅτι λαμβάνετε, καὶ θέλει γείνει εἰς ἐσᾶς.25Καὶ ὅταν ἵστασθε προσευχόμενοι, συγχωρεῖτε ἐὰν ἔχητέ τι κατὰ τινός, διὰ νὰ συγχωρήσῃ εἰς ἐσᾶς καὶ ὁ Πατήρ σας ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τὰ ἁμαρτήματά σας.26Ἀλλ᾿ ἐὰν σεῖς δὲν συγχωρῆτε, οὐδὲ ὁ Πατήρ σας ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς θέλει συγχωρήσει τὰ ἁμαρτήματά σας.

1Λόγοι Νεεμία υἱοῦ τοῦ Ἀχαλία. Καὶ ἐν τῷ μηνὶ Χισλεῦ, ἐν τῷ εἰκοστῷ ἔτει, ὅτε ἤμην ἐν Σούσοις τῇ βασιλευούσῃ,2ὁ Ἀνανί, εἷς ἐκ τῶν ἀδελφῶν μου, ἦλθεν, αὐτὸς καὶ τινὲς ἐκ τοῦ Ἰούδα, καὶ ἠρώτησα αὐτοὺς περὶ τῶν διασωθέντων Ἰουδαίων, οἵτινες ἐναπελείφθησαν ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας, καὶ περὶ Ἱερουσαλήμ.3Καὶ εἶπον πρὸς ἐμέ, Οἱ ὑπόλοιποι, οἱ ἐναπολειφθέντες ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας ἐκεῖ ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ, εἶναι ἐν θλίψει μεγάλῃ, καὶ ὀνειδισμῷ· καὶ τὸ τεῖχος τῆς Ἱερουσαλήμ καθῃρέθη, καὶ αἱ πύλαι αὐτῆς κατεκαύθησαν ἐν πυρί.4 Καὶ ὅτε ἤκουσα τοὺς λόγους τούτους, ἐκάθησα καὶ ἔκλαυσα καὶ ἐπένθησα ἡμέρας καὶ ἐνήστευον, καὶ προσηυχόμην ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ, 5καὶ εἶπα, Δέομαι, Κύριε, Θεὲ τοῦ οὐρανοῦ, ὁ μέγας καὶ φοβερὸς Θεός, ὁ φυλάττων τὴν διαθήκην καὶ τὸ ἔλεος πρὸς τοὺς ἀγαπῶντας αὐτὸν καὶ τηροῦντας τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ,6ἄς ἦναι τώρα τὸ οὖς σου προσεκτικὸν καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ σου ἀνεῳγμένοι, διὰ νὰ ἀκούσῃς τὴν προσευχήν τοῦ δούλου σου, τὴν ὁποίαν ἤδη προσεύχομαι ἐνώπιόν σου ἡμέραν καὶ νύκτα ὑπὲρ τῶν υἱῶν Ἰσραήλ τῶν δούλων σου, καὶ ἐξομολογοῦμαι τὰ ἁμαρτήματα τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, τὰ ὁποῖα ἡμαρτήσαμεν εἰς σέ· καὶ ἐγὼ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρὸς μου ἡμαρτήσαμεν.7Ὅλως διεφθάρημεν ἐνώπιόν σου, καὶ δὲν ἐφυλάξαμεν τὰς ἐντολὰς καὶ τὰ διατάγματα καὶ τὰς κρίσεις, τὰς ὁποίας προσέταξας εἰς τὸν δοῦλόν σου τὸν Μωϋσῆν.8Ἐνθυμήθητι, δέομαι, τὸν λόγον, τὸν ὁποῖον προσέταξας εἰς τὸν δοῦλόν σου τὸν Μωϋσῆν, λέγων, Ἐὰν γείνητε παραβάται, ἐγὼ θέλω σᾶς διασκορπίσει μεταξὺ τῶν ἐθνῶν·9ἀλλ᾿ ἐὰν ἐπιστρέψητε πρὸς ἐμὲ καὶ φυλάξητε τὰς ἐντολὰς μου καὶ ἐκτελῆτε αὐτάς, καὶ ἄν ἦναι ἀπὸ σᾶς ἀπερριμμένοι ἕως τῶν ἐσχάτων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐκεῖθεν θέλω συνάξει αὐτοὺς καὶ θέλω φέρει αὐτοὺς εἰς τὸν τόπον, τὸν ὁποῖον ἐξέλεξα διὰ νὰ κατοικίσω τὸ ὄνομά μου ἐκεῖ.10Οὗτοι δὲ εἶναι δοῦλοί σου καὶ λαὸς σου, τοὺς ὁποίους ἐλύτρωσας διὰ τῆς δυνάμεώς σου τῆς μεγάλης καὶ διὰ τῆς χειρὸς σου τῆς κραταιᾶς. 11Δέομαι, Κύριε, ἄς ἦναι ἤδη τὸ οὖς σου προσεκτικὸν εἰς τὴν προσευχήν τοῦ δούλου σου καὶ εἰς τὴν προσευχήν τῶν δούλων σου, τῶν θελόντων νὰ φοβῶνται τὸ ὄνομά σου· καὶ εὐόδωσον, δέομαι, τὸν δοῦλόν σου τὴν ἡμέραν ταύτην, καὶ χάρισον εἰς αὐτὸν ἔλεος ἐνώπιον τοῦ ἀνδρὸς τούτου. Διότι ἐγὼ ἤμην οἰνοχόος τοῦ βασιλέως.