Η αυτογνωσία μας οδηγεί στην Θεογνωσία

1 Κατὰ τὸ ἔτος ἐν  ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου, καὶ τὸ κράσπεδον αὐτοῦ ἐγέμισε τὸν ναόν.2 Ἄνωθεν αὐτοῦ ἵσταντο Σεραφεὶμ ἀνὰ ἕξ πτέρυγας ἔχοντα ἕκαστον· μὲ τὰς δύο ἐκάλυπτε τὸ πρόσωπον αὑτοῦ καὶ μὲ τὰς δύο ἐκάλυπτε τοὺς πόδας αὑτοῦ καὶ μὲ τὰς δύο ἐπέτα. 3 Καὶ ἔκραζε τὸ ἕν πρὸς τὸ ἄλλο καὶ ἔλεγεν, Ἃγιος, ἅγιος, ἅγιος ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων· πᾶσα ἡ γῆ εἶναι πλήρης τῆς δόξης αὐτοῦ. 4 Καὶ οἱ παραστάται τῆς θύρας ἐσείσθησαν ἐκ τῆς φωνῆς τοῦ κράζοντος, καὶ ὁ οἶκος ἐπλήσθη καπνοῦ.5 Τότε εἶπα, Ὦ τάλας ἐγώ· διότι ἐχάθην· ἐπειδή εἶμαι ἄνθρωπος ἀκαθάρτων χειλέων καὶ κατοικῶ ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκαθάρτων χειλέων· ἐπειδή οἱ ὀφθαλμοὶ μου εἶδον τὸν Βασιλέα, τὸν Κύριον τῶν δυνάμεων. 6 Τότε ἐπέτασε πρὸς ἐμὲ ἕν ἐκ τῶν Σεραφείμ ἔχον ἐν τῇ χειρὶ αὑτοῦ ἄνθρακα πυρός, τὸν ὁποῖον ἔλαβε διὰ τῆς λαβίδος ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου.7 Καὶ ἤγγισεν αὐτὸν εἰς τὸ στόμα μου καὶ εἶπεν, Ἰδού, τοῦτο ἤγγισε τὰ χείλη σου· καὶ ἡ ἀνομία σου ἐξηλείφθη καὶ ἡ ἀμαρτία σου ἐκαθαρίσθη. 8 Καὶ ἤκουσα τὴν φωνήν τοῦ Κυρίου, λέγοντος, Τίνα θέλω ἀποστείλει, καὶ τίς θέλει ὑπάγει διὰ ἡμᾶς; Τότε εἶπα, Ἰδού, ἐγώ, ἀπόστειλόν με.9 Καὶ εἶπεν, Ὕπαγε καὶ εἰπὲ πρὸς τοῦτον τὸν λαόν, μὲ τὴν ἀκοήν θέλετε ἀκούσει καὶ δὲν θέλετε ἐννοήσει· καὶ βλέποντες θέλετε ἰδεῖ καὶ δὲν θέλετε καταλάβει·10 ἐπαχύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ ἔγειναν βαρέα τὰ ὦτα αὑτῶν, καὶ ἔκλεισαν τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῶν, διὰ νὰ μή βλέπωσι μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῶν καὶ ἀκούωσι μὲ τὰ ὦτα αὑτῶν καὶ νοήσωσι μὲ τὴν καρδίαν αὑτῶν καὶ ἐπιστρέψωσι καὶ θεραπευθῶσι. 11 Τότε εἶπα, Κύριε, ἕως πότε; Καὶ ἀπεκρίθη, Ἑωσοῦ ἐρημωθῶσιν αἱ πόλεις, ὥστε νὰ μή ὑπάρχῃ κάτοικος, καὶ αἱ οἰκίαι, ὥστε νὰ μή ὑπάρχῃ ἄνθρωπος, καὶ ἡ γῆ νὰ ἐρημωθῇ παντάπασιν·12 καὶ ἀπομακρύνῃ ὁ Κύριος τοὺς ἀνθρώπους, καὶ γείνῃ μεγάλη ἐγκατάλειψις ἐν τῷ μέσῳ τῆς γῆς.13 Ἔτι ὅμως θέλει μείνει ἐν αὐτῇ ἕν δέκατον, καὶ αὐτὸ πάλιν θέλει καταφαγωθῆ· καθὼς ἡ τερέβινθος καὶ ἡ δρῦς, τῶν ὁποίων ὁ κορμὸς μένει ἐν αὐταῖς ὅταν κόπτωνται, οὕτω τὸ ἅγιον σπέρμα θέλει εἶσθαι ὁ κορμὸς αὐτῆς.