Η Βαβυλών κατοικητήριο δαιμόνων

1 Καὶ μετὰ ταῦτα εἶδον ἄγγελον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὅστις εἶχεν ἐξουσίαν μεγάλην, καὶ ἡ γῆ ἐφωτίσθη ἐκ τῆς δόξης αὐτοῦ,2 καὶ ἔκραξε δυνατὰ μετὰ φωνῆς μεγάλης, λέγων· Ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, καὶ ἔγεινε κατοικητήριον δαιμόνων καὶ φυλακή παντὸς πνεύματος ἀκαθάρτου καὶ φυλακή παντὸς ὀρνέου ἀκαθάρτου καὶ μισητοῦ·3 διότι ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς ἔπιον πάντα τὰ ἔθνη, καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἐπόρνευσαν μετ᾿ αὐτῆς καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐπλούτησαν ἐκ τῆς ὑπερβολῆς τῆς ἐντρυφήσεως αὐτῆς. 4 Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, λέγουσαν· Ἐξέλθετε ἐξ αὐτῆς ὁ λαὸς μου, διὰ νὰ μή συγκοινωνήσητε εἰς τὰς ἁμαρτίας αὐτῆς, καὶ νὰ μή λάβητε ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς·5 διότι αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς ἔφθασαν ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς.6 Ἀπόδοτε εἰς αὐτήν ὡς καὶ αὐτή ἀπέδωκεν εἰς ἐσᾶς, καὶ διπλασιάσατε εἰς αὐτήν διπλάσια κατὰ τὰ ἔργα αὐτῆς· μὲ τὸ ποτήριον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐκέρασε, διπλάσιον κεράσατε εἰς αὐτήν·7 ὅσον ἐδόξασεν ἑαυτήν καὶ κατετρύφησε, τόσον βασανισμὸν καὶ πένθος δότε εἰς αὐτήν. Διότι λέγει ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτῆς, Κάθημαι βασίλισσα καὶ χήρα δὲν εἶμαι καὶ πένθος δὲν θέλω ἰδεῖ,8 διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ θέλουσιν ἐλθεῖ αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ πεῖνα, καὶ θέλει κατακαυθῆ ἐν πυρί· διότι ἰσχυρὸς εἶναι Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνων αὐτήν. 9 Καὶ θέλουσι κλαύσει αὐτήν καὶ πενθήσει δι᾿ αὐτήν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, οἱ πορνεύσαντες καὶ κατατρυφήσαντες μετ᾿ αὐτῆς, ὅταν βλέπωσι τὸν καπνὸν τῆς πυρπολήσεως αὐτῆς,10 ἀπὸ μακρόθεν ἱστάμενοι διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου. 11 Καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαίουσι καὶ πενθοῦσι δι᾿ αὐτήν, διότι οὐδεὶς ἀγοράζει πλέον τὰς πραγματείας αὐτῶν,12 πραγματείας χρυσοῦ καὶ ἀργύρου καὶ λίθων τιμίων καὶ μαργαριτῶν καὶ βύσσου καὶ πορφύρας καὶ μετάξης καὶ κοκκίνου καὶ πᾶν ξύλον ἀρωματικὸν καὶ πᾶν σκεῦος ἐλεφάντινον καὶ πᾶν σκεῦος ἐκ ξύλου πολυτίμου καὶ χαλκοῦ καὶ σιδήρου καὶ μαρμάρου,13 καὶ κινάμωμον καὶ θυμιάματα καὶ μύρον καὶ λίβανον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον καὶ σεμίδαλιν καὶ σῖτον καὶ κτήνη καὶ πρόβατα καὶ ἵππους καὶ ἁμάξας καὶ ἀνδράποδα καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων.14 Καὶ τὰ ὀπωρικὰ τῆς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς σου ἔφυγον ἀπὸ σοῦ, καὶ πάντα τὰ παχέα καὶ τὰ λαμπρὰ ἔφυγον ἀπὸ σοῦ, καὶ πλέον δὲν θέλεις εὑρεῖ αὐτά. 15 Οἱ ἔμποροι τούτων, οἱ πλουτήσαντες ἀπ᾿ αὐτῆς, θέλουσι σταθῆ ἀπὸ μακρόθεν διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, κλαίοντες καὶ πενθοῦντες,16 καὶ λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη· ἡ ἐνδεδυμένη βύσσινον καὶ πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη μὲ χρυσὸν καὶ λίθους τιμίους καὶ μαργαρίτας, 17 διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη ὁ τοσοῦτος πλοῦτος. Καὶ πᾶς πλοίαρχος καὶ πᾶν τὸ πλῆθος τὸ ἐπὶ τῶν πλοίων καὶ ναῦται καὶ ὅσοι ἐμπορεύονται διὰ τῆς θαλάσσης, ἐστάθησαν ἀπὸ μακρόθεν,18 καὶ ἔκραζον βλέποντες τὸν καπνὸν τῆς πυρπολήσεως αὐτῆς, λέγοντες· Ποία πόλις ἐστάθη ὁμοία μὲ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην;19 Καὶ ἔβαλον χῶμα ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὑτῶν καὶ ἔκραζον κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, ἐν ᾗ ἐπλούτησαν ἐκ τῆς ἀφθονίας αὐτῆς πάντες οἱ ἔχοντες πλοῖα ἐν τῇ θαλάσσῃ· διότι ἐν μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη. 20 Εὐφραίνου ἐπ᾿ αὐτήν, οὐρανέ, καὶ οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ προφῆται, διότι ἔκρινεν ὁ Θεὸς τὴν κρίσιν σας ἐναντίον αὐτῆς. 21 Καὶ ἐσήκωσεν εἷς ἄγγελος ἰσχυρὸς λίθον, ὡς μυλόπετραν μεγάλην, καὶ ἔρριψεν εἰς τὴν θάλασσαν, λέγων· Οὕτω μὲ ὁρμήν θέλει ῥιφθῆ ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάλη πόλις, καὶ δὲν θέλει εὑρεθῆ πλέον.22 Καὶ φωνή κιθαρωδῶν καὶ μουσικῶν καὶ αὐλητῶν καὶ σαλπιστῶν δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί, καὶ πᾶς τεχνίτης πάσης τέχνης δὲν θέλει εὑρεθῆ πλέον ἐν σοί, καὶ φωνή μύλου δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί,23 καὶ φῶς λύχνου δὲν θέλει φέγγει πλέον ἐν σοί, καὶ φωνή νυμφίου καὶ νύμφης δὲν θέλει ἀκουσθῆ πλέον ἐν σοί· διότι οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστάνες τῆς γῆς, διότι μὲ τὴν γοητείαν σου ἐπλανήθησαν πάντα τὰ ἔθνη,24 καὶ ἐν αὐτῇ εὑρέθη αἷμα προφητῶν καὶ ἁγίων καὶ πάντων τῶν ἐσφαγμένων ἐπὶ τῆς γῆς.