Μαθήματα

1Καὶ ἐν τῇ εἰκοστῇ τετάρτῃ ἡμέρᾳ τούτου τοῦ μηνὸς συνήχθησαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ μὲ νηστείαν καὶ μὲ σάκκους καὶ μὲ χῶμα ἐφ᾿ ἑαυτούς.2Καὶ ἐχωρίσθη τὸ σπέρμα τοῦ Ἰσραήλ ἀπὸ πάντων τῶν ξένων· καὶ σταθέντες ἐξωμολογήθησαν τὰς ἁμαρτίας αὑτῶν καὶ τὰς ἀνομίας τῶν πατέρων αὑτῶν.3Καὶ σταθέντες ἐν τῷ τόπῳ αὑτῶν, ἀνέγνωσαν ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ νόμου Κυρίου τοῦ Θεοῦ αὑτῶν, ἕν τέταρτον τῆς ἡμέρας· καὶ ἕν τέταρτον, ἐξωμολογοῦντο καὶ προσεκύνουν Κύριον τὸν Θεὸν αὑτῶν. 4Τότε ἐσηκώθη ἐπὶ τὸ βῆμα τῶν Λευϊτῶν Ἰησοῦς καὶ Βανί, Καδμιήλ, Σεβανίας, Βουννί, Σερεβίας, Βανὶ καὶ Χανανί, καὶ ἀνεβόησαν μετὰ φωνῆς μεγάλης πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν αὑτῶν. 5Καὶ οἱ Λευΐται, Ἰησοῦς καὶ Καδμιήλ, Βανί, Ἀσαβνίας, Σερεβίας, Ὠδίας, Σεβανίας καὶ Πεθαΐα, εἶπον, Σηκώθητε, εὐλογήσατε Κύριον τὸν Θεὸν ὑμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἕως τοῦ αἰῶνος· καὶ ἄς ἦναι, Θεέ, εὐλογημένον τὸ ἔνδοξόν σου ὄνομα, τὸ ὑπέρτερον πάσης εὐλογίας καὶ αἰνέσεως. 6Σὺ αὐτὸς εἶσαι Κύριος μόνος· σὺ ἐποίησας τὸν οὐρανόν, τοὺς οὐρανοὺς τῶν οὐρανῶν, καὶ πᾶσαν τὴν στρατιὰν αὐτῶν, τὴν γῆν καὶ πάντα τὰ ἐπ᾿ αὐτῆς, τὰς θαλάσσας καὶ πάντα τὰ ἐν αὐταῖς, καὶ σὺ ζωοποιεῖς πάντα ταῦτα· καὶ σὲ προσκυνοῦσιν αἱ στρατιαὶ τῶν οὐρανῶν.7Σὺ εἶσαι Κύριος ὁ Θεός, ὅστις ἐξέλεξας τὸν Ἄβραμ καὶ ἐξήγαγες αὐτὸν ἀπὸ τῆς Οὔρ τῶν Χαλδαίων, καὶ ἔδωκας εἰς αὐτὸν τὸ ὄνομα Ἀβραάμ· 8καὶ εὕρηκας τὴν καρδίαν αὐτοῦ πιστήν ἐνώπιόν σου, καὶ ἔκαμες πρὸς αὐτὸν διαθήκην, ὅτι θέλεις δώσει τὴν γῆν τῶν Χαναναίων, τῶν Χετταίων, τῶν Ἀμορραίων καὶ τῶν Φερεζαίων καὶ τῶν Ἰεβουσαίων καὶ τῶν Γεργεσαίων, ὅτι θέλεις δώσει αὐτήν εἰς τὸ σπέρμα αὐτοῦ· καὶ ἐξετέλεσας τοὺς λόγους σου· διότι δίκαιος εἶσαι σύ.9Καὶ εἶδες τὴν θλῖψιν τῶν πατέρων ἡμῶν ἐν Αἰγύπτῳ, καὶ ἤκουσας τὴν κραυγήν αὐτῶν ἐπὶ τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν·10καὶ ἔδειξας σημεῖα καὶ τέρατα ἐπὶ τὸν Φαραὼ καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς δούλους αὐτοῦ καὶ ἐπὶ πάντα τὸν λαὸν τῆς γῆς αὐτοῦ· ἐπειδή ἐγνώρισας ὅτι ὑπερηφανεύθησαν ἐναντίον αὐτῶν. Καὶ ἔκαμες εἰς σεαυτὸν ὄνομα, ὡς τὴν ἡμέραν ταύτην.11Καὶ διέσχισας τὴν θάλασσαν ἐνώπιον αὐτῶν, καὶ διέβησαν διὰ ξηρᾶς ἐν μέσῳ τῆς θαλάσσης· τοὺς δὲ καταδιώκοντας αὐτοὺς ἔρριψας εἰς τὰ βάθη, ὡς λίθον εἰς ὕδατα ἰσχυρά·12καὶ ὡδήγησας αὐτοὺς τὴν ἡμέραν διὰ στύλου νεφέλης, τὴν δὲ νύκτα διὰ στύλου πυρός, διὰ νὰ φωτίζῃς εἰς αὐτοὺς τὴν ὁδὸν δι᾿ ἧς ἔμελλον νὰ διέλθωσι.13Καὶ κατέβης ἐπὶ τὸ ὄρος Σινά, καὶ ἐλάλησας μετ᾿ αὐτῶν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔδωκας εἰς αὐτοὺς εὐθείας κρίσεις καὶ ἀληθινοὺς νόμους, διατάγματα καὶ ἐντολὰς ἀγαθάς·14καὶ τὸ ἅγιόν σου σάββατον ἔκαμες γνωστὸν εἰς αὐτούς, καὶ προσέταξας εἰς αὐτοὺς ἐντολὰς καὶ διατάγματα καὶ νόμους, διὰ χειρὸς Μωϋσέως τοῦ δούλου σου. 15Καὶ ἄρτον ἐξ οὐρανοῦ ἔδωκας εἰς αὐτοὺς εἰς τὴν πεῖναν αὐτῶν, καὶ ὕδωρ ἐκ πέτρας ἐξήγαγες εἰς αὐτοὺς εἰς τὴν δίψαν αὐτῶν· καὶ εἶπας πρὸς αὐτοὺς νὰ εἰσέλθωσι διὰ νὰ κληρονομήσωσι τὴν γῆν, περὶ ἧς ὕψωσας τὴν χεῖρά σου ὅτι θέλεις δώσει αὐτήν εἰς αὐτούς.16Ἐκεῖνοι δὲ καὶ οἱ πατέρες ἡμῶν ὑπερηφανεύθησαν καὶ ἐσκλήρυναν τὸν τράχηλον αὑτῶν καὶ δὲν ὑπήκουσαν εἰς τὰς ἐντολὰς σου·17καὶ ἠρνήθησαν νὰ ὑπακούσωσι καὶ δὲν ἐνεθυμήθησαν τὰ θαυμάσιά σου τὰ ὁποῖα ἔκαμες εἰς αὐτούς· ἀλλ᾿ ἐσκλήρυναν τὸν τράχηλον αὑτῶν, καὶ ἐν τῇ ἀποστασίᾳ αὑτῶν διώρισαν ἀρχηγὸν διὰ νὰ ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν δουλείαν αὑτῶν. Ἀλλὰ σὺ εἶσαι Θεὸς συγχωρητικός, ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος, καὶ δὲν ἐγκατέλιπες αὐτούς.18Μάλιστα, ὅτε ἔκαμον εἰς ἑαυτοὺς χωνευτὸν μόσχον καὶ εἶπον, Οὗτος εἶναι ὁ Θεὸς σου ὅστις σὲ ἀνήγαγεν ἐξ Αἰγύπτου, καὶ ἔπραξαν μεγάλους παροργισμούς·19σὺ ὅμως, ἐν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου τοῖς μεγάλοις, δὲν ἐγκατέλιπες αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ· ὁ στύλος τῆς νεφέλης δὲν ἐξέκλινεν ἀπ᾿ αὐτῶν τὴν ἡμέραν, διὰ νὰ ὁδηγῇ αὐτοὺς ἐν τῇ ὁδῷ, οὐδὲ ὁ στύλος τοῦ πυρὸς τὴν νύκτα, διὰ νὰ φωτίζῃ εἰς αὐτοὺς καὶ τὴν ὁδὸν δι᾿ ἧς ἔμελλον νὰ διέλθωσι.20Καὶ ἔδωκας εἰς αὐτοὺς τὸ ἀγαθὸν σου πνεῦμα, διὰ νὰ συνετίζῃ αὐτούς· καὶ δὲν ἐστέρησας τὸ μάννα σου ἀπὸ τοῦ στόματος αὐτῶν, καὶ ὕδωρ ἔδωκας εἰς αὐτοὺς εἰς τὴν δίψαν αὐτῶν. 21Καὶ τεσσαράκοντα ἔτη ἔθρεψας αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ· δὲν ἔλειψεν εἰς αὐτοὺς οὐδὲν· τὰ ἱμάτια αὐτῶν δὲν ἐπαλαιώθησαν καὶ οἱ πόδες αὐτῶν δὲν ἐπρήσθησαν.22Καὶ ἔδωκας εἰς αὐτοὺς βασίλεια καὶ λαούς, καὶ διεμέρισας εἰς αὐτοὺς διὰ μερίδας· καὶ ἐκληρονόμησαν τὴν γῆν τοῦ Σηὼν καὶ τὴν γῆν τοῦ βασιλέως τῆς Ἑσεβὼν καὶ τὴν γῆν τοῦ Ὤγ βασιλέως τῆς Βασάν.23Καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτῶν ἐπλήθυνας ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ· καὶ ἔφερες αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν, εἰς τὴν ὁποίαν εἶπας πρὸς τοὺς πατέρας αὐτῶν νὰ εἰσέλθωσι, διὰ νὰ κληρονομήσωσιν αὐτήν.24Καὶ εἰσῆλθον οἱ υἱοὶ αὐτῶν καὶ ἐκληρονόμησαν τὴν γῆν· καὶ ὑπέταξας ἔμπροσθεν αὐτῶν τοὺς κατοίκους τῆς γῆς, τοὺς Χαναναίους, καὶ παρέδωκας αὐτοὺς εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν, καὶ τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν καὶ τοὺς λαοὺς τῆς γῆς, διὰ νὰ κάμωσιν εἰς αὐτοὺς κατὰ τὴν θέλησιν αὑτῶν. 25Καὶ ἐκυρίευσαν πόλεις ἰσχυρὰς καὶ γῆν παχεῖαν, καὶ ἐκληρονόμησαν οἴκους πλήρεις πάντων τῶν ἀγαθῶν, φρέατα ὠρυγμένα, ἀμπελῶνας καὶ ἐλαιῶνας καὶ δένδρα κάρπιμα ἐν ἀφθονίᾳ· καὶ ἔφαγον καὶ ἐχορτάσθησαν καὶ ἐπαχύνθησαν καὶ ἐνετρύφησαν, ἐν τῇ μεγάλῃ σου ἀγαθότητι. 26Καὶ ἠπείθησαν καὶ ἐπανεστάτησαν ἐναντίον σου, καὶ ἔρριψαν τὸν νόμον σου ὀπίσω τῶν νώτων αὑτῶν, καὶ τοὺς προφήτας σου ἐφόνευσαν, οἵτινες διεμαρτύροντο ἐναντίον αὐτῶν διὰ νὰ ἐπιστρέψωσιν αὐτοὺς πρὸς σέ, καὶ ἔπραξαν μεγάλους παροργισμούς.27Διὰ τοῦτο παρέδωκας αὐτοὺς εἰς τὴν χεῖρα τῶν θλιβόντων αὐτούς, καὶ κατέθλιψαν αὐτούς· καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς θλίψεως αὑτῶν ἀνεβόησαν πρὸς σέ, καὶ σὺ εἰσήκουσας ἐξ οὐρανοῦ· καὶ κατὰ τοὺς πολλοὺς οἰκτιρμοὺς σου ἔδωκας σωτῆρας εἰς αὐτούς, καὶ ἔσωσαν αὐτοὺς ἐκ τῆς χειρὸς τῶν θλιβόντων αὐτούς.28Ἀλλ᾿ ἀφοῦ ἀνεπαύθησαν, ἐστράφησαν εἰς τὸ νὰ πράττωσι πονηρὰ ἐνώπιόν σου· ὅθεν ἐγκατέλιπες αὐτοὺς εἰς τὴν χεῖρα τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν, καὶ ἐξουσίασαν αὐτούς· ὅτε ὅμως ἐπέστρεψαν καὶ ἀνεβόησαν πρὸς σέ, σὺ εἰσήκουσας ἐξ οὐρανοῦ· καὶ πολλάκις ἠλευθέρωσας αὐτοὺς κατὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς σου.

9Τότε θέλεις κράζει καὶ ὁ Κύριος θέλει ἀποκρίνεσθαι· θέλεις φωνάζει καὶ ἐκεῖνος θέλει λέγει, Ἰδού, ἐγώ. Ἐὰν ἐκβάλῃς ἐκ μέσου σου τὸν ζυγόν, τὴν ἀνάτασιν τοῦ δακτύλου καὶ τοὺς ματαίους λόγους·10καὶ ἀνοίγῃς τὴν ψυχήν σου πρὸς τὸν πεινῶντα καὶ εὐχαριστῇς τὴν τεθλιμμένην ψυχήν· τότε τὸ φῶς σου θέλει ἀνατέλλει ἐν τῷ σκότει καὶ τὸ σκότος σου θέλει εἶσθαι ὡς μεσημβρίᾳ.11Καὶ ὁ Κύριος θέλει σὲ ὁδηγεῖ πάντοτε καὶ χορταίνει τὴν ψυχήν σου ἐν ἀνομβρίαις καὶ παχύνει τὰ ὀστᾶ σου· καὶ θέλεις εἶσθαι ὡς κῆπος ποτιζόμενος καὶ ὡς πηγή ὕδατος, τῆς ὁποίας τὰ ὕδατα δὲν ἐκλείπουσι.12Καὶ οἱ ἀπὸ σοῦ θέλουσιν οἰκοδομήσει τὰς παλαιὰς ἐρημώσεις· θέλεις ἀνεγείρει τὰ θεμέλια πολλῶν γενεῶν· καὶ θέλεις ὀνομασθῆ, Ὁ ἐπιδιορθωτής τῶν χαλασμάτων, Ὁ ἀνορθωτής τῶν ὁδῶν διὰ τὸν κατοικισμόν.

1Ἀναβόησον δυνατά, μή φεισθῇς· ὕψωσον τὴν φωνήν σου ὡς σάλπιγγα καὶ ἀνάγγειλον πρὸς τὸν λαὸν μου τὰς ἀνομίας αὐτῶν καὶ πρὸς τὸν οἶκον Ἰακὼβ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν.2Μὲ ζητοῦσιν ὅμως καθ᾿ ἡμέραν καὶ ἐπιθυμοῦσι νὰ μανθάνωσι τὰς ὁδοὺς μου, ὡς ἔθνος τὸ ὁποῖον ἔκαμε δικαιοσύνην καὶ δὲν ἐγκατέλιπε τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ αὑτοῦ· ζητοῦσι παρ᾿ ἐμοῦ κρίσεις δικαιοσύνης· ἐπιθυμοῦσι νὰ πλησιάζωσιν εἰς τὸν Θεόν.3Διὰ τί ἐνηστεύσαμεν, λέγουσι, καὶ δὲν εἶδες; ἐταλαιπωρήσαμεν τὴν ψυχήν ἡμῶν καὶ δὲν ἐγνώρισας; Ἰδού, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς νηστείας σας εὑρίσκετε ἠδονήν καὶ καταθλίβετε πάντας τοὺς μισθωτοὺς σας. 4Ἰδού, νηστεύετε διὰ δίκας καὶ ἔριδας καὶ γρονθίζετε ἀσεβῶς· μή νηστεύετε, καθὼς τὴν σήμερον, διὰ νὰ ἀκουσθῇ ἄνωθεν ἡ φωνή σας.5Τοιαύτη εἶναι ἡ νηστεία, τὴν ὁποίαν ἐγὼ ἐξέλεξα; νὰ ταλαιπωρῇ ὁ ἄνθρωπος τὴν ψυχήν αὑτοῦ μίαν ἡμέραν; νὰ κλίνῃ τὴν κεφαλήν αὑτοῦ ὡς σπάρτον καὶ νὰ ὑποστρόνῃ σάκκον καὶ στάκτην εἰς ἑαυτόν; νηστείαν θέλεις ὀνομάσει τοῦτο καὶ ἡμέραν δεκτήν εἰς τὸν Κύριον;6Ἡ νηστεία τὴν ὁποίαν ἐγὼ ἐξέλεξα, δὲν εἶναι αὕτη; τὸ νὰ λύῃς τοὺς δεσμοὺς τῆς κακίας, τὸ νὰ διαλύῃς τὰ βαρέα φορτία καὶ τὸ νὰ ἀφίνῃς ἐλευθέρους τοὺς καταδεδυναστευμένους καὶ τὸ νὰ συντρίβῃς πάντα ζυγόν;7Δὲν εἶναι τὸ νὰ διαμοιράζῃς τὸν ἄρτον σου εἰς τὸν πεινῶντα καὶ νὰ εἰσάγῃς εἰς τὴν οἰκίαν σου τοὺς ἀστέγους πτωχούς; ὅταν βλέπῃς τὸν γυμνόν, νὰ ἐνδύῃς αὐτόν, καὶ νὰ μή κρύπτῃς σεαυτὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς σου;8Τότε τὸ φῶς σου θέλει ἐκλάμψει ὡς ἡ αὐγή καὶ ἡ ὑγιεία σου ταχέως θέλει βλαστήσει· καὶ ἡ δικαιοσύνη σου θέλει προπορεύεσθαι ἔμπροσθέν σου· ἡ δόξα τοῦ Κυρίου θέλει εἶσθαι ἡ ὀπισθοφυλακή σου. 9Τότε θέλεις κράζει καὶ ὁ Κύριος θέλει ἀποκρίνεσθαι· θέλεις φωνάζει καὶ ἐκεῖνος θέλει λέγει, Ἰδού, ἐγώ. Ἐὰν ἐκβάλῃς ἐκ μέσου σου τὸν ζυγόν, τὴν ἀνάτασιν τοῦ δακτύλου καὶ τοὺς ματαίους λόγους·10καὶ ἀνοίγῃς τὴν ψυχήν σου πρὸς τὸν πεινῶντα καὶ εὐχαριστῇς τὴν τεθλιμμένην ψυχήν· τότε τὸ φῶς σου θέλει ἀνατέλλει ἐν τῷ σκότει καὶ τὸ σκότος σου θέλει εἶσθαι ὡς μεσημβρίᾳ.11Καὶ ὁ Κύριος θέλει σὲ ὁδηγεῖ πάντοτε καὶ χορταίνει τὴν ψυχήν σου ἐν ἀνομβρίαις καὶ παχύνει τὰ ὀστᾶ σου· καὶ θέλεις εἶσθαι ὡς κῆπος ποτιζόμενος καὶ ὡς πηγή ὕδατος, τῆς ὁποίας τὰ ὕδατα δὲν ἐκλείπουσι.12Καὶ οἱ ἀπὸ σοῦ θέλουσιν οἰκοδομήσει τὰς παλαιὰς ἐρημώσεις· θέλεις ἀνεγείρει τὰ θεμέλια πολλῶν γενεῶν· καὶ θέλεις ὀνομασθῆ, Ὁ ἐπιδιορθωτής τῶν χαλασμάτων, Ὁ ἀνορθωτής τῶν ὁδῶν διὰ τὸν κατοικισμόν.

1Καὶ ἐν τῷ τετάρτῳ ἔτει τοῦ βασιλέως Δαρείου ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ζαχαρίαν τῇ τετάρτῃ τοῦ ἐννάτου μηνός, τοῦ Χισλεῦ·2καὶ ἐξαπέστειλαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ τὸν Σαρεσὲρ καὶ τὸν Ῥεγὲμ-μέλεχ καὶ τοὺς ἀνθρώπους αὐτῶν, διὰ νὰ ἐξιλεώσωσι τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου,3νὰ λαλήσωσι πρὸς τοὺς ἱερεῖς τοὺς ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων καὶ πρὸς τοὺς προφήτας, λέγοντες, Νὰ κλαύσω ἐν τῷ μηνὶ τῷ πέμπτῳ ἀποχωρισθείς, καθὼς ἤδη ἔκαμον τοσαῦτα ἔτη; 4Καὶ ἔγεινε λόγος τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων πρὸς ἐμέ, λέγων,5Λάλησον πρὸς πάντα τὸν λαὸν τῆς γῆς καὶ πρὸς τοὺς ἱερεῖς, λέγων, Ὅτε ἐνηστεύετε καὶ ἐπενθεῖτε ἐν τῷ πέμπτῳ καὶ ἐν τῷ ἑβδόμῳ μηνὶ τὰ ἑβδομήκοντα ἐκεῖνα ἔτη, ἐνηστεύετε τῳόντι δι᾿ ἐμέ; δι᾿ ἐμέ;6Καὶ ὅτε ἐτρώγετε καὶ ὅτε ἐπίνετε, δὲν ἐτρώγετε καὶ ἐπίνετε δι᾿ ἑαυτούς;7δὲν εἶναι οὗτοι οἱ λόγοι, τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος ἐλάλησε διὰ τῶν προτέρων προφητῶν, ὅτε ἡ Ἱερουσαλήμ ἦτο κατῳκημένη καὶ ἐν εὐημερίᾳ καὶ αἱ πόλεις αὐτῆς κύκλῳ ἐν αὐτῇ, ὅτε κατῳκεῖτο τὸ μεσημβρινὸν καὶ ἡ πεδινή;8Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ζαχαρίαν, λέγων,9Οὕτω λέγει ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων, λέγων, Κρίνετε κρίσιν ἀληθείας καὶ κάμνετε ἔλεος καὶ οἰκτιρμόν, ἕκαστος πρὸς τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ,10καὶ μή καταδυναστεύετε τὴν χήραν καὶ τὸν ὀρφανόν, τὸν ξένον καὶ τὸν πένητα, καὶ μηδεὶς ἀπὸ σᾶς ἄς μή βουλεύηται κακὸν κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ αὑτοῦ ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ.

21Τότε ἐκήρυξα ἐκεῖ νηστείαν παρὰ τὸν ποταμὸν Ἀαβά, ὅπως ταπεινωθέντες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ζητήσωμεν παρ᾿ αὐτοῦ εὐθεῖαν ὁδὸν διὰ ἡμᾶς καὶ διὰ τὰ τέκνα ἡμῶν καὶ διὰ πάντα τὰ ὑπάρχοντα ἡμῶν.22Διότι σχύνθην νὰ ζητήσω παρὰ τοῦ βασιλέως δύναμιν καὶ ἱππεῖς διὰ νὰ βοηθήσωσιν ἡμᾶς ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ καθ᾿ ὁδόν· ἐπειδή εἴχομεν εἰπεῖ πρὸς τὸν βασιλέα, λέγοντες, Ἡ χεὶρ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν εἶναι πρὸς ἀγαθὸν ἐπὶ πάντας τοὺς ζητοῦντας αὐτόν· τὸ δὲ κράτος αὐτοῦ καὶ ἡ ὀργή αὐτοῦ ἐπὶ πάντας τοὺς ἐγκαταλείποντας αὐτόν.23Ἐνηστεύσαμεν λοιπὸν καὶ ἱκετεύσαμεν τὸν Θεὸν ἡμῶν περὶ τούτου· καὶ ἔγεινεν ἵλεως πρὸς ἡμᾶς.